tag:blogger.com,1999:blog-8256436862355266052024-03-04T22:01:05.220-08:00ChitpaloneChitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.comBlogger31125tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-18851544401711452552009-10-18T12:41:00.000-07:002009-10-18T13:51:59.391-07:00နည္းနည္းေလးေတာ့ လြဲေနတယ္အင္း စာမေရးတာၾကာေတာ့ ဘယ္ကေန စေရးရမွန္းေတာင္ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ပါးလံုးေနာ္ေဝ ေရာက္စ အေတြ႔အႀကံဳ လမ္းခရီး အေတြ႔အႀကံဳ၊ အခုထိႀကံဳလို႔ မၿပီးေသးတာေလးေတြ ေရးဦးမွပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။<br /><br />ပါးလံုးတို႔ထြက္လာရတာ အားလံုးေပါင္း မိသားစု သံုးစုဗ်။ ပါးလံုးတို႔ သားအဖရယ္။ ေနာက္ပါးလံုး တို႔နဲ႔တၿမိဳ႕တည္း ေနတဲ့ ေရႊေရႊတို႔ မိသားစုရယ္။ ေနာက္ ပါးလံုးဦးေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုရယ္ သံုးစုထြက္လာတာဗ်။ တၿမိဳ႕တည္းသားေတြ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။<br /><br />အဲ့ဒီဦးေလး သူငယ္ခ်င္းမိသားစုက ကေလးက အားလံုးေလးေယာက္ဗ်ာ ေယာက်္ားေလး ၂ေယာက္ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္။ အဲ့ေတာ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန ဟာသေလးေတြ၊ အလြဲေလးေတြ တန္းစီေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုမွသာ ျပန္ေတြးရယ္ႏိုင္တာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။<br /><br />ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ပါးလံုးတို႔ ရွစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ထြက္လာခါနီးတုန္းက ပါးလံုးကုိ ေနာ္ေဝေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေလးမိန္းမက ဘာေတြသယ္ခဲ့ရမယ္။ လမ္းမွာ ေရေသာက္ဖို႔ကအစ အကုန္မွာတာ။ ေလယာဥ္မွာ ငါးကီလိုအိတ္ ကီလိုႏွစ္ဆယ္အိတ္ ဘယ္အိတ္ကုိ ဘာေတြထည့္ ဆိုတာကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတယ္ဗ်ာ။<br /><br />အဲ့ဒါ ငါးကီလိုအိတ္က သြားတိုက္ေဆးေတြ ဘာေတြထည့္မရဘူးမဟုတ္လား။ အဲ့ဒါကုိ ပါးလံုးတို႔ စာအုပ္တန္းစီတဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေတာ့ ေရႊ႕ေရႊ႕မိန္းမက “ဟဲ့ ပါးလံုး နာရီေတြကုိၾကည့္စမ္းပါဦး အမ်ားႀကီးသာ ခ်ိတ္ထားတာ တခုမွလည္း မမွန္ဘူးတဲ့” အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း နံရံႀကီးကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ အဲ့ဒီစာအုပ္ေတြတန္းစီတဲ့ေနရာက နံရံမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုနာရီ ကပ္ထား တယ္ဗ်။ အေပၚမွာ ႏိုင္ငံနာမည္ပါ ေရးထားတယ္ေလ။ ဒါကုိသူကေျပာေတာ့ ပါးလံုးက အစက ေတာ့ ေအးဟုတ္သားေပါ့။ ေနာက္မွ “ဟာ အန္တီမာေအးကလည္းဗ်ာ အဲ့ဒါႏိုင္ငံတကာ စံေတာ္ခ်ိန္ ေတြဗ်။ ” ဆိုေတာ့မွ ရယ္လိုက္ရတာ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ အန္တီမာေအးက ဟိုဘက္မိသားစုကုိ လွမ္းၿပီးေတာ့ “ေဟ့ နင္တို႔ ဘီးေတြဘာေတြ ပါရင္ အကုန္ လံုးကုိလႊင့္ပစ္ခဲ့ သြားတိုက္ေဆးေတြပါရင္ လႊင့္ပစ္ စစ္ေနရင္အခ်ိန္ၾကာမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လႊင့္ပစ္ ခိုင္းတယ္။” ဟိုမိသားစုကလည္း အကုန္လံုးကုိ လႊင့္ပစ္တာဗ်ာ။ ဘာမွမက်န္ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးကေတာ့ မလႊင့္ပစ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးစစ္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါေတြ လႊင့္ပစ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ အဲ့လိုနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔အၾကာႀကီးစီးရတယ္။ ပါးလံုးတို႔က လန္ဒန္မွာ ေလယာဥ္ခ်ိန္း တယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ လန္ဒန္ေလဆိပ္မွာ ၇နာရီ ေစာင့္ရတယ္။ ေနာ္ေဝကုိတဆင့္ျပန္စီးဖို႔အတြက္။<br /><br />အဲ့လိုဆိုေတာ့ လန္ဒန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အကုန္လံုးက ခရီးပန္းေနၾကၿပီဗ်ာ။ အဲ့ကေလးမ်ားတဲ့ မိသားစုက သူ႔သမီးေလးေတြရဲ့ ဆံပင္ကအရွည္ႀကီးဗ်ာ ဘီးကလည္းအကုန္လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ဟိုေရာက္လို႔သူတို႔ ဆိုင္ေတြဘာေတြ မေတြ႔ေသးရင္ ဒုကၡျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ပါးလံုးမလႊင့္ပစ္ပဲ ခ်န္ထားတဲ့ ဘီးေလး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးေတာ့ တလေလာက္ ဘီးမရွိပဲျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘီးေပးလိုက္ရတာက ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာက အဲ့ဒီညီအမႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးမေလးက နည္းနည္း တံုးတယ္။ အငယ္မက သြက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြက မပါးလံုးတဲ့ အေပါ့အပါးေလး သြားခ်င္တယ္တဲ့ေလ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ေအးေအး ငါရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး အတူတူသြားၾကတာ။ အဲ့ဒါအငယ္မက အႀကီးမ အထာကုိ ႀကိဳသိေနတယ္ထင္တယ္။ မီးႀကီးတဲ့ နင္မဝင္ခင္ မပါးလံုးကုိ ခလုတ္ေတြ ဘာေတြအရင္ေမးထားတဲ့ ေလ။ အဲ့ေတာ့ သူက မပါးလံုးတဲ့ သမီးကုိ ၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏွိပ္ရမယ္ ေျပာျပေပးပါတဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း သူဝင္မယ့္အိမ္သာထဲကုိ ဝင္ၿပီးေတာ့ ျပတာေပါ့။<br /><br />အိမ္သာေတြမ်ားသေလာက္ လူေတြလည္းမ်ားတယ္ေလ။ တျခားအိမ္သာေတြ လြတ္ေတာ့မွ ပါးလံုးဝင္မယ္လုပ္ေတာ့ တံခါးေလးပဲ ပိတ္ရ ေသးတယ္။ မပါးလံုးေရ မပါးလံုးေရဆိုၿပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ ေအာ္သလို ေအာ္ေခၚပါေလေရာ။ လူက တံခါးေလး ျပန္ဖြင့္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ဖလားဖလား အိမ္သာခန္းအကုန္လံုး နံေဆာ္ေနတာပါလား ေနာ္။<br /><br />အဲ့မွာ အိမ္သာလာတက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း တစ္ခါမွ ဒါမ်ဳိးႀကံဳဖူးပံုမေပၚဘူး။ နံေခါင္းေလးေတြ ပိတ္ၿပီး ထြက္သြားကုန္ၾကတယ္။ ဘာေတြျဖစ္လည္းဆိုေတာ့ သူက အိမ္သာတက္ၿပီး ခလုတ္မႏွိပ္တက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး ပါးလံုးကုိလိုက္ရွာတာေလ။ အဲ့ဒါပါးလံုးလည္း ႏွေခါင္းပိတ္ၿပီး သြားလုပ္ေပးရတယ္။<br /><br />မီးႀကီးကုိဆူမလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ခဗ်ာ လည္း မလုပ္တတ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနပံုရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔မဆူပဲ တို႔မီးႀကီးကေတာ့ ရိုက္ခ်က္ျပင္းတယ္ဟာ လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္သာထဲကေန ႏွစ္ေယာက္သားထြက္လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္ နယ္လီေအာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလည္း ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နယ္လီေအာင္က မရွိေတာ့ဘူး။ နယ္လီေအာင္ဆိုတာက အငယ္မေလးနာမည္ပါ။ နယ္လီေအာင္က သူ႔အမအေၾကာင္း သူသိပံုရ တယ္။ ပါးလံုးတို႔ ထိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာတာေပါ့ နယ္လီေအာင္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။<br /><br />ဒါနဲ႔ မီးႀကီးအေၾကာင္း သူ႔အေမကုိေျပာေတာ့ နယ္လီေအာင္က ဒါေၾကာင့္ မပါးလံုးကုိ အရင္သင္ေပးခိုင္း ေျပာတာတဲ့ေလ။ အဲ့မီးႀကီးက ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာတုန္းကလည္း အဲ့လိုပဲ တဲ့ေလ။ သမီးခံရၿပီးၿပီတဲ့။ ပါးလံုးလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့တုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ဘူး အခုေတာ့ တကယ္စဥ္းစားေလ ရယ္ခ်င္ေလ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ အဲ့ဒီမွာ ေျခာက္နာရီနားတုန္း လန္ဒန္ေလဆိပ္မွာ နားရတယ္ေလ။ ဓါတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ပါးလံုးအဲ့ ေလဆိပ္မွာလည္း ဘာမွမစားထားဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ ေတာ့လည္း ေကၽြးတာကုိ မစားဘူး။ အဲ့ေတာ့ လူက မူးေနတာ။<br /><br />ဒါနဲ႔ ေနာ္ေဝေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ကုိ လာႀကိဳတယ္။ ဟိုကေလးေတြနဲ႔ မိသားစုကေတာ့ ေလယာဥ္ထပ္စီးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သူတို႔က Oslo နားကၿမိဳ႕မွာ ပဲဆိုေတာ့ ကားနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ ပါးလံုးတို႔က Ålesund ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ တဆင့္ထပ္စီးရဦးမယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ လာႀကိဳတဲ့ တေယာက္က လမ္းကေဝးေတာ့ အစဥ္ေျပလားတဲ့။<br /><br />ပါးလံုးကေျပတယ္လို႔ ဒါေပမယ့္ ငါဗိုက္ မတရားသျဖင့္ကုိ ဆာေနတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေအးငါဝယ္ ေကၽြးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေနာက္ေလယာဥ္အတြက္ ခ်ိန္းစရာရွိတာခ်ိန္းလည္းၿပီးေရာ သူက ဆိုင္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ ႀကိဳက္တာယူခိုင္းတယ္။<br /><br />ပါးလံုးကုိ ဦးေလးမိန္းမက ေနာ္ေဝမလာခင္က ေျပာထားတယ္။ ေနာ္ေဝက ပန္းသီးက အရည္ကုိ ရႊမ္းေနတာပဲတဲ့။ အဲ့ကတည္းက ႀကိမ္းထားတာ ေနာ္ေဝေရာက္လို႔ကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အရင္ဆံုးစားမွာ ပန္းသီးပဲလို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္မွာ ပါးလံုးပန္းသီးအနီရဲရဲ တလံုးကုိေရြးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရတပုလင္း ယူလိုက္တယ္။ ဌက္ေပ်ာသီးတလံုးနဲ႔။<br /><br />က်န္တဲ့မုန္႔ကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကၽြးကတည္းက မစားခ်င္တာ၊ ေတာကေလးဆိုေတာ့ မ ႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ေလယာဥ္က သံုးနာရီေစာင့္ရမယ္ဆိုေတာ့ ခံုလည္းရေရာ အရည္ရႊမ္းၿပီး ခ်ဳိပါ တယ္ဆိုတဲ့ ပန္းသီးႀကီးကုိ အားရပါးရကုိက္လိုက္တာ ခ်ဥ္တူးစုတ္ပလုပ္တုတ္ေနတာပဲဗ်ာ။<br /><br />သြားက ေလတိုက္ရင္ေတာင္ က်ိမ္းေနတာ မခံစားႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ေအာ္ပါငိုခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီခ်ဥ္တူးေနတဲ့ ပန္းသီးကုိ သရက္သီးငါးပိခ်က္သလို ခ်က္စားပစ္တယ္ ဘာရမလည္း။ ဟြန္႔။ ဒါနဲ႔ ဝယ္လာတဲ့ ေရပုလင္းကုိ အားရပါးရေသာက္မယ္ဆိုၿပီး ေမာ့လိုက္ေတာ့ ေဆာ္ဒါေတြ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ စိတ္နာတယ္။<br /><br />ဒီမွာ ေရပုလင္းေတြက အမ်ဳိးအစားအမ်ားႀကီး ဆိုတာ အခုေနာက္ပုိင္းမွ သိလာတာဗ်။ သံုးပုလင္းေလာက္ေတာ့ မွားဖူးတယ္ဗ်။ ေရျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ေမးၿပီးဝယ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တမ်ဳိးမဟုတ္ တမ်ဳိး ထိတာပဲ။ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ဘယ္သိပါ့မလည္း။ ဒါနဲ႔ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဆိုၿပီး ဌက္ေပ်ာသီးကုိ ခြာလိုက္တာ အစိမ္းႀကီးဗ် သူတို႔ကမမွည့္ပဲ စားၾကတယ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ ေနရမယ့္ၿမိဳ႕ကုိ ေလယာဥ္တဆင့္ထပ္စီးရတယ္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပါးလံုးတို႔ေနရမယ့္ အိမ္ကုိ လိုက္ပို႔တယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ကုိလိုက္ၾကည့္ မီးဖိုထဲေရာက္ေတာ့ ဟာ ပန္းသီးေတြဆိုၿပီး အားရပါးရေျပးကိုင္လိုက္တာေပါ့။<br /><br />ဘယ္ကသာ ၾကက္သြန္နီေတြျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ပန္းသီးေလာက္ႀကီးတဲ့ ၾကက္သြန္နီေတြ ျမင္ေတာ့ ဒီတခါစိတ္မညစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေအာ္ပဲရယ္လိုက္တယ္။ တုံးလိုက္တဲ့ ငါပါလားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္ ဝယ္စရာရွိတာေတြဝယ္မယ္ဆိုၿပီး Coop ကို ေရာက္လာတယ္။ Coop ဆုိတာကေတာ့ ဒီကဆိုင္နာမည္။<br /><br />အဲ့ဒီမွာ ေရႊေရႊတို႔မိသားစုကလည္း ပါးလံုးကုိအပါေခၚတယ္။ သူတို႔က ေနာ္ေဝစကားကလည္း မတတ္ေသး။ အဂၤလိပ္စကားလည္း မတတ္ေတာ့ တခုခုဝယ္မယ္ဆို ပါးလံုးကုိ စာဖတ္ခိုင္းတယ္ဗ်ာ အဲဒါ အန္တီမာေအးက မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာတဲ့။ ပါးလံုးလည္း ေသခ်ာဖတ္ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတဘူးယူ လိုက္တယ္။ သူလည္းတဘူးေပါ့။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ဟင္းရြက္ေတြအတန္းမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ပါးလံုးပါးစပ္ဟသြားတယ္။ တရုတ္ ကားထဲမွာျမင္ဖူးေနက် တရုတ္ေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဂ်င္းစင္းကုိ ဒီဟင္းရြက္တန္းမွာ ပါကင္ပိတ္ၿပီး ေရာင္းေနပါလားေပါ့။<br /><br />သူက လက္ႏွစ္လံုးခြဲေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ အျမစ္ကေလးေတြလည္း တို႔လို႔တြဲေလာင္းမဟုတ္လား။ ဝါေျခာက္ေျခာက္ေလး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ညစ္ညစ္ကေလးေပါ့။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးကုိ ဒါကဘာ ဒါကဘာဆို ၿပီးလိုက္ရွင္းျပတဲ့ ေနာ္ေဝမကုိ နင္တို႔ဒီဆိုင္မွာ ဂ်င္စင္းလည္း ေရာင္းတယ္ေနာ္ဆိုေတာ့ သူက ဘာလည္း ဂ်င္စင္းတဲ့။ ဒီဟာဘာလည္းဆိုေတာ့ မုန္လာဥအျဖဴတဲ့ေလ။<br /><br />ဖလားဖလား ပါးလံုးတို႔ရြာမွာက မုန္လာဥဆိုတာက ၿခံထဲကထြက္တာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အႀကီးႀကီး ေတြေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ မုန္လာဥက ဂ်င္းစင္းေလးက်ေနတာပဲ။ လူက ရယ္ပဲရယ္ရမလား ငိုပဲငိုရ မလားမသိေတာ့ပါဘူး။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အိမ္ကုိေရႊေရႊက ေရာက္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ဟဲ့ပါးလံုးတဲ့ နင္ဝယ္ေပးလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးက အဲ့ဒါမ်က္ႏွာသစ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ အဆီတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ခါနီး သုံးတဲ့ဟာတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ေရခ်ဳိးခန္းကုိ ေျပးၿပီး ဘူးကုိသြား ယူတာေပါ့။<br /><br />ဒါနဲ႔ပါးလံုးက ဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့။ ဘာလို႔လည္းလို႔ အဲ့ဒီဘူးက ၾကည့္ရင္ေတာ့ အရည္ဗ်ာ ညွစ္လိုက္ရင္ အျမႈပ္ပဲထြက္တယ္။ ဒီကမ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာတိုင္း အဲ့လိုပဲ။ ဒါနဲ႔ပါးလံုးက အျမႈပ္ပဲထြက္ လို႔လားလို႔ ေမးေတာ့ နင္စာလည္း ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ဦးတဲ့။<br /><br />အဲ့မွာေရးထားတာက Mousse လို႔ ေရးထားတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးက ဒါအသီးကေနလုပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာပါ ေပါ့။ ေသခ်ာပါတယ္စဥ္းစားတာေလ။ ဒါနဲ႔ပါးလံုးလည္း ဒစ္ရွင္နရီ ေျပးယူၿပီးၾကည့္ေတာ့ ပါးလံုးသိတာ မွန္ပါတယ္ေပါ့။<br /><br />ဒါနဲ႔ေမးလိုက္တာ ေရႊေရႊ ဘာလို႔ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္တဲ့ ဟာလို႔ ေျပာတာလည္းေမးတာ့ အဲ့မွာ မုတ္ဆိတ္လို႔ေရးထားတာ နင္မေတြ႔ဘူးလားတဲ့။ Mousse ကုိ ဆရာသမားက Burglish နည္းနဲ႔ ဖတ္ ၿပီး ဘာသာျပန္လုိက္တာ မုတ္ဆိတ္တဲ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့မွ ပါးလံုးတေယာက္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္လိုက္ရတာ။ အစကေတာ့ ေၾသာ္ ငါ့ကုိအားကုိး ပါတယ္ဆို ငါကအမွားခ်ည္းပဲ ဘာသာျပန္ေပးမိလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္မလည္း။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ေရႊေရႊကလည္း Toilet တခြက္ ေပးလိုက္ပါထက္ ဆိုးေနၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။<br /><br />အဲ့ဒါကဒီလိုဗ် ေရႊေရႊက ထိုင္းမွာတုန္းက ဆြီဒင္အဖြဲ႔ကုိ ႏို႔ဖိုးကုိ ေခၚသြားတယ္။ သူကအဂၤလိပ္ စကားလည္းမေျပာတတ္။ ဟိုအဖြဲ႔ကလည္း ဗမာစကားမတတ္နဲ႔ လမ္းမွာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ စကား ေျပာသြားတယ္တဲ့။<br /><br />အဲ့ဒါ ဟိုက ေအးတယ္ေျပာေတာ့ သူက “ယား ဟိုက္ ေမာင္တိန္ ေမာင္တိန္” တဲ့ေလ ဟိုကနား လည္ေပးတာပါတယ္။ ေလေပးကေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ တည့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ နားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ အဲ့အဖြဲ႔က Toilet လို႔ေမးေတာ့ သူက ငါဒီအခ်ဳိရည္ တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး တဲ့။ Cola တို႔ ဘာတို႔ပဲသိတယ္ေပါ့။<br /><br />ဟိုကလည္း အိမ္သာေတာ္ေတာ္ တက္ခ်င္ေနပံုရတယ္တဲ့ ေမးပဲေနေတာ့ သူလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမ သိတာနဲ႔ ဆိုင္ကုိေခၚသြားၿပီး Toilet တခြက္ေပးလို္က္ပါဗ်ာတဲ့ေလ။ ဟိုဗမာစကား မေတာက္တ ေခါက္တတ္တဲ့ ရွမ္းမကလည္း သူ႔ဆီမွာ Toilet အခ်ဳိရည္မေရာင္းပါဘူးတဲ့။<br /><br />အဲ့ဒါေနာက္ဆံုးမွ ခရီးသြားအတူတူထဲက ေမးေတာ့မွ အဲ့ဒါအိမ္သာသြားခ်င္တာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဟိုလူသာမကယ္ရင္ ဒီဆြီဒင္သားလည္း ေတာ္ေတာ္ဒုကၡျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ထင္တယ္။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ပဲ အရစ္ေတြရွည္ကုန္ပါၿပီ။<br /><br />ပါးလံုးတို႔ ဒီ Brattvåg ၿမိဳ႕မွာက အာရွဆိုင္မရွိဘူး။ Ålesund ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ သြားဝယ္ရတယ္။ အဲ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ဒီၿမိဳ႕က ၄၅မိနစ္ ကားစီးရတယ္။ ပါးလံုးတို႔ဒီၿမိဳ႕မွာက မိသားစုဆရာဝန္ရွိေပမယ့္ တကယ္ ေဆးစစ္တာ ဓါတ္မွန္ရိုက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ၿမိဳ႕ကုိသြားရတယ္။<br /><br />ပါးလံုးက ေဆးရံုကုိ တလကုိ အနည္းဆံုး ၂ေခါက္ေတာ့ သြားရတယ္။ အဲ့လိုသြားရင္းနဲ႔ အဲ့ဒီ အာရွဆိုင္မွာ အျပန္ဆို ေစ်းဝင္ဝယ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကုိ ျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ သုတ္စားမယ္ေပါ့။<br /><br />ေတာင္ငူမွာတုန္းကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ပဲဆီက်ိတ္တဲ့ ပဲစက္ေတြမွာ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္အျပားေတြ အလကား ယူၿပီး ေရစိမ္ၿပီးမွ သုတ္စားၾကတယ္ေလ။ အဲ့ဒီအခုဝယ္လာတဲ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကပံုမွာလည္း စက္မွာ လူက လွည့္ေနတဲ့ပံုျပထားတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္အေရာင္နဲ႔ အစိမ္းဖတ္ေလးေတြ ဖိုးလိုးဖတ္လတ္ေလးလည္း ပါေသးတယ္။<br /><br />ဒီေတာ့ ဝယ္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြား တယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးမသုတ္တတ္လို႔။ ဒါနဲ႔ ဦးေလးမိန္းမကုိ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္သုတ္နည္း ေလးေမးၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ေတြဘာေတြလွီး အကုန္အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့မွ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကုိ ဖြင့္ လုိက္တယ္။<br /><br />ဒါနဲ႔ ၾကက္သြန္ေပၚကုိ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ မထည့္ခင္ အရသာေလးၿမီးမယ္ဆိုၿပီး ဇြန္းေလးနဲ႔ကေလာ္ေတာ့ မာကေလာက္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ပါးစပ္ထဲနည္းနည္းထည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖလားဖလား။ ဌက္သိုက္မုန္႔ ေတြျဖစ္ေနေလရဲ့။ ၾကက္သြန္ၿမိတ္လို႔ထင္တဲ့ အစိမ္းဖိုးလိုးဖတ္လပ္က ကြာေစ့ေတြ ခြာထည့္ထားတာ ဗ်ာ။<br /><br />ဒါနဲ႔ စိတ္မညစ္အားေတာ့ဘူး ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္တာ အေဖေတာင္လန္႔သြားတယ္။ ညက်ေတာ့ လိုင္းေပၚမွာ ဦးေလးမိန္းမကေမးတယ္ ငါေရာက္တာၾကာၿပီ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္တခါမွ မစားရေသးဘူးတဲ့ နင္ဘယ္က ဝယ္တာလည္းတဲ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့မွ အဲ့ဒါႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး။ ဌက္သိုက္မုန္႔လို႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးက ခဏခဏေျပာတာ ပါးလံုးေရ နင့္အိမ္လာရင္ ေနာ္ေဝႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေတာ့ သုတ္မေကၽြးနဲ႔ေနာ္လို႔ အစခံရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေၾသာ္ ေရာက္စကပဲ လြဲ တာလားမွတ္တယ္။ ေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေတာ့လည္း လြဲတာပဲ။ အရင္ကလည္းလြဲ အခုလည္း လြဲ ေနာက္လည္းလြဲဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။<br /><br />အင္းလြဲလြဲေလးလည္း ေကာင္းပါတယ္ေပါ့ေနာ္။<br /><br />အခုတေလာလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ အားဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမလည္ျဖစ္ဘူး။ စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္ အိမ္ေတြကုိ မလည္ျဖစ္ရင္ စာေမးပြဲလည္း နီးနီး နီးလာၿပီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေက်ာ္သြားမွပဲ ေကာင္းေကာင္း အိမ္တကာလည္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပ။ အဟိ။ အခုလို လာေရာက္အားေပးတာ ေက်းဇူးအထူးပင္တင္ရွိပါတယ္။<br /><br />တဦးတေယာက္စီတိုင္းအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။<br />ခင္မင္ေလးစားလွ်က္<br />ညီမေလး ပါးလံုး<br /><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-86951247409436275632009-10-08T12:02:00.000-07:002009-10-08T12:09:57.883-07:00စတစ္ကာနဲ႔ ေရာ့ကာတိုက္ပြဲ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDKX-p5GlYodBJaB7yKPU3N6Uyygm8Qyl3tqt82f96l9k5ng8xzu5d8_RMOlWCMwc3hjgIZ68zqz62ITePOH_GI6hHcHvWwCoslT4Zzz0lgs4UaS5BF3RCws3eLQoQkbyV553dM3QkhdnX/s1600-h/CUCAUKCAQESLV8CAC1EB1PCAPTALWRCABRWM3MCAGH7MEFCARA0L0ECAS50DDVCA4CJBNDCAOC2JVOCAZ7BEWXCAFE84AZCASBIGQOCAWBDJD8CAOSWDR6CAV4Y76JCAXL21RZCAXM0JVDCARG07DW.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 91px; height: 137px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDKX-p5GlYodBJaB7yKPU3N6Uyygm8Qyl3tqt82f96l9k5ng8xzu5d8_RMOlWCMwc3hjgIZ68zqz62ITePOH_GI6hHcHvWwCoslT4Zzz0lgs4UaS5BF3RCws3eLQoQkbyV553dM3QkhdnX/s400/CUCAUKCAQESLV8CAC1EB1PCAPTALWRCABRWM3MCAGH7MEFCARA0L0ECAS50DDVCA4CJBNDCAOC2JVOCAZ7BEWXCAFE84AZCASBIGQOCAWBDJD8CAOSWDR6CAV4Y76JCAXL21RZCAXM0JVDCARG07DW.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5333543035877117202" border="0" /></a><br />မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းတက္ရမွာ ဆိုေပမယ့္ အိမ္စာလည္းနည္းလို႔ အခန္းရွင္းရင္း ေရာ့ကာ (Rocker)ေလးကုိေတြ႔လို႔ သတိယသြားတယ္။ ဒီေရာ့ကာ(Rocker)ျမင္ေတာ့ ပါးလံုးရဲ့ ေျခသလံုးေလးကို ေတာင္ျပန္ပြတ္မိတယ္။ အဲ့ဒီအျဖစ္က ျပန္ေျပာျပရမွာေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။ ပါးလံုးေနာ္ေ၀ကုိမလာခင္က အေမရိကားသြားမယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ "ငါအေမရိကားေရာက္ လို႔ကေတာ့ေရာ့ကာ( Rocker) ဖိနပ္ကုိ ၀ယ္စီးပစ္မယ္"တဲ့။ <br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း " ဟင္နင္ကလည္း တယ္လည္းအႀကံႀကီးပါလားေပါ့။ ေက်ာင္းဘယ္လိုတက္မယ္မစဥ္းစားဘူး"လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ပါးလံုးက ေတာကေလးဆိုေတာ့ ေရာ့ကာ( Rocker) ဖိနပ္က ဘာပံုလည္းဆိုတာလည္း မသိဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဆန္းအျပားေတြစိတ္မ၀င္စားလို႔လားမသိဘူး သူေျပာတဲ့ ေရာ့ကာ(Rocker) ကုိ လည္း သတိမထားမိဘူး။<br /><br />သူကေျပာတယ္။ "နင္လည္းေနာ္ေ၀ေရာက္ရင္ မစီးခ်င္လို႔မရဘူးတဲ့ အဲ့ဒါနင္အျမင့္မစီးခ်င္ရင္ေတာင္ တေျပးညီစီးလို႔ရတယ္တဲ့။ အရမ္းေအးေတာ့ ေရာ့ကာ( Rocker) မစီးလို႔ မရဘူးတဲ့။သူေျပာတဲ့ေရာ့ကာ( Rocker) ဖိနပ္ဆို တာက ေျခသလံုးထိရွည္တဲ့ ဖိနပ္ကုိေျပာတာ။ <br /><br />ဒါနဲ႔ စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုေပမယ့္ ပါးလံုးရဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာ အဲ့ေရာ့ကာ (Rocker)ဆိုတာႀကီးက ႀကီးစိုးေနတယ္ထင္တယ္။ လူျမင္ရင္ ဖိနပ္လုိက္ၾကည့္ရတာ အေမာ သူေျပာတာလည္းဟုတ္တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ လူတိုင္းေရာ့ကာ( Rocker) ဖိနပ္ေတြ စီးၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း အေဖ့ကုိ အဲ့ေရာ့ကာအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း စီးခ်င္သလိုလိုေပါ့။ <br /><span id="fullpost"><br /><br />ႏွင္းေတြလည္း က်လာေရာ ပါးလံုးတို႔ စီးေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြက မရေတာ့ဘူး ႏွင္းကေတာ္ေတာ္ထူတာဗ် အဲ့ဒါနဲ႔ အေဖနဲ႔ ပါးလံုးဖိနပ္ဆိုင္ကုိသြားၾကတယ္။ ဖိနပ္ရွာတာေပါ့ အဲ့ဒါနဲ႔ အနီေရာင္ ႀကိဳက္တဲ့ပါးလံုး ဖိနပ္အနီေရာင္ေလး ၀ယ္လာတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကုိစီးသြားမယ္ေပါ့။ အိမ္ထဲမွာလည္း စီးၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္၇တာ အေမာ။ အထဲမွာလည္း ဂြမ္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ေႏြးတယ္ အိမ္ထဲမွာစီးတုန္းက ေတာ္ေတာ္လည္းသက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။ <br /><br />အဲ့ဒီေန႔မနက္က ႏွင္းကအရမ္းအရမ္းကုိ က်တာဗ်ာ။ ေလေတြလည္းတိုက္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ဘတ္စ္ခ်ိန္လည္းမသိေတာ့ ေျခလွ်င္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔မလြယ္တာ သိေပမယ့္ ပါးလံုးကေတာ့ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ မုန္တိုင္းလာလာ အဲ့ေန႔မွာေတာ့ သြားမွာပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေရာ့ကာ (Rocker) ဖိနပ္ အသစ္ကေလးကုိ အရမ္းစီးခ်င္လို႔ေလ။ <br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့မနက္က ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေစာေစာကုိသြားတာ ေရာ့ကာ(Rocker) ဖိနပ္ကုိ ျမန္ျမန္စီးခ်င္လြန္းလို႔။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိမ္ကထြက္တုန္းကေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ ေျခေထာင္ေတာင္ ထိရဲ့လားမသိဘူး။ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းထိပ္ထိက အစဥ္ေျပတယ္။ <br /><br />လမ္းေရာက္ေတာ့ ေျခသလံုးက နည္းနည္းစစ္ကနဲ စစ္ကနဲ နာလာသလိုပဲ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လည္းေပါ့ ဖိနပ္ေပါက္ရေအာင္ကလည္း ေျခေထာက္မွာမနာပဲ ေျခသလံုးမွာစပ္ ကနဲ စပ္ကနဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ပါးလံုးလည္း အစပိုင္းေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ <br /><br />ဒီမွာကအ၇မ္းေအးေတာ့ ေဘာင္းဘီကို အတြင္းကအသားကပ္တစ္ထပ္၀တ္ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ေန႔မွ ၀တ္တဲ့ အသားကပ္က ေျခအိတ္ပါ တစ္ဆက္တည္း အရင္ေန႔ေတြကေတာ့ ေျခ အိတ္သတ္သတ္ အတြင္းကတစ္ထပ္က ေျခသလံုးထိပဲ။ အဲ့ေတာ့ စတစ္ကာက အသားမွာ ကပ္ေနတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေတာ့မွ အသားကပ္နဲ႔ ေရာ့ကာေတြ႔ေနၾကတာကုိး။<br /><br /> အသား ကပ္လည္း အသားကပ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ကပ္ေနတာ သူကလည္း စ၀တ္ကတည္းကအတိုင္း ေနရာကုိ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ေရႊ႕ခ်င္ပံုမေပၚဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူကလည္းမေရႊ႕ မေရႊ႕ဆိုနည္းနည္းမွကုိမေရႊ႕တာ ပါးလံုးလိုပဲ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ ေပစုတ္စုတ္ထင္ပါရဲ့။ <br /><br />ေနာက္ေတာ့ ေရာ့ကာကလည္း ေခသူမွမဟုတ္တာ။ သူ႔အထဲမွာ ပါတဲ့ အေမႊးေတြနဲ႔ အသားကပ္ကုိ လွမ္းစပံုရ တယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးေျခတလွမ္းလွမ္းတိုင္း ေရာ့ကာက ေရႊ႕ရပီေလ။ သူကသူခ်ည္းေရႊ႕ခ်င္ပံုမရ ဘူး။ စတစ္ကာကုိပါေခၚတယ္။<br /><br /> အဲ့ေတာ့ စတစ္ကာက ရမိရရာ လွမ္းဆြဲပံုရတယ္။ အဲ့ေတာ့သူမွီတာက ပါးလံုးရဲ့ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ေျခသလံုးေမႊးေတြေလ။ အဲ့ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကပ္တြက္တာက အေရးမႀကီးဘူး ပါးလံုးတေယာက္ ေက်ာင္းကုိ ဘူးသီးလံုးေလာက္ရွိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကုိသြားရၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းက ကုိးနာရီတက္မယ္ေလ။ ပါးလံုးက ျပန္လွည့္ရင္လည္း မမွီေတာ့ဘူး။ ဆက္သြားရင္လည္း တ၀က္ က်န္ေသးတယ္။ ေက်ာင္းကတရက္ပ်က္ရင္ ဘာမွသိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။<br /><br /> ဘာလုပ္ရမလည္းကုိမသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းေနာက္က်လည္း ဆရာမကုိ ရွင္းျပ ရေတာ့မွာေပါ့။ ထံုးစံအတုိင္း ဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ “ ဘုရားသခင္ေရ သမီးကုိပစ္မထားပါနဲ႔ တခုခု စီစဥ္ေပးပါ”ဆိုၿပီး မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ ဆုေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ပါးလံုးမ်က္ ရည္မက်ခံႏိုင္ရိုးလား။ အသားနာမွာအရမ္းေၾကာက္တဲ့ ပါးလံုးက တလမ္းလံုး ေျခသလံုးေမႊးကုိ ႏႈတ္ခံရတာလည္းမဟုတ္ ေျခလွမ္းတိုင္း ေစာင့္ဆြဲခံေနရတာ။ မ်က္ရည္က်ၿပီေပါ့ေနာ္။<br /><br /> ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားကလည္း သနားသြားပံုရတယ္။ ေကာန္းကလွမ္းေခၚတယ္။ သူ႔ကားေလးကုိ ပါးလံုးေဘးမွာရပ္ၿပီးေတာ့။ ပါးလံုးလည္း သူေခၚတိုင္း အၿမဲျငင္းခဲ့သမွ် အဲ့ေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္လို သူ႔ကားေပၚပါသြားတယ္ မသိဘူး။ ေၾသာ္ ေကာန္းဆိုတာကေတာ့ အီသီရိုးပီးယား မေလးပါ။ သူကပါးလံုးတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းမွာတခန္းထဲေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူကထံုးစံအတိုင္း ေနေကာင္းလား လို႔ေမးတယ္။ လမ္းထိပ္မေရာက္ခင္ထိ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။<br /><br /> အခုမေကာင္းဘူးလုိ႔ေျပာေတာ့မွ သူကဟုတ္ပါရဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔တဲ့။ အဲ့ေတာ့မွ ေရာ့ကာနဲ႔ စတစ္ကာတို႔ ရဲ့ တိုက္ပြဲအေၾကာင္းကုိေျပာျပလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အရမ္းကုိရယ္တယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးေက်ာင္းကုိ အမွီေရာက္သြားတယ္။ အခန္းထဲကလူေတြကေတာ့ အံ့ၾသ ၾကတယ္။ ပါးလံုးမ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့။ အံ့ၾသေတာ့မေပါ့။ ပါးလံုးက အၿမဲ ၿပံဳးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္တာကုိး ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ အားလံုးကုိလိုက္ႏႈတ္ဆက္တာ။<br /><br /> ေနာက္ေတာ့ ခမီးလာက ပါးလံုးကုိၾကည့္ၿပီး ပါးလံုးဘာျဖစ္လည္းတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ေကာန္းက ေျပာျပတယ္ အစအဆံုးေလ။ ခမီးလာက ပါးလံုးရဲ့ေက်ာကုန္းေလးကုိ ထံုးစံအတိုင္း လာပြတ္ၿပီး အားေပးတယ္။ ခမီးလာဆိုတာကေတာ့ ရိုးေမးနီးယားမေလးပါ။ အခုေတာ့ ပါးလံုးရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလးေပါ့။ နားခ်ိန္လည္း က်ေရာ ပါးလံုးတို႔ ေက်ာင္းကအားလံုးက ပါးလံုးသတင္းကုိ သိသြားၾကတယ္။<br /><br /> သိေတာ့မေပါ့ နားခ်ိန္ဆိုေကာ္ဖီေသာက္ၾက စားခ်င္တာစားၾက အဲ့လို ေကာ္ဖီေတြဘာေတြ ေသာက္ဖို႔က ပါးလံုးတို႔အခန္းကုိျဖတ္ရတာ ပါးလံုးက တေက်ာင္းလံုးကသူေတြနဲ႔ ခင္ေနတာကုိး။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးကရွင္းျပတယ္ ေလ။ ပါးလံုးတို႔ႏိုင္ငံမွာက ပူေတာ့ အဲ့လိုေရာ့ကာလည္း မစီးတဲ့အေၾကာင္း ပါးလံုးလည္း တခါမွ အဲ့လို ဖိနပ္ရႈပ္ရႈပ္ေတြ မစီးခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္း ညွပ္ဖိနပ္ပဲစီးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔က အားေပးၾကပါတယ္။<br /><br /> အားေပးရံုမကဘူး အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ခိုင္းေသးတယ္။ သူတို႔လမ္းဖယ္ေပး မယ္ဆိုပဲ။ ေတာ္ပါၿပီ ညေနေတာင္ဘယ္လိုျပန္ရမွန္းမသိဘူး။ ေကာ္ဖီေတာင္ထမေသာက္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာစိုးလို႔ ခမီးလာေဖ်ာ္လာတာကုိ အသင့္ေသာက္လိုက္တယ္အားနာနာနဲ႔။<br /><br /> ကဲပါးလံုးေရ ဥာဏ္ရွိသမွ်ထုတ္ေဟ့ ဆိုၿပီး ဘာလုပ္မလည္းစဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ ဖ်က္ရစီးရ ၀ါသနာပါတဲ့ပါးလံုး အသားကပ္နဲ႔ေျခအိတ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တဆက္တည္းျဖစ္ေနတာကုိ အိုးစားခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံရတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ကတ္ေၾကးသြားယူၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ သူတို႔ခ်စ္ ျခင္းကုိ မခြဲခ်င္ခြဲခ်င္နဲ႔ ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ မခြဲလို႔လည္းမျဖစ္ဘူးေလ။ မဟုတ္ရင္ ပါးလံုးအိမ္ဘယ္လို ျပန္ရမွန္းေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး။<br /><br /> ေကာန္းကားနဲ႔လည္း မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔လည္းမျပန္ခ်င္ဘူး။ ႏွင္းေတြၾကားထဲ လည္းလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဒီလိုပဲဆံုးျဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးညေန အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖကိုေျပာျပေတာ့ အေဖက ပါးလံုးရဲ့ဖိနပ္ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခါက္ေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔မနာေတာ့ေအာင္တဲ့။<br /><br /> ၿပီးေတာ့ အေဖကေျပာတယ္။ ပါးလံုးတဲ့ အဲ့ဒါမ်ဳိးေလးေတြကုိ မွတ္ထားၿပီး စာေရးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာ မွတ္ထားလို္က္တယ္။ စတစ္ကာနဲ႔ ေရာ့ကာတိုက္ပြဲဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ပြဲျဖစ္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ ပါးလံုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အထိနာသြားတယ္ဗ်ာ။<br /> <br /> နာေတာ့မေပါ့။ စတစ္ကာနဲ႔ ေရာ့ကာတြဲ၀တ္ၿပီး စတန္႔ထြင္ခ်င္တာကုိး။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း စတန္႔ထြင္ခါနီးစဥ္းစားေနာ္။ သူတို႔တည့္မတည့္ကုိေပါ့။<br /><br /> ဟဲဟဲ ဆားခ်က္တာ ဒီမွာႏွင္းေတြ ျပန္က်ေနၿပီဆိုေတာ့ သတိယလို႔ေလ ေရာက္စတုန္းက အျဖစ္ေလးကုိ ဒါနဲ႔ ဆားခ်က္တာ ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ စာေမးပြဲၿပီးလို႔နားရမလားမွတ္တယ္ မနားရဘူး။ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားအစည္းအေဝး အေရြးခံရတာနဲ႔ ကိုးရက္တက္ရမယ္တဲ့ လူကၿပိဳင္းေနေတာ့ လံုးဝလံုးဝကုိ မသြားခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ အေတြ႔အႀကံဳေတာ့လည္း လိုခ်င္တာနဲ႔ ကိုးရက္လံုးမတက္ပဲ ျပန္လာလိုက္တယ္။<br /> <br /> ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုး ပရိုက္တစ္ဆင္းရတဲ့ ေက်ာင္းက ႏွစ္တိုင္း ေစ်းေရာင္းပြဲလုပ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြကုိ လွဴတယ္။ အဲ့ဒါ ပါးလံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ေျပာျပထားေတာ့ သူတို႔ဒီႏွစ္ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြကုိ လွဴသင့္မလွဴသင့္ ပါးလံုးကုိ အင္တာဗ်ဴးတယ္။ ပါးလံုးလည္း အခ်က္အလက္နဲ႔ ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ဒီႏွစ္ ျမန္မာျပည္ကိုလွဴမယ္တဲ့။ လွဴမယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္လိုလွဴသင့္ေၾကာင္းပါ ေျပာရတယ္ေလ သိတယ္ဟုတ္ ဖားျပဳတ္အေၾကာင္း အဟိ။<br /> <br /> အဲ့ဒါ ေသာၾကာမွာ ေစ်းေရာင္းပြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ျဖစ္ေနတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးက မိဘေတြကုိ ရွင္းျပဖို႔ပါ တာဝန္ယူထားတယ္ဆိုေတာ့ ပါးလံုးရွိမွေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ လုပ္ေပးတဲ့ကိစၥကုိ ကုိယ္က ငါမအားဘူး ေက်ာင္းသားအစည္းရွိတယ္ေျပာရင္ ဘယ္ေကာင္းမလည္းေနာ္ ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုအစည္းအေဝးကုိ ေလးရက္ပဲတက္ၿပီး ျပန္လာလိုက္တာ။<br /> <br /> ပါးလံုးတေယာက္ အလုပ္ ရႈပ္တာလား အရႈပ္လုပ္တာလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘေလာ့လည္းမလည္ျဖစ္ ကြန္ပ်ဴတာကုိ လံုးဝမကိုင္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္သြားတာ။ အခုေတာ့ ပုိ႔စ္လည္းတင္ခ်င္ ေရာက္စကအျဖစ္ကုိလည္းသတိယတာနဲ႔ ဆားခ်က္လိုက္တာ ခြင့္လႊတ္ေနာ္။<br /><br />ပါးလံုး အိမ္လည္ၿပီး စာေတြအရမ္းကုိ ဖတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္တက္မယ့္ေက်ာင္းအတြက္ ပါးလံုးစာေမးပြဲေျဖရမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးစာအုပ္ပံုထဲ ပိေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဟင့္ဟင့္။ ပါးလံုး အိမ္အားလံုးကုိ မလည္ျဖစ္ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေနာ္ ပါးလံုးအခ်ိန္လုၿပီး ရသေလာက္ေတာ့ လည္ပါ့မယ္ေနာ္။<br /> <br /> အားလံုးအားလံုးအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။<br /> ခင္မင္ေလးစားလွ်က္<br />ညီမေလး ပါးလံုး<br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-2833551424001707742009-09-18T12:13:00.000-07:002009-09-19T11:10:53.234-07:00အပုပ္ခ်ိန္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqlFpui9j_nkXkdQO_c6qbFe8DkWPQ80iXHQg94dYoBeVcSz9BrQG5tTO0iUBuIrMhSMjJccaoWGLXELPN9lRfSFFXb3sXPpO9dsZXJ0HIZDQ4QFKm_aoUjsHyEkoL-uJ2tTVYV_DW1p4-/s1600-h/Light-2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 160px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqlFpui9j_nkXkdQO_c6qbFe8DkWPQ80iXHQg94dYoBeVcSz9BrQG5tTO0iUBuIrMhSMjJccaoWGLXELPN9lRfSFFXb3sXPpO9dsZXJ0HIZDQ4QFKm_aoUjsHyEkoL-uJ2tTVYV_DW1p4-/s400/Light-2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5382892555220521762" /></a><br />ပါးလံုးတို႔ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွာ အလယ္ကၽြန္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတရြာရွိတယ္။ အလယ္ကၽြန္းလို႔ ဘာလို႔နာမည္ေပးလည္းဆိုေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ က ေတာင္ငူၿမိဳ႕နားမွာ ေကြ႔ေကာက္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေကြ႔ေကာက္တဲ့ ေနရာကေနပဲ ျမစ္လက္တက္တခုက ခြဲထြက္သြားတယ္။<br /><br />အေရွ႕ ၂မိုင္ေက်ာ္ေလာက္က်မွ သူကစစ္ေတာင္းျမစ္ထဲကုိ ျပန္စီးဝင္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ျမစ္လက္တက္နဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ရဲ့ၾကားမွာ ကၽြန္းႀကီးတကၽြန္း ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ရြာတည္ထားတယ္။ အဲ့ဒီရြာကုိ အလယ္ကၽြန္းရြာလို႔ ေခၚၾကတယ္။<br /><br />ပါးလံုးအေဖရဲ့ အမ်ဳိးေတြက အလယ္ကၽြန္းကပါ။ အေဖက အဲ့ဒီရြာမွာ အေျခခ်မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ပါးလံုးတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ေဆာက္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးေျခာက္တန္းေရာက္မွ အဲ့ဒီရြာကုိ ေျပာင္းေနျဖစ္တယ္။<br /><br />အဲ့ဒီရြာမွာ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ဆိုရင္ အိမ္မိုးေလ့ရွိၾကတယ္။ ေအာက္ျပည္ရြာမွာလို ဓနိမိုး မဟုတ္ဘူးဗ်။ သက္ကယ္တို႔ အင္ဖက္တို႔ မိုးၾကတယ္။ သက္ကယ္ဆိုတာကေတာ့ ျမက္ရွည္တမ်ဳိးပါ။ သူ႔ကုိျပန္က်စ္ရတယ္။ ပါးလံုးတို႔ေဒသအေခၚဆိုရင္ေတာ့ သက္ကယ္ပစ္တယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အိမ္မိုးဖို႔အတြက္ ေလးေလးက သက္ကယ္သြားရိတ္တယ္။ ေလးေလးဆိုတာကေတာ့ အေဖ့ညီမ တဝမ္းကြဲပါ။ တရြာတပုဒ္ဆန္းဆိုသလို အဲ့ဒီရြာမွာ အေဒၚမွန္သမွ်ကုိ ေလးေလးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။ ပါးလံုးတို႔ေလးေလး(အေဒၚ)က ေအးလည္းေအးတယ္။ ေတာ္ရံုဆိုလည္း သူမ်ားအေၾကာင္း မေျပာတတ္ဘူး။<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />ေလးေလးႏွစ္တိုင္း သက္သယ္ရိတ္ေနၾက သက္ကယ္ခင္းနားမွာ ရဲမိသားစု ေနတဲ့ အိမ္တအိမ္ရိွတယ္။ တခါေတာ့ ေလးေလး သက္ကယ္ရိတ္ျပီး ျပန္လာတာ တလမ္းလံုး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္လာတာေတြ႔တယ္ေလ။<br /><br />အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း တခုခုကို သေဘာက်ေနတဲ့ ပံုနဲ႔ ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူးထင္ျပီး တေယာက္ထဲ ၾကိတ္ရယ္ေနေလရဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ပါးလံုးက မလွမ္းမကမ္းမွာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ အကဲခတ္ေနမိတယ္။ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း တီဘူ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး သြားအေၾကာင္းၾကား လိုက္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးတို႔မွာ အေဒၚသံုးေယာက္ရွိတယ္။ မာရာ၊ မာဘူ၊ မာပါဆိုၿပီးေတာ့ေပါ။ ကခ်င္ေတြက နာမည္ကုိ အဲ့လိုေပးေလ့ရွိၾကတယ္။ ပါးလံုးတို႔က တီရာ၊ တီဘူ၊ တီပါဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ အဲ့ဒီအေဒၚသံုးေယာက္ထဲမွာ တီဘူက စာအဖတ္ဆံုး။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟာသအရမ္းေျပာ တတ္တယ္။<br /><br />တီဘူလည္း အိမ္ေရွ႕ထြက္လာျပီး အမ နင္ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ ငါ့ကိုလည္း ေျပာျပ စမ္္းပါဆိုျပီး ေမးေတာ့ ေလးေလးလည္း သူဒီေန႔ သက္ကယ္ရိတ္ ရင္းျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဟာသေလးတခု ျပန္ေျပာျပတယ္။<br /><br />ဒီေန႔ေန႔လည္ဘက္မွာတဲ့ ရဲမိန္းမက အ၀တ္ေလွ်ာ္ဘို႔ အ၀တ္ဇလံု ကိုင္ျပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတယ္တဲ့ ။ေလွကား ၂ ထစ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရေသးတယ္ သူ၀တ္ထားတဲ့ထမိန္က တံခါးေအာက္မွ ခုတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းအစထြက္ေနတာကို ျငိျပီး အေနာက္က ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလို ျဖစ္တာေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲဒီမိန္းမလည္း ေလွကားေပၚက ေဇာက္ထိုးက်ပါေလေရာ။<br /><br />ေလွကားက သိပ္မျမင့္ေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရိွေပမယ့္ အဲ့ဒီမိန္းမ ဒုကၡေရာက္သြားတာက သူ႔ထမီက အေပၚက တုတ္ေခ်ာင္းမွာ ၿငိက်န္ခဲ့ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမ ထမီမပါပဲ ေအာက္ကုိ “ ေအာင္မေလး” လို႔ ေအာ္ၿပီး ေဇာက္ထိုး ျပဳတ္က်သြားတယ္။<br /><br />အဲ့မိန္းမလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ေျပးတာ သူ႔မွာကမန္းကတန္း တက္ရလို႔ထင္တယ္။ ေလွကားသံုးထစ္ပဲ တက္ရေသးတယ္ ေခ်ာ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ျပဳတ္က်လာတယ္။ ငါ့မွာ ျပန္ျပဳတ္က်လာတာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ တလမ္းလံုးရယ္ေနမိတာဆုိၿပီး ျပန္ေျပာျပတာ ပံုေပၚလြန္းေတာ့ ပါးလံုးတို႔လည္း ဝုိင္းရယ္ၾကတာေပါ့။<br /><br />အဲ့ေန႔ကစၿပီး ေလးေလးျပန္လာတိုင္း အဲ့ရဲမိန္းမရဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကုိ ေလးေလးက အိမ္မွာ ျပန္ေျပာျပတယ္ဗ်။ ေလးေလးေျပာဖို႔ ေမ့ေနရင္ေတာင္ တီဘူတို႔က ဝိုင္းေမးတယ္ သတိတယ ရဲမိန္းမေရာ ဘယ္လိုလည္း ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ <br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အဲ့အခ်ိန္က ပဲေပၚတဲ့အခ်ိန္ ပါးလံုးတို႔ရြာမွာက အခင္းရွိတဲ့သူေတြက ပဲစိုက္တယ္။ ႏွမ္းစိုက္တယ္။ ပဲဆိုတာကေတာ့ ေျမပဲပါ ဆီခ်က္တဲ့ ေျမပဲ။ ျပဳတ္စားတဲ့ သံုးစစ္ပါတဲ့ ေျမပဲမဟုတ္ပါဘူး။ သူက ႏွစ္ဆစ္ပဲပါတယ္။<br /><br />အဲ့လို ပဲေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ ပဲႏႈတ္တဲ့သူက ႏႈတ္ၾကတယ္။ ပါးလံုးတို႔ကေတာ့ ပဲေျခြတယ္။ ပဲေျခြတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ပဲပင္ကပဲကုိ ေျခြရတာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးမွ ဆီျပန္က်ိတ္တဲ့ဆီကုိ ပုိ႔ၾကရတယ္။ ပဲေျခြ တယ္ဆိုလို႔ အိမ္ကပဲကုိ ေျခြတယ္ေတာ့မထင္နဲ႔ေနာ္။<br /><br />အိမ္ကပဲကုိေျခြရင္ ေသခ်ာတာက မုန္႔ဖိုးမရဘူးဗ်။ အိမ္ကပဲက ဘယ္အခ်ိန္ေျခြေျခြရတယ္ေလ။ သူမ်ားအခင္းမွာ ေျခြတာက ညဘယ္ေျခြလို႔ရပါ့မလည္း။ ၿပီးေတာ့ တျပည္ကုိ ဘယ္ေလာက္ဆုိၿပီးေတာ့ ပဲေျခြခရတယ္ေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ညီမေတြရယ္ ပါးလံုးအေဒၚ(တီဘူ) ေက်ာင္းဆရာမရယ္။ သူကလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ပဲလုိက္ေျခြတယ္ဗ်။ ပါးလံုးတို႔မနက္ဆို အေစာႀကီးထၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေရဘူး၊ မုန္႔ ယူၿပီး သြားၾကတယ္။ ဒါမွ ေနရာေကာင္းေကာင္းဦးၿပီး ပဲထံုးေကာင္းေကာင္းရမွာကုိး။ပဲႏႈတ္တဲ့သူက ႏႈတ္ၿပီး အထံုးေလးေတြ ထံုးသြားတယ္ေလ။ ဥတဲ့ပဲထံုးရမွာသာ တြက္ေျခကုိက္မွာ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ၾကာသလားလို႔လာထား ဝိရိယက ေကာင္းသလား မေမးနဲ႔။<br /><br />အိမ္ကပဲကုိေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ညက်မွ ေျခြၾကတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ ပဲေျခြေနရင္းနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ မိန္းမတေယာက္ အဲ့ဒီအိမ္ကုိ လာတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကုိတခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးအမကေတာ့ ေလးေလးကျပထားေတာ့ သူကျမင္ဖူးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးအေဒၚကုိ တီဘူ အဲ့ဒါ ေလးေလးေျပာတဲ့ ရဲမိန္းမေလ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာေတာ့ တီတီက ေအးအသာေနတဲ့ နင္တုိ႔ မရယ္နဲ႔ေနာ္တဲ့။<br /><br />သူဘာလုပ္မယ္ေတာ့ မသိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့မိန္းမကုိျမင္ေတာ့ အိမ္ေပၚက ျပဳတ္က်တာကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး ရယ္ခ်င္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။ အဲ့လိုနဲ႔ အဲ့မိန္းမကလည္း ကံပဲေကာင္းတာလား ကံပဲဆိုးတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ပါးလံုးတို႔ နားမွာ ပဲလာထိုင္ေျခြတယ္။<br /><br />ပါးလံုးတို႔နဲ႔ ပဲေျခြလိုက္လာတာက ေလးေလးေျပာျပသမွ်ကုိ အစအဆံုး ၾကားထားတဲ့ တီဘူ။ အဲ့ဒီရဲမိန္းမကလည္း တီဘူ႔ကုိ မျမင္ဖူးသလို တီဘူကလည္း ရဲမိန္းမကုိ မျမင္ဖူးဘူး။ ပါးလံုးတို႔ အိမ္ကလူေတြက သူမ်ားအိမ္ မလည္တတ္ၾကဘူး။ ေက်ာင္းသြား ရံုးသြား။ အိမ္အလုပ္လုပ္ ဒါပဲေလ။ အဲ့ေတာ့ အိမ္ကဒီအေဒၚေတြကုိလည္း ေတာ္ရံုဆို သိပ္မသိၾကဘူးဗ်။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔တီဘူက အဲ့မိန္းမကုိ စိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အာရံုခံေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ က်မ ျမင္ေနတယ္ ျမင္ေနတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။ တီဘူ႔ရဲ့ ေရရြတ္သံလည္း ၾကားေရာ ဟိုမိန္းမက တီဘူ႔ကုိ ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တီဘူက “အမ အမမွာလည္း ပူပင္ေသာကေတြနဲ႔ပါလားေနာ္” ဆိုၿပီးေတာ့ ပဲဆက္ေျခြေနတယ္။<br /><br /> အဲ့ေတာ့ ဟိုရဲမိန္းမကလည္း ပဲဆက္မေျခြပဲ တီဘူ႔ဘက္လွည့္လာတယ္။ တကယ္လည္း ရဲမိန္းမက အိမ္ေထာင္ေရး အစဥ္မေျပဘူးဗ်။ ေလးေလးေျပာျပထားလို႔ သိတာေလ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ရဲမိန္းမက မ်က္လံုးေလး ျပဴးၿပီးေတာ့ ၾကည့္တယ္။ ပါးလံုးအမကေတာ့ ရယ္ခ်င္တာ မထိန္းႏိုင္လို႔ ထထြက္သြားတယ္။ ပါးလံုးကေတာ့ ပဲကုိေက်ာေပးၿပီး ေျခြေနလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာျမင္ ရင္ရယ္ခ်င္တာကိုး။ ပုိးမသတ္ႏိုင္ရင္ တီဘူ႔အကြက္ေတြ အလကားျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးဆို တူဝရီး ေတြ အတိုင္အေဖာက္ညီတယ္ဗ်။<br /><br />တီဘူက ဆက္ေျပာတယ္။ အမအမ်ဳိးသားက ဝန္ထမ္းတဲ့ အပြင့္လည္း ၂ပြင့္ေတြ႔တယ္တဲ့။ ဟုိမိန္းမ မ်က္လံုးပုိျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမမွာ ကေလး၂ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ အမေယာက်္ားက အဂၤါသားတဲ့။ အဲ့ဒီအဂၤါသားဆိုတာကေတာ့ ရမ္းတုတ္တာ မွန္သြားတာဗ်။ သူကဘာေန႔သားလည္း မသိပဲ ရမ္းတုတ္တာ။<br /><br />ဟိုမိန္းမ အ၇မ္းကုိအံ့ၾသေနတာ ပဲေတာင္ဆက္မေျခြႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တီဘူက စကားတခြန္ေျပာလိုက္ ျမင္ေနတယ္ ျမင္ေနတယ္ ေျပာလုိက္နဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အမ အျမင့္တေနရာကလည္း ျပဳတ္က်ဖူး တယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့ ရဲမိန္းက ျငင္းတယ္ေလ။ မက်ဖူးပါဘူးတဲ့။<br /><br />တီဘူက ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္ ျမင္ေနတယ္။ အရွက္တကြဲပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အမကံေကာင္းတာက ဘယ္သူမွမျမင္လုိက္ဘူးတဲ့။ ထမီကတန္းမွာက်န္ခဲ့ၿပီး အမျပဳတ္က်တာတဲ့ ၿပီးေတာ့မွအမ ဘယ္သူျမင္လည္းလို႔ ဟိုဒီၾကည့္ၿပိးေတာ့မွ အေပၚကုိ ျပန္ေျပးတက္ ္ၿပီးေတာ့ ထမီျပန္ဝတ္တာတဲ့။ ျမင္ေနတယ္ေနာ္ ေသခ်ာတယ္ ျမင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုမိန္းမက ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးေတာ့ မွတ္မိၿပီ က်မ ေလွခါးထစ္က ျပဳတ္က်တယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ေလးေလးေျပာျပထားသမွ်ကုိ မွင္ေသေသနဲ႔ တီဘူက ရႊီးေနတာ ဟိုမိန္းမကလည္း ပါးစပ္ထဲကုိ ယင္ဝင္ဥရင္ ေတာ္ေတာ္ဥရမယ္။ ပါးစပ္ကုိ ဟလို႔။ ေနာက္ေတာ့ ေလးေလးေျပာျပထားသမွ်ကုိ သူကခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာ။ ေနာက္ဆံုး သူေျပာစရာက ကုန္သြားၿပီေလ။ ေလးေလးေျပာထားတာေတြ အကုန္ေျပာလိုက္ၿပီကုိး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ တီဘူတေယာက္ အသက္ကုိေျဖးေျဖးေလး ျပန္ရႈတယ္။ ဟိုရဲမိန္းမက ဆက္ေမးတယ္။ က်မ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလည္း ေျပာျပေပးပါတဲ့။ ေဟာေပးပါ ဆရာမရယ္ တဲ့ ဆရာမေျပာတာ ေတြမွန္လြန္းလို႔ပါတဲ့။ တီဘူက ေက်ာင္းဆရာမမွန္း သိလို႔ ဆရာမလို႔ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူရည္ညႊန္းတဲ့ ဆရာမဆိုတာကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမကုိ ရည္ညႊန္းတာပါ။<br /><br />တီဘူက အဲ့ဒါနဲ႔ နာရီကုိိ တခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အမတဲ့ အခုက ၃နာရီဆိုေတာ့ အပုပ္ခ်ိန္ေရာက္သြားၿပီတဲ့ အဲ့ေတာ့ က်မေဟာလည္း မွန္ခ်င္မွမွန္ေတာ့မယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔က အဂၤါေန႔ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ နတ္သဘင္အစည္းအေဝး ရွိတယ္တဲ့။ နတ္ေတြက မနက္ျဖန္ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနေတာ့ မအားၾကဘူးတဲ့။<br /><br />အမနဲ႔သာ ေစာေစာေတြ႔ရင္ေတာ့ ဆက္ေဟာလို႔ရတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အပုပ္ခ်ိန္ ေရာက္သြားၿပီတဲ့ေလ။ အဲ့မိန္းမကေတာ့ တီဘူ႔ကုိ ေက်းဇူးေတြတင္ေနတာ။ မွန္လြန္းလို႔တဲ့။ တီဘူ႔ကုိ ေနာက္ေန႔ေတြ႔ခ်င္တယ္တဲ့ေလ။ ေစာေစာလာပါ့မယ္တဲ့။ တီဘူတေယာက္ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ပဲသြားမေျခြေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ရဲမိန္းမ ဘာဆက္ျဖစ္မလည္း သူမသိေတာ့လို႔ပါ။<br /><br /><br />အဲ့ေန႔က အဲ့မိန္းမ သူေျခြေနတဲ့ ပဲကုိ ဆက္မေျခြေတာ့ပဲ ျပန္သြားတယ္။ သူေျခြထားတာကုိလည္း တီဘူ႔ေတာင္းထဲ ထည့္ေပးသြားတယ္။ ကံေကာင္းတာက တီဘူက အပုပ္ခ်ိန္နဲ႔ ကုိင္ေပါက္လိုက္ေပလို႔ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အလိမ္ေတြ ေပၚၿပီး တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေသခ်ာတယ္။ ကံဆိုးရင္ေတာ့ နပန္းေတာင္ ထလံုးႏိုင္တယ္ထင္တယ္။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တဦးတေယာက္စီတိုင္းအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစား ေက်းဇူးတင္လွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-41158969952310347982009-09-11T13:59:00.000-07:002009-09-11T15:13:30.305-07:00ဝက္ၿမီး ဘယ္လိုဖမ္းရပ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFdIjtu9XD1lWb7lq39PIB0zQMjXoHT0wvLR6r5rkAAtN7Zdq4SuR1bQBGgBQ1ph_gVX_UZ6ZpxRUK0zJOBeqwyf1YXAoWbpZYdSfWL1oEKJHkE4YCdtqMwqrsutLlL5jepO1V9ep_ndAl/s1600-h/DSC00712.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 285px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFdIjtu9XD1lWb7lq39PIB0zQMjXoHT0wvLR6r5rkAAtN7Zdq4SuR1bQBGgBQ1ph_gVX_UZ6ZpxRUK0zJOBeqwyf1YXAoWbpZYdSfWL1oEKJHkE4YCdtqMwqrsutLlL5jepO1V9ep_ndAl/s400/DSC00712.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380336141890026898" /></a><br /><br />ေၾသာ္ ေရးမယ္ဆိုမွပဲ ဘယ္လိုစေရးရပါ့။ အင္းပါးလံုး ခရီးထြက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ကပဲ ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္။ လီလီဟန္းမားၿပီးေတာ့ အမွန္ဆို အိမ္ ျပန္ရမွာကုိ ခရီးကမထြက္ခ်င္ရွာဘူးဆိုေတာ့ မျပန္ပဲ ေျခစၾကာျဖန္႔လိုက္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒါ ဘယ္ထိ ေရာက္သြားလည္းဆုိေတာ့ Oslo ထိေရာက္သြားတယ္။ Oslo ဆိုတာကေတာ့ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံရဲ ့ၿမိဳ႕ ေတာ္ပါ။<br /><br />အဲ့ၿမိဳ႕ကုိ ရထားစီးၿပီးသကာလ ခ်ီတက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ မသြားခင္ ညကတည္းက လာလည္မယ့္ အေၾကာင္း ပါးလံုးဦးေလးဆီကုိ ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္။ ဦးေလးမိန္းမက လာႀကိဳမယ္ ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာေစာင့္မယ္ ရထားစထြက္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ဆိုၿပီးေတာ့ ေသခ်ာကုိ မွာပါတယ္။<br /><br />ပါးလံုးရဲ့မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကေတာ့ ဖုန္းကုိ လူတျခား ဖုန္းတျခားထားျခင္းပါ။ တခါတေလ အိတ္ထဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထည့္ထားၿပီးေတာ့ ဖုန္းလာခါမွ လိုက္ရွာေတာ့ အသံကၾကားၿပီး ဖုန္းကုိ မေတြ႔ အဲ့ဒါမ်ဳိးက အႀကိမ္မေရတြက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဦးေလးမိန္းမကလည္း ဖုန္းကုိခဏခဏကုိ ေခၚပါတယ္။ စိတ္ပူလို႔ပါ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ Oslo ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေရာက္သြားေရာ ဦးေလးမိန္းမက ဖုန္းေခၚတယ္။ ပါးလံုးကလည္း ရထားေပၚကဆင္းၿပီးေတာ့ ေအးေဆးလာတာ။ ၿပီးေတာ့ အျပင္လည္း ထြက္ေရာ ဖုန္းကျမည္လာပါေလေရာ။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ဖုန္းကုိရွာတာ ဘယ္လိုမွမေတြ႔ဘူး အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြ ေဆးပုလင္းေတြ အကုန္မွအကုန္ ထုတ္ရတယ္ဗ်ာ တခုခ်င္းစီ အသံကၾကားၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကုိင္မရဘူးေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဟိုကလည္း ဆက္တိုက္ေခၚ ေနာက္ဆံုး လူေတြကလည္း လွည့္ၾကည့္တယ္ေလ။ ၾကည့္ေပမေပါ့ အေပါက္ဝထိတ္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစၥည္းေတြပံုခ်ပီးေတာ့ ဖုန္းရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနတာေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့မွ တကယ့္ကုိလမ္းဆံုက ဂ်မ္းပံုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ၾကမ္းပံုျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေတြ႔လည္းေတြ႔ ကုိင္လည္း ကုိင္လိုက္ေရာ အဆူခံရပါေလေရာ ဆူရင္လည္းဆူခ်င္စရာေလ ၁၂ခါမကဘူး ေခၚထားတာ။ အခုေတာ့ ဖုန္းတျခားလူတျခားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးေလးကေျပာတယ္။ ဖုန္းက ေခြးလိုက္ဆြဲရင္ ေခြးေခါင္းပစ္ေပါက္ဖို႔မဟုတ္ဘူးတဲ့ အေရးႀကီးလို႔ေခၚရင္ ကုိင္ဖို႔တဲ့။ အခုေတာ့ ဖုန္းကုိ အနားမွာပဲထားပါေတာ့တယ္။<br /><br /><br />အဲ့ေန႔က အိမ္ကုိမေခၚသြားခင္ အာရွဆိုင္ကုိအရင္ေခၚသြားတယ္။ ပါးလံုးဘာစားမလည္း ဘာစားခ်င္လည္းဆိုၿပီးေတာ့။ ပါးလံုးတို႔ကံေကာင္းပံုမ်ား အရင္ဆံုးလိုက္ရွာတာက ဂ်ယ္လီ တထုတ္မွကုိ မေတြ႔ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ အသီးအရြက္ႀကိဳက္တဲ့ပါးလံုး ျမင္းခြာရြက္ရယ္ ကန္စြန္းရြက္ရယ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးကုိ လာႀကိဳေတာ့ ဦးေလးရဲ့ သားလည္းပါတယ္။ သူကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလရဲ့ လွည္းေလးထဲမွာ။ အဲ့ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကုိယ္မသိ ကုိယ့္အေၾကာင္းသူမသိေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကေတာ့ သူဘယ္သိပါ့မလည္း ကေလးက ၉လပဲရွိေသးတာကုိး။ ၉လဆိုလို႔ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ေနာ္ ဟဲဟဲ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုး အဲ့ေန႔ကစၿပီးေတာ့ လည္တယ္။ ေရေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြဆီ ေရာက္တယ္။ ေနာက္ႏိုဘယ္ဆုေပးတဲ့ ေနရာ။ ဘုရင့္နန္းေတာ္ေရွ႕။ ေက်ာင္းေျပးၿပီးလည္လို႔လား မသိဘူး အရသာေတာ္ေတာ္ရွိတယ္။ ျပန္ေရာက္မွသာ ကြန္ျမဴးရံုးက ေခၚအဆူခံရတာအဟိ။ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းေပါ့။<br /><br />အဲ့လိုဦးေလးမိန္းမက စားခ်င္တာကုိလည္း ခ်က္ေကၽြးသလို သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိလည္း အစံုလိုက္ပို႔ ေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္လံုးတီးပန္းၿခံကုိလည္း ေရာက္ေသးတယ္ဗ်။ ကိုယ္လံုးတီးပန္းၿခံလို႔ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ ရုပ္ထုေတြခ်ည္းပဲ။ ဟိုး ဗိုက္ထဲကေနစၿပီးေတာ့ အသက္ႀကီး အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးအရြယ္အထိ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးစံု ကုိ ရုပ္ထုထုထားတာ။ အက်ီမပါဘူးဗ် ကုိယ္လံုးတီးခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတြကေခၚလိုက္တယ္ ကုိယ္လံုးတီးပန္းၿခံ လို႔ေလ။<br /><br />ပါးလံုးပံုေတြ ရိုက္ခဲ့တယ္။ ပံုေတြနဲ႔လည္း ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ အဲ့လိုလည္ပတ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ က်မွသိလိုက္တာက အဲ့ဒီ ကုိးလဆိုတဲ့ ကေလးအေၾကာင္း အရင္ကေတာ့ လုိင္းေပၚမွာ စကားေျပာ ရင္သူတို႔သားအေၾကာင္းေျပာျပရင္ အဲ့ေလာက္ထိလို႔မထင္ဘူးဗ်ာ။ အခုေတာ့ ပါးလံုးတို႔ကုိယ္ေတြ႔။<br /><br />ပါးလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္မေနလွဘူးလားမွတ္တယ္။ သူ႔ကုိျမင္ေတာ့ ေမ်ာက္အရႈံးေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါးလံုးအရႈံးေပးလိုက္တာ။ သူတခုခုကုိ ဆြဲလို႔ သူ႔အေဖလွမ္းဆြဲလုိက္တာနဲ႔ လက္နဲ႔မမွီရင္ ေျခေထာက္နဲ႔ ရေအာင္ကုတ္ယူတယ္။ အဲ့ေတာ့သူ႔ထဲမွာ တခုမဟုတ္တခုက ပါလာပါေလေရာ။<br /><br />အဲ့ဒါတေန႔က်ေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔သူ အတူတူအိပ္ေနရာကေန သူ႔အေမက မႏိုးေသးပဲ သူအရင္ႏိုးလာ ပါေလေရာ။ သူ႔အေမလည္းႏိုးေရာ ကြန္ပ်ဴတာက ေအးခ်မ္းေမျဖစ္ေနၿပီ။ Web Cam လည္း သံုးစားမရေတာ့ဘူး နားၾကပ္ကလည္းသီခ်င္းဆိုေနေလရဲ့ “ ဒီမွာတို႔တစစီႀကိဳးပဲ့ခဲ့ၿပီေနာ္ ” တဲ့။ အဲ့ဒါ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးပါဘူး။<br /><br />ပါးလံုးကုိ ေမးတယ္ ဦးေလးမိန္းမက ကဲပါးလံုးနင္ေျပာတယ္ေနာ္။ ကေလးမွန္သမွ် ပါးလံုးစည္းရံုးလို႔ မရတာ မရွိေသးဘူးလို႔ေလတဲ့။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးသူ႔ကုိငုတ္တုတ္ပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္ ေတာ့လို႔ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ဘယ္လိုစည္းရံုးမလည္း သူက စကားလည္းမေျပာတတ္ေသးဘူး ကုိး။<br /><br />အင္းစကားမေျပာတတ္ေသးဘူးဆိုလို႔ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္ေလနဲ႔ သီခ်င္းကုိ သူ႔ဟာသူဆိုၿပီး သူ႔ဟာသူသိပ္တာဗ်ာ။ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႔ အိပ္တာဗ်။ ဘာမွတ္လည္း။ ပါးလံုးေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တစက္ကေလးမွကုိ အၿငိမ္မေနတာ အဲ့လိုဆိုေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ထမင္းလည္း လက္ဆံုမစားႏိုင္ရွာဘူး။ တေယာက္တလွည့္ထိန္းရင္းေပါ့ေလ။<br /><br />ကုိယ္ဝန္လြယ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ေမ်ာက္ၾကည့္မိရင္ ကေလးက အရမ္းေဆာ့ တယ္ၾကားဖူးတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔အေမက ေမ်ာက္ကုိၾကည့္ရေအာင္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေပါ့။ မင္းစစ္ၿငိမ္းကုိ ေတာ့ တကယ္မႏိုင္ဘူးေနာ္လို႔လည္းေျပာလိုက္ေရာ သူ႔အေမက ဘယ္ႏိုင္မလည္းတဲ့ ငါသူ႔ကုိယ္ဝန္နဲ႔တုန္းက စားခ်င္တာက ဝက္ၿမီးနဲ႔ ငါးခ်ဥ့္တဲ့ေလ။<br /><br />ဝက္ၿမီးနဲ႔ ငါးခ်ဥ့္ကုိ ဘယ္လိုစားခ်င္မွန္းမသိဘူးတဲ့။ သူအဲ့ဒါကုိစားခ်င္လို႔ ပါးစပ္က သေရေတာင္ ထြက္တယ္ဆိုပဲ။ ေၾသာ္ ဝက္ၿမီးဆိုတာကလည္း အၿငိမ္မွမေနပဲ။ ငါးခ်ဥ့္ပါေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေအးေရာ။ ေမ်ာက္ပါၾကည့္မိရင္ေတာ့ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ ကေလးက ေဆာ့လည္းေဆာ့သလို ဥာဏ္လည္းေကာင္းတယ္။<br /><br />အဲ့လိုဆိုေတာ့ သူတို႔သားေလး ေဆာ့လြန္းလို႔ ဖ်က္စီးလြန္းလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ညည္းမယ္ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္။ ပါးလံုးအဲ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးကုိ ဟ ငါ့ဦးေလး တီဗီက ဖလပ္ျပားႀကီးနဲ႔ပါလား မို္က္တယ္ဆိုေတာ့ ပါးလံုးေရတဲ့ ငါလည္းရွိလို႔မဟုတ္ဘူးဟ မင္းစစ္ၿငိမ္းက သူမ်ားအိမ္သြားလည္ ေတာ့ အဲ့ဒီတီဗီကုိျမင္ၿပီး မထေတာ့ဘူးတဲ့ ေခၚေတာ့ ငိုတယ္တဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔ သူအလုပ္လုပ္ ၿပီးရွာထားသမွ် ပုိက္ဆံအကုန္နဲ႔ သြားဝယ္ေပးလိုက္တာတဲ့။”<br /><br />ေၾသာ္ ဒီလိုဆိုေတာ့ စကားမေျပာတတ္တဲ့ သားေလးက အမူအရာနဲ႔ေတာင္းဆိုတာကုိေတာင္ လိုက္ေလွ်ာေပးခ်င္တဲ့ ဖခင္တေယာက္ရဲ့ ေမတၱာကုိ ပါးလံုးခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ မင္းစစ္ၿငိမ္းအေမကလည္း တားမယ္ထင္လား။ ေစ်းဒီေလာက္ႀကီးတာ မဝယ္နဲ႔လို႔မတားတဲ့ အျပင္ ပါးလံုးနဲ႔ သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ငါ့သားေလးအတြက္ ငါ့သားေလးအတြက္နဲ႔ကုိ ေနတာပဲ။<br /><br />ေၾသာ္ ဒီလိုဆိုေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး သားကုိပဲၾကည့္တယ္ထင္ဦးမယ္။ အဲ့တီဗီႀကီးရဲ့ေဘးမွာ စာအုပ္စင္ကုိေတြ႔ေတာ့ ပါးလံုးက ပါးလံုးလည္း စာအုပ္ေတြအတြက္ စင္ဝယ္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အဲ့စာအုပ္စင္က ရာဇဝင္နဲ႔ဆိုပဲ။<br /><br />စာအုပ္စင္က အႀကီးႀကီးဗ်ာ။ အဲ့ဒါကုိ သူ႔မိန္းမက အိမ္မွာစာအုပ္ေတြပြေနတာပဲ စာအုပ္စင္ကုိ ဒီေန႔ပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ပူဆာတာနဲ႔ အဲ့စာအုပ္စင္ကုိ ေက်ာင္းကအျပန္ ဝင္ဝယ္ၿပီးေတာ့ ထမ္းလာတယ္တဲ့ေလ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ လူေတြကလည္း သူ႔ကုိေတာင္ေၾကာက္ၾကတယ္တဲ့ ဘယ္အခ်ိန္သူတို႔ေခါင္းေပၚ ဒီစင္ႀကီး ျပဳတ္က်မလည္းဆိုၿပီးေတာ့တဲ့ေလ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အဲ့ဒါမ်ဳိးထမ္းၿပီး သြားတဲ့သူမွ မရွိတာကုိး။ မအားတဲ့ၾကားက မိန္းမက ပူဆာေတာ့လည္း လုပ္ေပးတာပဲ။<br /><br />မိန္းမကလည္း ခ်စ္လိုက္ပံုမ်ား ေစ်းသြားဝယ္ရင္းနဲ႔ ေနဦး ငါ့ေယာက်္ား ဒါေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုၿပီး အေျပးကေလးကုိ သူ႔ေယာက်္ားႀကိဳက္တာေတြ ဝယ္ေကၽြးတယ္ဗ်ာ။ ညဆိုေတာ့လည္း ရယ္စရာေတြေျပာ ပါးစပ္ကုိ မေစ့ရဘူး။ တေယာက္ကုိ တေယာက္ညွာရင္း ခ်စ္ရင္း ျဖည့္ဆည္း ေပးရင္းနဲ႔ ဒီမိသားစုဆီေရာက္သြားေတာ့ ပါးလံုးေတာ္ေတာ္ေလးကုိ လူသစ္ စိတ္သစ္ ျဖစ္လာ ပါတယ္။<br /><br />ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးေနာ္ေဝကုိေရာက္ကတည္းက မိုးလင္းလာရင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္မယ္ အခ်ိန္ရရင္ စာနည္းနည္းၾကည့္မယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ္ ျပန္လာမယ္။ ေစ်းဝယ္မယ္။ ျပန္ေရာက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာ နည္းနည္းကိုင္မယ္။ ညစာျပင္မယ္။ စားမယ္။ တခါတေလ ဘေလာ့လည္မယ္။ စာၾကည့္မယ္။<br /><br />အခန္းရွင္းမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လိမ့္ပတ္လည္ေနတာ။ အၿမဲတမ္း ဘာလုပ္လုပ္ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ပါးလံုး သီခ်င္းဆိုဖို႔ေတာင္ေမ့ေနတယ္။ ဒီေရာက္ၿပီးကတည္းက။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရင္ဆို ဖုန္းေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ၾကာေလ သူတို႔ကဖုန္းေခၚပါေျပာရင္လည္း မေခၚျဖစ္သလို သူတို႔ဖုန္းေခၚရင္လည္း ငါမအားလို႔ေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဆက္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။<br /><br />လူေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတာလား။ ဘာျဖစ္တာလည္းေတာ့မသိဘူး။ ေျပာင္းလည္းလာတယ္။ လူက တိတ္ဆိတ္လာသလိုျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ၾကာလာေတာ့ လူက စက္ရုပ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားမသိဘူး။ တခါတေလ လမ္းေလွ်ာက္တာကုိ ေလွ်ာက္တယ္ ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတတ္တယ္။ စိတ္ညစ္ရင္လည္း ငိုဖို႔ေမ့ေနသလို ေပ်ာ္ရင္လည္း ရယ္ဖို႔ေမ့တတ္တယ္။<br /><br />အဲ့လိုျဖစ္ေနတဲ့ပါးလံုး အဲ့အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ တခါမွ မရခဲ့ဖူးတဲ့ ေမတၱာ ဆက္ဆံမႈေတြ ရခဲ့တယ္။ ပါးလံုးအေဒၚေတြ အဖြားေတြက ပါးလံုးတို႔ကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရုန္းကန္မႈေတြၾကားမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ဆိုတာကုိေတာ့ ဆက္ဆံမခံခဲ့ရဘူး။ မနက္ဆို ဘယ္သူမွု မႏႈိးခင္ ကုိယ့္ဟာကုိ ထခဲ့ရတယ္။<br /><br />ႏႈိးျခင္းမခံခဲ့ရဘူး။ အဲ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းလို႔ ေန႔ခင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ပါးလံုးေရ ထေတာ့ဆိုၿပီး ည အိပ္မရပဲေနလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေမထက္က ဆံပင္ေလးသပ္ၿပီးလာႏႈိးေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ တခါမွ ဒါမ်ဳိး အႏႈိးမခံရဖူးပဲကုိး။ ဆံုးမစရာရွိတာကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ဆံုးမသလို ေျပာစရာရွိတာကုိလည္း ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပသြားတယ္။<br /><br />ပါးလံုးျပန္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း တလမ္းလံုး ပါးလံုးကုိဖုန္းေခၚတယ္။ ဖုန္းကုိင္ေနာ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း တတြတ္တြတ္မွာတယ္။ မိဘက သားသမီးကုိ စိတ္ပူတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ ပါးလံုးခံစားလိုက္ရတယ္။ ပါးလံုးအေဖကေတာ့ ပါးလံုးကုိစိတ္ပဲခ်တာလား ယံုပဲ ယံုၾကည္ တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ခရီးစထြက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ဖုန္းကေလးတခ်က္ေတာင္ မေခၚဘူး။<br /><br />ပါးလံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ေမတၱာဆိုတဲ့ အရာနဲ႔ ကင္းကြာရင္ လူဆိုတာ စက္ရုပ္တရုပ္လို ျဖစ္လာတတ္ပါလားဆိုတာလည္း သိလာတယ္။ အင္း ဒါနဲ႔ပဲ အရစ္က ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။<br /><br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ေႏြရာသီ ပါးလံုးတို႔စပိန္အတူတူ သြားၾကမယ္တဲ့ ေျပာျဖစ္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးလည္း လည္ၿပီးပတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက လို္င္းေပၚမွာေျပာတယ္။ ပါးလံုးတဲ့ ဝက္ၿမီးကုိ ႏိုင္ေအာင္ထိန္းႏိုင္ရင္ ေႏြရာသီ ခရီးစရိတ္ကုိ သူခံမယ္တဲ့။ ကဲ ဒီဝက္ၿမီးကုိ ဘယ္လိုဖမ္းရမလည္း။ ပါးလံုးလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။<br /><br />အခုေတာ့ ပါးလံုးတေယာက္ ရည္မွန္းခ်က္ တခုတိုးလာပါၿပီ။ အဲ့ဒါကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး။ တေန႔တေန႔ ဝက္ၿမီး ဘယ္လိုဖမ္းရပဆိုတာကုိပဲ ေတြးေနမိတယ္။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အကုိေတြအမေတြလည္း စာေလးဖတ္ ပံုေလးၾကည့္ပီး ဒီအတုိင္းေတာ့ ျပန္မသြားနဲ႔ေနာ္။ ဝက္ၿမီးဖမ္းဖို႔လည္း ကူစဥ္းစားေပးၾကဦး ဒါမွေနာက္ႏွစ္ ပုိ႔စ္အသစ္အဆန္းေလးေတြ တင္လို႔ရမွာဗ်။<br />ပံုေတြကုိ ႏွိပ္ၿပီးေတာ့ အႀကီးခ်ဲ႕ၾကည့္ရင္လည္း အစဥ္ေျပပါတယ္။<br /></span><br />ဒါကေတာ့ ေနရွင္နယ္ သီေရတာရဲ့ ေဘးဘက္က အရုပ္သံုးရုပ္ပါ။ သူတို႔က နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္သမားေတြေပါ့။<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioGd573Q0dcBfK44L07whZTqSscPi2DGE90LRUhIQ1l_5fAcpauhHVcjf82ABiL4e7IFvHJkRrpm_oiMPiFMda1Fk3ljCLPZH-uaCY8pV7H3iEKgWBkUkELT4JZ6nR654CKFHm5nj8-8N8/s1600-h/DSC00055_2.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioGd573Q0dcBfK44L07whZTqSscPi2DGE90LRUhIQ1l_5fAcpauhHVcjf82ABiL4e7IFvHJkRrpm_oiMPiFMda1Fk3ljCLPZH-uaCY8pV7H3iEKgWBkUkELT4JZ6nR654CKFHm5nj8-8N8/s400/DSC00055_2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380326139678380290" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ7apbpyZuV8SNfYVt7GcIul72V5MM8O-C0HMYoiM57qYpvsUR9_31JN3SaqVC0ss5CQYvZ0iLHbKttooKewrXsCEbcN5O5_9vKIEzvEBw8TknMXuEUfdMBaBSmilcoKiYBH7pb_GyYcew/s1600-h/DSC00054_2.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ7apbpyZuV8SNfYVt7GcIul72V5MM8O-C0HMYoiM57qYpvsUR9_31JN3SaqVC0ss5CQYvZ0iLHbKttooKewrXsCEbcN5O5_9vKIEzvEBw8TknMXuEUfdMBaBSmilcoKiYBH7pb_GyYcew/s400/DSC00054_2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380326026857602722" border="0" /></a> သူတို႔ေတြခ်ည္း ၇ိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုကလည္း မရွိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ဗဟုသုတကလည္း ဖလွယ္ခ်င္ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲတင္လုိက္ပါတယ္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။<br /><br />ဒါကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ရံုးပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLYloK0pCcVvCSqSXgeMxYPj3t21O5MhiNSo1JXChSjnkDA-Y5cTtn2q8CsR0DgeQO5MyfJRamcMqiZVjsf3ZqRQjZLwafWSmvJ2ZlugzfMjtm9dkqwLhCIAOMLa_obkTpt4km0I0OE3Kn/s1600-h/Image614.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLYloK0pCcVvCSqSXgeMxYPj3t21O5MhiNSo1JXChSjnkDA-Y5cTtn2q8CsR0DgeQO5MyfJRamcMqiZVjsf3ZqRQjZLwafWSmvJ2ZlugzfMjtm9dkqwLhCIAOMLa_obkTpt4km0I0OE3Kn/s400/Image614.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380325320018791346" border="0" /></a>ဒါကလည္းအတူတူပဲ ဟိုဘက္ဒီဘက္ စံုေအာင္ရိုက္ထားတာပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBS0gN-1BTQ6-3TTJy4Z-wGMziAq-Pm4brmcsBDFfpWreuptXrQrniRBq-xqKFbHnskVSwASTSXkpGoAgubMMl0K7O7-ZFpMfBmTwGVCFrLxSGXSTZaEFzpvRR9XTPRYAq7ACP2elqoXY0/s1600-h/Image607.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBS0gN-1BTQ6-3TTJy4Z-wGMziAq-Pm4brmcsBDFfpWreuptXrQrniRBq-xqKFbHnskVSwASTSXkpGoAgubMMl0K7O7-ZFpMfBmTwGVCFrLxSGXSTZaEFzpvRR9XTPRYAq7ACP2elqoXY0/s400/Image607.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380325238956473890" border="0" /></a>ဒါကလည္း ေနရွင္နယ္သီေရတာကုိ ၇ိုက္ထားတာပါ။ ဟိုအေပၚက လူသံုးေယာက္နဲ႔႕ ေဘးဘက္ေပါ့ေနာ္။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn6aBCnZ4xaU71m-AAi5LXAZCLhAeREOvYMNqzWWYEyMscR7AkGirA7XSn4o7hrDeVg7nuIGfAOyIDdoRAt6NNBiXgCK6hw9M37xEe-q0tz_kiNHAAXktXyDj1faP3ORonwPRu0v9jeynB/s1600-h/Image602.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn6aBCnZ4xaU71m-AAi5LXAZCLhAeREOvYMNqzWWYEyMscR7AkGirA7XSn4o7hrDeVg7nuIGfAOyIDdoRAt6NNBiXgCK6hw9M37xEe-q0tz_kiNHAAXktXyDj1faP3ORonwPRu0v9jeynB/s400/Image602.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380325111652093410" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibjE9RNOd2sHVgZiFjRj_PEYexAHlrMvWHpf6KWHPsaIzfp-BZTkFKJJwsObc9aDHjQ8Wm9vdqsHxq6BzCi8sIKVd757c9Vkkx4ZreZTR4m1zm7Ciy1R6oczZ0-I5EEN93Eo0DKr7JpYfp/s1600-h/Image601.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibjE9RNOd2sHVgZiFjRj_PEYexAHlrMvWHpf6KWHPsaIzfp-BZTkFKJJwsObc9aDHjQ8Wm9vdqsHxq6BzCi8sIKVd757c9Vkkx4ZreZTR4m1zm7Ciy1R6oczZ0-I5EEN93Eo0DKr7JpYfp/s400/Image601.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380325006920218818" border="0" /></a>ဒါကေတာ့ ပါးလံုးေျပာတဲ့ ကုိယ္လံုးတီးပန္းၿခံက angry boy ေပါ့။ သူ႔ပံုက အရမ္းကုိအသက္ဝင္တယ္ဗ်ာ။ ေနကရွိန္ေနေလေတာ့ ရိုက္ထားတာ သိပ္ေတာ့ မျမင္ရဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhridMwKbzd2ku9ysSBJ-l5d40SnP-59K8nxOfkMejoJJD1ZXVU3v78q6mu9mfA-6vmXm2zHnSkiX5sBOjmtp8RZLyXfmUESS3d_31x1TBn1bwFkHFBmxwwwUlWqRY5XIurc0UhlwgrDSMw/s1600-h/Image378.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhridMwKbzd2ku9ysSBJ-l5d40SnP-59K8nxOfkMejoJJD1ZXVU3v78q6mu9mfA-6vmXm2zHnSkiX5sBOjmtp8RZLyXfmUESS3d_31x1TBn1bwFkHFBmxwwwUlWqRY5XIurc0UhlwgrDSMw/s400/Image378.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380324860099431042" border="0" /></a>သဘာဝက်က် ထုထားတဲ့ အရုပ္ေတြကုိ သေဘာတက်ရိုက္ခဲ့တာေလးေတြ ေဝဌတာပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdFm8COLaT_7NDC0au63Y3ShCryWLIeL74ciRIf2aWOye5osWVZUmGYY4SqCJY-UN73vBpCHjjvFsLvKxDwPhFHbF_qklXCf6oCzEM1AOMx5udhbMpp1MhE1a0yIaw-MFlwo2jVkSXSTsm/s1600-h/Image377.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdFm8COLaT_7NDC0au63Y3ShCryWLIeL74ciRIf2aWOye5osWVZUmGYY4SqCJY-UN73vBpCHjjvFsLvKxDwPhFHbF_qklXCf6oCzEM1AOMx5udhbMpp1MhE1a0yIaw-MFlwo2jVkSXSTsm/s400/Image377.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380324754964643810" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeMEQI2AR6LUn1PUg4kTIyQJO8ZKmPfKxx0qvIW87UJ-McNmwKYgmfSjBVMVi5qEZRBlkC2IQzFl9zkAwIycGN8EpnhDVaGkX0emqx9RH4ll6IhJk7otZjhYJ7a1LhjHzqwzs8jVP0zHYF/s1600-h/Image389.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeMEQI2AR6LUn1PUg4kTIyQJO8ZKmPfKxx0qvIW87UJ-McNmwKYgmfSjBVMVi5qEZRBlkC2IQzFl9zkAwIycGN8EpnhDVaGkX0emqx9RH4ll6IhJk7otZjhYJ7a1LhjHzqwzs8jVP0zHYF/s400/Image389.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380324603620050194" border="0" /></a>အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အဘိုးႀကီးစိတ္ညစ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ အဖြားႀကီးက ေဘးက အားေပးေနတယ္တဲ့။ (ထင္တာကုိေျပာတာ)<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJYyx1hzagssgPXQ2fanHIsaR9iH3gLtkiBXeOejkk9OdKqTHOEva_B1h2Axx0q-FpV7DAFflVXw2Gv0ZxbyCwxWTJmcxud7iHIi6v8BwU21rl2Hm4_DZeuL6eaY4OsWKhzu-4Nq4jTrw/s1600-h/Image395.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJYyx1hzagssgPXQ2fanHIsaR9iH3gLtkiBXeOejkk9OdKqTHOEva_B1h2Axx0q-FpV7DAFflVXw2Gv0ZxbyCwxWTJmcxud7iHIi6v8BwU21rl2Hm4_DZeuL6eaY4OsWKhzu-4Nq4jTrw/s400/Image395.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380324464981975874" border="0" /></a>အင္း ဒီပံုကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက လူမ်ဳိးတုံးသတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ခံရတဲ့ Red Indians လူမ်ဳိးပါ။ ဒါက လူနည္းစုက်န္တာပါ။ သူတို႔မႈတ္တာက ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ပုေလြလိုေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တေခ်ာင္းတည္းမဟုတ္ဘူး ဆက္ထားတာ လူရိုင္းကားထဲက အသံမ်ဳိးစံုကုိ လုပ္ႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုတာလည္း အသံက ေကာင္းေနေရာဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က ပိုက္ဆံထည့္ၾကတယ္ သူတို႔အေခြေတြလည္း ေရာင္းတယ္။ ပစၥည္းလည္းေရာင္းတယ္။ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ သနားလည္း သနားမိတယ္။ လူသားခ်င္းအတူတူ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုရက္စက္ပါလိမ့္ေပါ့။ စိတ္ထဲရွိတာကုိ ေျပာျပတာပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYS74_MlojMujdjunqGmDlPksfix218pjR37cmgFiOLB1dmjlnWGmEpBwU-EIOJQz3ZwQfpPpCm5C8R5Hv5MiEiJhv20YwSH2ffd66mz3YDWlaVcOMvqBima37jMpNc61aQStrTE1RYy87/s1600-h/Image413.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYS74_MlojMujdjunqGmDlPksfix218pjR37cmgFiOLB1dmjlnWGmEpBwU-EIOJQz3ZwQfpPpCm5C8R5Hv5MiEiJhv20YwSH2ffd66mz3YDWlaVcOMvqBima37jMpNc61aQStrTE1RYy87/s400/Image413.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380323885930765042" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPxiiWcvN8VcQwJvKU-OfYehJ9UJhvTNdN5ZzOwLUE_JGzIRIQN0Iii9_KX_CnCuGCvxZ0wxZ4nMwSfY9d-Y9Ve9qk6JTO6_CHIZ3a3OFfn4AcJG6RHke8wfpNWh4z-d8vsrrRVjctp9DC/s1600-h/Image412.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPxiiWcvN8VcQwJvKU-OfYehJ9UJhvTNdN5ZzOwLUE_JGzIRIQN0Iii9_KX_CnCuGCvxZ0wxZ4nMwSfY9d-Y9Ve9qk6JTO6_CHIZ3a3OFfn4AcJG6RHke8wfpNWh4z-d8vsrrRVjctp9DC/s400/Image412.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380323750724544882" border="0" /></a>အင္း ဒါကေတာ့ က်ားခ်ည္းပဲ သံုး (ေကာင္)လို႔ကေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူးဗ် ဦးေလးကပါေလေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိသာ ျဖည့္ဖတ္သြားေတာ့ေနာ္။ ဒီက်ားႀကီးက ေတာ္ေတာ္အသက္ပါတယ္ဗ် ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကုိေရာက္တဲ့ သူတိုင္း ဒီက်ားေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ က်ားႀကီးကုိေရႊ႕မယ္ဆိုတုန္းကလည္း လူထုကုိေၾကျငာသလို က်ားႀကီးကုိျပန္ထားမယ္ဆိုတုန္းကလည္း လူထုကုိေၾကျငာတယ္။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghyhlY6u4LY2Inns9Rxpk1P0shCEhQ0bDAF-qZYRUli8FQsMl33JsvAsgVW3sPwTbyiv34A-ZImA1STjZdcKQnfWbjqacKEZg4zOaJqJEZN1rOkaywH6NLpYf6yB8i8amqwavDIQlU4mRm/s1600-h/Copy+of+Image165.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghyhlY6u4LY2Inns9Rxpk1P0shCEhQ0bDAF-qZYRUli8FQsMl33JsvAsgVW3sPwTbyiv34A-ZImA1STjZdcKQnfWbjqacKEZg4zOaJqJEZN1rOkaywH6NLpYf6yB8i8amqwavDIQlU4mRm/s400/Copy+of+Image165.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380323641038589346" border="0" /></a>လာပါၿပီ မင္းသား ဒါကေတာ့ ေနာ္ေဝအမ်ဳိးသားေန႔မွာ ဝက္ၿမီး တေယာက္ က်ားဆိုမွက်ား တႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့က်ား ေကာင္မေလးကုိ ခ်ိတ္ေနတာေလ။ ပါးစပ္ဟလို႔ သူ႔ကုိမ်က္ႏွာေပၚေအာင္ ၇ိုက္ဖို႔က လူၾကပ္ေနလို႔ ၇ိုက္မရဘူးျဖစ္တာကုိ မွီရာကုိရိုက္ထားလိုက္တဲ့ပံု။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1jdIfwwST0dVR50_BOCwgrYBavmafFELw7f4sBJ97sgQbgN8Gumz5W_YN85sOKPHMxo3pHVQ-PD8YfpY0kqrefvGdCPLcLHZMXi7cU-9sWxed_2yh8zS4WOoqstKKpOifE6lEyClhrzYt/s1600-h/DSC00625.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1jdIfwwST0dVR50_BOCwgrYBavmafFELw7f4sBJ97sgQbgN8Gumz5W_YN85sOKPHMxo3pHVQ-PD8YfpY0kqrefvGdCPLcLHZMXi7cU-9sWxed_2yh8zS4WOoqstKKpOifE6lEyClhrzYt/s400/DSC00625.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380324263235994706" border="0" /></a>ဒီပံုကေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ ဓါတ္ပံု၇ိုက္လြန္းလို႔ အရိုက္မခံခ်င္တဲ့အတြက္ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆူပုပ္ေနတဲ့ပံု။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBHNHzkZRfRmiJ14ygINIQTti9nrkxJSL4juFTEFbxZMfX_kQvYqAhC-7KSTlnX926Q3aQ4HJBPf9thJTTzMVDGfGwqLKYItPSmXJ1u64xauJSmAcfBuHX4CWGUBrNlmcoNt_jRdbSmJv8/s1600-h/DSC00520.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBHNHzkZRfRmiJ14ygINIQTti9nrkxJSL4juFTEFbxZMfX_kQvYqAhC-7KSTlnX926Q3aQ4HJBPf9thJTTzMVDGfGwqLKYItPSmXJ1u64xauJSmAcfBuHX4CWGUBrNlmcoNt_jRdbSmJv8/s400/DSC00520.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380323403560435938" border="0" /></a>ဒါကေတာ့ ေလညွင္းခံေနတာတဲ့ေလ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3ywxMLVCvBp1JCg-QZhou4m8Z1FwkOpKtZdNL5Nxp9DPIfvuxpsADpB7o_wjiQXAP7pLqLK3-USL_9qztUVlKhZv2GtGX56n3NxiZLRAu-GgRQzMBDBDWsaY_OjaA9QMsUkvzSp3f1Dh/s1600-h/DSC00532.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3ywxMLVCvBp1JCg-QZhou4m8Z1FwkOpKtZdNL5Nxp9DPIfvuxpsADpB7o_wjiQXAP7pLqLK3-USL_9qztUVlKhZv2GtGX56n3NxiZLRAu-GgRQzMBDBDWsaY_OjaA9QMsUkvzSp3f1Dh/s400/DSC00532.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380323011917248562" border="0" /></a>ဒါကေတာ့ သတင္းစာဖတ္ရင္း စေတာ့ေစ်းကြက္ၾကည့္ေနတာ သူေလးလသားတုန္းကေပါ့။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivuVIrmqv46YNfXDwe8vDyK_gHiwefTpc1H5jDXCHY7bavJH9dQYX0tynQO7j9V4OTzFsjuAkJupBlWhcKHG5wYd2RhwkZ_UrgRV1SGrVsMS-5nbw4bus7NSM686T0NSOrtKjLWm6AbVdx/s1600-h/DSC00391.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivuVIrmqv46YNfXDwe8vDyK_gHiwefTpc1H5jDXCHY7bavJH9dQYX0tynQO7j9V4OTzFsjuAkJupBlWhcKHG5wYd2RhwkZ_UrgRV1SGrVsMS-5nbw4bus7NSM686T0NSOrtKjLWm6AbVdx/s400/DSC00391.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380322874521568306" border="0" /></a>အင္း မိုက္တဲ့လူထြက္ခဲ့ က်န္တဲ့သူနဲ႔ခ်မယ္တဲ့ စိန္ေခၚေနတာ။ လိမၼာရင္ စာရင္းေပးခဲ့လို႔ရတယ္ေနာ္။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI1PWcdGeCskBFHSyPCiggv33jHwGLCAsIQH3ttPPeNMGu78nwxhCkoiYU8xY5oivBOrJskUWiAzBv_myARxUVENTcJigmYiaUahAc5Wih1cG4bCdLWkmlMX06i74-xmdzQrvSv-8QPY6H/s1600-h/DSC00252.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI1PWcdGeCskBFHSyPCiggv33jHwGLCAsIQH3ttPPeNMGu78nwxhCkoiYU8xY5oivBOrJskUWiAzBv_myARxUVENTcJigmYiaUahAc5Wih1cG4bCdLWkmlMX06i74-xmdzQrvSv-8QPY6H/s400/DSC00252.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380322663073866850" border="0" /></a>ေစ်းျခင္းထဲလည္း ဝင္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFXXjxIUZtkjJHsjJLsLRHcq_8sE15iyHWV3qhLexUyfRYj-yv1htjXWGVvU2_8Jf16BpyFL4i_sbSrhppsuIOcOL_R8NtA7K4PdW4eOeiXBzn7aM6JHglMFh13ZxeXsO360HEa9NIo1wS/s1600-h/Image519.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFXXjxIUZtkjJHsjJLsLRHcq_8sE15iyHWV3qhLexUyfRYj-yv1htjXWGVvU2_8Jf16BpyFL4i_sbSrhppsuIOcOL_R8NtA7K4PdW4eOeiXBzn7aM6JHglMFh13ZxeXsO360HEa9NIo1wS/s400/Image519.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380322220064394178" border="0" /></a>ဒါကေတာ့ ဝမ္းဆက္နဲ႔ ပုိ႔စ္ေပးေနတာ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4vrE_0ZvX-QMD16dVZXzHmm9XtRRZG1gA5jfgHYLyW0bTpBTy5YnVlQ1icL0RslmT-ANBDuaIXdiNU9xz4KqDe-1rPqCj5xxwp5cKPIIMis-L6V30fPh5sbZUndH_uAX4BSo3SHmzSz9n/s1600-h/Image595.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4vrE_0ZvX-QMD16dVZXzHmm9XtRRZG1gA5jfgHYLyW0bTpBTy5YnVlQ1icL0RslmT-ANBDuaIXdiNU9xz4KqDe-1rPqCj5xxwp5cKPIIMis-L6V30fPh5sbZUndH_uAX4BSo3SHmzSz9n/s400/Image595.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380322078806511666" border="0" /></a>ေဘာလံုးတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ဝက္ၿမီး<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDUeC1jU23UZSXGVEzuXQC9Q562K_Yoea-kZTZBYkIdbeU0k2UvvIopnFgBKtLl1AZEo6PStCHzFiACXgepRehsJ_FJ0x4jQFqIA7VZRpH75lvAlIadIQZIfQ8BJxxKONL4TINPCt3iN2L/s1600-h/Image589.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDUeC1jU23UZSXGVEzuXQC9Q562K_Yoea-kZTZBYkIdbeU0k2UvvIopnFgBKtLl1AZEo6PStCHzFiACXgepRehsJ_FJ0x4jQFqIA7VZRpH75lvAlIadIQZIfQ8BJxxKONL4TINPCt3iN2L/s400/Image589.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380321965851611778" border="0" /></a>ဒီလိုလည္း ဝင္ခ်င္ေသးတာ<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLegqjF282GXSsYs7SQA0zOLIgop_Ez_F4uNZn-DFNzbYwcCEeyJiEUAfWymJrPCxkNGW6v2bG4B9ttDfjSksHo9X0kVdXITn0M19XHGl6YNJWruas9madD3IPYMreJZLvTGHIdTmNVW4C/s1600-h/Image016.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLegqjF282GXSsYs7SQA0zOLIgop_Ez_F4uNZn-DFNzbYwcCEeyJiEUAfWymJrPCxkNGW6v2bG4B9ttDfjSksHo9X0kVdXITn0M19XHGl6YNJWruas9madD3IPYMreJZLvTGHIdTmNVW4C/s400/Image016.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380321708715092082" border="0" /></a>အင္း ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အိပ္ရင္ ဒီလုိပဲ ေမွာက္အိပ္တတ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္အိပ္ ဒီအတုိင္းပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqA6kAg13i_CBZYizGfriIUsDdgMr2aGptH4uz5EvUZCP7XJLWchInxggKkHb5mNsIos9IBwYdxi0O-f90Iet1mgaxB9OEbld8ZtXofYGgEhbLYr5Q-LfwSTwpYf4hJgy5s_PESAu4LWRu/s1600-h/DSC00108.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqA6kAg13i_CBZYizGfriIUsDdgMr2aGptH4uz5EvUZCP7XJLWchInxggKkHb5mNsIos9IBwYdxi0O-f90Iet1mgaxB9OEbld8ZtXofYGgEhbLYr5Q-LfwSTwpYf4hJgy5s_PESAu4LWRu/s400/DSC00108.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380321572805304946" border="0" /></a>သူအိပ္တဲ့ပံုကေတာ့ တပံုစံတည္းပဲ။ မႏိုးမခ်င္း ဒီအတိုင္းပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0G2ex6HXDPYb2yeZBi1qgnuRn4GgAvTp8tAPoFIMHyxxtuMrxu2P6tOa51MQYZHGCT_QOXhEfSOJAMy8F0NDbMql4rPDgDTs-EDJetQSOI_hlDuCBiMaA43nQCws81cWBNKHx7Xx_tK2/s1600-h/Image547.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0G2ex6HXDPYb2yeZBi1qgnuRn4GgAvTp8tAPoFIMHyxxtuMrxu2P6tOa51MQYZHGCT_QOXhEfSOJAMy8F0NDbMql4rPDgDTs-EDJetQSOI_hlDuCBiMaA43nQCws81cWBNKHx7Xx_tK2/s400/Image547.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380321503904379490" border="0" /></a>လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစပဲရွိေသးတယ္ ေခသူမဟုတ္ ဌက္ဖမ္းမယ္ဆိုပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKQukmPpI3rk2xNvasfeerQnA-kC20upcXZvpz8LvPTZfr2arukdYrCWB351r2qWKoQo_QIK__0YHYTTsyCFVcLqe-S3cNTGluJ_p7EMloqM4-y4y4yQOrhd_i-q3uaWGziDsXyy8zQa-A/s1600-h/Image490.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKQukmPpI3rk2xNvasfeerQnA-kC20upcXZvpz8LvPTZfr2arukdYrCWB351r2qWKoQo_QIK__0YHYTTsyCFVcLqe-S3cNTGluJ_p7EMloqM4-y4y4yQOrhd_i-q3uaWGziDsXyy8zQa-A/s400/Image490.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380321154466134594" border="0" /></a>အင္း ဒီေဂ်ဆိုေတာ့လည္း ပြတ္လိုက္တာပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizjUxHq0VbUIo3XRVmheZVcB0VpNg6nTdyLP2IByk71Es6q3TuU68-Z4ea-nrkO4Bmey52hipJZZi4e4QnbsCOVhIc9npLKsKjvBW87im_M0WDHPxD9RZETw1cQxgy2rmSneeWSVcawfE2/s1600-h/DSC00378.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizjUxHq0VbUIo3XRVmheZVcB0VpNg6nTdyLP2IByk71Es6q3TuU68-Z4ea-nrkO4Bmey52hipJZZi4e4QnbsCOVhIc9npLKsKjvBW87im_M0WDHPxD9RZETw1cQxgy2rmSneeWSVcawfE2/s400/DSC00378.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380320894216841026" border="0" /></a>ဆုန္သင္းပါရ္လည္း အလြတ္မေပးဘူးေလ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMwvTADYg6njG7Cy7UfBGxYCYEiEa4YEeIhIh_vCikGY8AZqakWmtANnokZS_KWv9nbRw9tRD57p2mj8xvJ2usj3Z6P8sFKN5HdjbjBdUnJ8qh11hNNW7Dz7eiHV6PvN4Yb5Lsy_uacMDW/s1600-h/Image245.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMwvTADYg6njG7Cy7UfBGxYCYEiEa4YEeIhIh_vCikGY8AZqakWmtANnokZS_KWv9nbRw9tRD57p2mj8xvJ2usj3Z6P8sFKN5HdjbjBdUnJ8qh11hNNW7Dz7eiHV6PvN4Yb5Lsy_uacMDW/s400/Image245.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380320606954939090" border="0" /></a>ဒါကေတာ့ ပါးလံုးေျပာတဲ့ ဦးေလးမိသားစု ကုိယ္လံဳးတီးပန္းၿခံေရွ႕မွာ ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiub3hUsEtNhP92H9BLY8fZkKejLohxrY6TrCYGymUaShbS9FRezmcKxxyYD0yNeW51jVj_vnelcAeymYiB6dIhuviwjUDyncN3eSL4WE_2ViuEeIWpSWVNzC8ANTtyrX2PWw_CpmyanPSW/s1600-h/Image026.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiub3hUsEtNhP92H9BLY8fZkKejLohxrY6TrCYGymUaShbS9FRezmcKxxyYD0yNeW51jVj_vnelcAeymYiB6dIhuviwjUDyncN3eSL4WE_2ViuEeIWpSWVNzC8ANTtyrX2PWw_CpmyanPSW/s400/Image026.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380320350838425058" border="0" /></a>ခ်စ္မယ္ဆိုတာခ်ညး္ပဲ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAFuJebWWkPPS2pP8GvpWWzwwf-BMttSCbfabUBb5tdqG7TgF7sg4ZN3DKpFaw3mC8KdLs8zeJRzgz0TSfjYcZNpzj2bZHEMA66QkQCnw0jph8nnfBLqGtMyk7JFyGmWKnBmYd04xgKIeV/s1600-h/DSC00424-1.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAFuJebWWkPPS2pP8GvpWWzwwf-BMttSCbfabUBb5tdqG7TgF7sg4ZN3DKpFaw3mC8KdLs8zeJRzgz0TSfjYcZNpzj2bZHEMA66QkQCnw0jph8nnfBLqGtMyk7JFyGmWKnBmYd04xgKIeV/s400/DSC00424-1.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380320194223741170" border="0" /></a>ခ်စ္ၾကပါ ခ်စ္ၾကပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj905vBHFj_BRydbJEdmkshDHJjaGSaWd_naQgRIO9Cj6UqitrX5ucfvqpkIot_eoqIzONeeNWYCm7nt1qGhErw8uk2NiVz8SU6TmEPmrqfORtbuU9uSAgLlZZGzm9DSazJKNRtU4xNGBBs/s1600-h/DSC00309.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj905vBHFj_BRydbJEdmkshDHJjaGSaWd_naQgRIO9Cj6UqitrX5ucfvqpkIot_eoqIzONeeNWYCm7nt1qGhErw8uk2NiVz8SU6TmEPmrqfORtbuU9uSAgLlZZGzm9DSazJKNRtU4xNGBBs/s400/DSC00309.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380319875251415650" border="0" /></a>အခုလိုလည္း ဇိမ္ခံတတ္ေသးတယ္။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEionXaWAOyhCO9-1sRPjOof3nyDrkOemtYwqEs0-9DpU-nWd5PMu58DrncW6TboBFjsKtbLQcHr4BJ6NTxJPDJmCw-QJ3LYFP9Jre6t89A9rCi_YJx8sDFYKKQndznbm82ARtNE54-EELxS/s1600-h/Image608.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEionXaWAOyhCO9-1sRPjOof3nyDrkOemtYwqEs0-9DpU-nWd5PMu58DrncW6TboBFjsKtbLQcHr4BJ6NTxJPDJmCw-QJ3LYFP9Jre6t89A9rCi_YJx8sDFYKKQndznbm82ARtNE54-EELxS/s400/Image608.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380318274044624418" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">သြားခဲ့သေလာက္ကုိ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ အမွားပါရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တေယာက္စီတိုင္းအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-53382946388974496662009-09-06T03:12:00.001-07:002009-09-06T07:47:57.409-07:00ဘယ္သူပါလိမ့္ေပါ့ ဖားျပဳတ္ႀကီးကုိး<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4uuQb1LX-5tk7fCT4j_8R93Z59YYHbAocx5nj2f-Q1uJtSmTkhyphenhyphen90jF1wRFylIF3JIbducF2obPboB3etD7Q3UNrTlIXsuy-uaAnjGjaU0brrRvuM-2hjabfAfIQjyFD_PxkuSWJu4OLu/s1600-h/dialogtreff09+024.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4uuQb1LX-5tk7fCT4j_8R93Z59YYHbAocx5nj2f-Q1uJtSmTkhyphenhyphen90jF1wRFylIF3JIbducF2obPboB3etD7Q3UNrTlIXsuy-uaAnjGjaU0brrRvuM-2hjabfAfIQjyFD_PxkuSWJu4OLu/s400/dialogtreff09+024.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378336118898886274" /></a><br /><br />အင္း မေန႔ကတည္းက ပါးလံုးဒီပုိ႔စ္ကုိ တင္မလို႔ပါ တင္ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္တာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ႀကီး ကဘာကုိဆိုလိုခ်င္မွန္း မေပၚဘူးဗ်ာ။ ပုိ႔စ္ရဲ့ ဆိုလိုရင္းဘာမွန္းမသိတာမေျပာနဲ႔ေလ ပါးလံုးကုိယ္တိုင္လည္း စိတ္က ဘယ္တိုင္းျပည္ေရာက္ေနမွန္းမွ မသိတာကုိေနာ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ စိတ္က ျမန္မာျပည္မွာပါ ။အေျပးတပိုင္းနဲ႔ကုိ ျပန္ခ်င္မိတာပါျမန္မာျပည္ကုိ။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈတခုခု မပါပဲ မျပန္ခ်င္ေလေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပဲ အားေပးလုိက္ရေတာ့တယ္ “ဟိုက္တင္း” ပါးလံုးေရလို႔ေလ။<br /><br />ပါးလံုး မေန႔က စာေရးေနရင္းနဲ႔ အကုိတေယာက္က လွမ္းပို႔ေပးတယ္။ ကေလးေတြ ဝါးလံုးတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းေနတဲ့ လင့္ေလးကုိ လွမ္းပို႔ေပးတယ္။ လူက ထမင္းစားရင္းတန္းလန္းနဲ႔ ဆက္လည္းမစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္လည္း ဝဲမိတယ္။ သိေနေပမယ့္ အခုလိုက်ေတာ့ ပုိမခံစားႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလည္း။ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။<br /><br />အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ကူညီခ်င္မိတယ္။ ကုိၾကယ္ေလးကုိလည္း ေတာ္ေတာ္အားက်တယ္။ အလုပ္ကလည္း ရွာတာကုိ မရဘူးဗ်ာ။ လိုခ်င္လြန္းလို႔ျဖစ္မယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေလး သြားလုပ္ခ်င္မိတယ္။ ပင္ပန္းမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ကေလးေတြ ပင္ပန္းတာကုိ မမွီေလာက္ပါဘူး။ သူတို႔ကို ပါးလံုးအရမ္းသနားတယ္ဗ်ာ။ ဘာေျပာရမွန္းကုိမသိေအာင္ပဲ။ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္မေကာငး္ဘူးဗ်ာ။<br /><br />ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေလးကုိ ေျပာျပတာပါ။ ပါးလံုးသြားတဲ့ အစည္းအေဝးအေၾကာင္းေလးကုိ ပံုေလးေတြနဲ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ စာေရးထားတာက ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မတင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေနာ္ အကုိအမမ်ား။ ဝက္ဝံေလးတက္ဂ္ထားတဲ့ ပုိ႔စ္ကလည္း တင္ခ်င္ေပမယ့္ သံခေမာက္ မဝယ္ရေသးလို႔အဟိ။<br />ေအာက္ကပံုေလးေတြကုိ ရႈ႕စားလိုက္ဦးေနာ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br /> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါက ကစားေနၾကတဲ့ပံုေလ</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-xAqqywr9IOtVwc5AuGsjvWbax9C8-oXDlwpuEDvjs-AcpOGULldMY2j6g2FVuKT47dkGh5eYx6xFHFFjK2FwAAcvicqLRqp7VpTzGSWGB45s72vdXedYXF-75qZW1A_zbc7KwCFpAp9R/s1600-h/IMG_5576.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-xAqqywr9IOtVwc5AuGsjvWbax9C8-oXDlwpuEDvjs-AcpOGULldMY2j6g2FVuKT47dkGh5eYx6xFHFFjK2FwAAcvicqLRqp7VpTzGSWGB45s72vdXedYXF-75qZW1A_zbc7KwCFpAp9R/s400/IMG_5576.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378295394262942962" border="0" /></a><br /> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒီပံုကေတာ့ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ပံုေပါ့ေနာ္။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_z9kzaHtkP8sNKPbjCpC4Cd6n86WTlPnK2QE7VvT_5rp0bM7iJHqZcrjDGzz4rV4siyEbgtXAvn6iII9A9kIZclFLvtmO2KA1vaAfHwGe_cldXmhWU_2BhiebB_FBQARfL57-2DgLmuAV/s1600-h/dialogtreff09+020.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_z9kzaHtkP8sNKPbjCpC4Cd6n86WTlPnK2QE7VvT_5rp0bM7iJHqZcrjDGzz4rV4siyEbgtXAvn6iII9A9kIZclFLvtmO2KA1vaAfHwGe_cldXmhWU_2BhiebB_FBQARfL57-2DgLmuAV/s400/dialogtreff09+020.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378295680595190850" border="0" /></a><br /> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါကေတာ့ ဝန္ႀကီးကုိးေယာက္</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6dQ7jYAwGoUojDbYTT5ZWfEaamj8OwyhXk94MCjGv90gXTNFYnSob6O2dob9-ATRYYTDLtfZKF9jHFTAT1skgi7AyHD4NK0kZYJ_Dh2K_lzaY01c9psQouAZuIJF1ezqbe2IfCIGcWPQU/s1600-h/IMG_4610.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6dQ7jYAwGoUojDbYTT5ZWfEaamj8OwyhXk94MCjGv90gXTNFYnSob6O2dob9-ATRYYTDLtfZKF9jHFTAT1skgi7AyHD4NK0kZYJ_Dh2K_lzaY01c9psQouAZuIJF1ezqbe2IfCIGcWPQU/s400/IMG_4610.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378299811161924194" border="0" /></a><br />အဲ့ေန႔က ပါးလံုးတုိ႔နဲ႔ လာေဆြးေႏြးတာက အဂၤလန္က ဆရာ။ သူနဲ႔႕ လူေတြရဲ့ စရိုက္ ဗီဇ အေၾကာင္းကုိေဆြးေႏြးတာေပါ့ေနာ္။ ပါးလံုးတို႔အကုန္လံုး အဲ့ဒါကုိ လန္႔ေနၾကတာေလ။ ေလးမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ရင္လည္းခုန္ၾကတယ္။ အဲ့ေန႔ကုိလူတိုင္း စိတ္ဝင္တစားေစာင့္ေနရတာကုိး။<br /><br />ကဲ ငါ့တို႔ဗီဇအေၾကာင္း လူေတြရဲ့ အက်င့္စရိုက္ေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမယ္ေဟ့လို႔ မေျပာပဲ ပါးလံုးတို႔ ရင္ခုန္ေနတဲ့ ဗီဇဆီကုိ မသိမသာေလးေရာက္သြားပါတယ္။ သူက မ်က္ႏွာဖံုးေတြ အမ်ားႀကီးပဲသူပါလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကမ်က္ႏွာဖံုးတခုကုိတပ္လုိက္တယ္။ ႏွဖူးမွာ ပါးစပ္ပံုႀကီးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဆရာက အဲ့မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ၿပီးေတာ့ စကားကုိေသေအာင္မ်ားတာ။<br /><br />ပါးလံုးတို႔ကေျပာတာေပါ့ ငါတို႔အစည္းအေဝးလုပ္ေနတယ္။ ဝင္ေဆြးေႏြးဆိုေတာ့ သူေျပာခ်င္ရာကုိ ပဲေျပာေနတယ္။ ပါးလံုးတို႔က သူ႔ကုိဒီအစည္းအေဝးထဲမွာ သူပါေဆြးေႏြးေအာင္လုပ္ရမွာေလ ဥေပကၡာ ျပဳလို႔မရဘူး။ ဘယ္လိုလူပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးထားၿပီး ရေအာင္ဆြဲေခၚရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ သြားတာေပါ့ေနာ္။ ဒါကေတာ့ ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႕မွသိလာတာ။<br /><br />အဲ့လိုပဲ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ တခုၿပီးတခု တပ္တယ္။ အ၇မ္းအပ်င္းႀကီးတဲ့ပံုေတြ ငါသိငါတတ္ ငါေျပာတာ အမွန္ဆိုတဲ့ ပံုေတြ တပ္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့လိုတပ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးတခုကုိလည္း တပ္လုိက္ေရာ ပါးလံုး ဝင္ေဆြးေႏြးဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ငါဒီရုပ္ႀကီး ျမင္ဖူးပါတယ္ေပါ့ေလ။ ဘယ္မွာျမင္ဖူးတာပါလိမ့္ ေပါ့။<br /><br />မ်က္ႏွာက ၿပဲၿပဲဗ်ာ ဖားျပဳတ္လိုပဲ ဖားျပဳတ္ကုိေတာ့ အားနာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့မ်က္ႏွာဖံုးက ႏွဖူးမွာလည္း ၾကယ္ႀကီးနဲ႔ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါတပ္ၿပီးေတာ့ သူကလူတကာကုိ အာဏာလုိက္ေပးၿပီး အႏိုင္က်င့္ေနေလရဲ့ဗ်ာ။ ေၾသာ္အဲ့ေတာ့မွ အမွတ္ရတယ္။ အသက္ကုိ နံရိုးၾကားမွာ မူလီနဲ႔စုတ္ထား တဲ့ ႀကိမ္စာဝေလ ေမာင္လွေလကုိပဲကုိး။<br /><br />အဲ့မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပံုကုိျမင္ေတာ့ ပါးလံုးကေလးေတြကုိ သတိယတယ္။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာက ကေလးေတြကုိ အရမ္းဦး စားေပးတယ္။ အဲ့ဒါဘာလို႔ဦးစားေပးတာလည္းတဲ့ ပါးလံုးကုိ ဆရာမကေမးဖူးတယ္။ ပါးလံုးေျဖ လိုက္တာက ကေလးဆိုတာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူႀကီးျဖစ္လာမယ္။<br /><br />အနာဂတ္ရဲ့မ်ဳိးဆက္သစ္လို႔ လူႀကီးဆိုတာ အိုၿပီးရင္ ေသမွာအဲ့ေတာ့ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ကေလးေတြကုိ ေသခ်ာျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္မွသာ ကေလးေတြ ႀကီးလာရင္ ပညာတတ္ေတြေပါမယ္။ ပညာတတ္ေတြ ေပါမွသာ တိုင္းျပည္ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရေပမေပါ့လို႔ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္။<br /><br />အခုေတာ့ ကေလးေတြက ပညာရွာဖို႔မေျပာနဲ႔ တရက္ကုိ ထမင္းတနပ္စားရဖို႔ေတာင္ ဝါးလံုးကုိတီး ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုရင္း ပုိက္ဆံေတာင္းစားေနရတယ္။ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ကေလးေတြကုိ စကားေျပာ ရင္ ကေလးကေမာ့ၾကည့္ရတာမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ ကေလးေတြကုိ တရိုတေသေလးေျပာတယ္။ အေလး ထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးျဖစ္ပါေစ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ကူးကုိ သူတို႔ရဲ့အယူအဆကုိ ေသခ်ာစဥ္းစားေပးတယ္။ အေရးတယူလုပ္တယ္။ ကြာပ။<br /><br />ေၾသာ္ ဒါေတြေျပာရင္ေဒါေတြပါတယ္ အဲ့ေတာ့ ေဒါေတြမပါရေအာင္ ဒါေတြမေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အရစ္နည္းနည္းရွည္သြားတယ္။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဟဲဟဲ ဒီေအာက္က သံုးပံုက အဲ့ဆရာသမား သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ပံုပါ။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAI27o-340BttQ4GVAgrt9QIEZSy8tK6sZx_WPzChExeLwALdiToO0pQK8TWA-EYwCWxi8sw5UciK-WGfGyjWD5HLD2fQMpOdJV2GwMdF-r15nB-Z225fvQgc7dfo-ckPhGUQo74afDMst/s1600-h/IMG_5592.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAI27o-340BttQ4GVAgrt9QIEZSy8tK6sZx_WPzChExeLwALdiToO0pQK8TWA-EYwCWxi8sw5UciK-WGfGyjWD5HLD2fQMpOdJV2GwMdF-r15nB-Z225fvQgc7dfo-ckPhGUQo74afDMst/s400/IMG_5592.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378298831677770674" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nDiHfuunVdl-dvF8uSGDDvKlfw3FyMHLwKKPzX_9NIwoXwpSWKaftPhIa83byR1dH5YRF7fixrsjfsZfsTFcXgp-kpUTmF-Ts0p0C-STPkyFRtbYl8zYlAmwVc0A0SzUtLLi4xoNORRt/s1600-h/dialogtreff09+132.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nDiHfuunVdl-dvF8uSGDDvKlfw3FyMHLwKKPzX_9NIwoXwpSWKaftPhIa83byR1dH5YRF7fixrsjfsZfsTFcXgp-kpUTmF-Ts0p0C-STPkyFRtbYl8zYlAmwVc0A0SzUtLLi4xoNORRt/s400/dialogtreff09+132.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378298390791461186" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiaRBNCIj26k7gbxzRkPPA_EP3LqLYkearScdO99Jjz8LVkaB4rG8qveneyiWQzlpaAC_z3ZBTXLJS_ll0Jgtn2gbr8JIbOyEpFcO4q8zqE1JiOPgHevVfJVIxiRqNisf91evJVrKuTAcN/s1600-h/dialogtreff09+128.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiaRBNCIj26k7gbxzRkPPA_EP3LqLYkearScdO99Jjz8LVkaB4rG8qveneyiWQzlpaAC_z3ZBTXLJS_ll0Jgtn2gbr8JIbOyEpFcO4q8zqE1JiOPgHevVfJVIxiRqNisf91evJVrKuTAcN/s400/dialogtreff09+128.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378298250715110818" border="0" /></a><br />အဂၤါေန႔က်ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ကုိ အဖြဲ႔ေသးေလးေတြခြဲလိုက္တယ္။ ေဆြးေႏြးရမယ့္အေၾကာင္း အရာ ကုိေျပာတယ္။ ဘာသာေရးေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔ယံုၾကည္လည္း ဘာကုိကုိးကြယ္လည္း အဲ့ေန႔က အဲ့ဒါ ေဆြးေႏြးတယ္။ အဲ့လိုၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ ပါးလံုးတို႔ကုိ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲလိုက္တယ္။ တဖြဲ႔ကေတာ့ ဟိုတယ္မွာေနခဲ့ရတယ္။<br /><br />သူတို႔ကေတာ့ အေၾကာင္းအရာတခုကုိ ေဆြးေႏြးေပါ့ေနာ္။ ပါးလံုးတို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ျပတိုက္ကုိေလ့ လာေရးသြားရတယ္။ ေနာက္ေန႔တျခားအဖြဲ႔သြားတဲ့အခ်ိန္ ပါးလံုးတို႔က ေဆြးေႏြးေပါ့ အဲ့လိုခြဲလိုက္ တယ္။ အဲ့ဒီျပတုိက္မွာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ခဲ့တယ္။ အံ့ၾသတာက ဒီေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာ အဲ့ဒီလီလီဟန္းမား မွာ ဟိုးအရင္က စခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့ေနာ္။ လူေတြေနသြားတယ္။<br /><br />ရြာတရြာေပါ့ အဲ့ဒါကုိ ဟိုးေရွးက သံုးခဲ့တဲ့အတိုင္း သမိုင္းနဲ႔တကြသူတို႔ထားထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ေနာက္တံငါရြာ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္း ဘယ္အျခမ္းက မိန္းခေလးထိုင္တာက အစ ေသေသခ်ာခ်ာဗ်ာ။ ပါးလံုးတို႔ကုိ လိုက္ရွင္းျပတယ္။<br /><br />ပါးလံုးဓါတ္ပံုေလးေတြျပရင္းနဲ႔ ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ေအာက္မွာ။ အဲ့လိုသြားရေတာ့ေလ အံ့ၾသမိတယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္။ အဲ့ေခတ္ ကလူေတြက ေတာ္ေတာ္ အရပ္ပုပံုရတယ္ဗ်ာ။ အိပ္ယာေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကိုသူတို႔က အခုထိ ထိမ္းသိမ္းထားတာေတြ႔ရတယ္။<br /><br />အႏွံ႔သြားတာေတာင္ မႏွံံဘူးဗ်ာ။ အခ်ိန္ကသိပ္မရဘူး ေန႔တဝက္ပဲဆိုေတာ့ေလ။ အဲ့ဒါကုိ ရသ ေလာက္ အေျပးအလႊားလည္ရတာေပါ့ေလ။ ပါးလံုးရယ္ Sindre ဆိုတဲ့ ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္းရယ္။ သူနဲ႔ကဟိုေရာက္မွခင္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ သူ႔ကင္မယာနဲ႔ပဲအကုန္ရိုက္ လိုခ်င္တာကုိ ေျပာၿပီး၇ိုက္ခိုင္းရတယ္။ ဟိုမွာ သြားတာ လူက ၂၄ေယာက္ဆိုေတာ့ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိ လည္ခိုင္းတယ္ေလ။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဘယ္ေလာက္က်ယ္လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီေျမပံုစာရြက္ေလးကုိင္ၿပီးသကာလ ေလွ်ာက္လည္ရပါတယ္။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Sl-8giBO8_faLqlqN1dOPNbB2vvF8pwWFMCstoIm6OdPYXCRIk3EAeBEV70XDZsHOHMV0PlrPFS7uuQ6HKD9XfJlVJk-Ibj2WCnYa923SpJVRanxTpJ7zlVlhqth-_ogHbFIHVhvqCHu/s1600-h/dialogtreff09+090.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Sl-8giBO8_faLqlqN1dOPNbB2vvF8pwWFMCstoIm6OdPYXCRIk3EAeBEV70XDZsHOHMV0PlrPFS7uuQ6HKD9XfJlVJk-Ibj2WCnYa923SpJVRanxTpJ7zlVlhqth-_ogHbFIHVhvqCHu/s400/dialogtreff09+090.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378298093473526130" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒီပံုက အဲ့ဒီျပတိုက္ထဲကေပါ့ေနာ္ ဟိုးအရင္က အဲ့ၿမိဳ႕မွာတံငါသည္ေတြက ရြာတရြာလိုပဲ သပ္သပ္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီတံငါရြာသားေတြ တက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာငး္ေရွ႕မွာ ရိုက္ခဲ့တာပါ။ အိမ္ဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဟိ။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0s-7ljhzk1rUZU_O0BNCNTjin2esTUYOGweuytoz_YdxsHaBC0lOZ9b44fy6jauKQjpv42vrCYIYTogRCjje5zUW0eg8Q2cIofwFSp3ES8IU3a9aL0-ZSVLM2g56TIE73C584fMgigIF4/s1600-h/dialogtreff09+087.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0s-7ljhzk1rUZU_O0BNCNTjin2esTUYOGweuytoz_YdxsHaBC0lOZ9b44fy6jauKQjpv42vrCYIYTogRCjje5zUW0eg8Q2cIofwFSp3ES8IU3a9aL0-ZSVLM2g56TIE73C584fMgigIF4/s400/dialogtreff09+087.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297912173655138" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါကေတာ့ အဲ့ျပတိုက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဟိုးအရင္က လူေတြတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းပါ။ အဲ့ေျမပံုက အဲ့ေခတ္ကတည္းက သံုးခဲ့တဲ့ေျမပံုပါ။ အဲ့ဝတ္စံုကေတာ့ အဲ့ေခတ္ကလူေတြဝတ္တဲ့ ရိုးရာဝတ္စံုပါ ျပတိုက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြက အဲ့ဝတ္စံုေတြကုိ ဝတ္ၾကရပါတယ္။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy0uNDT-iX5_2KUJFUEZmX_0odPhl_0FwgcoU0cH0mqIHt9NXKbXgXyIlnKg-NH8559L-RNg5Hb8QDcZDTXeGahuMrJxB08158zKNXSr4CqfM1a8Einrcuq_Rj_VxslknZTJ6_-A0iWTzs/s1600-h/dialogtreff09+078.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy0uNDT-iX5_2KUJFUEZmX_0odPhl_0FwgcoU0cH0mqIHt9NXKbXgXyIlnKg-NH8559L-RNg5Hb8QDcZDTXeGahuMrJxB08158zKNXSr4CqfM1a8Einrcuq_Rj_VxslknZTJ6_-A0iWTzs/s400/dialogtreff09+078.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297729666936706" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အင္း ဒီအိမ္ကေတာ့ အဲ့ဒီရြာမွာရွိတဲ့ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး အရမ္းကုိ ေမာက္မာတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္ေပါ့ အခုစားပြဲက သူ႔အခန္းထဲက သူ႔ကုတင္ေဘးက စားပြဲပါ အဲ့ေခတ္က က်မ္းစာအုပ္ကေလးပါ တင္ထားတယ္ေလ အခုေနာ္ေဝစာနဲ႔ မတူဘူးဗ်။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4slFPjVwv0eDWYXZF4lUyeu_Kt8wJv58_rP7R4NP7NqWld1N8uyj6rdFtQCd-Zu0Xt9Z6AJze-5pVwLo4rvfPdpdvNNuUVXjzO4E86S84UDxyBSpynhsLrkaVc1jTuhEDEhDSDStCLyaP/s1600-h/dialogtreff09+063.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4slFPjVwv0eDWYXZF4lUyeu_Kt8wJv58_rP7R4NP7NqWld1N8uyj6rdFtQCd-Zu0Xt9Z6AJze-5pVwLo4rvfPdpdvNNuUVXjzO4E86S84UDxyBSpynhsLrkaVc1jTuhEDEhDSDStCLyaP/s400/dialogtreff09+063.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297555272328002" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါကေတာ့ သူအိပ္တဲ့ကုတင္ေပါ့ေနာ္။ အရပ္ပုတယ္ထင္တယ္ေနာ္ ကုတင္မွန္သမွ် အဲ့ေလာက္ပဲဗ် အိမ္တိုင္းကကုတင္ေတြေလ။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0mdPAIZHZ8rB93d91YKO-6_xw33rPseRh0sM_jsE_0Ql75v_BdWdrunUmz1mp5reaCfkaqxqqGpNsisS84FjS_8VCAjEMrLm2J1asTDsi23s6_XsyAUTrnEt87RC_cWYY4Fam2DCWs-l/s1600-h/dialogtreff09+059.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0mdPAIZHZ8rB93d91YKO-6_xw33rPseRh0sM_jsE_0Ql75v_BdWdrunUmz1mp5reaCfkaqxqqGpNsisS84FjS_8VCAjEMrLm2J1asTDsi23s6_XsyAUTrnEt87RC_cWYY4Fam2DCWs-l/s400/dialogtreff09+059.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297455450216802" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါကေတာ့ သူေဌးမႀကီးရဲ့မီးဖိုေဆာင္ေပါ့ဗ်ာ။ သူသံုးခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြေလ။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrCoWw9a-Ppr1UkHArzz5eZ_bBawmliMsNqhBlb_rWlGjs4KkZz-m-HkXEb39ohQzD9DthYao-q1ukABkDlfMjHL2wfJNPS80TXG5h0Y4SZFVcPy0Z6_K2BZiiLSoLOR_QrKoyZZxLuLER/s1600-h/dialogtreff09+058.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrCoWw9a-Ppr1UkHArzz5eZ_bBawmliMsNqhBlb_rWlGjs4KkZz-m-HkXEb39ohQzD9DthYao-q1ukABkDlfMjHL2wfJNPS80TXG5h0Y4SZFVcPy0Z6_K2BZiiLSoLOR_QrKoyZZxLuLER/s400/dialogtreff09+058.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297342593649970" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒါကေတာ့ သူေဌးမႀကီးရဲ့ ဧည့္ခန္းေပါ့</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL-NVk-Cp8RjGGdnHXf-3lGToDoOJFnw5h7aAg6mTFZords6mx10bR-dmJPmzjomN9852-qD0QgbMGL8J-rL2gVNJLw5T5CvqAlWZo95MEqjz-Al53wF4QTSHmZ9M9-tmMNuV5H8hiQxy/s1600-h/dialogtreff09+051.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL-NVk-Cp8RjGGdnHXf-3lGToDoOJFnw5h7aAg6mTFZords6mx10bR-dmJPmzjomN9852-qD0QgbMGL8J-rL2gVNJLw5T5CvqAlWZo95MEqjz-Al53wF4QTSHmZ9M9-tmMNuV5H8hiQxy/s400/dialogtreff09+051.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297236922759970" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒီပံုကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းပိုင္းပံုပါ။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFT6n3YPX2z-2PkxFtbAcGwr5QJUcIopGC9wEf9g7MxUmVRoZmLULEcaVuVbZTsf36DxQYyN7_Al3RxoAbyVuQXCxSkApqWtJk1QasAWmdA67TI8rEB94PHGX178r1vi8cDKt-TNcTwwB/s1600-h/dialogtreff09+072.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFT6n3YPX2z-2PkxFtbAcGwr5QJUcIopGC9wEf9g7MxUmVRoZmLULEcaVuVbZTsf36DxQYyN7_Al3RxoAbyVuQXCxSkApqWtJk1QasAWmdA67TI8rEB94PHGX178r1vi8cDKt-TNcTwwB/s400/dialogtreff09+072.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378297125762437170" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အင္း ဒီပံုကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအျပင္ပိုင္းေပါ့ေနာ္။</span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Lz2_sqdpADPzizRlVFk5VE0DzhIgRJCNjYnWLrvXNOpLkP8jT9_PBrnQgu0oHGSsdq2It-dMh8qoaEF2sa6y6Gc70R6ZcL1_uV0fIBX2BCIzvf5ppRIIwBSoOuVVU-R31z4ic0rRWj_s/s1600-h/dialogtreff09+032.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Lz2_sqdpADPzizRlVFk5VE0DzhIgRJCNjYnWLrvXNOpLkP8jT9_PBrnQgu0oHGSsdq2It-dMh8qoaEF2sa6y6Gc70R6ZcL1_uV0fIBX2BCIzvf5ppRIIwBSoOuVVU-R31z4ic0rRWj_s/s400/dialogtreff09+032.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5378296633220644722" border="0" /></a>ဝက္ဝံေလးေရ ငါေနာက္အပတ္မွ နင့္တက္ဂ္ပုိ႔စ္ေရးေတာ့မယ္ေနာ္။ ပါးလံုးလီလီဟန္းမားၿပီးေတာ့ ခရီးဆက္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ ေနာက္ေတာ့မွေရးေတာ့မယ္။ ဝက္ၿမီးေလးတို႔အိမ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာငး္ေပါ့။ အဟိ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တစ္ဦးတေယာက္စီတိုင္းအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္လွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br />မန္႔ခဲ့ေနာ္ ေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။<br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-41727324016417447452009-08-31T12:17:00.000-07:002009-09-06T07:46:25.593-07:00ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ေမ်ာက္ျဖစ္ (၂)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI6t1SNpyq9Pc7P8_FE3nYsQsHfrBxaJra0ztxSVG5MtObx3qYPtvTB8Lqger-_lrq2GZS7p7CtVZto-FQ5M3tkC4jlYUprg2lejTr_sQuqnsQyt5Zu37RHF2fU0M2BjVZ0caz6KwqGc6/s1600-h/dialogtreff09+087.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI6t1SNpyq9Pc7P8_FE3nYsQsHfrBxaJra0ztxSVG5MtObx3qYPtvTB8Lqger-_lrq2GZS7p7CtVZto-FQ5M3tkC4jlYUprg2lejTr_sQuqnsQyt5Zu37RHF2fU0M2BjVZ0caz6KwqGc6/s400/dialogtreff09+087.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376210728483637154" border="0" /></a><br /><br />အင္း ပါးလံုးအခုတေလာ ေက်ာင္းသြားတာနဲ႔ ပရိုက္စစ္ေျပးတာနဲ႔ ေဆးရံုက အေရးေပၚေခၚတာနဲ႔ တာနဲ႔တာနဲ႔ေတြနဲ႔ပဲ ဘေလာ့လည္း မလည္ျဖစ္ စာလည္းမဖတ္ႏိုင္ စာလည္းမေရးႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။ အခုေတာ့ ပါးလံုးခရီးထြက္တိုင္း ဗ်ာမ်ားတဲ့အေၾကာင္းေလး ဆက္ေရးလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။<br /><br />ဒီလိုဗ် ပါးလံုးတို႔ေက်ာင္းမပိ္တ္ခင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာကလာေမးတယ္။ ပါးလံုးကုိ လီလီဟန္းမား သြား မလားတ့ဲ ့ႏိုင္ငံတကာကေက်ာင္းသားေတြ အစည္းအေဝးတဲ့ အသက္ကေတာ့ ၁၈နဲ႔ ၂၅ၾကားတဲ့။ ခရီးစရိတ္လည္း သူတို႔ျပန္ေပးမယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့ပါးလံုးက ထင္တာက ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္းေတြေရာ တေပ်ာ္တပါးႀကီးေပါ့ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။<br /><br />ေနာက္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေမးေတာ့ တေယာက္မွမသိၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴးကေခၚ တာနဲ႔ ပါးလံုးရံုးကုိသြားေတာ့မွ ပါးလံုးကုိသြားဖို႔ေရြးထားတယ္တဲ့ အဲ့ဒါသြားခ်င္လားမသြားခ်င္လား ေခၚေမးတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳလိုခ်င္ေတာ့လည္း သြားမယ္ေျပာလိုက္တာေပါ့ေနာ္။<br /><br />အဲ့ေန႔ကတည္းက ေဖာင္ေတြျဖည့္ၿပီးတာနဲ႔ ပါးလံုးက၁၀ရက္ေန႔ သင္တန္းစမယ္ဆိုတာကုိ မွတ္လိုက္တာက ၾကာႆပေတးလို႔ပဲ မွတ္လိုက္တာေလ။ မွတ္ထားၿပီးေတာ့ ထရြန္ဟိုင္းကုိခရီး ထြက္လိုက္တယ္။ အဲ့ကျပန္လာရင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တပတ္ေက်ာ္နားၿပီးမွ လီလီဟန္းမားသြားရမယ္ ေပါ့။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ထရြန္ဟိုင္းကျပန္လာၿပီးေတာ့ တနလၤာေန႔ေက်ာငး္တက္ေတာ့ ကြန္ျမဴးကအဖြားႀကီးက ပါးလံုးေမးကုိစာေရာက္လားတဲ့ အဲ့ဒါပရင့္ထုတ္ၿပီး ရံုးကုိလာပါဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပရင့္သံုးေဆာင္ထုတ္လုိက္တယ္။ အဲ့ေန႔က ၁၀ရက္ေန႔မနက္ ကုိးခြဲေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးသူ႔ကုိမ ေပးခင္ ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ အဲ့ေန႔ပဲ ဆယ္နာရီ ေအာ္စလိုမွာ ဆံုၾကမယ္ အဲ့ဒါၿပီးမွ လီလီဟန္းမားကုိ ထြက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး စာကေရာက္ေနတာ။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ပါးလံုးစာမ်ားမွားဖတ္လားလို႔ မ်က္စိေသခ်ာပြတ္ၿပီးဖတ္ေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပဲဗ်။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာမ ကေမးတယ္။ အခုစေတာ့မယ္တဲ့ အဲ့ေန႔ညေနပဲအစည္းအေဝးကစမယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးကုိသြား မလား မသြားဘူးလားတဲ့။ သြားမယ္ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ ေဖာင္ေတာင္တင္ထားတဲ့ကိစၥကုိ သြားမွာေပါ့။ ကုိယ့္ကုိေရြးထားတာကုိ လက္လႊတ္ေတာ့မခံခ်င္ဘူးေလ။ ေဆြးေႏြးရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ဖတ္ထားတာ အလကားမွမဟုတ္ပဲ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ သြားမယ္ေပါ့။ သြားခ်င္တာပဲသိတာပါ။ ၿမိဳ႕နာမည္ကလြဲၿပီး ပါးလံုးဘာမွမသိဘူး။ အစည္း အေဝးလုပ္မယ့္ ဟိုတယ္နာမည္လည္း မသိဘူး။ ဘာကားစီးရမယ္ဆိုတာလည္း မသိဘူး ဘာဆို ဘာမွမသိဘူး။ အက်ီေတြကလည္း မီးပူမတိုက္ရေသးဘူး။ ဒီၾကားထဲ အဲ့ညက တေရးမွမအိပ္ထားဘူး။ အဲ့လိုနဲ႔ဆရာမက ကားခ်ိန္ၾကည့္ရွာေပး ေနတယ္။ အဲ့ဒါဆရာမကုိ ရတယ္ ေမးသြားမယ္။ ဟိုတယ္နာမည္ပဲ ရွာေပးဆိုေတာ့ သူကရွာတာ ၾကာေနတာနဲ႔ ေနပါေစေတာ့ဆိုၿပီး လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး အိမ္ကုိ အေျပးျပန္လာလိုက္တယ္။<br /><br />အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ပါးလံုး Ålesund ကုိသြားဖို႔ ကားခ်ိန္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၁နာရီခြဲ ေလာက္ရတာနဲ႔ မီးပူအေျပးတိုက္ အက်ီေတြထည့္ ဌက္ေပ်ာသီးသံုးလံုးရယ္ ေရဘူးရယ္ထည့္ ၿပီးတာနဲ႔ ပါးလံုး ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းလုိက္တယ္။ ပါးလံုးသိတာက ဘုရားသခင္ကူညီမယ္ဆိုတာ ရယ္ လီလီဟန္းမားကုိေရာက္ရမယ္ဆိုတာရယ္ပဲ။ က်န္တာဘာမွကုိမသိတာ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ကားစီးသြားေတာ့ Ålesund ေရာက္ေတာ့ ကားခ်ိန္ကုိသြားေမးတယ္။ ငါတခါမွမသြားဖူးပါဘူး လို႔ အဲ့ဒါ ဘာကုိဘယ္လိုစီးရမလညး္ဆိုေတာ့ တိုက္ရိုက္ကားက မနက္ကုိးနာရီနဲ႔ ညကိုးနာရီႏွစ္စီးပဲ တဲ့။ အဲ့ေတာ့ပါးလံုးက မနက္ကုိးနာရီကမမွီေတာ့ဘူး။ ညကုိးနာရီကားကုိစီးရင္ မနက္သံုးနာရီႀကီး ေရာက္သြားမွာ။ ဒါဆိုရထားဆိပ္မွာ ငုတ္တုတ္ေနေနရမွာေပါ့။<br /><br />ၿပီးေတာ့ အစည္းအေဝးကလည္း အဲ့ေန႔၃နာရီမွာစမွာ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးညကားစီးမယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ ၿပီးခါမွ ေနာက္ရထားနဲ႔ဆို ဘယ္ကားစီးရမလည္းဆိုေတာ့ ထြက္ခါနီးကားကုိလက္ညႈိးထိုးျပၿပီး အဲ့ဒါေနာက္ဆံုးကားတဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ အထုတ္ေတြကုိဆြဲၿပီး ေျပးရတာေပါ့ တိုက္ရိုက္ကားကုိပဲစီးခ်င္ တာက ပါးလံုးက ဘာမွမသိဘူးေလ ဒါေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ရိုက္ကားကုိ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ တာနဲ႔ တစ္မိနစ္အတြင္း ရထားနဲ႔သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ကားေပၚမွာ ရထားဂိတ္ေရာက္ရင္ေျပာလို႔ ငါမသိဘူးဆိုေတာ့ အကုန္ဆင္းရင္ ကားဆက္မ ထြက္ေတာ့ရင္ နင္ဆင္းလို႔ရၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ စီးသြားရထားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ေမးတာေပါ့ လီလီဟန္းမား ရထားဘယ္ရထားလည္းဆိုေတာ့ အခုထြက္ခါနီးတဲ့ ေအာင္မေလး ေျပးရျပန္တာပဲ။ ကဲပါးလံုုးေရ ေျပးေဟ့ ေျပးဟဆိုၿပီး ေျပးရေတာ့တာေပါ့။<br /><br />ဒါနဲ႔ ရထားလက္မွတ္လည္း ႀကိဳမဝယ္ထားဘူးေလ။ လက္မွတ္စစ္လာေတာ့မွ လက္မွတ္ျဖတ္။ ျဖတ္၇င္းေမးလုိက္ေတာ့ ရထားက ေႏြရာသီသူမ်ား အေပ်ာ္စီးၿပီး ရႈ႕ခင္းၾကည့္တဲ့ရထားျဖစ္ေနပါ ေလေရာဗ်ာ။ ေျဖးတာမွ လိပ္ေတာင္ထိုင္ငိုရမယ္။ တကယ္ပါပဲ အေရးႀကီးပါတယ္ဆို ထေျပးၿပီး သာသြားလိုက္ခ်င္တာေလ အဟုတ္။<br /><br />လွလြန္းတဲ့ရႈ႕ခင္းေတြေရွ႕ေရာက္ရင္ ေရတံခြန္ေတြရွိတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ရထားကရပ္ေပးတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြဘာေတြရိုက္ဖို႔ေပါ့ ။ ကင္မယာလည္းမပါတဲ့ပါးလံုး ကုိယ့္ေခါင္းကုိယ္သာ ႏွစ္တစ္တုတ္နဲ႔ ၇ိုက္မွပဲရေတာ့မယ္။ အဲ့ရထားက လီလီဟန္းမားထိမဟုတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ရထားေျပာင္းစီးရဥိးမယ္ဆိုပဲ။<br /><br />ကဲေျပာင္းဆိုေတာ့လည္း ေျပာင္းေပါ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလည္း။ ဒါနဲ႔ေနာက္ရထားတစ္စီးကုိ ၁၅မိနစ္ ေလာက္ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရႊမိုးေငြမိုးေတြကရြာေလေတာ့ မိုးေရထဲမွာ ေဒၚေရႊပါးလံုးတေယာက္ ထီးလည္းမပါ မတ္တတ္ေမ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာင္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ ပါတယ္ဆို အေမရိကားကေက်ာင္းသားအုပ္နဲ႔ လာတိုးတယ္။ သူတို႔က ထရြန္ဟိုင္းသြားမလို႔တဲ့။ အဲ့ဒါဘယ္ရထားလည္းတဲ့ ငါလည္းပထမဆံုးပဲလို႔ မသိဘူးလို႔ ငါတို႔နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုေတာ့လို႔ ငါတက္တဲ့ရထားကုိမတက္နဲ႔လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ရေတာ့တယ္။<br /><br />ခဏေနေတာ့ ရထားလာပါေလေရာ။ တလမ္းလံုးစိတ္ေစာေနတာ ပါလာတဲ့ ဌက္ေပ်ာသီးသံုးလံဳး ကုိလည္း ေမ့ေနတယ္ ဗိုက္ဆာတာေတာင္ သတိမယေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ ရထားေနာက္တစ္စီးေပၚ ေရာက္ေတာ့မွထပ္မခ်ိန္းရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးထိုင္လုိက္ရေတာ့တယ္။<br /><br />အဲ့ဒါ နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေလး ထိုင္ဖတ္ၿပီး ၂နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ပူလာတာနဲ႔ ဖိနပ္ေလးခၽြတ္လိုက္တယ္ေလ။ လွ်ာရွည္ တာ တလမ္းလံုးမခၽြတ္ပဲ အဲ့အခ်ိန္မွခၽြတ္လိုက္တာ။ ဌက္ေပ်ာသီးေလးလည္း ပါးစပ္ထဲ တလုပ္ပဲ ထည့္ရေသးတယ္။လီလီဟန္းမားကုိေရာက္ပါၿပီတဲ့ဗ်ာ။<br /><br />ဖိနပ္ကလည္း ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဌက္ေပ်ာသီးကလည္း စားရင္းတန္းလန္း။ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ အကုန္အိပ္ထဲကုိထည့္ ႀကိဳးလည္းမတပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဖိနပ္ကုိ ေတာ္ေသးတယ္ႀကိဳးတက္နင္းမိ ၿပီး သြားမႀကိဳးတာ။ အဲ့လိုနဲ႔ လီလီဟန္းမားကုိေတာ့ ဟုိလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ေရာက္လာပါေလေရာ။<br /><br />လမ္းမွာတုန္းက ပါးလံုးကုိ အဲ့အစည္းအေဝးကုိ ဦးေဆာင္တဲ့ အမက ဖုန္းဆက္ထားတယ္ေလ လာမွာလား ဆိုတာကုိ အဲ့ဖုန္းနံပါတ္ေလး မွတ္ထားတာရွိတယ္။ ဖုန္းဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမပါးလံုး ဖုန္းထဲမွာ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိပါဘူးရွင္။<br /><br />ကဲ အေၾကြထည့္ၿပီးေတာ့ ဆက္ရေတာ့မေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဖုန္းႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ေျပာတဲ့အတိုင္း ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ေမ်ာက္ျဖစ္ဆိုသလို အဲ့ဒါႀကီးကုိ မဆက္တတ္ဘူးဗ် အဲ့ဒါနဲ႔အဲ့နားထိုင္ေနတဲ့ သူကုိ ဒါေလးထည့္ၿပီး ဘယ္လိုဆက္ရမလည္း သင္ေပးပါဆိုေတာ့ သူလည္း သနားသြားပံုရတယ္။ ပါးလံုးကုိ သူ႔ဖုန္းသာယူဆက္ပါတဲ့။<br /><br />ဒါနဲ႔ ဟိုေခၚထားတဲ့တေယာက္ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါေရာက္ၿပီငါမလာတတ္ဘူး လာႀကိဳေပးပါဆိုေတာ့ အကုိတေယာက္လာႀကိဳတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဟိုေရာက္ေတာ့ စေနၿပီ ပါးလံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ည၈နာရီ ထိုးေနၿပီ။ အစည္းအေဝးက ေလးရက္ တနလၤာ ေန႔လည္ကေန ေသာၾကာ ေန႔လည္ထိ မနက္ ၈နာရီကေန ည၁၀နာရီခြဲထိ။<br /><br />လူကပင္ပန္းပါတယ္ဆို ဘာမွလည္းမစားရေသးဘူး အခန္းကုိေနာက္မွယူဆိုၿပီးေတာ့ အထုတ္ေတြ ကုိခ်ၿပီး အဲ့မွာ ဝင္ေဆြးေႏြးရတယ္။ ပထမေတာ့ လူလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္လည္းပင္ပန္းေနၿပီကုိး။ အဲ့ဒါၿပီးတာနဲ႔ ၁၀ခြဲေတာ့ အခန္းေသာ့ယူၿပီး ေျခလက္ေတြဘာ ေတြသစ္ၿပီး အခုဏကဌက္ေပ်ာသီးေလးစားၿပီး ေကာင္းေကာင္းက်ဳိးမယ္ေပါ့။ ခရီးပမ္းထားေတာ့မနက္မႏိုးမွာစိုးလို႔ ဖုန္းနဲ႔ အလန္းေလးေပးၿပီး အိပ္လည္းအိပ္ေရာ ည၁နာရီႀကီး ဖုန္းျမည္လာပါေလေရာဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခားေကာႀကီးဗ်ာ။ ဟလိုဆိုလည္းျပန္မေျပာဘူး။ ဒါနဲ႔အိပ္ခ်င္ေတာ့ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္၁၅မိနစ္ေနေတာ့ျပန္ေခၚျပန္ေရာ။ ပါးလံုးကေလးေခါက္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေတာင္းပန္တာေပါ့။ စိတ္လည္းတိုတယ္။<br /><br />ပင္ပန္းပါတယ္ဆို။ ေတာင္းပန္တာလည္း မရဘူး ဖုန္းလည္းဆိုင္းလန္႔လည္းလုပ္မျဖစ္ ပိတ္လည္းမျဖစ္ဘူးေလ မနက္မႏိုးရင္ဒုကၡေလ။ ဗမာဆိုလို႔ အဲ့မွာပါးလံုးတေယာက္တည္းကုိ ေတာ္ၾကာဒီဗမာမ အခ်ိန္မေလးစားဘူး အိပ္လည္းပုတ္တယ္ အေျပာမခံႏိုင္ေပါင္။<br /><br />ဘယ္သူေခၚလို႔ေခၚမွန္းမသိပဲနဲ႔ ပါးလံုးတေယာက္ မနက္ေျခာက္နာရီထိ ႏွိပ္စက္ခံလုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္ခင္းမိုးလင္းေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္လည္းေရာက္ေရာ တနလၤာေန႔ကလည္း ထမင္းငတ္ ထားတယ္ဆိုေတာ့ အားရပါးရစားမယ္ဆိုေတာ့ ေပါင္မုန္႔ အၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ အစံုေပမယ့္ ေတာသား ဆုိေတာ့သိတဲ့အတိုင္း အဲ့ဒါႀကီးေတြ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။<br /><br />ငယ္ငယ္ကတည္းက မႀကိဳက္လို႔ကေတာ့ အငတ္ခံတဲ့ပါးလံုး အသီးေလးေတြပဲ စားၿပီးထလာလိုက္ တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ညေနစာက်ေတာ့လည္း ငါးအစိမး္ေတြ အာလူးျပဳတ္ ပန္းထုတ္ျပဳတ္ေတြဗ်ာ။ အား လူးမႀကိဳက္တဲ့ပါးလံုး ငါးအစိမ္းကုိလည္း ဘယ္လိုစားမလည္းဟင္ လုပ္ထားတာေလးက လွေတာ့ အျပတ္ဆြဲမလို႔ဗ်ာ။<br /><br />ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ဳိပြဲအတြက္ အသီးေတြကုိထိုင္စားၿပီးပဲ တေန႔ကုန္သြား၇တယ္။ တေန႔လံဳးက လည္းအတိုက္အခံကုိ ေဆြးေႏြးေနတာ မနားရဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဗိုက္ကလည္းဆာတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္မွ လည္းမထြက္ရဘူးေလ။ အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူးဗ် ငါးစိမ္းမကလို႔ ၾကက္အစိမ္း လာေကၽြးရင္ေတာင္ စားေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အကုန္ဆြဲေတာ့တာပဲ အဟီး။ အဲ့လိုနဲ႔ ဒုတိယည သင္တန္းၿပီးလို႔ အခန္းျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အႏၵိယမေလး ႏွစ္ေယာက္အခန္းကုိလိုက္လည္တယ္ဗ်ာ။ လိုက္လည္ၿပီး ပါးလံုးအခန္းထဲက ပစၥည္း ေတြကုိၾကည့္သြားတယ္။ ညက်ေတာ့ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းကုိေတာ့ ပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ ၿခိဳက္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေရာ တံခါးလာေခါက္ပါေလေရာဗ်ာ။<br /><br />Dryer တဲ့ဗ်ာ။ ပါးလံုးက ေလးဘက္နာရွိေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး မႈတ္လို႔ရေအာင္ အေအးမခံႏိုင္လို႔ ထည့္လာတာ အိႏၵိယမ ႏွစ္ေယာက္က ျမင္သြားေတာ့ အဲ့ေနာ္ေဝမကုိ ေျပာလိုက္တာ ဟိုတေယာက္လည္း ညႀကီးဆံပင္ေလွ်ာ္ၿပီး လာဌားတယ္ဗ်ာ။ ဌားတာျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး သူမ်ား အိပ္ေနတာကုိ ဒါနဲ႔ယူေပးလိုက္ၿပီ။ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ ေဆာတီးေလးတစ္လံဳးနဲ႔ၿပီးသြားတာဗ်။ ၃နာရီမွအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။<br /><br />ကဲေနာက္တရက္ေတာ့ ေကာင္းေကာငး္အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွမလာဘူးမွတ္တာေလ ည၁ခြဲေတာ့ အိႏၵယမ၂ေယာက္လာပါေလေရာ။ ေဆးေပးပါတဲ့။ ပါးလံုးက ေလးဘက္နာေဆးေတြ ဘာေတြအကုန္သယ္လာရတာကုိး။ ဒင္းက ဒါကုိျမင္သြားေလ ေတာ့ ဗိုက္ေအာင့္လို႔တဲ့။ ငါ့မွာအစာအိမ္ေဆးမရွိဘူးဆိုေတာ့ နင့္ဆီမွာ ေဆးေတြေတြ႔တယ္တဲ့။<br /><br />ဒါနဲ႔ အဲ့ဒါအစာအိမ္ေဆးမဟုတ္ဘူး ေလးဘက္နာေဆးေတြ ႏွလံုးေဆးေတြပါဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေတြအရမ္းကုိက္တယ္ျဖစ္သြားေရာ။ ေခါင္းကုိက္ေပ်ာက္ေဆးေပးပါတဲ့။ ဒါနဲ႔စိတ္ေပါက္ေပါက္ နဲ႔ ပါးလံုးေဆးပုလင္းေတြ အကုန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ကဲႀကိဳက္တာသာယူသြားေတာ့လို႔ မတည့္လို႔ တခုခုျဖစ္ရင္ ငါမသိဘူးဆိုၿပီး ေပးလိုက္ေတာ့မွပဲ မရရင္ ရတာယူမယ္မ်ားဆံုးျဖတ္ထားလား မသိဘူး။ ေဆးေတြယူသြားေလရဲ့။<br /><br />ျပန္မယ့္ညက်ေတာ့ ပါတီပြဲလုပ္ၾကတယ္။ အသားကင္စားၾကတယ္။ စကားေတြေျပာၾကတယ္။ ထိုင္းမႏွစ္ေယာက္က ထိုင္းအကကၾကတယ္။ ပါးလံုးကေတာ့ အခ်ဳိရည္နည္းနည္းေသာက္ၿပီး အသားကင္ၿပီးတဲ့အထိ မေစာင့္ေတာ့ပဲ အခန္းျပန္နားလိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကၾက ဆိုၾက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ပါးလံုးလည္း ခဏဆိုၿပီး အခန္းေရာက္ေတာ့ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲ့တပတ္လံုး လူကုိဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာေနတာပဲ။ ပါးလံုးတို႔ ဒီေနာ္ေဝႏိုင္ငံက ဝန္ႀကီးကုိးေယာက္နဲ႔ လည္းေဆြးေႏြးခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဒီအေရမရ အဖတ္မရ ခရီးသြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ ပဲေရးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္အပတ္ က်မွ ပါးလံုး ဘာေတြေဆြးေႏြးခဲ့လည္း ႏိုင္ငံတကာေက်ာငး္ သားေတြရဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေနာက္ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္း အကုန္လံုးကုိ ပုိ႔စ္သပ္သပ္ တပုဒ္တင္ပါ့မယ္။<br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR8O3g33ZgUVHvfAofEcZMbKmL7SxjjLkkfI-iEQwTYeabOSjmqKahDq7S_abXZEEfQu7LB326gTgjM-rUSpZUCDhrCA0NXS-5CS_CaRpHhjhv3B8LYzd7izUro9jdSx5IFbr58DeoyV8j/s1600-h/dialogtreff09+149.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR8O3g33ZgUVHvfAofEcZMbKmL7SxjjLkkfI-iEQwTYeabOSjmqKahDq7S_abXZEEfQu7LB326gTgjM-rUSpZUCDhrCA0NXS-5CS_CaRpHhjhv3B8LYzd7izUro9jdSx5IFbr58DeoyV8j/s400/dialogtreff09+149.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376211436293358146" border="0" /></a><br />ဒါကေတာ့ ပါးလံုးကုိ လွလွပပေလး ႏွိပ္စက္သြားတဲ့ အိႏၵိယမေလးပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaLyzeobcFagoZgVQ_v2JnjFN_0rsZV6GyU_r0B3mP_2R4gdZ3Sq6MGBjbTzaSwMn20xHi2jxyelq2ZtX9UH_MAZzoCecUcr4K-IsaZx2sYh09s5PEUtQUJg3N7BsCKA5ukvDh0ilAMCAz/s1600-h/dialogtreff09+154.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaLyzeobcFagoZgVQ_v2JnjFN_0rsZV6GyU_r0B3mP_2R4gdZ3Sq6MGBjbTzaSwMn20xHi2jxyelq2ZtX9UH_MAZzoCecUcr4K-IsaZx2sYh09s5PEUtQUJg3N7BsCKA5ukvDh0ilAMCAz/s400/dialogtreff09+154.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376212500219336738" border="0" /></a><br /><br /><br />အဲ့ဒီဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေလးက Dryer လာဌားတဲ့ေနာ္ေဝမေလးေလ အဲ့ဒီအစားအစားေတြေပါ့ ပါးလံုးကုိႏွိပ္စက္တာဟြန္႔။<br /><br />ပံုေတြက ေနာက္ပုိ႔စ္ၾကမွပဲ တင္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ပါးလံုးတို႔ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ပံုေလးေတြေပါ့ေနာ္။<br />အခုလို အေရမရ အဖတ္မရေလးကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဖတ္သြားေပးတာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တဦးတေယာက္စီိတိုင္းေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေၾသာ္ ေမ့ေတာ့မလို႔ ဖတ္ၿပီးမွေတာ့ မန္႔ခဲ့ဦးေနာ္။ ဟီး။ </span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-1863945541539141262009-08-21T12:57:00.000-07:002009-08-21T15:21:39.105-07:00ေတာသားၿမိဳ႔႕ေရာက္ ေမ်ာက္ျဖစ္ (၁)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkWXn6QpA0oQEgJWJKWziW3HIUg-vTB6JrxEK1fWIdephp5zQM-z9Oe8uBEXj01uPZ05LsdxAFZbLAFyd3RMUPcLyB9NuSCAQtCVhmt5zUusBMcfq1V3Mk_smyykwIrrF8k3ppvM5FObZo/s1600-h/DSC02240.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkWXn6QpA0oQEgJWJKWziW3HIUg-vTB6JrxEK1fWIdephp5zQM-z9Oe8uBEXj01uPZ05LsdxAFZbLAFyd3RMUPcLyB9NuSCAQtCVhmt5zUusBMcfq1V3Mk_smyykwIrrF8k3ppvM5FObZo/s400/DSC02240.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372513228855449186" border="0" /></a><br />အင္း စာမေရးတာ ၾကာလို႔ ဘယ္ကစေရးရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ ခရီးထြက္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပဲ ခရီးပဲထြက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့။ ဒီေန႔မနက္ပဲ ပါးလံုး အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အိမ္ကုိ အကုိေတြ အမေတြ အမ်ားႀကီးလာလည္ထားတာ ေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းလည္းသာတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္။<br /><br />စာေရးစရာအေၾကြးေတြက ေတာ္ေတာ္ကုိမ်ားသြားၿပီ ဟီး။ အစက ခရီးထြက္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး။ အေဖပဲ သြားသမီးအိမ္မွာပဲေနမယ္လို႔ ေျပာၿပီးခါမွ အေဖက ပါးလံုး အိမ္မွာေနေနတာကုိ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ခရီးမ်ားမ်ားထြက္ၿပီး ဗဟုသုတ ရွာေစခ်င္တယ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ မသြားဘူးဆိုၿပီး ေက်ာင္းသံုးပတ္ပိတ္တာကုိ အိမ္မွာ တပတ္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက လွမ္းေခၚတယ္ေလ။ ပါးလံုးမ်က္စိက ပါဝါလည္း တိုးတယ္ထင္တယ္ မ်က္မွန္က မကုိက္ ခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ အေဖက အဲ့ၿမိဳ႕မွာမ်က္စိလာစမ္းဖို႔ေခၚတယ္ေလ။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ဦးေလးကလည္း အဲ့ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ပုဂံေခတ္နဲ႔အၿပိဳင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀၀၀ ကတည္းက ေဆာက္ထားတဲ့ ဘုရားေက်ာငး္ တခုအေၾကာင္းကုိ ဘေလာ့မွာေရးလို႔ရတယ္တဲ့။ လာရင္ အကုန္လိုက္ျပမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘေလာ့မွာ ဗဟုသုတေလးေတြ တင္ခ်င္တာလည္းပါတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ခရီးထြက္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ခက္တာက ပါးလံုးဆိုတဲ့ အမ်ဳိးက ထိုင္ေနရင္အေကာင္းသား ထသြားမွက်ဳိးမွန္းသိဆုိသလို လႈပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ေၾကာ္ျငာကေတာ့ ေခ်ာကလက္ေလးေတြ တန္းစီတဲ့။ ပါးလံုးကေတာ့ အခက္အခဲေလးေတြ တန္းစီဆိုသလိုပါပဲ။ ဒီပုိ႔စ္နဲ႔တင္ေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ပဲ ျပန္ေရာက္တဲ့ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းပါ ေရးမွ ပုိနားလည္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဟီး။<br /><br /><span id="fullpost"><br />အိမ္မွာေနတဲ့ တပတ္လံုး မိုးမရြာတဲ့အျပင္ ေနကုိ ပူက်ဲေတာက္ေနတာ။ ခရီးထြက္မယ္လုပ္ခါမွ တညလံုးမိုးက ရြာေတာ္မူပါေလေရာ။ မနက္က်ေတာ့ အထုတ္ေတြနဲ႔ မိုးကလည္းရြာ။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကေလးရွိေနေလေတာ့ ပထမက ဘာဝတ္မယ္ ဘာစီးမယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ မနက္မိုးရြာေတာ့ အကုန္အဝတ္အစားဝတ္တာကအစ အလြဲျဖစ္ကုန္ေရာ။<br /><br />ေနာက္ၿပီး ဦးေလးကမွာလိုက္တယ္။ ကားစီးရင္တဲ့ ပါးလံုးတို႔ Brattvåg ၿမိဳ႕ေန အရင္ဆံုး Ålesund ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ အရင္ဆံုး ကားတစ္နာရီစီးရတယ္။ အဲ့ကေနမွ ပါးလံုးတို႔ဦးေလးရွိတဲ့ Trondheim ကုိဆက္သြားရမွာေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ Ålesund ကေန Trondheim ကုိ ကားစီးရင္ ေစ်းလည္းေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စစီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ႏွင္မခ်မခ်င္း မဆင္းနဲ႔တဲ့။ အဲ့ေတာ့ Trondheim ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ သူကပိုက္ဆံေပးေတာ့ ဥိးေလးေျပာတဲ့ ေစ်းထက္ နည္းေနတယ္။ အမ်ားႀကီးကုိပဲ။ အဲ့ေတာ့ သူ႔ကုိျပန္ေမးတယ္ နင္မွားယူတယ္ထင္တယ္လို႔ ဒီေစ်းမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူကဟုတ္တယ္တဲ့။<br /><br />စိတ္ထဲကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ လူတေယာက္ကလည္း ထရြန္ဟိုင္း သြား မယ္ဆိုၿပီး ပုိက္ဆံေပးတဲ့အသံၾကားလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့ ေဒၚေရႊပါးလံုး အဲ့လူကုိမ်က္ေျခအျပတ္ မခံပဲကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။<br /><br />ကားေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္းေတာင္မအိပ္ရဘူး ဂယ္ပဲဂယ္ပဲ။ အဲ့လူကုိ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္မွာကိုပဲစိုးသလိုကြယ္ ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူက Model ေရာက္ေတာ့ အားလံုးဆင္းကုန္ေရာ။ ဦးေလးကေျပာတယ္ေလ အားလံုးဆင္းမွ ဆင္းတဲ့။ အခုေတာ့ ဆင္းရၿပီေလ။ ေသခ်ာတာက မေရာက္ေသးဘူးဆိုတာပဲေလ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ အခုဏက မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္မွာစိုးတဲ့လူကုိ လွမ္းေမးေတာ့ သူက ကေနဒါႏိုင္ငံသား သူလည္းတခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူကေနာ္ေဝစကားကုိ မြတ္ေနတာပဲ။ သူ႔နဲ႔ စံုစမ္းေတာ့ ကားမထြက္ပါတဲ့ မိုးအရမ္းရြာၿပီး ျမဴပိတ္ေနပါသျဖင့္တဲ့ေလ။<br /><br />ကဲေဒၚေရႊပါးလံုး ဘာလုပ္ရေတာ့မလည္း။ ဖုန္းလည္းမပါဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ ဟိုလူသြားသမွ်သာ လုိက္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ထရြန္ဟိုင္းသြားမယ့္သူေတြကုိ ကားတစီးလုပ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဲ့ကားစီး ဇက္ကုိ ၂ခါကူး သေဘၤာလည္းစီးလိုက္ရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွပဲ ထရြန္ ဟိုင္းကုိ မိုးခ်ဳပ္မွေရာက္သြားေတာ့တယ္။<br /><br />သူမ်ားသြားရင္ တခါတည္းၿပီးတဲ့ကိစၥ ပါးလံုးသြားမွပဲ ဘာေတြမွန္းကုိမသိဘူး မိုးကလည္းရြာေသး တယ္ဒီၾကားထဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ေရာက္သြားေတာ့ ဦးေလးက လာေစာင့္ေနတယ္။ ပါးလံုးလည္း အိမ္ေရာက္ တာနဲ႔ Energy အရင္ျဖည့္ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးက စႏၵယားတီး ပါးလံုးက သီခ်င္းဆို။ ေနာက္ဆိုလို႔ ဝမွပဲ အိပ္လိုက္တယ္။<br /><br />ေနာက္တေန႔ေတာ့ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ေသးဘူး။ လူကတကုိယ္လံဳးကုိ ကုိင္ရိုက္ထားသလိုပဲကုိး။ အဲ့ ဒါနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပဲကုိင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာက မကုိင္ရင္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကုိင္ၿပီးရင္ မခ်ခ်င္ေတာ့တာက ပါးလံုးရဲ့ေရာဂါ။ ေနာက္ေန႔ပါ မထခ်င္ဘူးေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဦးေလးက နင့္ကုိ ဒီမွာအခန္းေအာင္းဖို႔ ေခၚတာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး နာရီဝက္အတြင္းကို ထမင္းစား ျပင္ဆင္ အကုန္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူကညကတည္းက ကင္မယာကုိ ဘက္ထရီထည့္ထားတယ္။ ဖုန္းကုိေသခ်ာစစ္တယ္။ ပိုက္ဆံႏွစ္ရာေပးၿပီး ကုိယ့္ဟာကုိ တေယာက္တည္း သြားဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ပါေလေရာ။<br /><br />အစကေတာ့ တေယာက္တည္းလႊတ္တယ္ဆိုေတာ့ အင္းအဲေပါ့။ ကားကဒ္လည္း ပထမ တရက္တည္းက လုပ္ေပးထားတယ္ဆိုေတာ့ ကားကဒ္ကေလးကုိင္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ တခါမွ မေရာက္ဖူး တာကုိ လႊတ္လိုက္တာေလ။<br /><br />အို ဘာရမလည္း မခံခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ေအးေဆး Child Play ဆိုၿပီး လစ္တာေပါ့။ ကားေပၚမွာ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ေမ်ာက္ျဖစ္ဆိုသလိုပဲ ကားကဒ္လည္းမထိုးတတ္ဘူး။ ကားသမားက ျပန္ျပ ေနရတယ္။ ကားသမားကုိပါးလံုးက ေျပာလိုက္တယ္။ ငါပထမဆံုးေရာက္တာလို႔ ငါ့ကုိ ဘုရားေက်ာင္း ေရာက္ရင္ ရပ္ေပးလို႔။ ငါမသိဘူးလို႔။ ေျပာၿပီးတက္စီးသြားလိုက္တယ္။<br /><br />ဥိးေလးကေတာ့ မိနစ္၂၀တခါေလာက္ ဖုန္းေခၚတယ္။ ဦးေလးတို႔နဲ႔က ပါးလံုးလည္ၿပီးရင္ သူတို႔သြားမယ့္ ေနရာမွာခ်ိန္းထားတယ္။ ပါးလံုးက တေယာက္တည္း သြားတဲ့အရသာကုိ ေကာင္းေကာင္းရသြားေလေတာ့ တေယာက္တည္းပဲ လည္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။<br /><br />အဲ့ဘုရားေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၿပီး အထဲကုိဝင္သြားတယ္ေလ။ အထဲမွာ လည္း ဓါတ္ပံုရိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဆုေတာင္းခန္းေတြ ကြာယာခံုေတြ အားလံုးေပါ့ေနာ္။ အျပင္မွာရိုက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုက ၾကည္ေနတာပဲဗ်ာ။<br /><br />ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာရိုက္သမွ်ပံုက ရိုက္ေနတုန္းကေတာ့ ေသခ်ာကုိခ်ိန္ရိုက္တာ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုေတြထြက္လာေတာ့ အကုန္လံုးက လံုးဝ ဝါးေနတယ္။ ပါးလံုးမရိုက္တတ္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ၇ိုက္သမွ် အိုေကၿပီး အထဲမွာရိုက္သမွ် ပံုတိုင္းကအဲ့လိုျဖစ္ေနေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။<br /><br />ဦးေလးကုိေျပာေတာ့ အထဲမွာ ပံုမရိုက္ခိုင္းဘူးေလတဲ့ မသိဘူးေလလို႔ ဘေလာ့မွာ တင္ခ်င္လို႔ ရိုက္လာတာလို႔ သူမ်ားလည္း၇ိုက္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးရိုက္လာတာ အိမ္ေရာက္လို႔ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာ မွလည္းမျမင္ရဘူးပဲ။ ပံုေတြကုိေတာ့ ေအာက္မွာၾကည့္ေနာ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ဦးေလးကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာကုိ ေမာင္းေလေတာ့ အမ်ားႀကီးအႏွ႔ံလည္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ ဂ်ာမဏီေခတ္က ဂ်ာမဏီေတြကုိ တိတ္တဆိတ္လက္ခံတဲ့ ေနာ္ေဝေတြကုိ ေခါင္းျဖတ္သတ္တဲ့ ကၽြန္းကုိ သြားမယ္ဆိုၿပီး မေရာက္ျဖစ္ခ့ဲဘူး။ သူက သေဘၤာနဲ႔ သြားရမွာေလ။ အေဝးကေနေတာ့ ရိုက္ခဲ့တယ္ေလ။<br /><br />ဒါနဲ႔ ေသာၾကာျပန္ညျပန္ေရာက္ တနလၤာေန႔ေက်ာင္းတက္။ ေက်ာင္း၃ရက္တက္ ပရိုက္စစ္ ၂ရက္ သြား ဖတ္ဖတ္ကုိေမာေနတာပဲ ဒါနဲ႔ ဘေလာ့ဘက္ကုိ မလွည့္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ အဲ့လိုနဲ႔ လွည့္မယ္လုပ္တုန္း ေနာက္ထပ္ ခရီးတခု ထြက္ရပါေလေရာဗ်ာ။ ေနာက္အပတ္ေက်ာင္းပိတ္မွပဲ အဲ့ဒီ ခရီးစဥ္က ရခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေလးေတြ ေဝမွ်ေတာ့မယ္ဗ်ာ။<br /><br />အခုေတာ့ ပံုေလးေတြ ရႈ႕စားလိုက္ဦးေနာ္။<br /><br />အင္း ဒီဘုရားေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ Nidarosdomen လို႔ေခၚတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ကတည္းက တည္ရွိခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းပါ။ အရွည္က102m ရွိၿပီးေတာ့ အက်ယ္က 50m ရွိတယ္။ အျမင့္ကေတာ့ 21 m တာျမင့္တယ္။ ရိုက္ခဲ့သမွ် အေသးစိတ္ေလးေတြကုိေရာ တင္ျပလိုက္တယ္ေနာ္။ ဓါတ္ပံုကေတာ့ မရိုက္တတ္ေပမယ့္ မွ်ေဝခ်င္စိတ္ေလးနဲ႔ ၇ိုက္ခဲ့တာေလးကုိ သည္းခံၿပီးပဲ ၾကည့္ေပးၾကပါေနာ္။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6Sb-92U5NqzBRQDF-2rlPLK8YpA-XUQAJElOXcpCMk0SAewWem2u4tQcjCzSjUEqWOFovCxo-IzRElwmTTXbxKfcRyryiEHSAxYOdXXmKJNt8GwEFiEhKowMjvlg0ocbquiCcpYX3h28k/s1600-h/DSC03000.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6Sb-92U5NqzBRQDF-2rlPLK8YpA-XUQAJElOXcpCMk0SAewWem2u4tQcjCzSjUEqWOFovCxo-IzRElwmTTXbxKfcRyryiEHSAxYOdXXmKJNt8GwEFiEhKowMjvlg0ocbquiCcpYX3h28k/s400/DSC03000.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372514083079747298" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaqpNFQfM1D7DvZRaLUqb2PM9afoSKBqxrijrb8_3c9MGaFRayD77FuWlF-E0u7uuOlRd88N_Or_ghZPeehJRgRerVWR_H1STF-ZvxX__9hYkpvy4-xKseOb2x2qR2IutnDr0zJ3BZzzcQ/s1600-h/DSC03002.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaqpNFQfM1D7DvZRaLUqb2PM9afoSKBqxrijrb8_3c9MGaFRayD77FuWlF-E0u7uuOlRd88N_Or_ghZPeehJRgRerVWR_H1STF-ZvxX__9hYkpvy4-xKseOb2x2qR2IutnDr0zJ3BZzzcQ/s400/DSC03002.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372515571941014034" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3g2cQ7U5dFJ-R5CjNq9mrg7Y5v1bi0FHwpd0NATD_oUc25K5bmtzsrOWTIVfmhcRiqIoFhE4J-1mYrYwttLVOqNlwtFP0DJ3t5ESTUcKPf3JZ9rc8R-3OMq0HkB0JqXvdvqjAJM_85IjO/s1600-h/DSC03008.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3g2cQ7U5dFJ-R5CjNq9mrg7Y5v1bi0FHwpd0NATD_oUc25K5bmtzsrOWTIVfmhcRiqIoFhE4J-1mYrYwttLVOqNlwtFP0DJ3t5ESTUcKPf3JZ9rc8R-3OMq0HkB0JqXvdvqjAJM_85IjO/s400/DSC03008.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372516047168851826" border="0" /></a><br />ဒီပံုေတြကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း အေရွ႕ပိုင္းပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP_Lwimzw4hxoAubrqVObtOkcYCTpLyYiE4T29LH2yj9vQx39ioqcZRL3OzuYZGV4jGG6DSHAS2ppo8JcFJ0lHqIM4KEpiH8frwMDpuvuJM9n5MHS2Nptf-TSpnEKTJ1CvbLys1uqwi8Ux/s1600-h/DSC03026.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 268px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP_Lwimzw4hxoAubrqVObtOkcYCTpLyYiE4T29LH2yj9vQx39ioqcZRL3OzuYZGV4jGG6DSHAS2ppo8JcFJ0lHqIM4KEpiH8frwMDpuvuJM9n5MHS2Nptf-TSpnEKTJ1CvbLys1uqwi8Ux/s400/DSC03026.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372516777295753330" border="0" /></a><br />ဒါကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း ေဘးကေန ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုပါ။<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpMG8B98xes9zTU2k16_fwqRf6-ieU0OKUv5rdftevb6xN9nF5CwEE2Dqv7pVPsB1lcAHrLBa1zUmnSeyGGS3Ejj4wv6QVeBAcwb-FvztyN7aX-85klc_xXB-ebhcDT4BXPix9zH7CyyN5/s1600-h/DSC03013.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpMG8B98xes9zTU2k16_fwqRf6-ieU0OKUv5rdftevb6xN9nF5CwEE2Dqv7pVPsB1lcAHrLBa1zUmnSeyGGS3Ejj4wv6QVeBAcwb-FvztyN7aX-85klc_xXB-ebhcDT4BXPix9zH7CyyN5/s400/DSC03013.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372517282687408690" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovehQa5IjkBI10MmHQPATT0p4mgw2aIw4ZZwPO1zj2bdTEm1aIyGkMWxEDuCpsKbtmpzvMUM1ihPypBQyheAb3k_Aug-eXiN9LlfQpoJOxWwmixZ9p9vpacQGc9KuW-R_Vt-tZE1BdR-f/s1600-h/DSC03018.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovehQa5IjkBI10MmHQPATT0p4mgw2aIw4ZZwPO1zj2bdTEm1aIyGkMWxEDuCpsKbtmpzvMUM1ihPypBQyheAb3k_Aug-eXiN9LlfQpoJOxWwmixZ9p9vpacQGc9KuW-R_Vt-tZE1BdR-f/s400/DSC03018.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372517589877717714" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigdxm28l_lOK0DQTgjC2fp5wP9c3Vu9pbkJ5CQOprwX_RiTvkucS9c6QpCXgppRom72sR2QcIz3H6YURyROHW9qdvxVXsMW_OsCWWsuFbQm8OcgvlCV6JXjMk1FOa4HtUOfga8l_tLwBzu/s1600-h/DSC03019.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigdxm28l_lOK0DQTgjC2fp5wP9c3Vu9pbkJ5CQOprwX_RiTvkucS9c6QpCXgppRom72sR2QcIz3H6YURyROHW9qdvxVXsMW_OsCWWsuFbQm8OcgvlCV6JXjMk1FOa4HtUOfga8l_tLwBzu/s400/DSC03019.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372517908923512098" border="0" /></a><br />ဒီပံုေတြကေတာ့ ပါးလံုးေျပာတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း အတြင္းပုိင္းထဲမွာ ၇ိုက္ေတာ့ ဝါးေနတယ္ဆိုတဲ့ ပံုေတြပါ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တစ္ဦးတေယာက္စီတိုင္းအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။ </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး </span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">(၂) လာမယ္ေနာ္။ ေတာကေလးပါးလံုး ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ ေနာ္ေဝတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့ အဟိ။ ေၾသာ္ စာမေရးတာၾကာလို႔ အေပါ့အငံ အစပ္အဟပ္ မတည့္ရင္လည္း လုိတာသာ ထည့္ဖတ္သြားေတာ့ေနာ္။ အဟိ။ သည္းခံဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးေနာ္။ </span><br /><br /><img style="visibility: hidden; width: 0px; height: 0px; color: rgb(0, 0, 0);" src="http://counters.gigya.com/wildfire/IMP/CXNID=2000002.0NXC/bT*xJmx*PTEyNTA4ODcwNzQ2MDMmcHQ9MTI1MDg4NzA3NzM4NiZwPTE4MDMxJmQ9Jmc9MSZvPWM1ZGYwMDI1NTRiOTQxYWViNDczYzI*ZjQ2M2E5YWY1.gif" border="0" width="0" height="0" /><center><p style="visibility: visible;"><object type="application/x-shockwave-flash" data="http://assets.myflashfetish.com/swf/mp3/mff-stick.swf" style="width: 219px; height: 35px; color: rgb(0, 0, 0);" width="219" height="35"><param name="movie" value="http://assets.myflashfetish.com/swf/mp3/mff-stick.swf"><param name="quality" value="high"><param name="scale" value="noscale"><param name="salign" value="TL"><param name="wmode" value="transparent"><param name="flashvars" value="myid=27853306&path=2009/08/21&mycolor=111111&mycolor2=99CCCC&mycolor3=FFFFFF&autoplay=true&rand=0&f=4&vol=100&pat=0&grad=false&ow=219&oh=35"></object><br /><br /><br /></p></center></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-63079163816152682682009-07-18T10:17:00.000-07:002009-07-18T10:55:27.650-07:00?????????????<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEDxMsCmHmKTC3Ui8YElFmEwhVxuAee8Rl4nUAhVXQY2-r3bbiQLuUIN-ux-beBzg-coikdjgboyjN7b-e20K9h5-_a18IuyefYc0V7bGxPs9doy77l1uA2F_4Pm56wgcQzeXVO8zhAl0p/s1600-h/photo-12.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 262px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEDxMsCmHmKTC3Ui8YElFmEwhVxuAee8Rl4nUAhVXQY2-r3bbiQLuUIN-ux-beBzg-coikdjgboyjN7b-e20K9h5-_a18IuyefYc0V7bGxPs9doy77l1uA2F_4Pm56wgcQzeXVO8zhAl0p/s400/photo-12.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5359851081434086658" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">မ်က္စိမွိတ္ထားပါလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေကာင္းကင္ကုိ သတိရသည့္အခါ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">တိမ္မ်ားကုိ ျမင္ေနရပါသည္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အလြန္ေဝးကြာသည့္ အရပ္သို႔ ေရာက္ေနပါလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ပင္လယ္ျပာကုိ စဥ္းစားမိသည့္အခါ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">လိႈင္းပုတ္သံကုိ ၾကားေရာင္ေနတတ္ပါသည္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ အိပ္ေနပါလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ စိတ္ေရာက္သြားသည့္အခါ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ႏွင္းဆီရနံ႔ကုိ ခံစားရရွိတတ္ေနျပန္သည္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေသဆံုးသည္ထိ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">မွတ္မိကၽြမ္းဝင္သြားေစမည့္ အရာမွာ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ငါ့ခ်စ္သူသာ ျဖစ္၏။</span><br /></div><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">မွတ္ခ်က္။ ။ ေမာင္စိန္ဝင္း ပုတီးကုန္း ရဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ ခံစားခ်က္ခ်င္း တုိက္ဆိုင္လို႔ အလြတ္မွတ္ထားမိတဲ့ ကဗ်ာေလးဆိုလည္းမမွားပါဘူး။ အဲ့တုန္းက စာအုပ္တအုပ္ကေန ဖတ္မိရင္း ခံစားမိလို႔ မွတ္ထားေပမယ့္ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တဲ့ ပါးလံုး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိ ေခါင္းစဥ္ေပးရေလာက္ေအာင္လည္း ...........ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေနာ္။ ပါးလံုးခရီးသြားရင္လည္း လက္လြတ္စပါယ္ မသြားပဲ ဗဟုသုတေလးေတြလည္း ျပန္မွ်ေဝႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-8047810055373406362009-07-16T12:25:00.000-07:002009-07-16T20:19:58.770-07:00ရင္ႏွင့္ရင္း၍ (တက္ဂ္ပုိ႔စ္)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX0ons-vfWsYD7naU6_bnujLFfDt93M8yTIXy1BuBK8jCfq-kY4NRHW_j_4qlkz1a05Znf2LQPTy6ungh8hyphenhyphenxW58ds5Yq6xIOBFscjJBQGkn9J7V_84tGo-vmAa4ZkgC4rgqXonOogJL4r/s1600-h/25575898.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 289px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX0ons-vfWsYD7naU6_bnujLFfDt93M8yTIXy1BuBK8jCfq-kY4NRHW_j_4qlkz1a05Znf2LQPTy6ungh8hyphenhyphenxW58ds5Yq6xIOBFscjJBQGkn9J7V_84tGo-vmAa4ZkgC4rgqXonOogJL4r/s400/25575898.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5359142905897587698" border="0" /></a><br /><br />အင္း ပါးလံုးတေယာက္ ေႏြေက်ာင္းသံုးပတ္ပိတ္လို႔ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ႏွပ္မယ္ဆိုၿပီး အေဖ ခရီးထြက္လို႔ ေခၚတာေတာင္ လိုက္မသြားျဖစ္ဘူး။ ဘေလာ့မွာလည္း စာေရးဖို႔လံုးမဝမေရးခ်င္။ အိမ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမလည္ျဖစ္ အဲ့လိုျဖစ္ေနတာကုိ ကုိသားႀကီး တေယာက္ အၾကားအျမင္ ရပံုရတယ္။ သူ႔ဆီသြားၿပီး ၂ ရတယ္ကြ အလုပ္ေကာင္းတာ တက္ဂ္ထားပါေလရဲ့။<br /><br />အမွန္ကေတာ့ ေနာက္အပတ္မွေရးမလို႔ အခုေတာ့ အေဖက ပံုေတြပုိ႔ေပးၿပီး မလိုက္လိုက္ေအာင္ စည္းရံုးတယ္ေလ။ ပါးလံုး ခရီးထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကြးႀကီးက တင္ေနေတာ့မယ္ ျပန္လာရင္ လည္း ေက်ာင္းက ဖြင့္ၿပီ အဲ့ေတာ့ အေၾကြးဆပ္ခဲ့ေတာ့ နားေအးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဟဲ။<br /><br />ပါးလံုး ဘေလာ့စလုပ္တုန္းက co.cc အဲ့ လုပ္တာ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လုပ္ေပးတာနဲ႔ ပါးလံုးစာေရးျဖစ္တယ္။ အဲ့လိုစလုပ္တဲ့အခ်ိန္ကဆိုရင္ မန္႔ဖို႔မေျပာနဲ႔ စီေဘာက္စ္မွာလည္း ဘယ္သူ မွမလာဘူး။ သူမ်ားအိမ္ကုိ လည္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။<br /><br /><span id="fullpost"><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ဒီဘေလာ့ႀကီးကုိ အထီးက်န္ဆန္ဆန္မထားႏိုင္ေလေတာ့ ဦးေလးေတြ၊ သူငယ္ ခ်င္းေတြကုိ ေၾကာ္ျငာဝင္ရတာေပါ့။ အတင္းလာခိုင္း ၿပီးရင္ စီေဘာက္စ္မွာလည္း ေရးခဲ့ေနာ္ ေျပာ ရတာ ပါးစပ္လည္း နားရြက္တပ္ခ်ိတ္ခါနီးပဲ။<br /><br />ဟိုဦးေလး တေယာက္ဆို ဘာေရးသြားတယ္မွတ္လည္း “ ပါးလံုးေရ အတင္းလာခိုင္းလို႔ လာသြား တယ္ ျပန္ၿပီေနာ္” တဲ့ လူကဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အသိထဲကပဲ လာၾကတယ္။ အမတေယာက္ဆို အေမရိကားမွာ ကေလးတေယာက္နဲ႔အလုပ္မ်ားပါတယ္ဆို အတင္းကုိ လာခိုင္း တာ။ သူ႔ခဗ်ာလည္း ကေလးသိပ္ၿပီးတာနဲ႔ အေျပးလာရွာတယ္။<br /><br />တျခားဘေလာ့အေနနဲ႔ အရင္ဆံုးပါးလံုးဆီလာတာက မမေကာင္းကင္ သူကစီေဘာက္စ္မွာေအာ္ သြားရင္ ပါးလံုးဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းကုိမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ မာတီဘိုးဘိုးႀကီး ပါးလံုးေရးသမွ် ဒိုင္ခံအား ေပးတယ္။ ေက်းဇူးလည္းအရမ္းတင္တယ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ အသိေတြလည္းမ်ားလာ မမေကာင္းကင္ကေနဆင့္ ေလွ်ာက္လည္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒါ ပထမဘေလာ့ျဖစ္တဲ့ co.cc မွာ ေနာ္ေဝေရာက္စက ပါးလံုးကုိ ဒုကၡလွလွေပး ခဲ့တဲ့ ေရာ့ကာဖိနပ္ႀကီးအေၾကာင္း ေရး တဲ့ပုိ႔စ္မွာ စၿပီးေတာ့ ကြန္းမန္႔က ရွိလာတယ္။ ဖတ္ခ်င္ရင္<a style="color: rgb(255, 0, 0);" href="http://www.chitpalone.blogspot.com/search?q=%E1%80%85%E1%80%90%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%94%E1%80%B2%E1%82%94+%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%B7%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%BC%E1%80%B2"> ဒီမွာ</a> ပါ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းသြားရင္းလည္း ဘာေရးရမလည္း ဘာေရးရမလည္းပဲ။ ျပန္လာရင္ အရင္ဆံုးဖြင့္တာက ဘေလာ့ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တေန႔ အဲ့ဒီ co.cc ႀကီးက လာေနာက္ပါေလေရာ။ ဖြင့္လို႔မရေတာ့ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ အရမ္းႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္။ အသစ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အေဟာင္းေလာက္ တန္ဖိုးမထားခ်င္ဘူး။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ ဒီဘေလာ့ ဖြင့္မရမွေတာ့ ပါးလံုးဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ အိမ္ေတြမွာလုိက္ေအာ္တာေပါ့။ သူတို႔ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ က်ေတာ့ ရတယ္ဗ်။<br /><br />သူကပါးလံုးလိုပဲ ေဂါက္ပံုရတယ္။ တခါတေလရလိုက္ မရလိုက္နဲ႔ေလ။ ဖြင့္မရတဲ့ ညကဆို ပါးလံုးတေယာက္ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိ ဖြင့္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း လိုင္းေပၚမွာ မေတြ႔ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းကုိမသိဘူး။<br /><br />တညလံုးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ေက်ာင္းပ်က္မွာ ေၾကာက္တဲ့ပါးလံုး ဘေလာ့ဖြင့္မရမွပဲ မနက္က်ေတာ့ ဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းမသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။အဲ့ဒါေနာက္ဆံုး ကုိဗညားက ညီမေလးရယ္ ဘေလာ့စေပါ့ ပဲ လုပ္လုိက္ ပါတဲ့။ သူလုပ္ေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဟုတ္လို႔သာေျပာတာ လူက အဲ့ဒီ www.chitpalone.co.cc ကုိလံုးဝ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။<br /><br />လုပ္ေပးရင္လည္း လုပ္မယ္ေတာ့ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ခဗ်ာလည္းေလ ဆိုင္မွာ သံုးၿပီးျမန္မာျပည္ ကြန္ကေကာင္းတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ အလုပ္မ်ားတဲ ့ၾကားကလုပ္ေပးရွာတာ။ တမ္းပလိတ္ကုိေတာ့ ပါးလံုးကုိ ေရြးခိုင္းတယ္။ လိုခ်င္တဲ့အေရာင္ ပံုစံ ပါးလံုးကုိေမးၿပီးလုပ္တယ္။ ပါးလံုးကလည္း ဇီဇာ ေၾကာင္တယ္ေျပာလို႔ရတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ဖို႔ကုိ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ကုိဆည္းဆာကလည္း ညီမေလးတဲ့ အကုိ႔ဘေလာ့ကုို ဝင္ေလ့လာၾကည့္ေပါ့တဲ့ သူကလည္း လိုသမွ်ကုိ ေျပာျပေပးတယ္။ ေနာက္ ကုိရီႏိုႀကီးကေတာ့ ရိမိုး လုပ္တာကုိ သူက ဝင္ေဒါင္းေပးၿပီးေတာ့ လုပ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ သင္ေပးတယ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ဂီးေညွာင့္ ဂီးေညွာင့္နဲ႔ ဒီဘေလာ့ အသစ္ေလးျဖစ္လာတာ။ co.cc က ပုိ႔စ္တခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ အဲ့မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကြန္းမန္႔ေတြကုိေတာင္ ကူးလို႔ရရင္ ကူးလိုက္ခ်င္ရဲ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ သေမွ်ာ္တာဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ကုိမေနာဆီမွာ သြားဖတ္လိုက္လုပ္လိုက္ ျပဳျပင္လိုက္ မြမ္းမံလုိက္နဲ႔ နည္းနည္းၾကည့္ေပ်ာ္ရႈ႕ေပ်ာ္ရွိလာတယ္။ ဒီဘေလာ့ေလး အစဥ္ေျပကာစက်မွ ဟို co.cc ႀကီးက က်က္သေရရွိစြာ ၂၄နာရီ ဖြင့္လို႔ျပန္ရသြား တယ္။<br /><br />ပါးလံုးဒီဘေလာ့ ရၿပီးကတည္းက ဟိုဘေလာ့ေလးဆီကုိ မသြားေတာ့ဘူး ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆို ေတာ့ ပါးလံုးအဲ့ဒါကုိ အရင္ဆံုး လုပ္ထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့ဘေလာ့ကုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ ရင္ ထဲမွာ တႏုပ္ႏုပ္ခံစားရတယ္။ လြမ္းသလို သေမွ်ာသလို သူ႔ဆီသြားရင္ ေျခာက္ကပ္ေနသလို ခံစားရတယ္။<br /><br />အဲ့ဒီခံစားခ်က္ႀကီး မခံစားခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ကုိမၾကည့္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီဘေလာ့ေလးကုိ ပါးလံုး သံေယာဇဥ္ရွိေနပါၿပီ။ တန္းပလိတ္အသစ္ေလးေတြ လွတယ္ ေျပာင္းမလားေျပာရင္ေတာင္ ပါးလံုး ဒီပထမဆံုးစိတ္ႀကိဳက္ေရြးခဲ့တဲ့ တမ္းပလိတ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။<br /><br />ဘယ္ေလာက္အသစ္ေပၚေပၚ ပါးလံုးဒီအိမ္ေလးကုိ အခုဆို အရမ္းကုိသံေယာဇဥ္ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔ေၾကာင့္ ပါးလံုးေပ်ာ္ရႊင္ရသလို သူ႔ေၾကာင့္ ပါးလံုးပီတိေတြလည္းရပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ပါးလံုး တညလံုးမအိပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြရွိသလို သူ႔ေၾကာင္း ပါးလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုိေတြအမေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ရခဲ့ပါတယ္။<br /><br />သူ႔ေၾကာင့္ပါးလံုး စာေတြအမ်ားႀကီးေရးျဖစ္သလို သူ႔ေၾကာင့္ပါးလံုး စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ျဖစ္ပါ တယ္။ အမွန္ဆို ဒီႏိုင္ငံမွာ အထူးသျဖင့္ ပါးလံုးတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဗမာလို ေျပာရမယ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္စုမ ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။<br /><br />ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္နဲ႔ကလည္း ေဝးတယ္။ သူ႔ကုိဖုန္းဆက္ရင္လည္း သူက ဂိမ္းေဆာ့ေနေတာ့ မမေနာက္မွေျပာမယ္ေနာ္ဆိုတာက လာေသးတယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ ဒီအိမ္ေလးကသာ ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္း ရင္ဖြင့္ရာ ၾကည္ႏူးရာျဖစ္လာေတာ့တယ္။<br /><br />ကြန္းမန္႔ေလးေတြမ်ားဖတ္ရရင္ အားဘယ္လိုရွိမွန္းကုိမသိဘူး။ ဘာေရးရမလည္း ဘာေရးရမလည္း နဲ႔ကုိေနတာပဲ။ လာလည္ အားေပးၾကတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမအရင္းသဖြယ္ ခင္ရေသာ အကုိအမ မ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ မ်ားမ်ားလည္း မန္႔ေပးေနာ္။ ဒီအိမ္ေလးကဆိုရင္ ပါးလံုးရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေနရာအႀကီးႀကီးယူထားတယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။<br /><br />ဒီေလာက္ဆို ကုိသားႀကီးလည္း ေက်နပ္ေရာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးဒီႏွစ္ပတ္ အိမ္လည္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ခရီးထြက္မွာမလို႔ပါ။ အခ်ိန္ရသေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ႀကိဳးစားလည္ပါ့မယ္။ ဦးေလး အိမ္ကုိေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာတလံုး အပုိင္စားေပးထားရမယ္ေနာ္လို႔ေတာ့ ႀကိဳညွိထား ပါတယ္။<br /><br />အခုလို မေကာင္းမကန္းေလးကုိ သည္းခံဖတ္ေပးၾကေသာ အကုိအမမ်ားကုိ အထူးအထူးပင္ေက်းဖူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္။ တက္ဂ္တာတျခား ေရးထားတာကတျခားျဖစ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကုိသားႀကီး ခြင့္လႊတ္ေနာ္ ေသြ႔ပူခ်ီ အဟီး။ ေသာ့မရွိလို႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ျပန္မတက္ဂ္ေတာ့ဘူးေနာ္။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုး အားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-43447091065972383232009-07-10T12:51:00.000-07:002009-07-12T23:08:28.537-07:00ျပန္ဆံုမယ့္ေန႔<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWi4QPDzoBQSDHrdyBhtIhAgFeycgo7kEsiwkcrWhdMinIm9-rEY8nfV-qxgGZfOk3Mx64yGB6jjYOaaK6pG6MZ9SSnKF01ISTsggpV1hJoPX-L9JhETybzx5aTQcGybgeQlDysSiRTWIu/s1600-h/miss.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 190px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWi4QPDzoBQSDHrdyBhtIhAgFeycgo7kEsiwkcrWhdMinIm9-rEY8nfV-qxgGZfOk3Mx64yGB6jjYOaaK6pG6MZ9SSnKF01ISTsggpV1hJoPX-L9JhETybzx5aTQcGybgeQlDysSiRTWIu/s400/miss.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5356922799487286002" border="0" /></a><br />ပါးလံုးဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးဖို႔ အားယူေနတာ သံုးလေလာက္ရွိသြားပါၿပီ။ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ စကားလံုး ေတြက ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေနပံုရတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ အရမ္းျပင္းလာေတာ့ စကားလံုးေတြက ဘယ္လိုမွ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။<br /><br />ျပင္းဆို သူကလည္း အဲ့လိုခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းေအာင္လုပ္သြားတာကုိး။ ဒီေန႔ဆို သူ ပါးလံုးကုိ ထားခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္က မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးရင္ထဲမွာေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါဘူး။<br /><br />သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ အားလံုးမခံစား ႏို္င္ၾကပါဘူး။ သူကေတာ့ ဘယ္သူ မွမသိလိုက္တဲ့ မနက္ေစာေစာ မိုးေတြအရမ္းရြာတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးကုိ ထားသြားခဲ့တယ္။ ပါးလံုး ထြက္လာေတာ့ သူ႔မ်က္စိတဆံုးထိ လုိက္ပုိ႔ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္၊ ပါးလံုးကေတာ့ သူေလာကႀကီးက ထြက္သြားၿပီး ေျခာက္လ ေနမွ သူထြက္သြားတာ သိခဲ့ရတယ္။<br /><br />အဲ့လိုဆိုေတာ့ စည္းကမ္းႀကီးသေလာက္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ သူ႔မိဘကုိလည္း သတိယမိပါတယ္။ သူလမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစမွာ အျပင္းဖ်ားၿပီး ညသန္းေခါင္ ဂ်ီက်တာကေတာ့ ေဘာလံုးကန္မယ္တဲ့။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ ညသန္းေခါင္ ဂိုးေပါက္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သား ႏွေခါင္းပိတ္ေနေတာ့ ႏိုးမွာစိုးလို႔ ႏွပ္ေခ်း ကုိ မရြံႏိုင္ပဲ ပါးစပ္နဲ႔စုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူ႔အေဖ ဘယ္လိုခံစားေနရလည္းဆိုၿပီး ေမးမိတယ္။ ညတိုင္း တံ ခါးမပိတ္ခင္ ေမ့ၿပီးသူ႔မိန္းမကုိ ေမးတာကေတာ့ “ ေမေမ လူစံုၿပီလား သားေကာင္းျပည့္ေရာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား” တဲ့။<br /><br />ခ်စ္စမ္းေမာင္ကုိ အားက်ၿပီး အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဂစ္တာတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္တဲ့ သူက “ေမေမသားဂစ္တာ ေအာင္သူရကုိေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ သားဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေမေမအသစ္ ဝယ္ေပးမယ္မဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ ပါးလံုးအံ့ၾသရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဂစ္တာ ေလးက သူငါးတန္းထဲက တီးခဲ့တဲ့ဂစ္တာေလး။<br /><br />နင္ဘာလို႔ေပးခ်င္တာလည္း ဆိုေတာ့ “ေအာင္သူရ ဂစ္တာဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံစုေနတယ္။ သူကအခု မွသင္မွာ ငါဘုရားေက်ာင္းမွာတီးလည္း အစဥ္ေျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသစ္ရမွာပဲဟာ” ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚထားတဲ့ သူ႔စိတ္ကုိ ေလးစားမိပါတယ္။<br /><br />ပါးလံုးစိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္ ရင္ဖြင့္မိတိုင္း ငါးမိနစ္အတြင္း ၿပံဳးလာေအာင္ အားေပးတတ္တဲ့ သူ႔ကုိ ပါးလံုးဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဂစ္တာျမင္တိုင္းလည္းသတိယ၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တိုင္းလည္း သတိယ၊ ဂိမ္းေဆာ့တိုင္းလည္း သတိယ၊ ဝက္သားတုတ္ထိုး စားတိုင္းလည္း သတိယ၊ သိုင္းကားၾကည့္တိုင္းလည္း သတိယ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္းလည္း သတိယ၊ အာပူလွ်ာပူ ေသာက္တိုင္းလည္း သတိယတဲ့ အေၾကာင္းေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေျပာမိၾကေတာ့ အားလံုးစိတ္မေကာင္းၾကဘူး။<br /><br />ပါးလံုးကေတာ့ အခုဆို ေဘာလံုးပြဲလည္း မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ သိုင္းကားလည္း မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ Birthday Cake ဆို လွည့္ကုိ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ေန႔က ခရစၥမတ္လုပ္တယ္။ ပါးလံုး သနပ္ခါးေလး လွလွေလးလိမ္းၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကိတ္မုန္႔တံုး နား ၿပံဳးစိစိနဲ႔ သူလည္း အလုပ္မ်ားေနတယ္။<br /><br />ခဏေနေတာ့ ကိတ္မုန္႔ကခရင္မ္ေတြကုိ ပါးလံုး ပါးမွာလာသုတ္ပါေလေရာ။ အဲ့ေန႔မွ သနပ္ခါးကုိ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္လိမ္းထားတာကုိ သူအဲ့လို သုတ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီး ငိုတာေပါ့။ အဲ့ေတာ့ သူ႔အေမသူ႔ကုိ လွမ္းရိုက္ပါေလေရာ။<br /><br />ခဏေနေတာ့ သနပ္ခါးေတြျပန္ေသြးေပးၿပီး “နင္တကယ္ စိတ္မဆိုးဘူးမဟုတ္လား။ ေရာ့ ျပန္လိမ္းလုိက္ေနာ္။” ဆိုတဲ့ သူ႔ပံုကုိ ကိတ္မုန္႔က ခရင္မ္ျမင္တိုင္း သတိယမိလို႔ ပါးလံုး ကိတ္မုန္႔ ဆိုလွည့္ကုိ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။<br /><br />“ ငါေလ နင္ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ ျပန္လာမယ့္ေန႔ကုိ ေစာင့္ေနမယ္” ဆိုတဲ့သူက ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ငူမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံမွာ။<br /><br />အဲ့ဒီျပန္ဆံုမယ့္ေန႔မတိုင္ခင္ ပါးလံုးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ဒီအ ခ်ိန္မွာ အလုပ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ သူ႔အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေပၚ သြားၿပီး ႏွင္းဆီပန္းအနီေလးေတြ သြားခ်ခ်င္ျခင္းပါ။<br /><br />နာရီေတြက သူ႔တာဝန္ကုိ သူလုပ္ေဆာင္ေနတာဟာ မေျပာင္းလည္းေပမယ့္ ပါးလံုးတို႔ ကမၻာႀကီးကေတာ့ ေျပာင္းလည္းလာတယ္။ တခုခုကုိ လုပ္မိတိုင္း သတိယေစခဲ့တဲ့ သ႔ူကုိ ဒီေန႔ထိ လြမ္းေနေပမယ့္ သူကေတာ့ သခင့္ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။<br /><br />မိုးေတြ အရမ္းရြာတဲ့ေန႔မွာ ေလာကႀကီးကုိ သူေရာက္လာသလို မိုးေတြအရမ္းရြာတဲ့ေန႔မွာပဲ ျပန္သြားတဲ့ သူ႔ကုိ မိုးရြာတိုင္း လြမ္းမိတာ ပါလံုးတို႔ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးပါ။ ပါးလံုး သူ႔အေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးမွာ ဆက္ေရးဖို႔ အင္အား မရွိေတာ့ပါဘူး။<br /><br />ပါးလံုး ေတာင္ငူျပန္မယ့္ေန႔မွာ သ႔ူကုိဘယ္လိုအၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်က္နွာမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔ရမလည္းလို႔ အစ ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံမွာ ျပန္ဆံုမယ့္ေန႔ကုိပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း……………………<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး<br /><br /></span></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-31579761684383140722009-07-07T06:38:00.000-07:002009-07-09T12:42:46.080-07:00သူငယ္ခ်င္း (တက္ဂ္ပုိ႔စ္)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihyphenhyphen7TENMWKDvv9cF4wDmu-H-ip6l0FpH8vaTeo_2GmWxbl7e6fJs_EoO_ZTDlWVvAMEdhn-CRlEvJCqJCB8tUOH529_-DKYJBIw4h8e1iP67poON4UTtjkljp58UGMDZEg0ZbDEfuuJCyf/s1600-h/photo-18.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 227px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihyphenhyphen7TENMWKDvv9cF4wDmu-H-ip6l0FpH8vaTeo_2GmWxbl7e6fJs_EoO_ZTDlWVvAMEdhn-CRlEvJCqJCB8tUOH529_-DKYJBIw4h8e1iP67poON4UTtjkljp58UGMDZEg0ZbDEfuuJCyf/s320/photo-18.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355713760883934626" border="0" /></a><br /><br /><br />ပါးလံုးေရးဖို႔ စဥ္းစားထားတာက တပုဒ္ အဲ့တပုဒ္က တကယ္ေရးလိုက္ေတာ့ အစဥ္မေျပဘူး။ ကုိယ္ေရးတာကုိ ကုိယ္ေတာင္မွ စိတ္မ၀င္စားေလရင္ သူမ်ားစိတ္၀င္စားဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္တဲ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိပဲ တင္လုိက္ေတာ့မယ္ ဗ်ာ။<br /><br />တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္ဆိုတာက ပါးလံုးကုိ ကုိလတ္ကတဂ္ထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ ေလးေလ။ ၾကာေပါ့။ အားေတာင္နာတယ္။ မျမင္ရတဲ့ မ်က္ႏွာလည္းပူတယ္ဆိုပါေတာ။ ေနာက္အေၾကြးတင္ေနတဲ့ သူတေယာက္ရွိေသးတယ္။<br /><br /><br />သူ႔နာမည္ကေတာ့ ခ်စ္စုမတဲ့။ အသက္က ခုႏွစ္ႏွစ္။ ပါးလံုးရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ပါ။ သိတာက ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကတည္းကပါ။ ဘာလို႔အသစ္လို႔ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားတာ တလမျပည့္ေသးလို႔ပါ။<br /><br />ပါးလံုးကေလးတိုင္းကုိ စည္းရံုးေရးဆင္းႏိုင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာရရင္ကုိ ပါးလံုးကုိခ်စ္လာေအာင္ ပါးလံုးစည္းရံုးႏိုင္တယ္။ ေလ့လည္းေလ့လာထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ လိုမွစည္းရံုးမရတာက ခ်စ္စုမ။<br /><br />သူနဲ႔ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ဘူး။ သူကဘယ္သူ႔ကုိမွ သည္းမခံဘူး။ အရမ္းလည္းစြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူအရမ္းသည္းခံတဲ့ သူတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ဟိန္းထက္တဲ့။ ခ်စ္စုထက္တစ္ႏွစ္ ငယ္တယ္။<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />ပါးလံုးနဲ႔ ဟိန္းထက္လည္း တည့္တယ္။ ပါးလံုးတို႔ သံုးေယာက္ ေသနတ္ပစ္တိုင္း ကစားၾကတယ္။ အိမ္ေဆာက္တိုင္းကစားၾကတယ္။ ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။ စက္ဘီးၿပိဳင္နင္းၾကတယ္။ ကာတြန္း ကား အတူတူၾကည့္ၾကတယ္။ အားတဲ့အ ခ်ိန္ေပါ့။<br /><br />ဟိန္းထက္က ေဒါသႀကီးတယ္။ တခုခုဆို ခ်စ္စုမကုိ တြယ္ထည့္လိုက္တာပဲ။ ခ်စ္စုမကလည္း သူမ်ားလုပ္ရင္သာ ျပန္ခ်တာ ဟိန္းထက္ကုိဆို လံုး၀ျပန္မလုပ္ဘူး။ “ေမေမ ေမာင္ေမာင္ေလး မီးကုိ ရိုက္တယ္” ဆိုၿပီး ေအာ္ငို တာေလ။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္ဆို ဟိန္းထက္အေမက ဟိန္းထက္ကုိ အခန္းထဲမွာ ပိတ္ထားတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွစကား မေျပာရ ငါးမိနစ္ေနဆိုၿပီးေတာ့ တခါတေလ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိန္းထက္က စိတ္ႀကီးတယ္။<br /><br /><br />ခ်စ္စုမအေမကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တခါတခါ နပန္းလံုးရင္ ခ်စ္စုမဆံပင္ေတြ အေထြးလိုက္ကုိ ပါပါလာတာ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စုမက ဟိန္းထက္ကုိ အရမ္းခ်စ္ေတာ့ ဘာမွကုိ ျပန္မလုပ္တာ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ခဏခဏဆိုေတာ့ ဟိန္းထက္အေမက သူ႔သားကုိ အခန္းပိတ္ထားၿပီး အျပစ္ေပးလည္း သူကစိတ္ဆိုးရင္ ျပန္ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္စုမကုိ သင္တယ္။ ေနာက္တခါ ေမာင္ေမာင္ေလးလုပ္လို႔ ျပန္မလုပ္ရင္ ခ်စ္စုမကုိ အန္တီရိုက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ ဟိန္းထက္အေမက ငါ့သား ပဲဆိုၿပီး မရွိ ဘူး။ အၿမဲတမ္း မွ်မွ်တတ ဆံုးျဖတ္ေပးေလ့ရွိတယ္။<br /><br />အဲ့ေနာက္ပုိင္း နပန္းလံုးရင္ ႏွစ္ေယာက္သား တျပန္တလွန္ျပန္တြယ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ခဏဆိုျပန္တည့္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ရင္လည္း နင္ေတြငါေတြ မရွိဘူး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ။ ဟိန္းထက္က စိတ္တိုလာရင္ ပါးစပ္ကမေျပာဘူး တြယ္ထည့္လိုက္တာ။ လက္သံကလည္း ေျပာင္သလား မေမးနဲ႔။<br /><br /><br />ထမင္းအတူတူစားရင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထမင္းခြံေကၽြးရင္ မစားခ်င္ၾကဘူးဗ်။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးတို႔သံုးေယာက္ ထမင္းကုိ စားပြဲေပၚမွာ မစားပဲနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းဟင္းေတြ ပံုၿပီးေတာ့ လက္နဲ႔ စားၾကတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ဆို အဲ့ႏွစ္ေယာက္ စည္းလံုးေရး ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။<br /><br />“ေမာင္ေမာင္ေလး မမ မကုန္ေတာ့ဘူး”ဆိုၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ရင္ “မမ သားသားထဲကုိ ထည့္လိုက္ မပူနဲ႔ သားသားလုပ္လုိက္မယ္” ဆိုၿပီး ထမင္းေတြကုိ ကုတ္၀ါး ၿပီးေတာ့ ေရေသာက္သလိုနဲ႔ ၀ါးထားတဲ့ ထမင္းေတြကုိ သြားသြားေထြးတယ္ေလ။<br /><br />သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္လည္းျဖစ္သလို ခ်စ္လည္းခ်စ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ခ်စ္စုမက ပါးလံုးတို႔နဲ႔တၿမိဳ႕တည္း။ ဟိန္းထက္ကေတာ့ ဟိုမွပဲ က်န္ခဲ့တယ္ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သူတို႔ မိဘ ေတြေနတဲ့ ေနရာမွာ ေနရမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မခြဲခ်င္လည္း ခြဲၾကရတယ္ေလ။<br /><br />တေန႔ ပါးလံုးတို႔ ေတာင္ေပၚကုိ တက္ၾကတယ္။ အဲ့ေန႔က်ေတာ့ ဟိုးေတာင္ေပၚမွာ ေရအိုင္ရွိတယ္။ အဲ့ေရျပင္ အက်ယ္ႀကီးက စိမ္းၿပီးေတာ့ အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္။ ေတာင္ပတ္လည္ၾကားထဲမွာ။ အဲ့ေန႔က ပါးလံုးတို႔ အကင္ေတြဘာေတြ ကင္စားၾကတယ္။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးက ေရကိုျမင္ေတာ့ အိမ္ကုိလြမ္းတယ္။ ေလေလးကလည္း တိုက္ေနတယ္။ သူမ်ား ေတြအကင္ကင္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ ပါးလံုးကေတာ့ တခုခုကုိ လြမ္းေနတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ေက်ာက္တံုး နားမွာ ပါးလံုးထိုင္ေနတုန္း ခ်စ္စုမက လာၿပီးေတာ့ မမတဲ့ အကင္မစားဘူးလားတဲ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ေအးလို႔ ခ်စ္စုယူခဲ့ေပးရင္ စားမယ္လို႔ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုအေၾကာင္းကုိလည္း ဘေလာ့မွာေရးေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သူ႔အေၾကာင္းကုိ ဘေလာ့မွာ တင္မယ္ဆိုရင္ အရမ္းသေဘာက်တာ။ သူစကားအရမ္းတတ္တဲ့ အေၾကာင္း “ဘာလည္းဟဲ့ရိုးရာ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေလးနဲ႔ ပါးလံုးေရးဖူးတယ္။ ဖတ္ခ်င္ရင္ <a href="http://chitpalone.blogspot.com/search?q=%E1%80%98%E1%80%AC%E1%80%9C%E1%80%8A%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9F%E1%80%B2%E1%80%B7+%E1%80%9B%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%9B%E1%80%AC"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ဒီမွာ</span></a> ပါ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ စာေရးေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူက သေဘာေကာင္းတယ္ေလ။ ပါးလံုးကုိ အသားေတြ ကင္လာၿပီး လာေကၽြးတယ္။ ပါးလံုးနားမွာ သူလာထိုင္ေနရင္းနဲ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ပါးလံုးက သူ႔ကုိ ေျပာတယ္။ ခ်စ္စုလို႔ မမတို႔ ေတြကလို႔ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းရႏိုင္တယ္။ မွန္တယ္လို႔ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးလည္း ဗမာသူငယ္ခ်င္း မရွိဘူး မမလည္း ဗမာသူငယ္ခ်င္း မရွိဘူး။<br /><br />မမတို႔ ဗမာလို ေျပာလို႔ရၿပီး လြမ္းတာခ်င္းတူတာက ခ်စ္စုနဲ႔မမပဲလို႔ ဘယ္ေလာက္ခင္ခင္ ရင္ခုန္သံခ်င္းထပ္တူက်မွ ခံစားလို႔ရတာလို႔။ အဲ့ေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္မျဖစ္ ေတာ့ဘူးေနာ္လို႔။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထာဝရသူငယ္ခ်င္း လုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ သူၿငိမ္သြားတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူ႔ကုိ ပါးလံုးေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပၿပီးစည္းရံုးတယ္။ အဲ့လိုေျပာၿပီးမွ သူက သူငယ္ခ်င္းလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကတိေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား တည့္သြားၾကတယ္။<br /><br />သူကေမးေသးတယ္။ မမလြမ္းေနတာလားတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ေအးလို႔ ဒီေနရာက လြမ္းခ်င္စရာႀကီးလို႔ ေျပာေတာ့ သူက သမီးလည္း ေမာင္ေမာင္ေလးကုိ အရမ္းလြမ္းတာပဲတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ေလးနဲ႔သာ ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာ ေဆာ့ရမွာ ေပ်ာ္စရာႀကီးတဲ့။<br /><br />သူ႔မ်က္ႏွာက သိသိသာသာႀကီးကုိ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ ပါးလံုးနားလည္လိုက္တယ္။ သူ႔မွာလည္း ငယ္ေပမယ့္ ရင္တြင္းခံစားခ်က္နဲ႔ပါလားေပါ့။ ပါးလံုးလည္းခံစားဖူးပါတယ္။ သူ႔လိုမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကလည္း ခံစားတတ္လိမ့္မယ္လို႔ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ သူကဘယ္ေလာက္ သတိယေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ပါးလံုးကလည္း သူ႔ကုိလူႀကီးတေယာက္ လိုသေဘာထားၿပီး ေျပာျပတယ္။ ပါးလံုးတို႔ အဲ့ေန႔ကစကား ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကစားၾကတယ္။ အေျပးၿပိဳင္ၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾကတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖကုိ မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ သူကရင္ဖြင့္တယ္ေလ။ မေက်နပ္တာက ေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေဖနဲ႔ သူကြန္ပ်ဴတာ လုကုိင္ရတဲ့ ကိစၥပါ။ သူ႔အေဖက အသားမိုးခ်ဳပ္နဲ႔ ပြားလြန္းလို႔ သူမသံုးရဘူးတဲ့။ အသားမိုးခ်ဳပ္ဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးေပးထားတဲ့ နာမည္ပါ။<br /><br />အသားမိုးခ်ဳပ္ရယ္ အေဖရယ္ ခ်စ္စုအေဖရယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ အဲ့ေတာ့ အသားမိုးခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔အေဖ ပြားမယ့္အခ်ိန္ကုိ မမကပြားေပးပါတဲ့ ဒါမွသာ သူ႔အေဖ မပြားရတဲ့အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အားမွာတဲ့ေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ပါးလံုးလည္း ဒါဆို အိမ္မွာလာသံုးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ေန႔ညေန သူအိမ္ကုိလိုက္လာ တယ္။ သူ႔ကုိမုန္႔ေတြလည္း ေကၽြး။ ကြန္ပ်ဴတာလည္းသံုးခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကပါးလံုး ဟင္းခ်က္ေတာ့ သူကလာလုပ္ကူတယ္ေလ။ ေနပါေစဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပဲဟာတဲ့။ သူကေျပာ လုိက္ေသးတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါဟင္းခ်က္ေတာ့ ခ်စ္စုဘာဟင္းစားမလည္းဆိုေတာ့ ႀကိဳက္တာခ်က္တဲ့။ အဲ့ဒါပါးလံုးက ပန္းထုတ္ေၾကာ္ေတာ့ မမရယ္တဲ့ ဘာလို႔မ်ား ေမာင္ေမာင္ေလး အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြ ကုိပဲခ်က္ေနတာလည္းတဲ့။ ဟိန္းထက္က အသီးအရြက္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့မွ ပါးလံုးကလည္း ဟယ္ခ်စ္စု ေတာ္ေတာ္ကုိ လြမ္းေနလားဟင္ဆိုေတာ့ အင္းတဲ့။ ဒါနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ၿပီး လာေခၚခိုင္းတယ္ေလ။ သူ႔အေဖလာေခၚေတာ့ သူျပန္သြား တယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ့သူ႔အေမကုိ ဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေမေမတဲ့ သမီးမေသခင္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေလး နဲ႔ေတြ႔ပါရေစေနာ္တဲ့။ ပါးလံုးေတာ္ေတာ္ကုိ သနားသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဟိုတေန႔က ေတြ႔ေတာ့ ခ်စ္စု ဟိန္းထက္ကုိ မလြမ္းေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့ ၿပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းတည္သြားတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္သူလည္းတဲ့ မသိေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လုိက္ပံုရတယ္။ ပါးလံုးလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ညေနဆို သူနဲ႔ ပန္းၿခံမွာ စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးတယ္။<br /><br />ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ေန႔ေတြဆို သူ႔ေက်ာင္းဆင္းရင္ ပါးလံုးတို႔ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ပါးလံုးအားတဲ့အခ်ိန္ဆို သူနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တယ္။ တခုခုဆို သူကသူငယ္ခ်င္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းကလည္းနဲ႔ တခါတေလလည္း မုန္႔သြားစားၾကတယ္။<br /><br />အခုေတာ့ ပါးလံုးစည္းရံုးမရတဲ့ ကေလးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးနဲ႔သူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ကုိ ခင္ေနၾကပါၿပီ။ တကယ္လို႔သာ အရင္လို ပါးလံုးရယ္ ခ်စ္စုရယ္ ဟိန္းထက္ရယ္ ျပန္ေဆာ့ခြင့္ သာရမယ္ဆိုရင္ ပါးလံုးတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လံုး အတိုင္းမသိကုိ ေပ်ာ္မိၾကမွာပါ။ အခုေတာ့ အဲ့ေန႔ကုိ ပါးလံုးတို႔ ေစာင့္ေနရံုေပါ့။<br /><br />ရႆတခုခုေတာ့ ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-28409740517580802762009-07-04T13:07:00.000-07:002009-07-04T13:13:47.821-07:00က်ခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ဓါတ္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTv7Yah7gzpmebnuy9kYH4vGt9_vhuPZkATKw_JgtqhPTf0jFByrS0pX4KInbp8bw2Ynzq3hW8cVw-G6ziBJa1lSNfpnLe7w4CicZ83Sn5_9J0FXHXKSL7E2wTAv7VNOUJxnX9-jobj3kL/s1600-h/lay-nyin-lay-yet-a-nan.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTv7Yah7gzpmebnuy9kYH4vGt9_vhuPZkATKw_JgtqhPTf0jFByrS0pX4KInbp8bw2Ynzq3hW8cVw-G6ziBJa1lSNfpnLe7w4CicZ83Sn5_9J0FXHXKSL7E2wTAv7VNOUJxnX9-jobj3kL/s320/lay-nyin-lay-yet-a-nan.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5354700661830051826" border="0" /></a><br /><br /><br />ပါးလံုး အခုတေလာ စာေရးလက္စ တန္းလန္းေတြ အရမ္းကုိမ်ားေနတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆုိေတာ့ စာေရးတာ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ ေရးလိုက္သမွ် စာေတြကလည္း အေရမရ အဖတ္မရလို ခံစားရတယ္။<br /><br />ပါးလံုးခံစားဖူးတဲ့ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့ အေၾကာင္းေလးကုိ မွ်ေ၀ခ်င္လို႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးတာပါ။ အကုိေတြ အမေတြကေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်ဖူးသလား မသိဘူး။ ပါးလံုးေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓါတ္ တေခါက္ က်ဖူးတယ္။ အႀကီးအက်ယ္မွ အႀကီးအက်ယ္ အဲ့အေၾကာင္းေလးကုိ ပါးလံုး ျပန္ေျပာျပဦးမယ္။<br /><br />ပါးလံုးက ခုႏွစ္တန္းတုန္းက ပါးလံုးမွာရည္မွန္းခ်က္ မဟုတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုရွိတယ္။ ပါးလံုး က်မ္းစာေက်ာင္း တက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ၀မ္းဆက္၀တ္ၿပီး တရားေဟာရံု ေတာ့မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေတာရြာေတြ နယ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္သြားခ်င္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အေတြး ကေသးေသးေလး။<br /><br />ဒါေပမယ့္ အဲ့အေတြးကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွမေျပာျပခဲ့ဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ က်မ္းစာေက်ာင္း တက္ခ်င္ေပမယ့္ ပါးလံုးက ဆယ္တန္းၿပီးမွ ႏွစ္ျခင္းခံတယ္ဆိုေတာ့ က်မ္းစာေက်ာင္းက ႏွစ္ျခင္းခံ ၿပီးသံုးႏွစ္ေက်ာ္မွ ၀င္ခြင့္ေျဖလို႔ရတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ႏွစ္တိုင္းဆက္ကပ္တဲ့အခ်ိန္ဆို ပါးလံုးကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဆက္ကပ္ထားတယ္။ ဘုရားသခင္အ အတြက္ စကၠန္႔မလပ္ အမႈေတာ္ ေဆာင္မယ့္သူတေယာက္ အျဖစ္ေပါ့။ အဲ့လိုဆက္ကပ္ေတာ့ အိမ္ ကမလုပ္ႏိုင္ပဲ မဆက္ကပ္ရဘူးတဲ့။ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးသားလားတဲ့။<br /><br />အဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ပါးလံုးေတြးလာတယ္။ က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ၿပီး ဘုရားသခင္အေၾကာင္း လုိက္ေျပာရံုလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးရဲ့စိတ္က မလံုေလာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မာသာထရီစာ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ၿပီး အရမ္းအားက်လာတယ္။ မာသာထရီစာဆိုတာကေတာ့ အိႏၵိယမွာ မိဘမဲ့ေဂဟာ လုပ္သြားတဲ့ မိခင္ႀကီးပါ။<br /><br />သူကအားလံုးကုိ တန္းတူလိုသေဘာထားတယ္။ သူ႔သားသမီးအရင္းလို သေဘာထားတယ္။ သူအခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတယ္။ သူျပန္ရတာကေတာ့ ပီတိေပါ့။ ပါးလံုး သူရခဲ့တဲ့ ပီတိကုိ ပါးလံုးအရမ္းလိုခ်င္တယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br />သူဘာလုပ္လုပ္ဘုရားကုိ တိုင္ပင္ၿပီးလုပ္တယ္။ အဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ပါးလံုးရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေန ရည္မွန္းခ်က္ရွိ္လာတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ မိဘမဲ့ေဂဟာ အႀကီးႀကီးလုပ္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေပါ့။<br />ပါးလံုးအဲ့ေနာက္ပုိင္း ပုိႀကိဳးစားလာတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈရွိလာတယ္။ ဘုရားကုိ လည္းပုိအားကုိးလာတယ္။ ဘာကုိမဆို သင္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ အိမ္မွာတုန္းက ခ်ည္ထိုးလံုး၀မသင္ခ်င္ဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လို မိဘမဲ့ေဂဟာကုိ လုပ္ဖို႔ဆံုး ျဖတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ ပါးလံုး ျမင္ျမင္သမွ် သင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးခ်ည္ထိုးလည္းသင္တယ္။ အားကစားဆိုလည္း ရသေလာက္ ေလ့လာတယ္။ လုပ္တယ္။ ဘာသင္သင္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ရွိတဲ့အတြက္ ဘာလုပ္လုပ္ အဓိပါယ္ ရွိလာတယ္။ ဘာတခုခုသင္လိုက္တိုင္းလည္း ငါသူတို႔ကုိ ျပန္သင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ဆုိေတာ့ ေမာလို႔ေမာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ မလုပ္ရေသးဘူး။<br /><br />အဲ့အေတြးနဲ႔တင္ ပါးလံုးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ပင္ပန္းသမွ် အေမာေျပတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးလုပ္ခ်င္တဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာဆိုတာက ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းထားၿပီး ထမင္းေကၽြး အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႀကီးသြားမယ့္ ေဂဟာမ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။<br /><br />ကေလးေတြကုိ ဘက္စံုေတာ္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အားကစားဆိုလည္း သိရမယ္။ အဂၤလိပ္ဆိုလည္း ေကာင္းရမယ္။ ျမဴးစစ္ပိုင္းလည္း ႏိုင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အပင္ဆိုလည္း စို္က္တတ္ရမယ္။ အႏုေရာ အၾကမ္းေရာ အကုန္ႏိုင္ရမယ္ဗ်ာ။ အဲ့လိုလုပ္ခ်င္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးသူတို႔ အားလံုးရဲ့ မိခင္ေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ သူတို႔ဘာကုိ ၀ါသနာပါလည္းဆို တာကုိ သူတို႔သိၿပီး တကယ္ကုိႀကိဳးစားခ်င္ရမယ္။ ပါးလံုးသူတို႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ပီတိျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္တကယ္မလုပ္ရေသးပါဘူး။<br /><br />ပါးလံုးတင္ထားတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းသကၠသိုလ္ဆိုတာကုိ ပါးလံုးဘာလို႔ဒုိင္ယာရီထဲ ကူးထားလည္းဆို ေတာ့ ပါးလံုးသူတို႔ကုိ တေန႔က်ရင္ အဲ့အတုိင္းက်င့္ေပးဖို႔ စဥ္းစားထားလို႔ပါ။ ပါးလံုးအရမ္းကုိ သေဘာက်လြန္းလို႔ပါ။ အဲ့လိုေကာင္းတာေလးေတြဆို ပါးလံုးကူူးၿပီး သိမ္းထားတယ္။ သူတို႔အတြက္။ အႀကံတခုခုရၿပီဆိုရင္လည္း ေရးၿပီးမွတ္ထားတယ္။ လုပ္ခ်င္တာမ်ားေတာ့ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔။<br /><br />ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုရည္မွန္းခ်က္ ရွိလာကတည္းက ပါးလံုး၀ိရိယေတြ ေကာင္းလာတယ္။ ဧည့္သည္လာရင္ေတာင္ အခန္းထဲကမထြက္ေတာ့တဲ့ပါးလံုး လူေတြကုိစိတ္၀င္စားလာတယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲ့ရည္မွန္းခ်က္ရွိလာတဲ့ အတြက္ ပါးလံုး စိတ္ဓါတ္က်ခဲတယ္။ မက်ဘူး ဆိုပါေတာ့။<br /><br />ေနမေကာင္းလည္း ေတာ္ရံုဆိုမျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္လည္းခဏပဲ။ အိမ္မွာဆို ပါးလံုးကုိ အေဒၚေတြက စၿပီးေတာ့ ဟာဂ်ဴလီလို႔ေခၚတယ္။ သူမ်ားဘယ္ေလာက္ဖ်ားဖ်ား ပါးလံုးမဖ်ားဘူးေလ။ ဖ်ားလည္း ေပေတၿပီးေတာ့ ေနတာ။ အိမ္ကမသိခင္ပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္ေလ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ တေန႔ေတာ့ ပါးလံုးကုိယ္ေတြလက္ေတြ အရမ္းကုိကိုက္ေနတာ။ မခံႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းဆိုတာ ကကိုက္တာမွ လႈပ္မရေအာင္ကုိက္တာ။ ကြဲထြက္မတတ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးအရင္လိုပဲ ေပ်ာက္မွာ ပါဆိုၿပီးေတာ့ ဓါတ္ၾကမ္းကုတယ္ေလ။ ေရခ်ဳိးေခါင္းေလွ်ာ္တယ္။<br /><br />ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ပါးလံုးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုး အိမ္ကုိမေျပာဘူး။ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္လုိက္ေသးတယ္။ ပါးလံုးအေဒၚဟင္းခ်က္ေနတာကုိ TTMY (ေတာက္တိုမယ္ရ) လုပ္ေပးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခန္းထဲ၀င္တာနဲ႔ လည္းပါေလေရာ။<br /><br />ပါးလံုးအေဒၚက အဲ့ေတာ့မွသိတယ္။ သူ႔ေလာက္ပါးလံုးကုိ ဂရုစိုက္တာ သူပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးကလည္း ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္ထင္တယ္။ လံုး၀သူမရိပ္မိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးလံုး၀ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ သူကေမးတယ္။ ေဆးခန္းသြားမလားတဲ့။ မသြားဘူးလုိ႔ ေဆးေသာက္ထားတယ္လို႔ ေပ်ာက္မွာပါလို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းအိပ္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ယ္လီစားမလားတဲ့ ပါးလံုးကဖ်ားရင္ ဂ်ယ္လီစားရင္ ေပ်ာက္ေနၾကေလ။ သူကဂ်ယ္လီ အထုတ္ႀကီး တထုတ္သြားဝယ္လာတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါတရက္လည္း မေပ်ာက္ ႏွစ္ရက္လည္းမေပ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ကုိဆိုးတယ္ဗ်ာ။ အဲ့အခ်ိန္ထိ လည္း ပါးလံုးစိတ္ဓါတ္မက်ေသးပါဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ပါးလံုးကုိ ေဆးခန္းသြားဖို႔ပဲ ေျပာေနၾကတယ္။ အိမ္ကုိလာတဲ့ တီတီ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေဆးခန္းသြားဖို႔တိုက္တြန္းတယ္။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးက ေခါင္းမာတယ္။ မသြားခ်င္ဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလာတာ။ အသက္လည္းရႈလို႔မရေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာေတြလည္း ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့အခ်ိန္က ပါးလံုးအလုပ္ေတြအကုန္လံုးကုိ ဘာတခုမွ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။<br /><br />အားနာေပမယ့္ လူကလႈပ္လို႔ကုိမရတာ။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးကုိအတင္းပဲ ေဆးခန္းေခၚသြားၾကတယ္။ ပါးလံုးကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမက ပါးလံုးပံုကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိပ္မစိုးရိမ္ရဘူးလို႔ တြက္တယ္ေလ။<br /><br />ခံစားေနရတာေတြကုိ ေမးတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ ျဖစ္သမွ် အကုန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ မထူးေတာ့ဘူးေလ။ အခ်ိန္ကလည္း တပတ္နီးနီးျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ၿပီ။ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္တဲ့ပါးလံုး အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေနေနရတယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူးေပါ့။<br /><br />ဆရာမကအဲ့ေတာ့မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာစစ္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေယာင္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာကုိလည္း ေမးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလးဘက္နာျဖစ္ေနတယ္။<br /><br />အသက္ကလည္း ရႈမရဘူးဆိုေတာ့ ႏွလံုးကုိလည္း စမ္းတယ္။ သူမ်က္လံုးပုိျပဴးသြားတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ကုိဆိုးတယ္တဲ့။ ႏွလံုးက ရပ္သြားလိုက္ ၿပီးမွ တခ်က္ျပန္ခုန္လုိက္။ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ႏွလံုးနားက ၾကြက္သားေတြကလည္း ေရာင္ေနတယ္တဲ့ ႏွလံုးထဲကုိလည္း ေရ၀င္ေနတယ္တဲ့။<br /><br />အဲ့ဒါေနာက္ေတာ့ ဆူလည္းဆူတယ္။ ေရာဂါကုိ ေမြးထားတယ္တဲ့။ အေဒၚက ပါးလံုးကုိ အဲ့လိုႏွလံုးေရာဂါဆိုေတာ့ သူကငိုပါေလေရာ။ ပါးလံုးက ဆရာမအဲ့လိုေျပာတဲ့ အထိ စိတ္ဓါတ္မက်ေသးဘူး။ တီတီ့ကုိေတာင္ အားေပးလုိက္ေသးတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးေဆးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေသာက္ရတယ္။ ေဆးေတြလည္း အမ်ားႀကီးထိုးရတယ္။ တင္ပါးဆိုတာ နာလြန္းလို႔ မထိုင္ ႏိုင္ဘူး။ လမ္းျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္တာေတာင္ေမာတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးကလည္း အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေနေနရတယ္ေလ။ စာလည္းဖတ္မ ရဘူး။ ေဆးေတြေသာက္ရလြန္းလို႔ မ်က္စိကလည္း လံုး၀ကုိ မျမင္ရတာ။ စာဖတ္တာက တစ္ ေၾကာင္းေလာက္ဖတ္ၿပီးရင္ စာလံုးေတြကုိ မျမင္ရေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ လုပ္စရာလည္းမရွိ အိပ္တဲ့အလုပ္ပဲ။ စားလည္းမစားခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မစားလည္း မရဘူး။ ေဆးေတြဒဏ္ကုိခံႏိုင္ဖို႔ စားရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးအဲ့လိုျဖစ္တာက ၂လေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က အိပ္ယာထဲမွာေလ ေဆးပဲေသာက္ေနရတယ္။<br /><br />ဒီၾကားထဲ ဗိုက္က ေအာင့္တာ ဘာထည့္ထည့္မရဘူး ေရကလြဲၿပီးက်န္တာထည့္ မရဘူး။ နာတာ အနာေပၚတုတ္က်သလိုပဲ။ အဲ့ဒါတပတ္ေလာက္ေတာ့ က်ိတ္ခံေသးတယ္ ေဆးေတြထပ္တိုးမွာ စိုးလို႔။ တီတီကလည္း စိုးရိမ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။<br /><br />ေနာက္ေတာ့မခံႏိုင္မွ ဆရာ၀န္မကုိ ေျပာျပရတယ္။ အစာအိ္မ္ေရာင္တယ္တဲ့။ တခါမွ စိတ္ဓါတ္မက် ဖူးတဲ့ပါးလံုး အဲ့အခ်ိန္က အရမ္းကုိစိတ္ဓါတ္က်တယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္။ ဘာလို႔လည္းဆို ေတာ့ အဲ့အခ်ိန္က ပါးလံုးလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေတြ အရမ္းေသၾကတယ္။<br /><br />မထင္မွတ္ပဲ အေကာင္းႀကီးကေန ဆံုးၾကတာေလ။ ပါးလံုးကေသမွာကုိ မေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးႀကိဳးစားခဲ့သမွ် ပါးလံုးလုပ္ခ်င္တာ ပါးလံုးလိုခ်င္တာေတြ မရေသးပဲ ေသမွာကုိေဒါသထြက္ တာေလ။ အဲ့အခ်ိန္က စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ကုိက်တာ။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ေနာ္ေ၀လာခါနီးမွ ျဖစ္တာ။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္လည္းေနာ္။ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ႀကိဳးစားဖို႔ လမ္းေပၚကုိေရာက္ခါနီးမွ ေသမယ္ဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က အဲ့မွာေသရင္ ဂူကလွမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ ေနာ္ေ၀ကသခ်ဳိင္းက အရမ္းလွတာ။<br /><br />ဟိုမွာဆိုမလွဘူးေလ။ သခ်ဳိင္းဆို လူတိုင္းေၾကာက္တာ။ ဒီကသခ်ဳိင္းက အုတ္ျပားေလးေတြနဲ႔ ပန္းပင္လည္း စိုက္ထားေသးတယ္။ ေအးခ်မ္းေနေရာပဲ။ ပါးလံုးဆိုဒီေရာက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ညစ္တာနဲ႔ သခ်ဳိင္းမွာ သြားသြားထိုင္တယ္။<br /><br />အရမ္းကုိ ေအးခ်မ္းလြန္းလို႔ေလ။ အဲ့ေတာ့ အဲ့တုန္းက ေသမယ္ထင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုိက်တာ။ ဘယ္လိုမွကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္က်တာ။ ၿပီးေတာ့ ေသရင္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ပူေဆြးမယ္။ ငိုမယ္။ သနားမယ္။ ဒါပဲ ၿပီးၿပီေလ။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ အားလံုးက ေမ့သြားၾကမွာ။<br /><br />ပါးလံုးအဲ့လိုအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး။ မာသာထရီစာဆို ေသသြားတာၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းက သူ႔ကုိသိၾကတယ္။ သူ႔နာမည္ၾကားတာနဲ႔ ေလးစားၾကတယ္။ အခုထိသူ႔ကုိလူတိုင္းသိတယ္။ ပါးလံုးက အဲ့လိုမေအာင္ျမင္ေသးပဲ မေသခ်င္ဘူး။ လူသိမယ္မသိဘူးဆိုတာထက္ ပါးလံုးလုပ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥ သူခံစားသြားရတဲ့ ပီတိ မခံစားရေသးပဲ မေသခ်င္ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးက ဘာလုပ္လုပ္ ဆုေတာင္းၿပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ ပါးလံုးငယ္ငယ္ကတည္းက အျပင္းအထန္ေတာင္းတဲ့ ဆုတခုရွိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ သတိယတိုင္းေတာင္းတာ။ “ဘုရားသခင္ သမီးကုိေယာက်္ားမေပးစားနဲ႔ေနာ္။ သမီးလုပ္ခ်င္တာမလုပ္ရမွာစိုးလို႔ ”ဆိုၿပီးေတာင္းတာ။<br /><br />ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာက်္ားရၿပီး သူတို႔ဘ၀က သူတို႔ေမြးတဲ့က ေလးနဲ႔ ဘဝႀကီး အဆံုးသတ္သြားရတာ။ မိသားစုကိစၥနဲ႔တင္ ၿပီးသြားရတာ။ ပါးလံုးအဲ့ဒါမလိုခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေရာင္ရန္းၿပီးေတာင္ ေယာက်္ားအရမခံႏိုင္ဘူး။ ပါးလံုးလုပ္ခ်င္တာကုိ အားႀကိဳးမာန္တက္ အခ်ိန္ျပည့္မလုပ္ရမွာကုိေၾကာက္တယ္။<br /><br />ေနမေကာင္းမျဖစ္ခင္အခ်ိန္ထိ အဲ့ဆုကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီးေတာင္းခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္တာက ငါအသက္ ၇၀ေက်ာ္ထိေနရမယ္လို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က် ေတာ့ မရဘူး။ အဲ့ယံုၾကည္မႈေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္တယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဆုတခုထပ္တိုးေတာင္းရတယ္။ “ဘုရားသခင္ ေလာကမိဘမဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တယ္။ သမီးကုိအဲ့တာဝန္ေပးပါ။ သမီးကုိမေခၚပါနဲ႔ဦး။ သမီးလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီးမွ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံလာပါရေစ။ သမီးအခုမလာခ်င္ေသးဘူး ” ဆိုၿပီး ေတာင္းတာ။<br /><br />မ်က္ရည္က်ၿပီးေတာ့ သတိယတိုင္းေတာင္းတယ္။ အဲ့ေနာက္ပုိင္း ပါးလံုးကေလးေတြကုိ ျမင္ေယာင္လာ တယ္။ အမွန္ဆိုပါးလံုး ေဆးလံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အၿမဲလႊင့္ပစ္တာ။ ေဆးေသာက္ ခါနီးဆို အေဖက ငါ့ေရွ႕မွာေသာက္ဆိုၿပီး ေျပာေနၾက။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုး သူမ်ားေျပာစရာမလိုပဲ မ်ားလြန္းတဲ့ ေဆးေတြကုိ အကုန္ေသာက္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးအေဒၚက ပါးလံုးကုိ အစားပံုမွန္မစားတဲ့ အတြက္ အၿမဲဆူရတယ္။ အဲ့ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ပါးလံုးမစားခ်င္လည္း အစားေတြကုိစားတယ္။ ေနာက္ဆံုး သံုးလေလာက္ေနေတာ့ ပါးလံုးေတာ္ ေတာ္ေလးကုိ ေကာင္းလာတယ္။ အရင္ဆို လမ္းေတာင္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္၇တာ။ အခုဆိုပါးလံုး ဘတ္စကတ္ေဘာလံုး ေတာင္ ကစားလို႔ရၿပီ။<br /><br />ဒါေၾကာင့္ ပါးလံုးရည္မွန္းခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရင္း က်ေနတဲ့စိတ္ဓါတ္ကုိ ျပန္တင္ရင္း အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာပါတယ္။ ပါးလံုးေနာက္မဆုတ္ပဲ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနပါတယ္။ ပါးလံုး ေသတဲ့အထိ အဲ့အတြက္ ပါးလံုးအသက္ရွင္သြားခ်င္ပါတယ္။ ပါးလံုး ေအာင္ျမင္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။<br /><br />ဒါကေတာ့ ပါးလံုးက်ခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကုိ ျပန္ေကာက္တင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားေက်းဇူးတင္လွ်က္</span> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-40759141997155784352009-06-30T12:47:00.000-07:002009-07-09T12:41:06.195-07:00ထမင္း၀ိုင္း တကၠသို္လ္အီတလီျပည္ ေျမာက္ပိုင္းက ရြာေလးတရြာမွာ အေဖႀကီးျပင္းခဲ့စဥ္က ပညာေရးဆိုသည္မွာ လူခ်မ္းသာေတြ၏ အရာသာ ျဖစ္သည္။ အေဖက ဆင္းရဲသားလယ္သမား တစ္ေယာက္၏ သား။ သူငယ္ငယ္တုန္းက အလုပ္မလုပ္ရတဲ့ ေန႔ဟူ၍ တစ္ေန႔မွ် မရွိေၾကာင္း အေဖ မၾကာခဏ ေျပာ ေလ့ရွိသည္။<br /><br />အားအားယားယား ဆိုတာ သူ႔ဘ၀ႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆိုင္။ စင္စစ္အားတယ္ဆိုတယ္ ဆိုတာကုိပင္ သူနားမလည္ႏိုင္။ လူဆိုတာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနလို႔ရသလား သူစဥ္းစားမရ။<br />ပဥၥမတန္းမွာ အေဖေက်ာင္းထြက္ရသည္။ အေဖ့ကုိ ေက်ာင္းက ႏုတ္ေတာ့ ဆရာႏွင့္ရြာ ေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးက တားၾကေသးသည္။<br /><br />သည္ကေလး ေက်ာင္းပညာဘက္မွာ ေပါက္ေျမာက္မည့္ အလားအလာ မ်ားစြာရွိသည္ဟူ၍။ သို႔ေသာ္ အေဖကေတာ့ အလုပ္ခြင္သို႔ပင္ ၀င္ခဲ့ရပါသည္။သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေလာကသည္ပင္ အေဖ့အတြက္ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖက ဘာမဆို စိတ္၀င္စားသည္။စာအုပ္မွန္လွ်င္ ဖတ္လုိက္သည္။ ေတြ႔သမွ် မဂၢဇင္း သတင္းစာကုိ အလြတ္မေပး။<br /><br />လူႀကီးေတြ စကား၀ို္င္းဖြဲ႔ေနၾကတာေတြ႔လွ်င္လည္း သူ၀င္နားေထာင္ သည္။ သူ႔အရင္ဘိုးစဥ္ေဘာင္ ဆက္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သည္ပစၥ ႏၱရစ္ အရပ္၏ ျပင္ပရိွ ေလာကမၻာ ႀကီး အေၾကာင္းၾကား နာမွတ္သားရတာ သူသေဘာက်သည္။ အေဖ၏ ပညာဗဟုသုတ မက္ေမာစိတ္၊ ပညာကမၻာကို သိခ်င္ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြသည္ သူႏွင့္အတူ ပင္လယ္သမုဒၵရာမ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ အေမ၇ိကားတုိက္သို႔ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ့ သည္။<br /><br /><span id="fullpost"><br />သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သည္စိတ္ဓါတ္ေတြသည္ သူ႔မိသားစု။ သူ႔သားသမီး မ်ားထံသို႔ပါ လက္ဆင့္ကမ္းျပန္႔ပြားသြားခဲ့သည္။ အေဖ့စိတ္ထဲမွာ သူ႔သားသမီး မွန္သမွ် ပညာအျပည့္အ၀ သင္ယူခြင့္ ရရမည္ဟူ၍ သႏၶိ ဌာန္ခ်ထားသည္။ မည္သူမဆို ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တြင္ မနက္အိပ္ရာထထက္ နည္းနည္းျဖစ္ေစ အသိပညာ ပိုရွိေနရမည္။<br /><br />အကယ္၍ ထိုသို႔ရွိေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ပါက လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အႀကီးမားဆံုး ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္သည္ဟူ၍ အေဖခံယူထားသည္။ ” ေလာကႀကီးမွာ ေလ့လာဆည္းပူးစရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ရွိတာကြ လူဆိုတာ ေမြးတုန္းက ဘာပညဗဟုသုတမွ ပါလာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေသတဲ့အထိ နလပိန္းတံုးဘ၀နဲ႔ ေနသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီလူဟာ လံုး၀အသံုးမက်တဲ့ လူစားျဖစ္မွာပဲ” ဟု အေဖ အၿမဲ ေျပာေလ့ရွိသည္။<br /><br /><br />သူ႔ကေလး ေတြအသိပညာ မရွာဘဲ ေပါ့ေပါ့ ဆဆ ေနၾကမွာကို အေဖအလြန္စိုးရိမ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေတာ္တို႔အားေန႔စဥ္ အနည္းဆံုး သုတ အသစ္တစ္ခုေတာ့ရွာေဖြမွတ္သားျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတိုက္တြန္းၾကပ္မတ္သည္၊ တေနပတာ အတြင္း ဘယ္သူဘာေတြေလ့လာမိခဲ့သလဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းရန္ ႏ်င့္ ၄င္းထံမွ က်န္လူမ်ား နားေထာင္မွတ္သားၾကရန္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အခ်ိန္က ညစာထမင္း၀ိုင္းမွာ အားလံုးစုေ၀းမိၾကသည့္အခ််ိန္ျဖစ္ေနသည္။<br /><br />သည္တုန္းကမူ က်ေတာ္တို႔ကေလးပီပီ သည္ကိစၥႀကီးကို စိတ္ညစ္ၾကသည္၊ တျခားကေလးေတြႏွင့္ သူ႔မိဘအောကာင္း ကုိယ့္မိဘအေၾကာင္း ႏိႈင္းယွဥ္ၾက၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၾက ေတာ့ က်ေတာ္တို႔အေဖက တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဆိုတာ ထင္ရွားေနသည္။<br /><br />သို႔ေသာ္ အေဖ့ကုိ က်ေတာ္တို႔ ဘယ္မွာျငင္းဆန္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ ဒါေၾကာင့္ ညစာစားခါနီး ကိုယ္လက္သုတ္သင္ၾကသည့္အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မင္းဒီေန႔ဘာမွတ္ထားၿပီးၿပီလဲ အလ်င္စလို ေမးျမန္းၾက၍ ကုိယ္ကေျပာစရာမည္မည္ရရမရွိေသးဘူးဆိုလွ်င္ ထမင္းစားပြဲ၀င္မထုိင္ ရဲေသးဘဲ အိမ္မွာမျပတ္သံုးစြဲၾကသည့္ စြယ္စံုက်မ္းကုိ ေျပးလွန္ရသည္။<br /><br />ေတြ႔သည့္ စာတစ္ခုကမန္း ကတန္း ေကာက္မွတ္ရသည္ ဆိုပါေတာ့ ” နီေပါျပည္၏ လူဦးေရ ”<br />ဟုတ္ၿပီ တခုခုသိၿပီဆိုေတာ့မွ ထမင္းစားပြဲ၀င္ထုိင္ရဲသည္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ညစာထမင္း၀ိုင္းကို က်ေတာ္ျမင္ေယာင္ပါေသးသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ေပစတာ ( အီတာလ်ံမုန္႔ဖတ္ ) ပန္းကန္အျပည့္အ ေမာက္ႀကီး။<br /><br />မုန္႔ဖတ္ေတြ ကြယ္ေနသျဖင့္ တစ္ခါတေလ က်ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထုိင္ေနသည့္ က်ေတာ့ႏ်မမ်က္ႏွာကုိပင္ မျမင္ရ။ ထမင္း၀ိုင္းက ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံအျပင္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာသံေတြႏွင့္ပါဆိုေတာ့ အၿမဲ ညံေနတတ္သည္၊ အေမက အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္သျဖင့္ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ က်ေတာတို႔ ကိုယ့္ဇာတိ ပိဒမြန္႔စကားပဲ ေျပာၾကသည္၊<br /><br />အျပင္မွာေတာ့ က်ေတာ္တို႔ႀကံဳခဲ့ ၾကားခဲ့သမွ် သတင္းေတြ ေဖာက္သည္ခ်ၾကသည္၊ အေဖနဲပ အေမက က်ေတာ္တို႔စကားကုိ အေသးအဖြဲ ကိစၥ ျဖစ္ေစ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာမထား ဂရုတစိုက္နားေထာင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုခု ခ်စၿမဲျဖစ္သည္။<br />“ ဟုတ္တယ္ သားလုပ္တာသိပ္မွန္တာေပါ့ ”<br />“လူမိုက္၊ ဒါေလာက္ေတာင္ ညံ့ရသလား ”<br />“ ေအး အဲ့ဒါကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကုိယ့္ကံ ခံ၇တာပဲ ”<br />“ ဒီလိုေပါ့ကြယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ဆိုတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ”<br />“ ၾကည့္စမ္း ငတံုး အိမ္က ဒီေလာက္သင္ေပးထားလွ်က္နဲ႔ ” စသည့္ ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေတြက တိုတိုရွင္းရွင္း လိုရင္းသာျဖစ္သည္။<br /><br />ေျပာဆိုစားေသာက္၍ ၿပီးစီး ၾကၿပီဆိုေတာ့မွ တကယ့္ပြဲႀကီးစသည္၊ အခ်ိန္က က်ေတာ္တို႔အေၾကာက္ဆံုး အခ်ိန္ တစ္ေန႔တာအတြင္း အသစ္ေလ့လာမွတ္သားမိခဲ့သမွ်ကုိ ေ၀မွ်ရမည့္အခ်ိန္။<br /><br />အေဖက စားပြဲထိပ္မွာ။ သူက ကုလားထိုင္ကိုေနာက္ဘက္နည္းနည္းဆုတ္ၿပီး ထုိင္သည္၊ ၀ိုင္နီတစ္ဖန္ခြက္ဌဲ့ သည္။ ၿပိးလွ်င္ အနံ႔ျပင္းျပင္း အီတလီ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကုိ မႈတ္ထုတ္ရင္း သူ ေမြးထားေသာ သားသမီးမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္မည္။<br /><br />က်ေတာ္တို႔ကုိ ၾကည့္ေနသည့္ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္ရင္း အေဖဘာေတြေျပာလိမ့္မလဲ ေစာင့္စားေနရသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးမွာ ” က်ေတာ္တို႔အတြက္ အေတာ္အေနရအထုိင္ရခက္လွ သည္။ အေဖကေတာ့ က်ေတာ္တို႔ကို သည္လိုတမင္တကာ အခ်ိန္ယူၿပီး ၾကည့္ထားမွဟု ဆိုသည္။<br /><br />ေတာ္ၾကာက်တာ္တို႔အားလံုး ႀကီးျမင္းသြားၾကလွ်င္ သူေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္လုိက္ရဘဲ ရွိလိမ့္မည္ ေျပာသည့္ အတုိင္းလည္း သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ေစ့ဌေအာင္ ၾကည့္တတ္ သည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ က်ေတာ္တို႔အထဲမွ တစ္ေယာက္ ဦးစြာပထမစတင္သည္။ အကယ္ ၍ က်ေတာ္ပဲအလွည့္က်သည္ ဆိုပါစို႔။<br /><br />“ ဖိလစ္ ” က်ေတာ့္နာမည္ကုိ အရင္ေခၚလိုက္မည္။ “ကဲ ငါ့သား ဒိေန႔ဘာေတြသိလာသလဲ။ ေျပာစမ္းပါဦး ကြာ ”က်ေတာ္ေျပာတုန္း အားလံုးတိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနမည္။<br />သည္အခါမ်ဳိးမွာ က်ေတာ္အၿမဲ အံ့အားသင့္ ရတာ တို႔အေဖႀကီးက ေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဆိုတာ အမွန္ပါပဲကြာဟု ထပ္ေလာင္း အတည္ျပဳမိရတာ တစ္ခုရွိသည္။<br /><br />ဒါက အေဖသည္ က်ေတာ္ဘာေလးပဲေျပာေျပာ အေသးအမႊား အလကားဟု ဘယ္ေတာ့မွ ယူဆေလ့ မရွိသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးသူက က်ေတာ္ေျပာလုိက္သည့္ ကိစၥကို ကမၻာႏွင့္ခ်ီ၍ အေရးႀကီးသည့္ပမာ အ ေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ျပဳမည္။ “ နီေပါျပည္၏ လူဦးေရ၊ အင္းဟုတ္ၿပီ။ ” သည္ေနာက္သူက စားပြဲစြန္းမွာ ထုိင္ေနသည့္ အေမ့ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ “အေမႀကီးေရ မင္းသိသလားကြာ၊ နီေပါျပည္မွာ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ” ဟု ေမးလို္က္မည္။<br /><br />“အေမ့ထံမွ တံု႕ျပန္စကားမ်ားကလည္း သိပ္ေကာင္းသည္။ တည္ၾကည္ေလးနက္ လြန္းေနေသာ က်ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြး၀ိုင္းကို ေပါ့ပါးသြက္လက္သြားေအာင္ အေမလုပ္ေပးစၿမဲ ျဖစ္သည္၊ ”<br />“ နီေပါျပည္တဲ့လား ဟင့္အင္း လူဦးေရသိဖို႔ုေ၀းလို႔ အဲ့ဒီတုိင္းျပည္ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ မသိဘူး” ေဟာ အေမ့အေျဖကလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ့ဂြင္ထဲပဲ ၀င္သြားသည္။<br />“ ကဲ ဖိလစ္ေရ မင္းတို႔အေမကို နီေပါျပည္ ဘယ္နားမွာရွိလည္း သိရေအာင္ ကမၻာ့ေျမပံု စာအုပ္ႀကီး သြားယူစမ္းပါဦးကြာ။ ”အဲ့ဒီေနာက္ မိသားတစ္စုလံုး ေျမပံုစာအုပ္ထဲမွာ နီေပါျပည္ကုိ လိုက္ရွာၾကမည္။<br /><br />သည္လိုပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကိုယ္မွတ္သားလာခဲ့တာကုိ အလွည့္က်ေျပာရ သည္။ သည့္အေပၚမွာ ေဆြးေႏြးၾက မွတ္သားၾကရသည္။ အနည္းဆံုး ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ သစ္ ေျခာက္ခုေလာက္ မရဘဲႏွင့္ေတာ့ က်ေတာ္တို႔ ထမင္း၀ိုင္းသိမ္းေလ့မရွိ။<br /><br />သည္ေန႔စဥ္ ပညာ၀ိုင္း၏ အံ့ဖြယ္တန္းခိုးကုိ ထိုစဥ္က က်ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ပါ။ ကေလးမ်ား သဘာ၀က်ေတာ္တို႔သည္ ၀ိုင္းကုိ စိတ္မရွည္ႏိုင္ၾက က်ေတာ္တို႔ေလာက္ ပညာရည္မျပည့္၀သည့္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားခ်င္လွၿပိျဖစ္၍ ဖင္တႂကြႂကြ။<br /><br />သည္ကေန႔ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိသည့္အခ်ိန္က်မွ က်ေတာ့တို႔ တစ္ေတြ အသိပညာ ဖြံ႕ ၿဖိဳး ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည့္ အေဖ့၏ နည္းစနစ္တန္ဖိုး ရွိလွပံုကုိ က်ေတာ္ျမင္မိသည္။ အေဖ့ စနစ္ေၾကာင့္ က်ေတာ္တို႔ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အတူတကြ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦး၏ပညာေရးတြင္ တစ္ဦးက ပံ့ပိုးကူညီခြင့္ အျပန္အလွန္ ခံစားခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။<br /><br /><br />အေဖကား က်ေတာ္တို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ အႀကီးမားဆံုး ဆရာတစ္ ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်ေတာ္တို႔ အမူအရာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ က်ေတာ္တို႔စကားကုိ နားစြင့္ျခင္း က်ေတာ္တို႔၏ တန္ဖုိးကုိ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအားျဖင့္ က်ေတာ္တို႔ုရင္၌ မိမိကိုယ္ကို မိမိေလးစားယံု ၾကည္စိတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းေစခဲ့သည္။<br /><br />ေကာလိပ္တက္စ ေစာေစာပိုင္းကာလမွာပင္ ပညာေရးဘက္သို႔ လုိက္၇န္ က်ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သင္ၾကားမႈအတတ္ပညာ၌ အထူးခၽြန္ အထင္ရွားဆံုးဆိုေသာ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားထံ က်ေတာ္နည္းခံခြင့္၇ခဲ့သည္။<br /><br />သင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ အတတ္ပညာကုိ သေဘာတရားေ၇ာ လက္ေတြ႔ပါ ဆည္းပူးတတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီဆိုသည့္အခါတြင္မွ ေက်ာင္းက က်ေတာ့္ပါေမာကၡမ်ား သည္ က်ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က တည္းက အေဖနားလည္သိရွိခဲ့သည့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ဆည္းပူး ေလ့က်က္မႈ၏ တန္ဖိုးဟူသည္ကို က်ေတာ္တို႔ေခါင္းထဲ ထည့္သြင္းေပးေေနျခင္းပါတကားဟူ၍ က်ေတာ္သေဘာေပါက္ကာ မ်ားစြာ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိပါသည္။<br /><br />လူသားအတြက္ သင္ယူႏိုင္မႈစြမ္းရည္ ႀကီးမားလွပံုကို အေဖသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ အသိပညာ ဗဟုသုတ ဟူသည္ အဘယ္မွ်ေသးမႊားသည္ျဖစ္ေစ။ လူသားအား နဂိုအေနထက္ေတာ့ ပို၍တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူနားလည္ခဲ့သည္။<br /><br />“ လူမွာသက္တမ္းသာ အကန္႔အသတ္ရွိသည္။ သင္ယူႏိုင္စြမ္းကေတာ့ အကန္႔အသတ္မရွိ ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး သူဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ျဖစ္လာရတာ” ဟူ၍ အေဖေျပာခဲ့သည္။<br /><br />အေဖ၏ ပညာရွာေဖြပံု နည္းစနစ္က က်ေတာ္ထံ၌ တစ္သက္လံုးပင္ စြဲၿမဲခဲ့သည္။ သည္ကေန႔ အထိ ညဘက္အိပ္ရာထဲ လွဲေတာ့မည္ ျပဳတိုင္း ” ဖိလစ္ ဒီေန႔ဘာေတြသိလာသလဲ ေျပာစမ္းပါဦး ” ဆုိေသာ အေဖ့စကားသံကုိ က်ေတာ္ျပန္ၾကားေယာင္စၿမဲ ျဖစ္သည္။<br /><br />တစ္ခါတေလ သည္ေန႔ဘာေလ့လာမွတ္သားခဲ့သည္ဟူ၍ ေျပာစရာတစ္ခုမွ် ျပန္စဥ္းစားမရ သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ က်ေတာ္မအိပ္ႏိုင္။ တစ္ေန႔လံုးဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခဲ့သည္ျဖစ္ေစ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထကာ စာအုပ္စင္ဆီေျပးသြားၿပီး တစ္ခုခုရွာဖတ္သည္။ မသိေသးတာ တစ္ခုခုရွာေဖြေတြ႔ရွိ မွတ္သားမိၿပီဆိုေတာ့မွ သည္တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးျခင္းသည္ အခ်ည္းႏွီးအလဟသ မဟုတ္ၿပီ ဟူေသာ အသိျဖင့္ က်ေတာ္ေရာ က်ေတာ့အသိစိတ္အာရံုထဲက အေဖကစိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္စက္ အနားယူႏိုင္ၾကေတာ့သည္။<br /><br />ဟုတ္သည္ေလ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ နီေပါျပည္၏ လူဦးေ၇ အေၾကာင္း ေလ့လာထားျခင္း မ်ဳိးမွ အက်ဳိးေက်းဇူးတစ္စံုတစ္ရာ ရရွိမလာဟု မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">မည္သူမဆို ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္၌ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းျဖစ္ေစ အသိပညာပိုရွိေနရမည္။ အကယ္၍ ထိုသို႔ရွိေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ပါက လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္သည္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(204, 51, 204);">မူရင္း။ ။ Leo Buscaglia ၏ Our Dinner Table University And What Did You Learn Today?</span><br /><span style="color: rgb(204, 51, 204);">ေဖျမင့္ ( ဦးေႏွာက္တြင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံပါ)</span><br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ပါးလံုး ပုိ႔စ္အသစ္တင္မလို႔ ညက ထိုင္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ညက ကုိသားႀကီးနဲ႔ မမေကာင္းကင္ကုိ ပုိ႔စ္အသစ္တင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာၿပီး စာဆက္ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ မိုးေတြအရမ္းကုိခ်ဳန္းၿပီး လွ်ပ္စီးေတြ တအားကုိလက္လာပါတယ္။ ပါးလံုးက သရဲလံုး၀မေၾကာက္ေပမယ့္ မိုးခ်ဳန္ၿပီး လွ်ပ္စီးလက္ရင္ေတာ့ အရမ္းကုိေၾကာက္တတ္ပါတယ္။<br /><br />ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဖြားဆီေျပးေပမယ့္ အခုေတာ့ ေျပးပုန္းစရာ အဖြားရဲ့ရင္ခြင္လည္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လိုင္းေပၚကုိၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မမေကာင္းကင္ကလည္း ဆင္းသြားၿပီ။ ကုိသားႀကီးကုိ ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အားေပးပါတယ္။<br /><br />ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာလည္း လိုင္းေပၚမွာ ဂ်ီပုန္းလုပ္ေနတဲ့အတြက္ စကားေျပာလို႔မရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အကုိတေယာက္လိုင္းေပၚတက္လာၿပီး သူ႔ကုိေျပာျပၿပီး သူက က်မ္းစာဘေလာ့တစ္ခုေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုး အိပ္လည္းမအိပ္ရဲ အဲ့ဒါအဲ့အကုိက ေဟ့ေကာင္အိပ္ေတာ့ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးပါးလံုး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိပ္ယာထဲ၀င္သြားပါတယ္။<br /><br /> ပါးလံုး တခါတေလ အရမ္းအားငယ္ တတ္တယ္။ ေဒါင့္ေလးမွာထိုင္ၿပီး ငိုေနတတ္တယ္။ ဒီေရာက္ၿပီးမွ အဲ့လိုအားငယ္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ ႀကိဳးစားမႈေတြကုိရပ္ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လွည့္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ေပါက္မိပါတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါပါးလံုးညီမနဲ႔ ဒီမနက္ စကားေျပာမိေတာ့ မငိုပါနဲ႔တဲ့။ ေလာကႀကီးက နင့္ကုိေလွာင္ေနမွာ မရွက္ဘူးလားတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ညကေတာ့ မိုးခ်ဳန္းလြန္းလို႔ ေလာကႀကီးေလွာင္မွာကုိလည္း သတိမထားမိႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းမသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါးလံုးကုိအားေပးၾကေသာ အကုိမ်ားကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။<br /><br />အခုလည္း ပုိ႔စ္ကုိဆက္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ အရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ကူးထည့္ထားတဲ့ ဒီဘာသာျပန္ေလးကုိပဲ ေကာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးအက်ဳိးရွိမယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုး အားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-87928031561186782082009-06-26T13:35:00.000-07:002009-06-26T13:38:25.957-07:00ရာဇ၀င္မ်ားနဲ႔ ပါးလံုး(၁)ပါးလံုးဆိုတဲ့ အမ်ဳိးက ၿငိမ္ၿငိမ္ လံုး၀မေနတတ္ပါဘူး။ တကယ္ တခုမဟုတ္ တခုကုိ လုပ္ေနရမွ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ပြေနရင္ မေနတတ္ဘူး။ ထမင္းဟင္းခ်က္ မီးပူတိုက္ကေတာ့ လံုး၀ကုိ မလုပ္ခ်င္တာ။ ၿငိမ္ၿငိမ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မလို႔ေလ။ အဲ့ဒီ ထဲကမွ မွတ္မွတ္ရရေလး နည္းနည္းေလာက္ကုိ ေျပာျပပါဦးမယ္။<br /><br />အိမ္မွာ အေဖက တယူသန္ဗ်ာ သူက တခုခုဆို ေဟာင္းေနပါေစ။ သံုးခ်င္တုန္းဗ်ာ။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ အိမ္ပြရင္ မေနတတ္တဲ့ ပါးလံုးနဲ႔ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ပါးလံုးအိမ္ရွင္းၿပီဆိုရင္ အကုန္လႊင့္ပစ္တာဗ်။ သူက သူ႔အမွတ္အ သားနဲ႔ သူထားတာဆိုပဲ။<br /><br />အဲ့ဒီတုန္းကဗ်ာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ျခင္ေထာင္ အစုတ္ႀကီးဗ်ာ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာ္ေလွ်ာ္ အေရာင္မထြက္ေတာ့ တဲ့ျခင္ေထာင္၊ ဒီၾကားထဲ ေလွ်ာ္လြန္းလို႔ က်ဳ႕ံ၀င္ေနတာ တျဖည္းျဖည္းေသးလာတာ သူ႔ေျခေထာက္ေတာင္ မလြတ္ေတာ့ဘူး။<br /><br />ျခင္ေထာင္ အမိုးကလည္း ႏွေခါင္းနဲ႔ထိေတာ့မယ္။ အဲ့ေတာ့ အေဖေရ အသစ္ရွိတယ္။ အဲ့ဒါေထာင္ပါေျပာ တယ္။ ေျပာတာ ပါးစပ္လည္း နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေတာ့မယ္။ ဒီအေဖက ပါးလံုးရယ္ပဲ။ ပါးလံုးလည္း ေတာ္ေတာ္အျမင္ ကတ္ေနတာ အဲ့ျခင္ေထာင္ႀကီးကုိ။<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />အဲ့ေတာ့ ေျပာပါမ်ားေတာ့ အေဖက သူ႔သမီးအေၾကာင္းသိတယ္။ အိမ္မွာဘယ္သူမွလည္းမရွိေရာ အေဖက အျပင္ထြက္ခါနီး ပါးလံုးနင္ မဟုတ္ကဟုတ္က ဘာမွမလုပ္ထားနဲ႔ေနာ္တဲ့ အိမ္မွာေလ။ အဲ့ေတာ့ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာလိုက္ဘူး။ အေဖထြက္သြားတာ ေသခ်ာတာနဲ႔ အဲ့ျခင္ေထာင္ႀကီးကုိ ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ပစ္လိုက္ တယ္ေလ။<br /><br />အေဖက ျပန္လာေတာ့ မသိေသးဘူး ညက်မွ ပါးလံုးငါ့ျခင္ေထာင္ေရာတဲ့ အဲ့မွာလို႔ ဆိုေတာ့ အသစ္ထုတ္ ေပးထားတယ္။ ဟိုျခင္ေထာင္တဲ့။ သူ႔အစုတ္ႀကီးကုိေလ။ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ပစ္လိုက္ၿပီလို႔ ေျပာေတာ့မွ အ ေဖလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ နင္ကေတာ့ေလတဲ့။<br /><br />အရင္ကေတာ့ အိမ္က အရမ္းေျပာတယ္။ နင္ကေလ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ေျပာရင္ ဒီတခုကုိေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာလုပ္တယ္။ ဟိုဟာမလုပ္ နဲ႔ေျပာရင္ ဟိုးေနာက္တခုလုပ္တယ္တဲ့ အိမ္ မွာအၿမဲေျပာေနက်။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ အဲ့ေတာ့ ဟယ္ပါးလံုးရယ္ေပါ့ ထံုးစံအတိုင္း။<br /><br />အိမ္မွာ ထိုင္ေနရင္ ပါးလံုးတို႔ထိုင္ရင္ ရိုးရိုးမထိုင္ဘူး။ မ်က္စိက ဘယ္နားပြေနလည္း လုိက္ၾကည့္ေနတာ။ အဲ့ေတာ့ အိမ္ကဧည့္ခန္းထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာႀကီးေလ အဲ့ဒါႀကီးက နည္းနည္းထြက္ေနတယ္ေလ။<br /><br />အဲ့ဒါအေဖ့ကုိ အေဖလို႔ ေကာ္ေဇာႀကီးက ရွည္ေနတယ္ေနာ္လို႔ ဒီေလာက္ဆိုအေတာ္ပဲဆိုေတာ့ အေဖက ပါးလံုးနင္ေနာ္တဲ့။ သိေနတယ္ေလ အေဖက။ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကုိ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးဘာမွမေျပာဘူးေလ။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္မွာလူမရွိတဲ့အခ်ိန္က်မွ အဲ့ေကာ္ေဇာႀကီးကုိ ကပ္ ေၾကးနဲ႔ အတိညွပ္ပစ္လိုက္တာေပါ့။ အေဖျပန္လာေတာ့ ဟယ္ ပါးလံုး နင္ေတာ့ေနာ္။ ငါမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ တဲ့ ေနာက္ဆံုးသူလည္း ထပ္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အိမ္မွာ ညွပ္စရာေတြလည္းမရွိ ဘာမွကုိလုပ္စရာမရွိေတာ့တာ ၿပီးေတာ့ အဲ့အခ်ိန္က အဂၤလိပ္စာကုိ အရူးအမူး မဟုတ္ေသးေတာ့ အားေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပါးလံုးတို႔အိမ္မ်က္ေစာင္း ထိုးေလာက္မွာ အခင္း ေသးေသးေလး တခင္းရွိတယ္ဗ်ာ။ သူကေရစင္နဲ႔လည္း နီးတယ္။<br /><br />အဲ့အခင္းကုိ လုပ္ေနတဲ့ လူႀကီးက သူကေစ်းလည္းေရာင္းတယ္။ အစံုပတ္ေရာင္းတာ။ မိသားစုမ်ားေတာ့ အလုပ္ေတာ္ေတာ္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့တေလာက သူကေစ်းအရမ္းေရာင္းေနရေတာ့ သူ႔ၿခံ ႀကီးကုိ ပစ္ထားတယ္။ ဆက္မလုပ္ေတာ့ ျမက္ခင္းႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအခင္းႀကီးကုိ ပါးလံုးက မ်က္စိက်ေနတာေလ။ အားေနလို႔။<br /><br />အဲ့လူႀကီးနဲ႔လည္းခင္တယ္။ ပါးလံုးကိုကေတာ့ မသိတဲ့သူမရွိသေလာက္ပါ။ အေဖ့ကုိေတာင္ လူေတြက အေဖ နာမည္ကုိသာမသိရင္မသိမယ္။ ပါးလံုးတို႔အေဖဆို သိတယ္။ တခုခုဆို ပါးလံုးတို႔အေဖေလဆိုတာ မ်ဳိး။ ဦးဇင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆိုလည္း ပါးလံုးကုိခင္ၾကတယ္။ မုန္႔စားရတယ္ဗ် ဦးဇင္းေတြနဲ႔ခင္တာက။<br /><br />ဦးဇင္းေတြနဲ႔လည္း စေနာက္ေနေတာ့ အိမ္ကေျပာတယ္။ နင္ေနာက္တာ ဦးဇင္းေတြေတာ့ ခ်မ္းသာေပးလိုက္ ပါပါးလံုးရယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ လိုရင္းမေရာက္ေတာ့ အရစ္က ရွည္ေနတာ။ အဟိ။ အဲ့ဒီၿခံကုိ စိုက္တဲ့လူႀကီးနဲ႔ ခင္တာကလည္း သူကေစ်းေရာင္းရင္ အေရွ႕က ေအာ္ ပါးလံုးက အေနာက္က လိုက္ျပတ္တယ္ေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ သူက ၾကည့္ေသးတယ္။ ပါးစပ္ဟၿပီး ပါးလံုးမရွိမွထေအာ္တာေလ။ သူကလည္း ေအာ္ရင္ ကာရံနေဘနဲ႔ဗ်။ အဲ့ေတာ့ စေနာက္ေနေတာ့ ခင္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့လိုနဲ႔ သူ႔ကုိေျပာတာေပါ့ ဦးခ်စ္ေဖ အဲ့ဒီ ၿခံကုိမလုပ္ရင္ သမီးကုိေပးဆိုေတာ့ သူက တူမႀကီးနင္ဘာလုပ္မလို႔လည္းတဲ့။<br /><br />အပင္စိုက္မယ္လို႔ေျပာေတာ့။ တကယ္လုပ္မယ္ဆို ယူတဲ့။ ပါးလံုးက အပင္စိုက္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ အပင္ ေလးေတြ စိမ္းေနရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲေလ။ အဲ့ေတာ့ အိုေက ေက်းဇူးဆိုၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက မ်ဳိးေစ့လည္း ေပးေသးတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ လုပ္ငန္းစမယ္ေပါ့ မနက္ေစာေစာထၿပီးေတာ့ေပါ့။ အိမ္ကေတာ့ ပါးလံုး နင္ဘာလုပ္ျပန္ၿပီလည္းေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း။ အေဖကေတာ့ ေနပါေစတဲ့။ ေပါက္တူးနဲ႔ ဓါးကုိလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ထားတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ လိုလုပ္ခ်င္တာမ်ား လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ပါးလံုးတို႔ ၀ိရိယေကာင္းသလား မေမးနဲ႔။<br /><br />အိမ္ကေတာ့ ၿပီးမွ လာမညီးနဲ႔တဲ့။ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ မနက္က်ေတာ့ ၄ခြဲထတယ္ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာသစ္တာဘာတာနဲ႔ ၅နာရီထိုးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးဗ်ာ။ အရမ္း ေအးသလို မနက္ခင္းက ေမွာင္တယ္ဗ်ာ။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာေနတာက အကုိေတြ သူတို႔က ပါးလံုးကုိ ညီမေလးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ၾကတယ္။ ပါးလံုးကုိ သူတို႔လည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီပါးလံုးတေယာက္ ဘာလုပ္မလည္းဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူတို႔လည္း ႏိုင္မွမႏိုင္ပဲ။ အဲ့ေတာ့ ေျပာမရေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီမနက္ဆိုတာက ဘယ္သူမွမထခ်င္ဘူးေလ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးကေတာ့ သူမ်ားထ လာတာနဲ႔ ငါ့ၿခံကုိ ဒီေန႔ျမက္အားလံုးရွင္းေစရမယ္ေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ျမက္ေတြကုိရွင္းတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေန႔က ျမက္အားလံုး ရွင္းသြားတယ္။<br /><br />ေနာက္တေန႔ အဲ့လိုပဲ ေစာေစာထတယ္။ အိမ္ကလူေတြကေတာ့ ပထမတရက္ကေတာ့ သူတို႔သိပ္အိပ္ မေပ်ာ္ၾကဘူး။ ပါးလံုးဘာျဖစ္မလညး္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူတို႔ႏိုးေတာ့ တကယ္ပဲ ၿခံကရွင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔ေတာ့ သူတို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ၾကတယ္ဗ်ာ။<br /><br />အိမ္ေရွ႕က အကုိေတြကလည္း အလယ့္ ပါးလံုးကတယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့။ အဲ့ေတာ့ သူတို႔လည္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ ၿခဳိက္ကုိ အိပ္ေနၾကတာေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း ေဘာင္လုပ္တယ္။ အဲ့ဒါစိုက္ဖို႔ လွလွေလးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ ကုိကုိယ္သာ အလွျပင္ရမွာ ၀ါသနာမပါတာ။ မ်က္စိကေတာ့ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ႀကိဳက္တယ္ဗ်။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အဲ့လိုလုပ္ရင္းနဲ႔ အေတြးေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ပါးလံုးတို႔ရပ္ကြက္ကုိ ေရေပးတဲ့ ပိုက္က အဲ့ဒီၿခံကျဖတ္တာ ဗ်။ အဲ့ဒါေသခ်ာေရွာင္ၿပီး ေျမႀကီးကုိ ေပါက္ခါမွ ေသခ်ာကုိ အဲ့ပုိက္ႀကီးကုိ ေပါက္မိတယ္ဗ်ာ။ ပိုက္လံုးက အႀကီးႀကီးဗ်ာ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဘာလုပ္ရေတာ့မလည္း။ ေအာ္တာေပါ့။ အေဖေရ ဒယ္ဒီဒက္ေရ ဆိုတာက ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒယ္ဒီဒက္ဆိုတာကေတာ့ အေဖ့ကုိစၿပီးေခၚေနၾကကေန ေခၚျဖစ္သြားတာ။ အဲ့ဒါ ကယ္ၾကပါကပါေသးတယ္။ အခုေရးရင္းေတာင္ရယ္ခ်င္တယ္။ အခုမွရယ္ႏိုင္တာပါ အဲ့တုန္း ကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေႁခြးေတြဆိုတာ တဒီးဒီးက်ေနတာ။<br /><br />အဲ့လိုေအာ္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕အိမ္က အကုိေတြက အိပ္ေနတာကေန ပါးလံုးေပါက္တူးထိၿပီ ထင္ၿပီး ပုဆိုး စြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ဆင္းလာၾကတာေလ။ အမွန္ကပိုက္ေပါက္တာ။ အဲ့လိုေအးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေလ ေရေတြနဲ႔ စိုရႊဲေနတဲ့ ပါးလံုးကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။<br /><br />အဲ့ဒါေနာက္ေတာ့ ေရကဒလေဟာက်လာတာ။ အဲ့ဒိေရေတြက ရက္ကြက္ႏွစ္ဟိုးေအာက္ထိ စီးတာေလ။ ေရေတြႀကီးသလားမွတ္ရတယ္ေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီး အိမ္ေရွ႕ကုိ ေရကေရာက္ေနၿပီဗ်။ အဲ့ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ကအကုိေတြက ပိုက္ကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ လတ္တေလာ ပိတ္ၾကတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိယလိုက္တယ္။ ကရင္ရြာကလူေတြက အဲ့ဒီပိုက္ေတြ ကုိျပင္တာေလ။ အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒါပါးလံုးတို႔အိမ္ကုိလာေနၾက ဦးစိုးမိုးဆိုတာက ကရင္ပဲ။ သူ႔အိမ္ကုိ တခ်ဳိးတည္းေျပးတာေပါ့။ သူ႔ကကရင္ရြာက ပိုက္ျပင္တဲ့ သူနဲ႔ခင္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးထားလို႔ ေျပးေျပာတာ။<br /><br />သူကလည္း အဲ့အခ်ိန္မွ အိပ္ယာက ႏိုးပီးည၀တ္ေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔ အျပင္ကုိ ထြက္ထုိင္တုန္း သန္းေနတုန္းကုိ အတင္းဆြဲၿပီးေတာ့ ဦးအခုသြားေပး အခုသြားေပးဆိုၿပီး စက္ဗိုင္းရပ္စ္ကုိက္တုန္းက ေတြ႔တဲ့သူတိုင္းကုိ ဂ်ီက်သလိုေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ီက်တာ။ သူလည္း အဲ့ေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကုိ ထြက္သြားရတယ္ေလ။<br /><br />သူထြက္သြားေတာ့ ၿခံကုိျပန္ေျပးၾကည့္ေတာ့ ဟိုမွာ ဟိုအကုိေတြ အကုန္လံုး အေဖေရာ ေရေတြ တကုိယ္ လံုးစိုရႊဲေနၾကၿပီေလ။ ပါးလံုးကေတာ္ေသးတယ္ေလ။ ေျမေပါက္ထားေတာ့ ပူေနတယ္။ သူတို႔က အိပ္ယာက ထလာတာေလ။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္ ရပ္ကြက္လူႀကီးအသစ္ကလည္း သူႀကီးဘစီဒီဇိုင္းနဲ႔ သူကေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးမဟုတ္ဘူး။ တုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ဗိုက္ႀကီးေရွ႕ပစ္ပီးေတာ့ ေရာက္လာပါေလေရာ။ သူပါ၀င္လုပ္ေတာ့ သူလည္းေရစိုေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ေနာက္ပုိင္း ပါးလံုးကုိ ျမင္ရင္ အဲ့သူႀကီးက ေရပိုက္ေပါက္တဲ့ ေကာင္မေလးလို႔ ေခၚတယ္။<br /><br />အင္း အဲ့ရက္ကြက္လူႀကီးအေၾကာင္းလည္း ေနာက္မွေရးဦးမယ္။ ပါးလံုးေၾကာင့္ သူအလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ား သြားပံုေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ ရပ္ကြက္ေအာက္ပုိင္းတခုလံုး ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေရႀကီးကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />လူႀကီး ေတြလည္း ေရအကုန္စို ေနာက္ဆံုး ေအအာစီက လာေတာ့မွပဲ ေရပိုက္ေတြသူတို႔ ဟိုးအရင္းကပိတ္ၿပီးေတာ့ မွ ေရပိုက္ေတြျပန္ဆက္ အဲ့ေတာ့မွ အစဥ္ေျပသြားေတာ့တယ္။ မနက္ ၆ခြဲေလာက္ကေန ၁၀ခြဲသြားတယ္။<br /><br />အိမ္ကအေဒၚကေတာ့ ေရပုိက္လုပ္ေပးတဲ့ လူေတြကုိ ေရေႏြးေတြဘာေတြတုိက္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အားနာ ေၾကာင္းေျပာေပါ့။ ေရႀကီးကုန္လို႔ လာေမးၾကတဲ့သူေတြလည္း အိမ္မွာ အျပည့္ပဲေလ။ ေစ်းေန႔ကလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ လူကိုစည္ေနတာပဲေလ။<br /><br />ဟို အတင္း လႊတ္လို႔ ည၀တ္ေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔ ကရင္ရြာထိသြားရတဲ့ ဦးေလးလည္း ျပန္လာေတာ့ ပုဆိုးနဲ႔။ သူမနက္က ဘာ၀တ္သြားလည္း ပါးလံုးလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ ကုိယ့္အပူနဲ႔ကုိယ္မလို႔။ သူကေျပာေတာ့မွ ပါးလံုးတို႔ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ျပင္းတယ္တဲ့။<br /><br />ငါ့မွာ ည၀တ္ေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔ ကရင္ရြာထိေရာက္သြားတယ္တဲ့။ သူ႔ကုိ ဂ်ီက်ေတာ့ သူကဘာလုပ္ရမွန္းမသိ သူလည္း ေမ့ၿပီး ေျပးတာေလ။ အဲ့ဒါျပန္လာေတာ့ သူရွက္လည္းရွက္တာနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းပုဆိုးဌား၀တ္လာ ရတယ္တဲ့ေလ။<br /><br />ေနာက္ဆံုး အဲ့ၿခံကုိ ပါးလံုးအိမ္ေရွ႕က အကုိေတြက ပါးလံုးရယ္ နင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားခ်င္ရင္ စားရပါေစမယ္။ ငါတို႔စိုက္ပါ့မယ္။ မယ္မင္းႀကီးမရယ္ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနပါတဲ့ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး ၿခံစိုက္ဖို႔ တခါမွစိတ္ကူးမရွိတဲ့ အိမ္ေရွ႕က အကုိေတြ အားတဲ့အခ်ိန္ ဂ်ဴတီခြဲၿပီး အပင္စိုက္တဲ့ အလုပ္ရသြားတယ္ေလ။<br /><br />ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ စိုက္တာကုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီးနဲ႔ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး စားရံုေပါ့ဗ်ာ။ အဟဲ။ အဲ့ဒါ ပါးလံုးနဲ႔ သိတဲ့ သူမွန္းသမွ်က အစပိုင္းေတာ့ ေ၀ဖန္ ျပစ္တင္ ေျပာႏို္င္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းသူတို႔ပဲ ေမာလာတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဟယ္ပါးလံုးရယ္ ပဲေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းပဲမလို႔ေလ။<br /><br />ေနာက္မွပဲ အဲ့လို ရာဇ၀င္မ်ားနဲ႔ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ပါးလံုးအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပဦးမယ္ေနာ္။ အခုေတာ့ တခန္းရပ္လုိက္ၿပီေနာ္။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-82893117257292995672009-06-24T15:18:00.000-07:002009-06-24T15:21:11.793-07:00ဆီမီးဖိုင္နယ္သို႔ ေရာက္သြားျခင္းငယ္ငယ္ကတည္းက အားမွကစားတဲ့ အားကစားကုိ ၀ါသနာပါေပမယ့္ မအားတဲ့အတြက္ မကစား ခဲ့ရပါဘူး။ ဖြားဖြားကုိ လုပ္ကူတာနဲ႔ ဖြားဖြားကက်က္ခို္င္းတဲ့ စာေတြကုိက်က္တာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ဘယ္လိုကုန္လာမွန္းမသိပါဘူး။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔ ပါးလံုးတို႔ရပ္ကြက္မွာ အားကစား ရာသီဆိုပါေတာ့ မိန္းခေလးေဘာလံုး အသင္း ကုိ နီးခါနီး ႏွစ္ပတ္အလိုက်မွ လူလိုက္စုတယ္။ ဟိုဘက္ကရင္ရြာနဲ႔ ၿပိဳင္ရမယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ေပါ့ဗ်ာ။ စာရင္းလိုက္ေကာက္တာက ဆရာမ။<br /><br />ပါးလံုးဆိုတာကလည္း သိတဲ့အတိုင္း တန္႔ကနဲ ဆိုနန္႔ကနဲ။ ပါခ်င္တာေလ။ ဆရာမက အတင္းပါ ပါလားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ပါးလံုးကပါခ်င္တာ မေျပာခင္ကတည္းက။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ မွာအေဖလည္းရွိ အေဒၚလည္းရွိေနေလေတာ့။ အေဒၚက မ်က္စိပ်ဴးျပ ၿပဲျပ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကုိ ၾကည့္တာ၀ါသနာပါသလို အရမ္းလည္းကန္ခ်င္တယ္ေလ။ တခါမွလည္း မကန္ဖူးဘူး။ သင္လည္းသင္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ကန္ခ်င္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး မ်က္လံုးျပဴးျပလည္း မရ ပါးစပ္ရႊဲ႕ျပလည္း မရတဲ့အဆံုး ပါးလံုးအေဒၚက ဆရာမကုိပဲ ခြင့္မျပဳဘူးဆရာမရယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ၿပီးေတာ့ သူက သူမ်ားနဲ႔တူတာမဟုတ္ဘူး အဆစ္အျမစ္ကလည္း ကိုက္တတ္တာဆရာမေရဆိုၿပီး ေျပာပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့မွ ဆုရမရေတာ့မသိဘူး ေဘာလံုးကြင္းမွာ သူမ်ားနင္းလို႔ လိုက္ေကာက္ၿပီး ေဆးရံုတင္ရမွာစိုးလို႔ဆရာမေရ ေျပာလိုက္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ဘူပိတ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။<br /><br />အေဖကလည္း ပါးလံုးနင္ ေအးေအးေဆးေဆးေနဆိုၿပီး ေျပာေသးတယ္။ ဟြန္႔။ အဲ့တုန္းကေတာ့ အိမ္ကုိ စိတ္ဆိုးတယ္။ မနက္ပါးလံုးတို႔ထေျပးတဲ့အခ်ိန္ ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ ထရိန္နင္ဆင္းေနတာျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာမေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အဟုတ္ပါ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေျပာတာမွန္တယ္ဆိုတာ ေဘာလံုးပြဲေန႔မွသိလိုက္တယ္။ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ေဘာလံုးတလံုးကုိ ထန္းလွ်က္ခဲ ပုရြက္ဆိတ္အံုသလိုပဲေလ။ ပါးလံုးတို႔ရပ္ကြက္ က နိးခါမွက်င့္တာကုိး ဟိုကရင္ရြာက တကယ့္ဆရာေတြေလ။<br /><br />ဒီၾကားထဲ ကရင္ရြာကမသြင္းခင္ ပါးလံုးတို႔ရပ္ကြက္က သြင္းလိုက္တယ္ေလ။ ကိုယ့္ဂိုးေပါက္ကုိ ကိုယ္။ စုစုေပါင္း ၉ဂိုး ၀ နဲ႔ေလ။ ဘဲဥေတာ့မကြဲဘူး။ ေဘာလံုးမကြဲတာလည္း ကံေကာင္းအဟိ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုး ခံစားရတာေလး ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ မၾကာပါဘူး။ ပါးလံုးအိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတုန္း အိမ္နားက မသီဆိုတဲ့ အမႀကီးက လာၿပီးေတာ့ စာရင္းေကာက္ပါေလေရာ။ ဒီတခါေတာ့ ေဘာလံုးမဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ေတာင္ပြဲအတြက္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္မွာ လူႀကီးတေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒီတခါေတာ့ ပါးလံုးအလွည့္ေပါ့။<br /><br />တားခ်င္သေလာက္တား ရေအာင္ကုိ ကစားမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တယ္ဆိုရင္လည္း ပါးလံုးက စည္းနဲ႔မေဆာ့ဖူးဘူးေလ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ရိုက္ တတ္တယ္ဆိုရံုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ၀င္ေၾကးပဲေပးရမွာ။ ေမးသင့္တာအားလံုးကုိ ေမးထားလိုက္ တယ္။ ေတာ္ၾကာအိမ္ကအပ်ဳိႀကီးျပန္လာရင္ မေဆာ့ေစခ်င္တာနဲ႔ တခုမဟုတ္တခု တားမွာေသခ်ာေနလို႔ေလ။<br /><br />ညက်ေတာ့ အေျခအေနကုိ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ၀င္ထားတယ္ဆိုမွေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ေခၚၾကည့္လုိက္တယ္။ တီတီလို႔။ ဆိုေတာ့ “ေအး”တဲ့ အဲဒါဆိုအေျခအေနေကာင္း တယ္။ တီတီလို႔ေခၚလို႔ “ဘာလည္း” ဆိုရင္ေတာ့ ဒါက ရာသီဥတု မေကာင္းဘူးေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့့၀င္ထားတဲ့ အေၾကာင္းကုိေျပာလိုက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ပါးလံုးၿပီးမွ ဟိုနားနာတယ္။ ဒီနားနာတယ္မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္တဲ့။ တီတီကေတာ့ နင္ေနာ္ ၿပီးမွ ငါ့ဆီကဘာမွလာမေတာင္းနဲ႔တဲ့ ျဖစ္ရင္ ကုိယ့္ဟာကုိခံတဲ့။<br /><br />ေအးေဆးေပါ့။ မနက္က်ေတာ့ ထရိန္နင္စဆင္းရတယ္။ တဖြဲ႔ကုိသံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ပါးလံုးရယ္။ မသီရယ္ ေနာက္ ပါးလံုးသူငယ္ခ်င္း ခင္ခင္စုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္။ သူ႔ကုိလည္း ပါဖို႔ ပါးလံုးပဲ စည္းရံုးတာေလ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ တျခားသူနဲ႔ဆို ႏွစ္ေယာက္ေဆာ့တာဆိုေတာ့ တိုင္ပင္ ကိုက္မွျဖစ္မွာေလ။<br /><br />စိတ္တူကုိယ္တူျဖစ္ေလေအာင္ စည္းရံုးရတာေပါ့။ သူ႔အိမ္ကေတာ့ အဲ့လိုခြင့္မျပဳတာမရွိဘူးေလ။<br />အိုေကတယ္။ ပထမေန႔ ထရိန္နင္ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အေၾကာေလွ်ာ့ၾကတယ္။ မနက္ဆိုလည္း ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိရိယေကာင္းသလားမေမးနဲ႔ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ ကုိယ့္တြက္ကိန္းနဲ႔ ကုိယ္ ကရင္ေတြနဲ႔ၿပိဳင္ရမွာ သူတို႔ကႏွစ္ရွည္လမ်ား ေဆာ့လာတဲ့သူေတြ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ညက်ေတာ့ မအိပ္ခင္ထိေတာ့ မညည္းေသးဘူးဗ် ေတာ္ေတာ္နာတာဗ် မခံစားႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ နာတယ္ေျပာရင္ အိမ္ကပါးလံုးနင္မသြားနဲ႔ေတာ့ဆိုၿပီး ပါမစ္ပိတ္လိုက္ရင္ ေသၿပီဆရာ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ မညည္းရဲဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ကထြက္လာတာေလ။ ေနာက္ ဒုတိယတရက္က် ေတာ့ ေကာင္းမလာတဲ့အျပင္ ထိုင္ထေတာင္လုပ္မရေတာ့ဘူး။ ပါးလံုးက ေလးဘက္နာရွိေတာ့ မရဘူးဗ်။ အဆစ္ေတြ အရမ္းနာတယ္။<br />အဲ့ေတာ့ မညည္းဘူးဆိုေပမယ့္ တကၽြတ္ကၽြတ္ေပါ့ဗ်ာ။ အေဖကေတာ့ ပါးလံုးေတာ္ၿပီ နင္ေတာ္သင့္ၿပီ ဆိုၿပီးတားတယ္ေလ။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာကုိ ရေအာင္လုပ္ရမွေလ။<br /><br />အိမ္ကတားမရတဲ့ အဆံုးလႊတ္ထားလိုက္တယ္ေလ။ အဲ့လိုနဲ႔ ၿပိဳင္မယ္ေပါ့။ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ သင္းဗ်ာ။ ေအနဲ႔ ဘီဆိုၿပီး ႏွစ္ဘက္လုပ္ထားတယ္။ ေအက ေလးသင္းၿပိဳင္ရမယ္။ ဘီကေလးသင္းၿပိဳင္ရမယ္။ ၿပီးမွ ႏွစ္ဘက္ကႏိုင္တဲ့သူေတြ ေတြ႔ေပါ့။ဆီမီးဖိုင္နယ္ေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ၿပီးေတာ့ စင္ဂယ္မရွိဘူး ဒဘယ္ႀကီးပဲေလ။ အားလံုး ေပါင္း ႏွစ္ပြဲျပတ္ရင္ျပတ္ မျပတ္ရင္ေတာ့ သံုးပြဲေဆာ့ရတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပထမေန႔သြားၿပိဳင္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔နဲ႔ ၿပိဳင္ဖို႔ စာရင္းေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔က မလာဘူး။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ကုိ အႏိုင္ေပးလိုက္တယ္။ အေစာႀကီးထၿပိဳင္ရတယ္ဗ်ာ။ မနက္ေျခာက္နာရီစတယ္။ ပြဲက။<br /><br />ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြက ပါးလံုးဘယ္လိုလည္းတဲ့ ႏိုင္လာတယ္။ တဘက္က ဇီးရိုးနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္လို႔ ၿပိဳင္မယ့္အဖြဲမလာလို႔လို႔ဆိုေတာ့မွ တေန႔လံုး အိမ္ကလူေတြပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />ေနာက္တေန႔ ပါးလံုးတို႔သြား ၿပိဳင္ရတယ္။ အဲ့ေန႔ေတာ့ လာတယ္ဗ်။ ေဆးရံုက ဆရာမသံုးေယာက္။ ကဲဒီေန႔ေတာ့ စၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ပါးလံုးတို႔က က်င့္တာ တလေတာင္အခ်ိန္မရဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ ႏွစ္ပြဲနဲ႔ အျပတ္ ခြက္ထိုးနဲ႔ခြက္လန္ ၉မွတ္နဲ႔ ၁၅ မွတ္ ပထမပြဲက ဒုတိယပြဲက ၁၀မွတ္နဲ႔ ၁၅မွတ္ ရႈံးလာတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အျပန္ေပ်ာ္လာပါတယ္။ မုန္႔လုပ္စားၾကတယ္ေလ။ ရႈံးတဲ့အထိမ္းအမွတ္ဆိုၿပီးေတာ့။ ေနာက္တေန႔ သြားေဆာ့တယ္။ အဲ့ေတာ့ က်ေတာ့လည္း ပါးလံုးတို႔နဲ႔ ၿပိဳင္မယ့္ေနာက္တဖြဲ႔ မလာဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ႏိုင္လာတယ္ေပါ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဒီဘက္အဖြဲ႔က ၿပိဳင္တဲ့သူမရွိတဲ့အတြက္ ပါးလံုးတို႔ဆီမီးဖိုင္နယ္ကုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီးနဲ႔ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ေရာက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ဟိုဘက္အဖြဲ႔က တက္လာတဲ့ ႏွစ္သင္းနဲ႔ ေဆာ့ရေတာ့မယ္ေပါ့။ အဲ့ေန႔ကေတာ့ ပတ္လည္ရိုက္ရေတာ့မယ္ေလ။<br /><br />ဟိုဘက္ဘီအဖြဲ႔ဘက္ကလည္း အဲ့ေန႔က တစ္သင္းပဲလာတယ္။ အဲ့ေတာ့သံုးသင္းပဲက်န္တယ္ဗ်ာ။ ပါးလံုးတို႔ ဆီမီးဖိုင္နယ္ေတာင္ ေရာက္သြားၿပီေလ။ အခုသံုးသင္းဆိုေတာ့ ေသခ်ာတာက ပါးလံုးတို႔ တတိယ အဟဲ။<br /><br /><br />အိမ္နားကလူေတြက ပါးလံုးအေျခအေနဘယ္လိုလည္းတဲ့။ အေဖ့ပါးစပ္ထဲကုိ တန္းေရာက္ သြားတယ္ေလ။ ေအးကြာတဲ့ ပါးလံုးတို႔အဖြဲ႔က ေတာ္တယ္ဟတဲ့ ဆီမီးဖိုင္နယ္ေရာက္သြားတယ္တဲ့။ ေရာက္ပံုကဒီလိုကြဆိုၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ေျပာခ်င္ေနတယ္မသိဘူး။<br /><br />ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကုိ ထိုင္ေျပာတာ။ သြားၿပိဳင္တုိင္း ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ လာၿပိဳင္မယ့္သူမရွိလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ လာတဲ့အသင္းနဲ႔မွ ရႈံးတဲ့အေၾကာင္း။ အဲ့ဒါကေတာ့ ဒီေန႔အထိ ေျပာမဆံုးပါဘူးဗ်ာ။ အဟုတ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ဆီမီးဖိုင္နယ္ေရာက္ၿပီး ၾကက္ေတာင္ၿပိဳင္ပြဲမွာ တတိယရၾကတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အရင္က ျမန္မာျပည္မွာ ၾကက္ေတာင္ခ်န္ပီယံ ဦးခ်ဳိ ဆီမွာ တပည့္ လုပ္ပါရေစေျပာၿပီး ပါးလံုးတို႔ႏွစ္ေယာက္မနက္တိုင္းထက်င့္တာ ေသခ်ာကုိ သင္ေပးေတာ့မွပဲ။<br /><br />အရင္က ကြင္းကေတာ္ေတာ္ကုိက်ယ္တယ္ထင္တာ ဆရာနဲ႔ေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ကြင္းက မက်ယ္ေတာ့သလိုခံစားရေတာ့တယ္။ အဲ့ဆရာကလည္း အရမ္းကုိေမာင္းပါတယ္။ ဒေရာ့ခ်တာ စမတ္ခုတ္တာက အစ ေသခ်ာထရိန္းေပးတယ္။ သူ႔တုန္းက က်င့္ခဲ့သလို စနစ္တက် ကုိသင္ေပးတယ္ဗ်ာ။<br /><br />ရႈံးလို႔ရွိရင္ တုိင္ပင္ခုန္ရတယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္သလို ေမာလည္းေမာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ပါးလံုးေတာ့ ေဆာ့လို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မက ေျပးေတာင္ ေျပးခိုင္းေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္ကဆို ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္ဗ်ာ။ အရမ္းကုိ ေလ့က်င့္လာၿပီးမွ လံုး၀ကုိ မေဆာ့ရေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ေလ။ အခုေတာ့ ပါးလံုးနဲ႔ အတူတူေဆာ့ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ အသစ္ေတြကုိေတာင္ ျပန္ထရိန္းေပးေနရၿပီေလ။<br /><br />သူကေတာ့အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆာ့ခ်င္လြန္းလို႔ အဲ့ကြင္းနားကုိ မကပ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္ရင္ မခံစားႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူမ်ားမလာလို႔မဟုတ္ပဲ ႀကိဳက္တဲ့သူလာ ပထမပဲ ရတယ္ဗ်ာ။<br /><br />ပါးလံုးကုိယ္တိုင္လည္း အိမ္ကတားလို႔မဟုတ္ပဲ မေဆာ့ရဲေတာ့တာပါ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုး တို႔ကြင္းမွာလာလာေဆာ့တဲ့ ဦးေက်ာ္မွာလည္း ႏွလံုးေရာဂါရွိတယ္။ သူကပါးလံုးလိုပဲ ေလးဘက္နာ ေရာ ႏွလံုးေရာဂါေရာဆိုေတာ့ သူကလည္း ေဆာ့ခ်င္လြန္းေတာ့ လာေဆာ့တာ ေဆာ့ေတာင္ မေဆာ့ရေသးဘူး။<br /><br />အေၾကာေလွ်ာ့တုန္း အေမာေဖာက္ၿပီး ေမ့သြားလို႔ မနည္းကုိ ဆရာ၀န္မ ျပန္ကုထားရတာ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးကုိလည္း ဆရာ၀န္မက ေတာင္းပန္ထားတယ္ေလ။ အိပ္ယာထဲလည္းတာ သံုးလ ၿပီးေတာ့ သူမနည္းကုိ ကုထားရတာ။<br /><br />ဒါေတာင္ပါးလံုးက ဆရာမ သမီးဘယ္ေတာ့ျပန္ေဆာ့ရမလည္း ခဏခဏေမးလို႔ ေက်းဇူးရွင္ရယ္ မေဆာ့ပါနဲ႔ ဒီတခါဆိုရင္ေတာ့ ေဆးကုိ အရင္ထက္ပုိထိုးမွာ ဆုိတာနဲ႔ ပါးလံုးကုိယ္တိုင္လည္း ေဆးထိုးရတာကုိ မထိုးခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ပဲေလွာ္စားသလို စားရတဲ့ ေဆးေတြကုိ မေသာက္ခ်င္ ေတာ့တာနဲ႔ မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ပဲ အဲ့ဒီၾကက္ေတာင္ကုိ စြန္႔လႊတ္ လုိက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးဘ၀မွာ ၾကက္ေတာင္ ဆီမီးဖိုင္နယ္ေတာ့ ေရာက္ဖူးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ဘူး လူရွိန္တာေပါ့။ အဟိ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုး အေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ပါးလံုး </span><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-20459003442617548262009-06-21T14:25:00.000-07:002009-06-21T14:38:46.364-07:00ပါးလံုးႏွင့္ စီးေတာ္ယာဥ္မ်ား<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgOz8TY88LUCtuyHRdfbUq0CGE68n87Wz94jlznZZGBioIiTEkge5UfhWK0Wdbxwgke_W0LM2YFGheScxbJhyNuLzgKmQyiTuSsFnfGR95N1M9sAN7OC2xeJriukR1RtFdqaEFGBgWuivg/s1600-h/1245313804778_f.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 274px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgOz8TY88LUCtuyHRdfbUq0CGE68n87Wz94jlznZZGBioIiTEkge5UfhWK0Wdbxwgke_W0LM2YFGheScxbJhyNuLzgKmQyiTuSsFnfGR95N1M9sAN7OC2xeJriukR1RtFdqaEFGBgWuivg/s320/1245313804778_f.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5349895857690488146" border="0" /></a><br /><br />လိပ္ျပာဆိုတဲ့ တပုဒ္ကုိ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မွ်ေ၀ခ်င္လြန္း လို႔သာတင္လိုက္တာ။ ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားတာကုိ အားေတာင္နာမိပါတယ္။ အရွည္ႀကီးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးၾကတဲ့ အကုိအမေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။<br /><br />အပင္မွာေပြး လူမွာအေၾကြးဆိုၿပီး ကုိငခ်မ္းေကာင္ ေျပာသလိုပဲ ပါးလံုးလည္း ေလးေလးပင္ပင္ေလး ရွိဖူးသည္ရွိေအာင္ ကုိလတ္တဂ္ထားတဲ့ တပုဒ္ကုိ မေရးေသးဘူးေနာ္ အဟဲ။ ကုန္ၾကမ္းရွာမရေသးလို႔။ ေတာင္းပန္ထားတယ္ေနာ္။ မၾကာမွီလာမည္ ေမွ်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />မနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားရမယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္စာလံုး၀မရွိဘူးဆိုပါေတာ့။ အခ်ိန္ငါးမိနစ္ရရင္ ေတာင္ငါးမိနစ္ အိမ္စာေပးခ်င္တဲ့ဆရာမလည္း မေပးေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါလည္း ပါးလံုးလက္ခ်က္ေလ။<br /><br />ဆရာမကုိ အိမ္မက္မက္တယ္လို႔။ အိမ္မက္ထဲမွာ ပါးလံုးတို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုန္း ေပ်ာ္ေနတာကုိ ဆရာမက အိမ္စာလာေပးလို႔ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္လို႔။ သူမ်ားေပ်ာ္ေနတာကုိလို႔ေျပာ လိုက္တာ။ သူလည္း တအားရယ္ၿပီး အခုဆို အိမ္စာသိပ္မေပးေတာ့ဘူး။ အိမ္စာေပးခါနီးတိုင္း လည္းရယ္ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးကုိ ၾကည့္တယ္။<br /><br />အရစ္ရွည္ေနတာနဲ႔ လိုရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဗ် ပါးလံုး ေတာင္ငူမွာတုန္းက အေဖက အလုပ္က ျပန္လာၿပီဆိုရင္ ေျပာတယ္။ နင္တို႔ဆိုင္ကယ္စီးသင္တဲ့။ ပါးလံုးတို႔ညီအမေတြ တေယာက္မွမလႈပ္ဘူး။ စက္ဘီးကုိပဲ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ သင္လည္းမသင္ခ်င္ၾကဘူး။<br /><br />စက္ဘီးဆိုရင္ လြယ္တယ္ဗ်ာ။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းသြားရင္ စက္ဘီးနဲ႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာလည္း မူလီတို႔ ၀က္အူလွည့္တို႔ ေဘာကၽြတ္တို႔ အကုန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္လမ္းက သိတဲ့အတိုင္း အရမ္းကုိ ေခ်ာလြန္းေတာ့ မူလီေတြခဏခဏျပဳတ္ အသံက တီး၀ိုင္းဌားစရာမလိုဘူးေလ။<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />စက္ဘီးကုိ မလွရင္မလွပါေစ။ အသံတိတ္ၿပီး စီးလို႔ညက္ေနရင္ ေက်နပ္တယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ လမ္းမွာ မူလီေခ်ာင္လည္း ကုိယ့္ဟာကုိၾကတ္လိုက္တာပဲ။ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မွာဆိုလည္း စက္ဘီး ထားခဲ့ၿပီးဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး။ သူဘာလုပ္လည္း ဘယ္နားဘာျဖစ္လည္း ၾကည့္ ေမးအဲ့လိုဆို ေတာ့ စက္ဘီးက ဘာျဖစ္သလည္း အသံၾကားတာနဲ႔ သိတယ္ဗ်ာ။<br /><br />အခုဆိုင္ကယ္ဆိုတာက ဘာမွသိတာလည္းမဟုတ္။ တြန္းရင္လည္း အေလးႀကီး အဲ့ေတာ့ မသင္ခ်င္ဘူး။ အေဖသင္ခိုင္းေတာ့ လိုက္ေတာ့မစီးျဖစ္ဘူး။ ဂီယာခ်ိန္းတာ ဘာတာေလးကုိ ေမးထားလိုက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ဒီဟာက ဘာ ဒီဟာကဘာ ေျပာျပတယ္။ သြားစီးက်င့္ခိုင္းေတာ့ မစီးဘူးေလ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ေတာင္ငူက ထြက္လာၿပီးေတာ့ မစီးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္လည္း အိမ္ကလိုက္ပို႔ရတယ္။ အစဥ္မေျပဘူးေလ။ ၾကာေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ရံုးသြားဖို႔လည္း အခက္အခဲျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ကုိ ဦးေလးက ဆိုင္ကယ္စီးသင္ခိုင္းတယ္။ ဆိုင္ကယ္လည္း တေယာက္တစီးလုပ္ေပး ထားတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ကုိစီးသင္ပါေလေရာ။ အေဖေျပာျပထားတဲ့ အရွိန္ေလးလည္း ရွိေနေလေတာ့ ပါးလံုးအမက လိုက္သင္ေပးတယ္။ ပါးလံုးအမက ပါးလံုးထက္ေသးတယ္။ ပါးလံုးရယ္ ပါးလံုးညီအမရင္းလို ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္း ေဖာလြဲမူးရယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ သင္ေပးေရာ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး တဟီးဟီးနဲ႔ ျမင္းဟီသလိုပဲ ေပ်ာ္ေနတာ။<br /><br />ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေစ်းသြားမယ္ဆိုလည္း ပါးလံုးတို႔က သူမ်ားပါမွ။ မုန္႔စားခ်င္လည္း သူမ်ားပါမွ အဲ့ဘ၀က လြတ္ခ်င္ၾကၿပီေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ သြားစီးသင္ေတာ့ ေဖာလြဲက ေအးေဆးပဲ။ စီးတာအမွန္အကန္ အဲ့ဒါနဲ႔ မမြန္က ေျခေထာက္ေထာက္တာေတြေရာ ဘာေတြေရာ အကုန္သင္ေပးတယ္။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္က ပါးလံုးနဲ႔ေဖာလြဲက စာၾကည့္တိုက္ကုိ တာ၀န္ယူထားတယ္။ အဲ့ေတာ့ ရံုးကေန ဆယ့္ႏွစ္နာရီဆို ဒီေန႔ပါးလံုးဆို ေနာက္ေန႔သူေပါ့။ အစကေတာ့ ရံုးကတေယာက္ေယာက္ လိုက္ပို႔တယ္။ မစီးတတ္ေသးဘူးေလ။ အဲ့ဒါစီးသင္ၿပီးေနာက္တေန႔က ပါးလံုးေန႔ဂ်ဴတီေလ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ လူကလည္း စီးတတ္ခါစ၊ ညေနကပဲသင္ထားတာ။ အဲ့ေန႔က ပါးလံုးဦးေလးကလည္း ရံုးကုိ ေရာက္ေနတယ္။ ပါးလံုးက တဟီးဟီးနဲ႔ သမီးစီးသြားမယ္လို႔ လိုက္ပုိ႔ေနက်သူငယ္ခ်င္း ကုိေတာင္မွ ငါ့ဟာငါသြားမယ္လို႔ေျပာလုိက္တာ။ ဦးေလးက ၾကည့္လုပ္ေနာ္တဲ့။<br /><br />ေအးေဆး Child Play ဆိုၿပီး လစ္ေရာ။ အဲ့ေတာ့ အားလံုးအိုေကတယ္ေပါ့။ မအိုေကတာက ျမန္မာျပည္မွာဆို ဆိုင္ကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က စတတ္နဲ႔ႏႈိးရံုပဲ။ ဂီယာခ်ိန္းစရာမလိုတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြေလာက္ပဲ လက္နဲ႔ႏႈိးတာေလ။ အခုက ကစ္နဲ႔ခ်ရတာ။ အဲ့ေတာ့ ျပႆနာေလ။ လက္ဦးဆရာျမည္ထိုက္စြာ ဆိုသလိုပဲ။ ပါးလံုးတို႔ အမကုိယ္တိုင္က ဆုိင္ကယ္ႏႈိးရင္ အဲ့ဒီ ကစ္ႀကီးကုိ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီးမႏႈိးတက္ဘူး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ သူက အေနာက္ကေန ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးက အေရွ႕ကေန လီဗာကုိ ဆြဲေပး အဲ့လိုႏႈိးတာ။ သူကကစ္ေပါ့။ အဲ့လိုနဲ႔ ႏႈိးတာ။ သူကသင္ေပးေလေတာ့ ပါးလံုးတို႔ စသင္ကတည္းက ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ၿပီးမႏႈိးတတ္ဘူးဗ်။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း သူမ်ားကုိႏႈိးခိုင္းၿပီးစီးလာပါေလေရာ။<br /><br />အမွန္အကန္ စာၾကည့္တိုက္ကုိေရာက္သြားတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ အဲ့ကလူတေယာက္ကုိ ေပၚတာဆြဲၿပီးေတာ့ ႏႈိးခိုင္းတယ္ေလ။ သူတို႔ႏႈိးေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာရပ္သြားပါေလေရာ။ တြန္းလို႔လည္းမရ။ စက္လည္း မႏႈိးတတ္။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးေလ။<br /><br />စီးခ်င္ေဇာနဲ႔ လစ္လာတာ ဖုန္းလည္း က်န္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္လည္း ပါမလာဘူး။ အိတ္ကပ္ထဲမွာလည္း တဘတ္မွကုိ မရွိဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဘာလုပ္ရေတာ့မလည္း။ အဲ့ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ လူတေယာက္ကုိတား။ ပုိက္ဆံတဘတ္ေတာင္း။လမ္းေဘးဖုန္းဆီေျပး။ သူ႔ကုိိဆိုင္ကယ္ခဏေစာင့္ခိုင္း သူခိုးကလည္း ခိုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလိုု႔လည္းဆိုေတာ့ ႏႈိးလို႔လည္းမရ တြန္းလို႔လည္းမရေလ။ ခိုးၿပီးရင္ေတာင္ ထိုင္ငုိမယ္။<br /><br />ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကုိ အလြတ္ရေနေလေတာ့ ဦးေလးကလည္း ရံုးမွာရွိေနေတာ့ သူ႔ဖုန္းကုိ လမ္းေဘးဖုန္းကေနဆက္။ ၿပီးေတာ့ လာေခၚခိုင္းတာ။ အဲ့ဒါရံုးကေန လာေခၚတယ္ေလ ေနပူထဲမွာ မတ္တပ္ေလး။ ဦးေလးကလည္း ရံုးက တေယာက္ကုိလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတြန္းမရတာက ဆိုင္ကယ္က ဂီယာ၀င္ေနတာေလ ေနာက္မွသိတာ။ စက္ရပ္သြားတာကေတာ့ ဆီကုန္သြားလို႔။ အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ဆိုင္ကယ္စစီးတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညေနက်ေတာ့ ရံုးဆင္းေတာ့ ပါးလံုးအမရယ္၊ ေဖာလြဲရယ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစီး။ ေဖာလြဲကုိေမာင္းခိုင္းတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ေဖာလြဲမူးတို႔ ေမာင္းလိုက္တာ။ လီဗာေသေအာင္ဆြဲၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အဲ့နားက ၿခံစည္းရိုးေတြ သူမ်ားစိုက္ထားတဲ့ အပင္ေတြ အကုန္လံုးကုိေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသကာလ ဌက္ေပ်ာ္ပင္မွာ ဆိုင္ကယ္က သြားစိုက္ပါေလေရာ။ ပါးလံုးအမက တက္မယ္လုပ္တုန္း သူကထြက္သြားတာ။ ပါးလံုးအမကေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္ေလ။ အိတ္ကေလးနဲ႔။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ရံုးကလူႀကီးေတြလည္း အုန္းခနဲ႔ ဆူညံကုန္ေတာ့ လန္႔ကုန္တာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူလည္း ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္သြားေရာ။ အဲ့ကတည္းက သူဆိုင္ကယ္ကုိ မေမာင္းရဲေတာ့ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးကေတာ့ ေမာင္းရဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္မႏႈိးတတ္ဘူးဗ်ာ။ အေနာက္ကပဲ ပတ္ႏႈိးႏႈိး အေရွ႕ကပဲ ႏႈိးႏႈိး ဘယ္လိုမွမႏႈိးတတ္ဘူး။ ေဖာလြဲကေတာ့ စက္ႏႈိးတဲ့ေနရာမွာ ဆရာပဲ။ အဲ့ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ပါးလံုးနဲ႔သူ ႏွစ္လႊာတရြက္ျဖစ္လာ တယ္ေလ။ သူက အေနာက္ကေနစက္ႏႈိး ပါးလံုးက အေရွ႕က လီဗာကုိဆြဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ပါးလံုးက ေမာင္းေပါ့။<br /><br />ဘယ္သြားသြား လူတိုင္း၀ိုင္းၾကည့္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ စက္ႏႈိးခါနီးက်ရင္ ႏွစ္ေယာက္သား အရမ္းအလုပ္ရႈပ္တာေလ။ သူက ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ႀကိဳက္တယ္။ ပါးလံုးကေတာ့ ရိုးရိုးပဲစီးတယ္။ အဲ့ေတာ့ ေဒါက္ျမင့္နဲ႔ သူစက္ႏႈိးလို႔ ျပတ္ေပါင္းမ်ားၿပီေလ။ အဲ့ေတာ့ စက္ႏႈိးခါနီး သူႏႈိးမယ့္ ဖိနပ္တျခမ္းကုိ ပါးလံုးက ဌားရတယ္။<br /><br />သူႏႈိးၿပီးရင္ ဖိနပ္ျပန္လည္း တခါတေလ ၿပီးလို႔ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခါမွ စက္ကရပ္သြားတဲ့အခါ ရပ္သြား။ အစကျပန္ႏႈိး။ အဲ့ေတာ့ လူေတြ၀ို္င္းၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးစီးတဲ့ ဆိုင္ကယ္က ပါးလံုးတို႔မစီးခင္က ဖရီးဒါ ဆိုတဲ့ ဆြီဒင္မကုိ ဌားထားတာ။<br /><br />အဲ့တေယာက္လည္း ကတ္ေစးဘယ္ေလာက္နည္းလည္းဆိုရင္ အလကားရတာေတာင္မွ ေသာ့ကုိ အပ်က္ႀကီးနဲ႔ အဲ့တိုင္းစီးတယ္။ ေသာ့က မရွိဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒါဘာနဲ႔လွည့္လွည့္ရတယ္။ အဲ့ေတာ့ စက္ႏႈိးခါနီး တေယာက္ေယာက္ေသာ့ကုိဌားၿပီးေတာ့ လွည့္တာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />စက္ရပ္ခါနီးလည္း အဲ့လိုလွည့္ရတယ္။ ေသာ့မရွိရင္ ငါးဘတ္ေစ့နဲ႔လွည့္တယ္။ တေန႔ ေဖာလြဲကေနမေကာင္းလို႔ ရံုးကုိတေယာက္တည္းလည္းသြားရေရာ အသြားကေတာ့ အိမ္က ႏႈိးေပးလိုက္တယ္။<br /><br />ရံုးေရာက္ေတာ့ ဥကၠဌက အေရွ႕မွာထိုင္ေနတယ္။ ပါးလံုးက ေသာ့မရွိေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကုိ စက္ရပ္လို႔မရဘူးေလ။ အဲ့ဒါရံုးထဲ၀င္ၿပီးေသာ့ရွာတာေပါ့။ ဥကၠက ဆူပါေလေရာ။ အပ်င္းကုိႀကီးတယ္တဲ့ တခါတည္း ပိတ္ခဲ့ပါလားတဲ့။ သူက မဟာဆိုင္ကယ္ႀကီးအေၾကာင္းမွ မသိတာကုိး။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ပိတ္ေစခ်င္ရင္ ေသာ့ရွာကူလို႔ေျပာေတာ့ “ ဟင္” တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေသာ့တေခ်ာင္းရွာၿပီးပိတ္ေတာ့မွ သူလည္းရယ္ပါေလေရာ။ ညေနက်ေတာ့ ေဖာလြဲလည္း မလာေတာ့ သူ႔အလုပ္ပါလုပ္ေပးရင္းနဲ႔ အျပန္ေနာက္က်တယ္။ စက္ႏႈိးေပးမယ့္သူ တေယာက္မွ မရွိဘူးေလ။က်န္ေနတဲ့ မဟာကံထူးရွင္က ဥကၠဌ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဥကၠဌကုိႏႈိးခို္င္းရေတာ့မယ္ေလ။<br /><br />မႏႈိးခိုင္းရင္လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ထိုင္ၿပီးဘာေတြေတြးေနတယ္မသိဘူး။ ဆီဆိုင္ကလူေတြေတာင္ ပါးလံုးအေၾကာင္းသိေပမယ့္ သူကေတာ့ ပါးလံုးအေၾကာင္းမသိဘူးေလ။ ဆီျဖည့္ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔စက္ႏႈိးေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း တခါမွ ဟန္ေဆာင္မႏႈိးဖူးတာ။ သူ႔အေရွ႕မွာ ဒီေန႔မွ စက္ကုိႏႈိးမရသလိုနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ႏႈိးရတာေပါ့။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ဥကၠဌ သမီးစက္ႏႈိးမရဘူးဆိုေတာ့မွ ညည္းကလည္းေအတဲ့ ရေအာင္ႏႈိးတဲ့။ မရပါဘူးဆိုလို႔ေျပာေတာ့မွ သူကလာႏႈိးေပးတယ္။ သူလည္းေဘးကပဲဗ် ႏႈိးေပးတာဗ်။ ေနာက္ေတာ့ သူက ႏႈိးေပးၿပီး ၿခံစည္းရိုးတံခါးႀကီးက မဖြင့္ရေသးေတာ့ ပါးလံုးက လီဗာလႊတ္လိုက္ရင္ သူျပန္ႏႈိးေပးရမွာသိေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးသူပဲ တံခါးပါအစစ္ဖြင့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။<br /><br />ပါးလံုးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္တဲ့သူမွန္သမွ်က အေနာက္ကေန စက္ႏႈိးတတ္ရတယ္ဗ်။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လည္မယ္ဆိုလည္း သူ႔ကုိႏႈိးတတ္လား ေမးၿပီးမွ သြားတယ္။ လာခဲ့ဖို႔ေခၚတဲ့သူဆိုလည္း ႏႈိးေပးမလား ေမးၿပီးမွလစ္တယ္။ အဲ့ေတာ့ အကုိေတြအမေတြလည္း ပါးလံုးနဲ႔ ဆုိင္ကယ္ စီးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဟဲ စက္ႏႈိးတက္မွရလိမ့္မယ္ေနာ္။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><br />အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ </span> <span style="color: rgb(255, 0, 0);"><br />ညီမေလး ပါးလံုး</span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-1596562811981912052009-06-19T13:05:00.000-07:002009-06-21T14:39:22.708-07:00လိပ္ျပာအမွန္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ေလးေတြကုိပဲ တင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးဒီတေလာ စာေရးဖို႔ဘယ္လိုမွ စိတ္စုစည္းလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကအေၾကြးဆို အရမ္းကုိမုန္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားဆီက ေခ်းတဲ့အလုပ္ကုိ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။<br /><br />တခုခုအေၾကြးတင္ေနရင္လည္း မေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ေဇာ္ ကတက္ဂ္ထားတဲ့ မငိုပါနဲ႔ကေလးရယ္ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးကုိ အေၾကြးတင္ေနတာ ဆပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေရးစရာရွိေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ စေရးလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေနာက္မွပဲ ေရးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ တခါတည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အစဥ္မေျပမႈေတြပဲ ဆက္တိုက္ႀကံဳေနရတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကုိလည္း ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္းမသိပါဘူး။<br /><br />ဗိုက္ကလည္း အရမ္းကုိေအာင့္ၿပီးေတာ့ ထမႏိုင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္။ အခုဒီ<br />"လိပ္ျပာ" ကုိပါးလံုး အရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ ပါးလံုးရဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲမွာ ကူးထည့္ထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြအတြက္ အင္အားတိုးလာသလို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေစမယ့္ စာစဥ္ေလးလို႔လည္း ထင္ပါတယ္။<br /><br />၀င္း၀င္းျမင့္ နန္းေတာ္ေရွ႕ ရဲ့ ေရႊစည္းစိမ္ မဂၢဇင္း (၁၉၉၇၊ မတ္လ)ထုတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ အရမ္းကုိႀကိဳက္လို႔ရွိရင္ လက္နဲ႔ကူးၿပီးသိမ္းထားရတာကုိ သေဘာက်တဲ့အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ ပြင့္၀ါကုိ အရမ္းေလးစား အားက်မိတယ္ဆိုရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္တယ္။ အခုေတာ့ အကုိေတြ အမေတြ အားလံုး ဖတ္ဖို႔ျပန္တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ဟိုမွာ သည္မွာနားလိုက္ ၀ဲကာပ်ံကာ လြင့္ပါးလိုက္ ‘ စိတ္က အတိတ္ဆီသို႔ ရွပ္တုိက္ေျပး လႊားေန၏။ ” သူ႔ ” ကုိသတိျပဳမိေနရမယ္တဲ့။ ကိုယ့္ရဲ့ ” လိပ္ျပာ” ေလ လိပ္ျပာဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့<br />” ေၾကးမံု ” ပဲေပါ့ မွန္တစ္ခ်ပ္လို ဖ်တ္ခနဲ ကြဲသြားလိုက္စမ္း၊ လိပ္ျပာ မင္းကုိငါေၾကာက္၏။<br /><br />ဘယ္သူမွလည္း အနားမွာမရွိေစရ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားခ်င္သိပ္ကုိ လံုၿခံဳတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ၊ တဏွာေသာကေတြ၊ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႔ မနာလို၀န္တို မႈေတြေရာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေနတာေရာ အားလံုး အားလံုးကုိ ” အလာ့ဂ်စ္” ျဖစ္ အနားမွာဘာမွမရွိေစရ၊ ဘာေတြမွလည္း မသိခ်င္။<br /><br />အကြက္သေဘာေတြ လႊမ္းမိုးမႈေတြ၊ အရႈံးအႏိုင္ ေတြ၊ ကုိယ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထိန္းထားႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ၊ ေမာ္မၾကည့္ရဲေစရဘူး ဆိုတာေတြလည္း ေ၀းေ၀းကုိ ေရွာင္ေနၾကစမ္းတစ္ေယာက္တည္းဆို တကယ့္ကုိတစ္ေယာက္တည္း။<br />ဟင္ ဘာတဲ့။<br />"ေအးေအးေဆးေဆး ကိုယ့္ကုိယ္ကို္ယ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ဖူးသလား” တဲ့ ေတြးမယ္ေဟ့ ေတြးမယ္ ေတြးရဲတယ္။<br />ကားကုိ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ အထြက္လမ္းဆီသို႔ ဦးတည္၍ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ဇီးပင္၊ သရက္ပင္ႏွင့္ အရိပ္ရအပင္ႀကီးမ်ား ေ၀ေ၀ဆာေနေသာ ၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကိးထဲမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ တိုက္အိမ္ကေလးေရ……….။<br />ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖာ္မပါ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲေဟ့။<br /><br />တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ အရႈံးေပးၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ကုိယ့္ရဲ့လိပ္ျပာက ရယ္မွာလား။ ရယ္မေနနဲ႔။ ႀကိဳတင္ဖုန္းဆက္ထားေသာေၾကာင့္ ဟြန္းသံတစ္ခ်က္ေပးလိုက္ရံုျဖင့္ အေစာင့္က ေျပးလာ၊ ထြက္ ႀကိဳၿပီး ” ေခၚမွလာ” အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွအလိုမရွိ။ ေနာက္ဆံုးအေဖ်ာ္ယမကာ တစ္ခုကိုေတာင္မွ အေဖာ္မျပဳလို ရီေ၀ထံုထိုင္းေနေသာ ေသြးလည္ပတ္မႈေၾကာင့္ မႈန္၀ါး၀ါး အၾကည့္ ျဖင့္ မထင္မရွား အျမင္မွာ ” ကုိယ့္လိပ္ျပာ” ေပ်ာက္မွာစိုး။<br />အင္းပြင့္၀ါ………….. ပြင့္၀ါ မင္းငါ့ကုိ ေဆးခါးႀကီး တိုက္ခဲ့ၿပီ။<br /><br />အသဲကြဲဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ့လိပ္ျပာ ကိုယ္ပြင့္၀ါနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဘာမွထိထိရွရွ မခံစားရဘူး။ ပြင့္၀ါကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး ပြင့္၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပိး ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အတြက္ ” ထူးျခားျဖစ္စဥ္ တစ္ခုဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံပါမည္။<br />ႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ အေပၚမွာ ေျခခ်ခဲ့ျခင္းကုိ ထြက္မသြားမီက ” ပို႔ကုန္” လုပ္ငန္းအတြက္ အေသးစိတ္ အ၀ယ္အျခမ္းကအစ တာ၀န္ေက်ခဲ့၏။<br /><br />ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ပြဲစားမ်ဳိးရိုး၊ ပြဲရံုပိုင္ရွင္၊ စက္ပိုင္သူေဌး စသည္ စသည္ ျဖင့္ စနစ္ေတြ ေခတ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္း ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ႏွင့့္ ႏိုင္ငံတကာေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဖုန္အလူးလူး၊ သဲအေပေပ အညာေတာသူေဌးဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပိုက္။ အငယ္ဆံုးသားအျဖစ္လည္း မိဘ၏ ခ်စ္ျခင္းကုိ ခံယူူက်ဥ္းက်ပ္မေနႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး မိဘစိတ္တိုင္းက် ေခတ္ပညာတတ္ ဆရာ ၀န္မႀကီးရဲ့ ခင္ပြန္းအျဖစ္လည္း စိတ္တိုင္းမက်။<br /><br />ကမၻာလွည့္ ဗဟုသုတရွာ၊ အျမင္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ၾကည့္။ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီး ဘ၀တစ္ခုကုိ ပီပီသသ မစလို႔မျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွ စီးပြားဘက္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဖက္စပ္၍ ရႈိးရြမ္းတစ္ခု ဖြင့္ ကုမဏၰီတစ္ခုေထာင္၊ လုပ္လက္စပို႔ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားကုိလည္း တိုးခ်ဲ႕။ မ်ားျပားလွစြာေသာ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ မႏိုင္မနင္း<br />” မႏိုင္မနင္းျဖစ္စရာ လံုး၀မလိုဘူး။ မင္းညြန္ၾကားရံုပဲ။ အရမ္းကၽြမ္းတဲ့ ဆက္ခက္ထရီေတြ ျပည့္လို႔” တဲ့။<br /><br /><br />ဘဏ္လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းကုိ တြဲလုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အညြန္းေကာင္းစြာျဖင့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို အဆက္အသြယ္ျပဳေပးသည္။<br />” မင္းအေၾကာင္းကုိသိလို႔ မလွမပကေလးပဲ စီစဥ္ထားတယ္။ ဒါမွ မင္းရဲ့ သမားေတာ္ႀကီး လည္း ဟုိမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် စာသင္ႏိုင္မွာ” တဲ့။<br /><br /><br />ေယာက်္ားခ်င္းဆိုေတာ့ ကြယ္ရာမွာ ႏွမခ်င္းမစာနာေသာ အေနာက္အေျပာင္ေလးမ်ား လည္းပါခဲ့၏။ ဒါေတြကလည္း စိတ္ဆိုးစိတ္ကြက္စရာမလုိ၊ ဖုန္းကြယ္ထားစရာလည္း မဟုတ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြက နက္တိုင္ေဘာင္းဘီတို႔၏ ေအာက္မွာသိပ္ကုိ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ သည္ဟု ခံယူခဲ့၏။ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီကိစၥေတြကုိ စန္းပြင့္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုၿပီး ဂုဏ္မယူႏိုင္ဘူးလား။<br /><br />ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡေပးေသာနည္းႏွင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ အရာရာမွာ ” အလဲ အလွယ္ဆိုတာ ရွိကုိရွိသည္။ ဘယ္သူျငင္းမလဲ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ဂုဏ္ရွိေသာ မိဘအသိုင္း အ၀ိုင္းမွာ လူျဖစ္ခဲ့ရ။ ပညာတတ္ အဆင့္ျမင့္ဆိုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္ခဲ့ရ။ လူ မႈ၀န္းက်င္မွာ ဂုဏ္သေရရွိေသာ သူတစ္ဦးအျဖစ္ ” တစ္လင္တစ္မယား” စနစ္ႀကီးကုိထူေထာင္။ မသိနားမလည္သူေတြ ရိုေသၾကစမ္း။<br /><br />ေလးစားၾကစမ္း ဒါေပမယ့္ အလုိဆႏ သာယာမႈ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ဆိုတာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ဟို႔အတိတ္ထဲမွာ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္…….။ အလုပ္……..။ အလုပ္………..။ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားကုိ ဦးေႏွာင့္အကန္႔မ်ားစြာမွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ေစ်းကြက္အလိုအရ အဆုတ္အတက္၊ အတိုးအေလွ်ာ့၊ အေပးအယူသေဘာ၊ ” မွ်ား” ယူျခင္းသေဘာ ” ႏိုင္ျခင္း” ျဖင့္ အားလံုးကုိ လႊမ္းမိုးရန္ အဓိက။<br /><br />"လွတာမလွတာ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူးကြာ”<br /><br />ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕က လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း လုပ္ေလ့ရွိၾက တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘ၀လက္တြဲေဖာ္က လုပ္ငန္းအျဖစ္ ၀င္၍ကူညီသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း တူလိုသားလို အမ်ဳိးသားငယ္မ်ားက ကူညီသည္။ ကိုယ့္ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ တစ္မူထူးျခားရမွ။ ဘယ္သူေတြ ဘာမလုပ္ မလုပ္ ကုိယ္လုပ္၏။ ” ပြင့္၀ါ” ဆိုေသာ မိန္းကေလးငယ္မွာ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ အသံက်ယ္က်ယ္ စကားေျပာတတ္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈ မသိမ္ေမြ႔သည္မွအပ လုပ္ငန္းအတြက္လိုအပ္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေန၏။<br /><br />ၿပီးေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ရန္ကုန္ မွာအရာရွိေတြ တာ၀န္ႏွင့္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း မႏၱေလးမွာ အဖိုး၊ အဖြား အေဒၚမ်ားရွိ၏။ ဆက္ခက္ထရီျဖစ္၇န္ လံုေလာက္ေသာ သင္တန္းမ်ားအားလံုး ၿပီးၿပီးသည့္ေနာက္ စကားေျပာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ရံုးလုပ္ငန္းကအစ အကုန္ကၽြမ္းက်င္၏။ ကဲ မလွမပေလးေရ လုပ္ငန္း ေဖၚအျဖစ္ေတာ့ လက္တြဲႏိုင္ပါၿပီ။<br /><br />ပြင့္၀ါအေပၚမွာ ေက်နပ္ဆံုးကေတာ့ စီမံခန္႔ခြဲတတ္မႈႏွင့္ လုပ္ငန္းသစ္ စီမံဖန္တီးမႈပင္။ ဥာဏ္ကုိ ပါးပါးလႊားသံုးၿပီး ခ်င့္ခ်ိန္ေ၀ဖန္၏။ တတ္သိလိမၼာေသာ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ပုိ၍ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔လွသည္။ ကိုယ့္ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကုိပင္ တစ္ခါတစ္ခါ သူကလက္မခံ။ သူ႔အစီအမံႏ်င့္ မတုိက္ဆိုင္လွ်င္.<br />” ဆရာ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္တစ္ပတ္ေပးပါ။ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူးေသခ်ာရင္ ကၽြန္မဘက္က အစီအစဥ္ေတြအားလံုး ဖ်က္ပစ္မယ္။ ကၽြန္မထင္ထားတာမွန္ရင္ ဆရာ ဘယ္လိုလဲ”<br /><br /><br />စိန္ေခၚတာမ်ဳိးမဟုတ္ေသာ ျပတ္သားမႈမ်ာျဖင့္ အလုပ္လုပ္၏။ ပြင့္၀ါေၾကာင့္ပင္ အျမတ္အစြန္းေတြ အခါခါ ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ပြင့္၀ါက တီထြင္ဆန္းသစ္မႈမ်ားကုိ အလြန္ ၀ါသနာပါ၏။ အေသးအမႊားကုိလည္း စိတ္၀င္စား၏။ ရွာရွာႀကံႀကံ ေဖြေဖြဖြဖြ လုပ္ခ်င္တတ္၏။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ေျပးလႊား၊ အာၿပဲၿပဲႏွင့္ ကုမၸဏီမွာ ဟိန္းေဟာက္၊ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆီ ကိုယ္ တုိင္ဆင္း၊ မအားမလပ္သည့္ၾကားက မံုရြာ၊ မေကြးပခုကၠဴနယ္ေတြ ဘက္ကုိထြက္ ျပည္ပပုိ႔ကုန္အ ျဖစ္ ေျမႀကီးမွာ ကပ္ေပါက္သည့္<br /><br />အရြက္အပင္ အျမစ္ေတြကုိလည္း စုေဆာင္း သိမ္းဆည္း၏။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ညာလက္ရံုးကေတာ့ “ပြင့္၀ါ” ပင္ ျဖစ္၏။<br />မေမွ်ာ္လင့္စြာပင္ ပြင့္၀ါက ကိုယ္ႏွင့္ကိုယ္လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ကုမၸဏီမွ အၿပီးအပိုင္ ႏုတ္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြေ၀ရၿပီ။ အရာရာမ်ားမွာ စီးပြားေရး မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္တတ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ လက္ရံုးအျပဳတ္မခံႏိုင္။ ကိုယ္ပြင့္၀ါကို စည္းရံုးရေတာ့မည္။ ေငြေၾကး၊ ရာထူးဂုဏ္၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာ၊ ပြင့္၀ါအတြက္ လိုအပ္ဆံုးအရာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ။<br /><br />အေတာ္ေလးစဥ္းစားရခက္၏။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လွသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ပြင့္၀ါ၏၀င္ေငြကုိ မိသားစုက မွီခိုေနျခင္းမရွိ။ အရာရွိအရာခံ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႔ ရာထူးဂုဏ္ထူး တစ္ခုခုျဖင့္ ေသြးေဆာင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္ဦးေတာ့ ဘယ္လိုရာထူးမ်ဳိးကုိ ကုိယ္က ေပးႏိုင္မွာလဲ၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာကေတာ့ ကုိယ့္၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ကုိယ္ကေပါမ်ားပုိလွ်ံစြာ ေပးေနက်။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေအာင္ေစရာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ပြင့္၀ါကုိ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကလည္း ဆြဲေဆာင္ရန္ ခက္ခဲလိမ့္မည္။<br /><br /><br />ေပးမည္ဆိုေသာအခါ ဘယ္လိုလက္ေဆာင္ကုိလိုလားမလဲ ေတြးခက္ေလစြ။ ပြင့္၀ါက အလွအပလည္း သိပ္မျပင္လွေပ။ ပြင့္၀ါကုိ စိတ္မ၀င္စားျခင္းသည္ ထုိအ ေၾကာင္းအရာလည္း ပါလိမ့္မည္ထင္၏။ ပြင့္၀ါမွာ အလွအပႏွင့္ဆိုတာ မရွိလွေပ။<br />မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွား သြယ္ႏြဲ႕လွပေသာ လက္ကေလးမ်ား ရွိတတ္ေသာ္လည္း ပြင့္၀ါမွာ လက္ကအစ မလွမပ ႏိုင္လြန္းလွ၏။<br /><br />ကိုယ့္ေရွ႕မွာ စာထုိင္ေရးလွ်င္ ဘယ္လက္လက္ကုိ စားပြဲခံုေပၚမွာ တင္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိၾကည့္ ကိုယ့္မွာရယ္ခ်င္မိ၏။ တကယ့္က်ီးကန္းေျခေထာက္ေလးေတြလိုပဲ။ နဖူးေမာက္ေမာက္ကုိ မွန္မွာ မၾကည့္မိေလေရာ့ သလား။ ေျပာင္းတင္းတင္းသိမ္း၍ ေနာက္စိလံုးလံုးကေလး ေပၚေနေအာင္ ဆံပင္ကုိ က်စ္က်စ္စု စည္းထားတတ္သည္။ အိုဆြဲေဆာင္မႈ ကင္းေလစြ ပြင့္၀ါ။<br />စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ………။ ပြင့္၀ါ၏ မ်က္၀န္းကေလးမ်ားကုိ ထူးထူးျခားျခား သတိ ထားမိသည္။<br /><br />ကိုယ့္မွာ ခ်က္ခ်င္းအေျဖရသြား၏။ ကိုယ့္ေပၚမွာ အလုိက္သိခဲ့တဲ့။ က်ဳိးႏြံခဲ့တဲ့ ေအာင္ ျမင္မႈေတြကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ မိန္းခေလး ကုိယ္ကစိတ္မ၀င္စားေသာ္လည္း ကိုယ့္ အေပၚမွာ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ့္အေပၚမွာ တိမ္းညြတ္မေနဘူးလား။ ကိုယ့္ဘက္ကုိ ညြတ္ လာေအာင္ ကုိယ္ကမဆြဲႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ္ေပၚမွာ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ ေနၿပီဆိုပါေတာ့။ သူကိုယ့္ကုိ ဘယ္အစြန္႔ခြာေတာ့မွာလဲ…………။ အိုေက။<br /><br /><br />စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ ကေလးမ၏ ရင္ထဲမွာ အသည္းႏွလံုးရွိ၏။ ထိုအသည္းႏွလံုးက ” Brand New” ကေလး။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ တက္ခဲ့သည့္ တစ္ေလွ်ာက္ လံုးမွာ မိန္းမလွကၽြန္း၏ သိုးမည္းမကေလး ပြင့္၀ါသည္ ( Roll No.1) ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး အာရံု ျပဳလွ်က္ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းေတြ သင္တန္းေတြၾကားမွာ အလုပ္ လုပ္လို႔မဆံုး။<br /><br />ကဲ………… အူရိုင္းမကေလးေရ ကိုယ္ကစိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ မင္းကိုယ့္ကို စိတ္၀င္ စားေပေတာ့။<br />ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကိုယ့္သမားေတာ္ႀကီး ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့၏။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္ရွင္မအ ျဖစ္ေတာ့မဟုတ္။ ယူခဲ့ေသာ ဘြဲ႕အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သုေတသန ဆက္လုပ္ရန္၊ စာတမ္းေရးရန္ ေဆြးေႏြးရန္။ ကုိယ့္အိမ္ရွင္မသည္ ကိုယ္ႏွင့္အတူ တစ္ပတ္ခန္႔ေန၍ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။<br /><br />သုေသသနအတြက္ ရန္ကုန္ႏွင့္ေတာင္ႀကီး ကူးကူးလူးလူးလုပ္လွ်က္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ပြင့္၀ါက ကိုယ့္ကို ” သံုးလေလာက္ေတာ့ ဒီကုမၸဏီမွာ လုပ္ဦးမွာပါ” ဟု ေျပာထားေသာ အခ်ိန္တိုကေလးကုိ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္ၿပီး မေႏွာင့္ေႏွးေစရန္ ႀကံရန္ရွိေတာ့သည္။ စစဦးခ်င္း ကုိယ့္မိသားစု၏ ေႏြးေထြးပံုမ်ားကုိ ပံုႀကီးခ်ဲ႕လို႔ေပါ့………………<br />” ဆရာ့ကေလးေတြကုိ သနားပါတယ္ေနာ္” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္း ရသည္ႏွင့္………<br /><br /><br />” ကေလးေတြကုိေတာ့ ကုိယ့္အမ်ဳိးသမီးဘက္က အားလံုးတာ၀န္ယူထားတာ၊ ဘာမွမလို ေစရဘူး။ ဖူးဖူးမႈတ္၊ လိုတာျပည့္၀ၿပီးသား။ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ အဆင္မေျပတာက ကုိယ္ပဲ။ သနားခ်င္းသနားရင္ ကိုယ့္ပဲသနားေတာ့ ပြင့္၀ါ။”<br />” သနားစရာမလိုဘူး။ ဆရာလည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား” တဲ့။ ကာရာအိုေကသြားတာေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္သြားတာေတြ၊ ဘာေတြညာေတြကုိ ရည္ညြန္းဟန္ရွိ၏<br /><br /><br />” ဟာဒါေတြကုိ ေပ်ာ္စရာလို႔မသတ္မွတ္ရဘူး ပြင့္၀ါရဲ့ ေပ်ာ္လိုေပ်ာ္ျငား ရွာေဖြေနရတာ။ တကယ့္ဘ၀မွာ ဒါဟာ ၿပီးျပည့္စံုမႈ မဟုတ္ဘူး။”<br /><br />” ဟင့္ ဒါဆိုဘာလဲ၊ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ”<br /><br />” သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕၊ ေမတၱာ၊ အခ်စ္ အဲ့ဒါေတြကုိ ပြင့္၀ါစိတ္၀င္စားလားဟင္” ဆိုေတာ့ ကေလးမ ၿငိမ္သြား၏။ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားေသာ မ်က္၀န္းအစံုမွာ အေျဖရွာ သည္။<br /><br />” ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ရႈပ္တယ္” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ရွက္အမ္းအမ္းေျပာၿပီး အလုပ္စကားဆီ သို႔ စကားလမ္းေၾကာင္းကုိ လႊဲပစ္သည္။ ကုိယ့္ပစ္မွတ္ကုိ နီးလာၿပီဟု အားတက္ကာ ပြင့္၀ါေရွ႕မွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပရတာေတြ၊ အလုပ္ကိစၥေတြမွာ ပြင့္၀ါၿပီးမွ ၿပီးရတာေတြ ကိုယ့္မွာေယာက်္ားတို႔ မာယာ ဘယ္ႏွျဖာမွန္းမသိ၊ အေတာ္ေလးသံုးျဖဳန္း ပစ္လုိက္ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး ကုိယ့္ကုိ ဘာ ျဖစ္လို႔မေႂကြရမွာလဲ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ျဗဳန္းဆို ပြင့္၀ါဘက္က ေျပာင္းလဲမႈစတင္ခဲ့သည္။<br /><br />“ဆရာ က်မေနာက္လဆန္းေလာက္မွာ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္။”<br /><br />” ဘာ. ဘယ္လို” ကိုယ္က အံ့ၾသႀကီးစြာျဖင့္ ပြင့္၀ါကုိ စူးစိုက္ၾကည့္၏။ ၿပီး မ်က္၀န္းျဖင့္ ညႈိ႕၏။ မ်က္လႊာခ်သြားသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေရးတႀကီး ခ်ိန္းထားေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ မ်ားေရာက္လာသည္။ ေဆြးေႏြးရ တိုင္ပင္ရ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရႏွင့္ ခရီးေတြထြက္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးမအားမလပ္ခဲ့ၾက။ ညေနတုိင္း ပြင့္၀ါ အိမ္ျပန္ေတာ့ မည္ဆိုမွ ဆယ္လူလာဖုန္းကုိ ထည့္ေပး လုိက္ၿပီး………..<br /><br />” ညက်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္းေျပာမယ္။”<br />ထိုညေနက ပြင့္၀ါကုိ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္သြားသည္။ အဓိက ကိုယ့္ကြန္ယက္က ရုန္းမထြက္ေစဖို႔။ ” ခ်စ္တယ္” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္းမွ မပါေစရဘဲ ပြင့္၀ါေရ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ကုိယ္တို႔စီးပြားေရးေလာကမွာ မတရားဘူးဆိုတာ ဘာမွမရွိ။<br />ပြင့္၀ါဘက္ကေတာ့ ဘာမွေ၀ဖန္ျခင္းမျပဳ၊ အတုိက္အခံသိပ္မေျပာ၊ အင္း…….အဲ ……..ႏွင့္ မလွမပ။<br /><br />မ်က္ႏွာညိဳညိဳေလးမွာ ရွက္ေသြးေတြျဖာေနလိမ့္မည္လား။ ႏႈတ္နည္းျခင္းသည္ ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္ျခင္း၏ သေကၤတေပပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဖုန္းကုိ ပိတ္မပစ္ျခင္း အတြက္ ေက်နပ္၏။ အားလံုး ေျပာၿပီးေသာအခါ ပြင့္၀ါက အလုပ္မွတစ္ပတ္နားရန္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ရတယ္ေလ ခံစားေပေတာ့ မိန္းခေလးေရ စဥ္းစားေပေတာ့။<br /><br />တစ္ပတ္ျပည့္ေသာေန႔မွာ ပြင့္၀ါအလုပ္ျပန္၀င္၏။ တစ္ေနကုန္ ေရွာင္သလို လုပ္ေနသည္။ အူရိုင္းမေလးဆိုေတာ့ ရွက္ေနမွာေပါ့။ ကုိယ္က အလုိက္သိေပးလုိက္သည္။ ပြင့္၀ါကေတာ့ လုပ္ငန္း ခြဲကုိယ္ယစားလွယ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္မဆံုးႏိုင္ေတာ့။ ေန႔လည္ခင္းေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္မွာ ထံုးစံအတုိင္း ေကာ္ဖီႏွင့္ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ပို႔ရင္း………<br /><br />” ဆရာ့ကုိ ညေနက်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ခ်င္တယ္။”<br /><br />” ရတယ္ေလ တစ္ေနရာရာကုိ သြားၾကတာေပါ့။ ပြင့္၀ါကုိ ကုိယ္ေန႔လည္စာေကၽြးမယ္။”<br /><br />” အခန္းနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္မ်ဳိးေတာ့ မသြားခ်င္ပါဘူး။”<br /><br />” ဒါဆိုုပြင့္၀ါစိတ္တိုင္းက် ေနရာကိုေရြးပါ။”<br />” ညေနခပ္ေစာေစာပဲ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းကုိ သြားရင္ ေကာင္းမလား၊ သာယာတယ္ ဆရာ။”<br />“အိုေက”<br /><br />ထိုညေနက ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ ပါမလာသလို ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ ဇာတ္ကုိ ဘယ္လိုဆက္ကရမလဲ၊ ဒီကေလးမ ကုိယ့္ကုိတကယ္ပဲ ၿငိေနလွ်င္ ဘယ္လိုဆက္ၿပီးစီစဥ္ ရမလည္း၊ ကုိယ္စီမံဖန္တီးခဲ့ေသာ ကိစၥအတြက္ အနည္းငယ္ ေတြး၍ ပူမိ၏။ ကိုယ့္ဘ၀လမ္း တေလွ်ာက္မွာ ထိခဲ့၊ ၿငိခဲ့၊ ကလိခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေသာအခါမွ အမွ်င္တတန္း တန္းႏွင့္ ဇာတ္လမ္း မရႈပ္ေစရ။<br /><br />ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ေတြသာ အလွပဆံုးခ်န္တတ္ေအာင္ ႀကံခဲ့၏။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူမွလည္း မနစ္နာေစရ။ ကို္လိုတာယူ၍ သူတို႔လိုတာလည္း ေပးခဲ့သည္ခ်ည္းသာ မို႔ ကုိယ့္မွာဘာမွမျဖစ္။ ထားပါေတာ့ေလ အမည္းစက္မ်ားလိုပဲ။<br />ပြင့္၀ါကိုေတာ့ အနည္းငယ္ စဥ္းစားရသည္။ ကုိယ္လက္တည့္စမ္းခဲ့သော မိန္းခေလးမ်ား ထက္အမ်ားႀကီးဦးေႏွာက္ေကာင္းသူဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကြန္ယက္သည္ ပြင့္၀ါတစ္ေယာက္တည္း ကုိသာ ရစ္ပတ္သည္မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္ေရာသူပါ ရုန္းမထြက္ႏိုင္လွ်င္ ဒုကၡ၊ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔လာ၏။<br /><br />ပြင့္၀ါကလည္း ဘာေတြေတြးလာမွန္းမသိ၊ ၿငိမ္ေနလိုက္ပံုက ေက်ာက္ရုပ္တမွ်၊ ခါတိုင္းဆို သူ႔စကားခ်ည္း ေရပက္မ၀င္၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ကုန္သည္ေတြအ ေၾကာင္း၊ ကုိယ္စားလွယ္ေတြအေၾကာင္း၊ သိသိႏိုင္လြန္း၊ ေျပာေျပာႏိုင္လြန္း၊ ကိုယ့္မွာနားမခံ သာ၍<br /><br />” ပြင့္၀ါရယ္ မေမာေသးဘူးလား၊ နားေညာင္းလို႔ ခနနားပါရေစ” ေျပာယူရသည္အထိ အသံ ကလည္းၾသၾသက်ယ္က်ယ္။ အခုေတာ့ေတမိလုပ္လာသည္။ ကားရပ္ၿပီး အင္းေစာင္းကုိဆင္း ဇင္းမယ္ပင္တန္းက ႀကိမ္ခံုႀကီးမ်ားေပၚမွာ ထိုင္ စားစရာ ေကာင္းႏိုးရာရာေတြ မွာၿပီးသည္အထိ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။<br /><br />ဘယ္လိုလဲ၊ စကားေျပာခ်င္ဆို ေခၚလာၿပီး၊ ဘာမွလည္း မေျပာပါလား၊ ေျပာေလ၊”<br /><br />” က်မ မနက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္မဆင္းေတာ့ဘူး ဆရာ။ အၿပီးထြက္ေတာ့မယ္။”<br /><br />“အိုမဟုတ္တာ ပြင့္၀ါ၊ အလုပ္ကိစၥေတြ မၿပီးမျပတ္နဲ႔”<br /><br />” အားလံုးၿပီးျပတ္ၿပီဆရာ၊ က်မအကုန္စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္လူလာဖုန္း ဆရာျပန္မယူေတာ့ အလုပ္မဆင္းေပမယ့္ တစ္ပတ္လံုး ဖုန္းနဲ႔စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကုိလည္း လိုအပ္တဲ့လူေတြကုိေခၚၿပီး အကုန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္လစာ စီမံခ်က္ေတြ ေရးေပးခဲ့တယ္။ အကုန္ပဲဆရာ၊ ဒီေန႔ လည္း တစ္ေန႔လံုးလုပ္ငန္းခြဲေတြအားလံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ခ်ပါ ဆရာ အကုန္ အၿပီးအစီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာတစ္လအတြင္း အသစ္တစ္ေယာက္ ရွာႏိုင္ရင္ အိုေကပါပဲ။”<br /><br />” ကုိယ္ အသစ္မလိုခ်င္ဘူးပြင့္၀ါ။ လုပ္ငန္းေတြအတြက္အသာထားလုိက္စမ္းပါ။ ကုိယ္တို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ေျပာၾကရေအာင္။”<br /><br />” ဆရာေျပာခ်င္တာ ေျပာပါ၊ က်မတို႔ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔အျဖစ္ အားလံုးကုိ နားေထာင္ေပးပါ့ မယ့္။”<br /><br />” ႏိုး ႏိုး ကုိယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိေစရဘူး။ ကုိယ္ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး ပြင့္၀ါ။ အလုပ္ထြက္ၿပီးရင္မင္း ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ထြက္ခ်င္ရတာလဲ၊”<br /><br />” က်မ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကုိ သြားဖို႔ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးၿပီပဲ ေဖေဖတို႔ပဲ လုပ္ေပးတာပါ။ ဟိုမွာက်မရဲ့ အကုိႀကီးလည္း ရွိေနတယ္ေလ။ ဟုိမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္။ ၿပီး ဒီျပန္လာရင္ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္း တစ္ခုကုိ လုပ္မွာေပါ့။”<br /><br />“ပြင့္၀ါရယ္၊ ကုိယ့္ကုိထားခဲ့ေတာ့မွာလား၊”<br /><br />” ဆရာကလည္း က်မတစ္သက္လံုး ဆက္ခက္ထရီပဲ လုပ္ရေတာ့မွာလား။”<br /><br />” မဟုတ္ဘူးေလ၊ မင္းဆႏၵရွိရင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားမလဲ၊ လကမၻာသြားဦး မလား ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ကုိယ္အကုန္ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါတယ္၊ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္တစ္ ေယာက္တည္းက်န္ရစ္မျဖစ္ႏိုင္လုိ႔ အဲ့ဒါပြင့္၀ါ နားလည္မေပးႏိုင္ဘူးလာ။”<br /><br />” အို အဓိပၸါတယ္ေတြ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္ဆရာ”<br />” ဘာလို႔ ျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး၊ကုိယ္အားလံုးတာ၀န္ယူတယ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပြင့္၀ါ ဘာဆိုဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ပြင့္၀ါ နားလည္လားဟင္။”<br />” ဟင့္အင္း”<br />” ကုိေျပာမယ္”<br /><br />ကုိယ္ကုိ အနည္းငယ္ ေရွ႕ကုိင္းလွ်က္ ပြင့္၀ါ၏ လက္ဖ်ားေလးမ်ားကုိ ဆြဲယူရန္ စိတ္ကူး၏။ ပြင့္၀ါက ကုိယ္ကုိေနာက္သို႔ ယိမ္းလွ်က္ ေရွာင္သလိုျပဳၿပီး………<br />” က်မ ေျပာတာကုိနားေထာင္ပါဦး” ဟုဆိုသည္။<br /><br />ကုိယ္ကေခါင္းရမ္းလွ်က္ ” ကုိယ္ ပြင့္၀ါ အတြက္စီစဥ္ထားတာေတြ အမ်ားႀကီး၊ ပြင့္၀ါအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္က်ပါေစ၊ ကုိယ္တာ၀န္ ယူႏိုင္တယ္ ေနာက္ၿပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ သေဘာပါ။ အခ်စ္၏ သန္႔စင္မႈဆိုတာကုိ ပြင့္၀ါ နားလည္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္ပြင့္၀ါကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ အက်ဥ္းအက်ပ္ မ်ဳိးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိေစရတဲ့ နည္းမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ကုိယ္ပြင့္၀ါကုိ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ သြားမယ္။ အဲ့ဒီအကူအညီေတြကုိ ပြင့္၀ါယူရမယ္။<br /><br />“အို ရွက္စရာႀကီး။”<br /><br />” ဘယ္သူ႔ကိုလည္း၊ ဘာကုိရွက္တာလဲ ပြင့္၀ါ၊” ကုိယ္က အသံကုိ တမင္တိုးညွင္းလွ်က္ ယု ယၾကင္နာစြာ ေမးေတာ့ ႏွင္းဆီရဲရဲမ်က္ႏွာကို ငံု႕ထားသည္။<br /><br />” ကၽြန္မရဲ့ လိပ္ျပာကုိပါ၊”<br /><br />” လိပ္ျပာ” ကုိ …………တဲ့၊ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ တကယ္တမ္း လက္ဖ်ား ေျခ ဖ်ားေအးသြားတာ ကုိယ္ကုိတုိင္ပါပဲ၊ ပြင့္၀ါကုိ အံ့ၾသစြာ ေငးေမာမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းျပန္ ေမာ့လာ၏၊ ရွက္ေသြးမ်ား ပ်က္ျပယ္လ်က္ မ်က္၀န္းတို႔ကလည္း ၾကည္လင္ေတာက္ပစြာ…။<br /><br />“က်မ ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ကိုယ္စြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တာ၊ တျခားႏိုင္ငံကုိ ထြက္တယ္ ဆိုတာ သူမ်ားကုိ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အထင္ႀကီးလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုခုကုိ ေရွာင္တိမ္းခ်င္တဲ့ သေဘာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ က်မတို႔လိုလူငယ္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ၊ လက္ေတြ႔က်က်သိခ်င္တယ္။ သူတို႔လုပ္သလို လုိက္လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။<br /><br />ဆရာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ခုဆိုရင္ က်မတို႔ တင္ပို႔ေနတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြကုိ သူတို႔ဆီမွာ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာေတာင္ သိခြင့္၇တာမဟုတ္ဘူး။ ဂ ဳန္ လက္သည္းရြက္လိုမ်ဳိး ခေရပြင့္ေျခာက္၊ မ ဴသကပြင့္ေျခာက္ေတြက အစ ေဘာစကိုင္းေစ့ေတြ ၀ယ္သာ၀ယ္တာ ဘာလုပ္မယ္လို႔ ေျပာေဖၚမရဘူး။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လွလွပပ ထုတ္ပိုးၿပီး ဒီပစၥည္းေတြဟာ အသြင္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ က်မတို႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ က်မတို႔ က ေစ်းကုိ ဆယ္ဆေလာက္ျပန္ေပးၿပီး ၀ယ္ရတာပဲ။<br /><br />ကၽြန္မတို႔မွာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္ေအာင္ မဖန္တီးႏိုင္ေသးေတာ့ ကုန္ၾကမ္းပုိ႔ရံုေလာက္နဲ႔ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ က်မတို႔ညံ့ၾကတာ၊ အနည္းဆံုး သူမ်ားႏိုင္ငံကုိ လက္ေတြ႔က်က် ေရာက္သြားရင္ ကုိယ္ဘာညံ့လည္း ဆိုတာေတာ့ သိလာခဲ့မွာပဲ။”<br /><br /><br />ကုိယ္ကေတာ့ ပြင့္၀ါကုိ စိတ္ကုန္စျပဳလာသည္။ ဘယ္လိုငတံုးမေလးကုိမွ ညႈိ႕မိပါလိမ့္။ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခားျဖစ္ကုန္၇င္ ဒုကၡ။ ကုိယ့္သိကၡာေတြ ပြန္းပဲ့တာပင္ အဖတ္တင္ေတာ့မည္။<br /><br />“ေနာက္တစ္ခုက က်မတို႔ မိန္းခေလးေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြ ဘယ္အေျခ အေနအထိ ႀကိဳးစားခြင့္ရွိႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေပါ့။ သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့တုန္းက က်မတို႔ရဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ဦးစားေပးၿပီး သင္ေပးလိုက္တဲ့ အဓိက အခ်က္က ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စာရိတၱအတြက္ စိတ္ခိုင္ဖို႔ပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလဲအထပ္ျပဳရမယ့္ အတုိင္းအတာကုိ ကန္႔သတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ၊ က်မဆရာ့ကုိ……..”<br /><br /><br />မီးပ်က္သြားသလို ရပ္တန္႔သြားေသာ ပြင့္၀ါ၏ စကားတန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ့္ဘက္က တုိက္ကြက္ကုိတစ္ဟုန္ထိုးျဖင့္ က်ားကြက္အသြင္ေဆာင္ရန္ စိတ္ကူးရ၏။ကုိယ္မင္းကုိ အရႈံးမခံ ႏိုင္ဘူး ပြင့္၀ါ။”<br /><br />” ပြင့္၀ါ ကိုယ့္ကုိ တစ္ခုေတာ့ ေျဖပါ၊ ေနာ္ပြင့္၀ါ”<br /><br />” ေျဖႏိုင္ရင္ ေျဖပါ့မယ္။”<br /><br />” ပြင့္၀ါ တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးဘူးလား။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္ဆိုတာကုိေရာ သိလား။”<br /><br />” အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ။”<br /><br />” ေၾသာ္ ကုိယ့္ကုိ ျပန္ေမးေနျပန္ၿပီ။ အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္ရဲ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားမႈေပါ့ ကေလးရယ္ အဲ့ဒါမင္းသိလားဟင္ ပြင့္၀ါ။”<br />ကေလးမ ေတြေ၀သြားသည္။ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးရန္ ႀကိဳးစားရ၏။။ တစ္ဆင့္ခ်င္း ေပါ့။<br />“ဒါဆိုပြင့္၀ါကုိယ့္ကုိမုန္းလား။”<br />ခ်က္ခ်င္းေခါင္းရမ္းသည္။<br /><br />“ဆရာ့ကုိ က်မ အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။ ကၽြန္မစိတ္ကူးရွိသမွ် အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဆရာေပးတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ ကူညီမႈေတြေၾကာင့္ပါ။ အေတြးအေခၚအရမ္းေကာင္း ၿပီး အကြက္က် ေထာင့္ေစ့တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊ ပညာေတြလည္း ဆရာ့ဆီက အမ်ားႀကီး ရခဲ့သည္။ သိပ္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။<br />က်မေၾကာင့္ ဆရာဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။”<br /><br />” ဒါဆိုကိုယ့္ဆႏၵကုိ စဥ္းစားေပးေလ။”<br />“မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆရာ၊ ဆရာအခု တိုက္ပံုအကၤ် ီ၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ စဥ္းစားပါ။ တစ္ခါက နက္တိုင္စီးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး။ ဆရာေျပာခ်င္တာေတြကုိ က်မနားလည္ပါတယ္။ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူသူေလးပါး မသိေစရေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ တစ္သက္လံုးေနသြားၿပီး တစ္ေယာက္ရဲ့ အလိုဆႏၵေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖို႔မဟုတ္လား။<br /><br />က်မလိုတဲ့ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ တာေတြကုိ ဆရာကျဖည့္စြမ္းၿပီး ဆရာ့ကြက္လပ္ကုိ က်မကျဖည့္ေပးရမွာပဲ မဟုတ္လား။”<br />တဲ့တိုးက်စြာ ပြင့္လင္းလြန္းစြာျဖင့္ ေမးေနေသာ မိန္းကေလးငယ္သည္ ျမန္မာျပည္မွ ဟုတ္ ေလစြ။ေကာင္မေလးရယ္ ရဲတင္းရန္ေကာဟု မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ခ်င္ေတာ့သည္။<br /><br />” ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိန္းခေလးေတြအတြက္ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အခက္ဆံုးေတာင္ပါပဲ။ ဆ ရာတို႔ကုိမလြန္ဆန္ႏိုင္ရင္ ” ဘုရင္မ” ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူေတြဟာ ” မိဖုရား” ပဲျဖစ္ျဖစ္သြားၾကရတယ္။<br />ကိုယ္ကသဲ့သဲ့ရယ္လ်က္ ” ပြင့္၀ါ မလြမ္းဖူးေသးလို႔ပါ။”<br /><br />” ဆရာရယ္ လြမ္းတယ္ေဆြးတယ္ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ဟင္းခတ္တဲ့ ဆားပါ။ အရသာအတြက္ အေရးပါလွပါတယ္။ အဟာရအတြက္ေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။”<br />ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ အတြက္ အသက္ကယ္ေဆးအျဖစ္ ကုိယ္က ျပန္ပြင့္လင္းရသည္။<br /><br />” ပြင့္၀ါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိ ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားေပးပါ။ ခုလိုကိုယ္ ကျဗဳန္းစားႀကီး အလုပ္ထြက္သြားေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ကုိ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ကိုယ္တို႔မွာလည္း ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီေတြနဲ႔ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပြင့္၀ါေရွာင္ေျပးသြားရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေျပာလာၾကရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။”<br /><br />” သိကၡာထက္ လိပ္ျပာက ပုိအေရးႀကီးပါတယ္ ဆရာရယ္ သူမ်ားေတြ အျပစ္တင္သံကုိ မၾကားခ်င္ရင္နားပိတ္ထားလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာက ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္ရင္ ဘယ္လိုမွ တား လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ထားပါေလ။ ဆရာ့အတြက္ သိကၡာက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ရင္လည္း က်မ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဆရာအစဥ္ေျပသလို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။<br /><br />က်မက ဘာမွေျဖရွင္းေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မသက္ရွိထင္ရွားရွိေနသမွ် ဆရာနဲ႔ပတ္သတ္စရာအေၾကာင္းမွ မရွိေတာ့ လို႔ပါပဲ။ က်မရဲ့ လိပ္ျပာကုိ က်မ ဒီနည္းနဲ႔ သက္ေသျပမယ္။ ဒါက်မရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ဆရာ့ကုိ က်မဒါေတြ ေျပာျပဖို႔ ေခၚလာတာ။”<br /><br />” ကိုယ္ပြင့္၀ါကုိ အရႈံးေပးရေတာ့မွာလား။”<br />” အႏိုင္အရႈံးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဆရာ။ ဒီကိစၥ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားအမွန္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ ဆရာ့လို ေတြးၾကစတမ္းဆိုရင္ က်မလည္း ရႈံးရတာပါပဲ။ က်မတစ္သက္လံုးေလးစားခင္မင္သြား ခ်င္တဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးရတာပါပဲ။ ဒီအတြက္ က်မတကယ္ကုိ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္။ က်မလုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ က်မ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။”<br /><br />“မင္းကို ကိုယ္ေလးစားခ်ီးက်ဳးပါတယ္ ပြင့္၀ါရယ္။”<br />ပြင့္၀ါေခါင္းရမ္း၏။ ၿပိဳမည့္မိုးလို မ်က္ႏွာကလည္း ညိဳေန၏။<br /><br />” က်မကို မခ်ီးက်ဴးပါနဲ႔ ဆရာ၊ က်မဆရာ့အေပၚထားခဲ့တဲ့ ျဖဴစင္ေအးျမတဲ့ သစၥာတရား ေၾကာင့္ က်မရဲ့ ကံၾကမၼက မ်က္ႏွာသာေပးတာပါ တကယ္လို႔သာက်မဟာ ေဆြးမ်ဳိးမိဘ ဘိုးဘြား ရဲ့ လံုၿခံဳတဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ဳိး၊ ဘာသာတရား လူမႈေရး က်င့္၀တ္ေတြရဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကး၊ အဲ့ဒါေတြထဲက တစ္ခုခုခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရင္ ဆရာ့ကုိ ပံုၿပီး အားကိုးရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ရင္ ခုလို ဆရာ့ကုိတုံ႔ျပန္ႏိုင္ပါ့မလား။<br /><br />ဒါဆိုရင္ ဆရာေရာ က်မဟာ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ၾကၿပီး သံသရာမွာ အရမ္းရုပ္ဆိုး သြားၾကေတာ့မွာ။”<br />ပြင့္၀ါ၏ အသံမ်ား တျဖည္းျဖည္း တိုးတိမ္သြား၏။ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံေန သည္။<br /><br /><br />“တကယ္လို႔မ်ား က်မေနရာမွာ အသစ္ေရာက္လာမယ့္ ဆရာ့ရဲ့ လုပ္ငန္းေဖၚဟာမိန္းခေလး ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီမိန္းခေလးဟာ ဆရာ့ရဲ့အရိပ္ကုိပဲ အျပည့္အစံုခိုနားရမယ္ဆိုရင္ ဆရာ့လိပ္ျပာ ကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္စကားေျပာရဲတဲ့ သစၥာတရားနဲ႔ လက္တြဲေခၚႏိုင္ပါ့မလား။ က်မတို႔ျမန္မာမိန္းခေလး ေတြဟာ ကမၻာ့ အဆင့္မွီေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာပဲ စမ္းသပ္ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလိမ္မညာရဲၾကပါဘူး” တဲ့ ပြင့္၀ါငိုသည္။ ရႈိက္၍ငိုသည္။<br /><br /><br />အူရိုင္းမဟု ထင္ခဲ့သူက ျပတ္သားျပေနသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ မျပတ္သားႏိုင္။ မခံခ်င္စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္ႂကြလာ၏။ တကယ္ဆို ကုိယ္ကစိတ္ေတာင္မွ ၀င္စားခဲ့တာမဟုတ္။ ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပင္မလို။ အလွအပကင္းမဲ့လွေသာ ခႏၶာကလည္းဆြဲေဆာင္မႈမရွိ၊ ကုိယ့္အမွားဟုပင္ ေျပာရေတာ့မွာလား။ အစတုန္းကေတာ့ ကုိယ့္တြက္ကိန္းႏွင့္ကုိယ္ ဟုတ္လို႔။<br /><br />ၿငိရံုကေလးၿငိ၍ ကုိယ္တုိင္အသံုးခ်သြားရန္။ ထင္ထားသည့္အတုိင္း ျဖစ္မလာဘဲ စက္ေသနတ္ ပစ္သလို တေ၀ါေ၀ါတိုက္ခိုက္ေနေတာ့၏။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အရႈံးေပးရမွာလဲ။ ကိုယ္က ခပ္ညံ့ညံ့ ေကာင္မဟုတ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ သူစခဲ့တာမဟုတ္၊ ကုိယ့္ဇာတ္လမ္းကုိ သူ႔နိဂုံးနဲ႔ ဘယ္အဆံုး သတ္ႏိုင္လိမ့္မလဲ။<br /><br /><br />“ပြင့္၀ါ မင္းေျပာတာေတြကုိ ကုိယ္မျငင္းလိုပါဘူး။ မင္းသိပ္ေတာ္တယ္ လိမ္လည္းလိမၼာ တယ္။ စံျပလည္းျဖစ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဒါဖံုးကြယ္မႈတစ္မ်ဳိးပဲ။ လူတိုင္း လူတိုင္းျဖစ္သင့္တာကို သိတယ္။ အေကာင္းဆံုးကုိလည္း ႀကိဳက္တတ္တယ္။ ျဖစ္ေနတာေတြထဲက ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ဖန္တီးလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဖန္တီးၾကမွာၾကည့္ပဲ။<br /><br />ကိုယ့္ဘ၀မွာ ျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ကုိ႔ဘက္က မင္းနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ စိတ္ဓါတ္ေရာ အေတြးအေခၚေရာ အားလံုးအလိုရွိ တယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတြက္ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒီအတြက္ ေနာင္တဆိုတာ ျဖစ္လာ စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုယ္အားလံုးကုိ ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။<br /><br /><br />ခပ္တင္းတင္းပဲ ေျပာပစ္လိုက္၏။ အမိုက္အမဲေလးကုိ ဒီလိုအေလွ်ာ့ေပးလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ၿခိမ္းေျခာက္ပစ္လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဘက္က ျပန္တင္းႏိုင္မလား။ ေန၀င္ရိုးရီ အခ်ိန္မွာ တ စိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူရွိေနေသာ မိန္းခေလးက……..<br />” မလိုအပ္ပဲ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ရင္မဆုိင္ခ်င္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္၊ စြမ္းအားေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္သလို ႏွေျမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေတာ္ဆရာ့အေပၚမွာထားခဲ့တဲ့ ေလးစားခင္မင္မႈ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာမ်ဳိးကုိ ဆရာ့ဆီက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္မေပးႏိုင္ပါဘူး။<br /><br />ဒီအတြက္ က်မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ဆရာကစီးပြားေရးနယ္မွာ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ့မွာ တပည့္ေတြအမ်ားႀကီး၊ မိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားႀကီး အားလံုးက ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြစာေဆာင္ေတြမွာလည္း ဆရာ့သတင္းေတြ ေ၀ဆာလို႔ အမ်ားက၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေတာ္တဆ ဆရာ့ရဲ့လိပ္ျပာက ဆရာ့ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ကေလး မ်ားကဲ့ရဲ့ေနမယ္ဆိုရင္ လူမသိသူမသိ ဆရာအရွက္ရေနမွာ သိပ္ကုိ စိုးရိမ္မိပါတယ္။<br /><br />ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခ်ီးက်ဴးႏိုင္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္လိပ္ျပာက ကုိယ့္ကုိျပန္ဂုဏ္ျပဳရင္ အရမ္း၀မ္း သာစရာေကာင္းတာဆရာရဲ့။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မသိပ္ကုိေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာေစခ်င္လို႔ပါ။”<br /><br />ကုိယ္က ပြင့္၀ါကုိ စကားျပန္ေျပာရန္ ၀န္ေလးသြား၏။ ပြင့္၀ါကမတ္တပ္ရပ္သည္။<br />” ဆရာ က်မကုိ ခြင့္ျပဳပါ၊ ဆရာနဲ႔ စကားေျပာဖို႔အတြက္ က်မမိသားစုကုိ အသိေပးခဲ့ပါ တယ္။ က်မရဲ့အေဒၚနဲ႔ တူေလးေတြလာႀကိဳေနၾကပါၿပီ။ သြားမယ္ဆရာ။”<br /><br />ထိုအခ်ိန္မွ ပြင့္၀ါက အၿပီးအစီးႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့သည္။ ကိုယ္ကလည္း ပြင့္၀ါကုိ ေတြ႔ရန္ မႀကိဳးစားခဲ့ပါ။ အားလံုးေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ဆိုပါေတာ့။<br /><br />လိုအပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေတြးျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ ကိုယ္ႏွင္းကိုယ့္လိပ္ျပာသည္ အစဥ္အၿမဲ အတူတကြ ရွိေန၏။ ကိုယ္လိမ္ညာ၍ မရေသာသူသည္ ကိုယ့္လိပ္ျပာသာ ျဖစ္ေလသည္။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေရႊစည္းစိမ္ မဂၢဇင္း (၁၉၉၇၊ မတ္လ)</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">၀င္း၀င္းျမင့္ နန္းေတာ္ေရွ႕</span><br /><br />အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။<br />ခင္မင္ေလးစားလွ်က္<br />ညီမေလး ပါးလံုး<br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-65992898601082686542009-06-15T15:41:00.000-07:002009-06-15T15:46:32.452-07:00စံျပဖြားဖြားပါးလံုးအခုတေလာ စာေရးဖို႔ကုိ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကုိ စုစည္းလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ကုိ အရမ္းလြမ္းတာလည္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဖြားဖြားကုိေပါ့။ ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ ေခၚမရဘူး။ ပါးလံုးကုိ စကားအရမ္းေျပာခ်င္လို႔ ဖုန္းထိုင္ေစာင့္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ဖြားဖြားကုိ ဖုန္းေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းကဒ္ ေတြ၀ယ္ထားတာေတာင္ ဘယ္လိုမွ ဖုန္းက မ၀င္ဘူး။<br /><br />အင္တာနက္နဲ႔ ေျပာရင္လည္း မစဥ္မေျပ ကြန္နက္ရွင္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ ေျပာရတာဆိုေတာ့ ဖြားဖြားက အသက္အရမ္းႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ မထိုင္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဖြားေျမးရယ္ ဖြားကအသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဖြားေျမးနဲ႔ ဖြား စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္ပါတယ္ကြယ္ ဆိုေတာ့ ပါးလံုး မ်က္ရည္မက်ပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။<br /><br />ဖြားဖြားကိုအၿမဲလြမ္းေနေပမယ့္ အခုတေလာပုိလြမ္းတယ္။ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အခုတေလာ ေနမေကာင္းတာမ်ားလြန္းလို႔ေလ။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျခေတြလက္ေတြ ကုိက္တတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေအးရင္ေပါ့။ အဲ့လိုအခ်ိန္ဆို ဖြားဖြားက ပါးလံုးကုိ ေဆးေတြလိမ္းေပးတယ္။<br /><br />ပါးလံုးနဲ႔အတူတူ ခရီးသြားရင္လည္း ေဆးေတြေဆာင္လာတယ္။ ပါးလံုးနာလို႔ေအာ္ငိုရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာႏွိပ္ေပးတယ္။” ေျမးေလးသက္သာသြားမွာပါ အိပ္လိုက္ေနာ္” ဆိုတဲ့ ဖြားဖြားရဲ့စကားသံကုိ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />အဲ့ဒီေန႔တေန႔ကုိလည္းမွတ္မိေသးတယ္။ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း မ်က္ရည္လည္း၀ဲမိတယ္ ပိုလည္းလြမ္းမိတယ္။ အဲ့ေန႔က ပါးလံုးတို႔ညီအမေလးေယာက္ရယ္ ဖြားဖြားရယ္ပဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္။ အိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ပါးလံုးတို႔ညီအမေတြကလည္း ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတယ္။ ပါးလံုးဆို သူငယ္တန္းေပါ့။<br /><br />အဲ့ေန႔က အိမ္မွာဘာျပႆနာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကုိေတာ့ ပါးလံုးလည္းမသိဘူး။ သိတာကေတာ့ အေဖ့ကုိ သူတို႔ ပါးလံုးတို႔နဲ႔ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ေနရာကုိ ေခၚသြားတယ္။ ၁၃ႏွစ္တိတိ ျပန္မလႊတ္ပဲ ေခၚထားမယ္တဲ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ အေဖ့ကုိ ခ်စ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတို႔အိမ္ကုိလည္း ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္တယ္။ ပါးလံုးညီမေလးအငယ္ဆံုးဆို အဲ့အခ်ိန္က ရွစ္လသမီးေလးေပါ့။<br /><br />ပါးလံုးတို႔မွာ ေနစရာအိမ္မရွိပါဘူး။ အိမ္ခဏခဏ ေျပာင္းရတာကုိေတာ့ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ပါးလံုးတို႔ အိမ္မွာေျခာက္ကပ္ေနတယ္ ၿပီးေတာ့လူႀကီးေတြအားလံုးပ်ာပ်ာ ပ်ာပ်ာ နဲ႔အားလံုးထြက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ညီအမအားလံုးလည္း မ်က္ႏွာေတာ့မေကာင္းႏိုင္ဘူး လူႀကီးေတြဘာျဖစ္လည္းမွမသိတာ။<br /><br />ဒါနဲ႔ဖြားဖြားက ပါးလံုးတို႔ကုိ ေျပာတယ္ အားလံုးဆုေတာင္းၾကမယ္တဲ့။ ပါးလံုးတို႔က ညဆိုအိမ္မွာငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ည၀တ္ျပဳတတ္ၾကတယ္။ ည၀တ္ဆိုတာကေတာ့ ဘုရားရွီခိုးတာေပါ့ေနာ္။ အဲ့ေတာ့အိမ္မွာက ဆုမေတာင္းခင္ ဓမၼသီခ်င္းဆိုတယ္ က်မ္းစာဖတ္တယ္။ ၿပီးမွ အလွည့္က် ဆုေတာင္းၾကတာေလ။<br /><br />ပါးလံုးတို႔က ငယ္ေသးေတာ့ ဓမၼသီခ်င္းေကာင္းေကာင္းမဆိုတတ္ေသးဘူး အေဒၚေတြက ဦးေဆာင္ဆိုေနက်ဆိုေတာ့ အခုလိုဖြားဖြားနဲ႔ ဒီေလးေယာက္ဆိုဖို႔က ဖြားဖြားက သီခ်င္းေရြးတယ္။ အဲ့သီခ်င္းကုိမဆိုခင္အထိ ပါးလံုးစိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္ ဖြားဖြားက သင္ေပးတယ္သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႏုတ္ေတြေပါ့ေနာ္။ အဲ့သီခ်င္းနာမည္က ” အိမ္ေထာင္မွာ ေမတၱာ ” တဲ့။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းအလွည့္က်တာက ပါးလံုး။ ပါးလံုးလည္း ဆုေတာင္းတယ္ ဘာျပႆနာျဖစ္ေနမွန္းမသိေပမယ့္ ဆုေတာင္းလိုက္တဲ့အခါ ၿငိမ္သက္ျခင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းရလာတယ္။ အဲ့လို စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္းမွာ ဘုရားကုိအားကုိးတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ အခုထိဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္မေၾကာက္တာလည္း အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါ။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ဖြားဖြားက ဘာမဆိုလုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ ၀ါသနာမပါလို႔မလုပ္ဘူးလို႔ေျပာတာကုိ သူကဘယ္ေတာ့မွလက္မခံဘူး။ ဘာမဆိုတတ္ေအာင္သင္ ထားရမယ္တဲ့။ ဖြားဖြားက အပင္စိုက္တာကုိ သေဘာက်တယ္။ ပါးလံုးလည္းအတူတူပါပဲ။<br /><br />ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြမ်ား ႀကီးၿပီးစိမ္းလာၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ မနက္တုိင္း ေနမထြက္ခင္ ဖြားဖြားက ေျမေပါက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ဆို အစကေတာ့ မေပါက္ကူခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ ဖြားဖြားကုိခ်စ္ေတာ့ ဖြားဖြားပင္ပန္းမွာစိုး ၿပီး လိုက္ေပါက္တာ ဖြားဖြားအၾကမ္း ေပါက္သြားရင္ ပါးလံုးက ကအေခ်ာေပါ့။<br /><br />ၿပီးမွေက်ာင္းသြား ညေနျပန္ေရာက္ရင္ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြကုိ ျပန္စိုက္။ ေရေလာင္း။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ႂကြားလုိက္ဦးမယ္။ ပါးလံုးစိုက္တဲ့အပင္မွန္သမွ်က မရွင္တာမရွိဘူးဟီးဟီး။ အဲ့လိုစိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္းဖြားဖြားက သင္ေပးတယ္။ ဘယ္ရာသီမွာ ဘယ္လိုစိုက္ရေၾကာင္းေပါ့။<br /><br />ဖြားဖြားက တကယ့္ကုိစံျပပါပဲ ပါးလံုးအတြက္ေတာ့ သူက မနက္ဆိုအေစာႀကီးထတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနမပူခင္ထိ ၿခံထဲမွာလုပ္တယ္။ ၿပီး၇င္ေတာ့ သူေရမိုးခ်ဳိးၿပီးစာထုိင္လုပ္တယ္ သူက ပင္စင္ယူထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသြားဖို႔မလုိေတာ့ဘူးေလ။အသက္ႀကီးၿပီဆိုေပမယ့္ အခုထိေလ့လာဆဲပါ။ ပါးလံုးတို႔ေလ့လာတယ္ဆိုတာ ဖြားဖြားရဲ့ေျခဖ်ားကုိမမွီပါဘူး သူကသူပဲေလ့လာတာမဟုတ္ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးတို႔ကိုလည္း တြန္းတယ္။ ေႏြရာသီဆိုရင္ ေန႔ခင္း ပါးလံုးတို႔ စာလုပ္ရတယ္ စာမရရင္ မေဆာ့ရဘူး။ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြက်က္ရတယ္။ သူေပးတဲ့ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ရတယ္။ မရရင္ေတာ့တုတ္ပဲ။ အဲ့တုန္းက စာမလုပ္ခ်င္လို႔ ဖိနပ္ကိုင္ၿပီးထြက္ေျပးတာေတာင္ မွတ္မိေသးတယ္။ ဖိနပ္စီးေနရင္ မမွီမွာစိုးလို႔ေလ။<br /><br />အဲ့တုန္းကေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထုတ္စည္းထိုးေနတဲ့အသံၾကားရင္ ထိုင္မရထမရ ေဆာ့ခ်င္လို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုိေတာင္မနားခိုင္းလို႔ စိတ္ညစ္မိတယ္။ နည္းနည္းမဟုတ္ဘူး ေတာ္ေတာ္ေလးေနာ္။ ဖြားဖြားကေန႔ခင္းဆိုအိပ္လည္းအိပ္ခိုင္းေသးတယ္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခိုးထြက္ေဆာ့ျပန္လာရင္အရိုက္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ ခါးၾကားထဲ ျမက္ထိုးရ တာလည္းအေမာ။<br /><br />အဲ့တုန္းက ေလ့လာခိုင္းတာေတြကို အပုိေတြလို႔ထင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖြားဖြားေျပာေနက်စကားလည္းရွိေသးတယ္။ နင္တို႔တေန႔ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ခြင့္ မရဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လည္းတဲ့။ မျမင္ခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ႀကိဳးစားပါတဲ့။ အဲ့ဒါအၿမဲေျပာတယ္။<br /><br />ဖြားဖြားကလည္း စိတ္ကူးယဥ္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ အခုေတာ့ ဖြားဖြားေျပာတာေတြက ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တယ္ဆိုတာ ၾကာေလပိုသိေလ။ အဲ့တုန္းက ဖြားဖြားသာ ဖိအားမေပးခဲ့ဘူး စာေတြမက်က္ခုိင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြမလုပ္ခိုင္းဘူးဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ ပါးလံုးသူမ်ားေနာက္မွာေရာက္ေနမွာေသခ်ာပါတယ္။<br /><br />ပါးလံုးက ညတိုင္း ဖြားဖြားကုိနင္းေပးတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ဆို နင္းေနရင္းနဲ႔ ဖြားဖြားကုိ တေန႔လံုးျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြေျပာျပတယ္။ ဘယ္သူ႔ကဘယ္လိုေျပာတာ ဘယ္သူ႔ကုိဘယ္လိုေျပာတာေပါ့။ သူကေအးငါ့ေျမးမွန္တယ္။ မွားတယ္ဆိုရင္လည္း မွားတယ္ ဘာလို႔အဲ့လိုေျပာတာလည္း။ တခါတေလ ျပန္ခ်ပစ္ပါလား ေပါ့။<br /><br />ပါးလံုးငယ္ငယ္က ေက်ာင္းခဏခဏေျပာင္းရတယ္။ ပါးလံုး သူငယ္တန္းနဲ႔ တစ္တန္းကုိ အမွတ္တစ္ ေက်ာင္းခြဲေလးမွာေနရတယ္။ အဲ့တုန္းက တစ္တန္းကအတန္းပုိင္ဆရာမက လွ်က္ဆားေရာင္းတယ္ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္း ေဆးဆို ဘာေဆးမွ ေသာက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။<br /><br />အေပ်ာ္စားဖို႔ဆိုေတာ့ေ၀းေရာ သူက အဲ့ဒီလွ်က္ဆား၀ယ္မစားလို႔ဆိုၿပီး ပါးလံုးႏွေခါင္းကုိ တုတ္နဲ႔ထုိးတယ္။ ဖြားဖြား သိေတာ့ စိတ္တိုတာေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္ဘြားဘြားက အမွတ္(၁) ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာအထက္တန္းျပ ပင္စင္ မယူရေသးဘူး တခါတည္း ေက်ာင္းကုိလိုက္လာ တယ္ေလ။<br /><br />ပါးလံုးအတန္းပိုင္က ပါးလံုးကုိဘြားဘြားရဲ့ေျမးမွန္းမသိတာလည္းပါတယ္ ။ သူ႔ေဆး၀ယ္မစား လို႔အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွိပ္စက္ေနတာ ပါးလံုးကျပန္ေျပာျပေတာ့ ဖြားဖြားက ေက်ာင္းအုပ္ကုိ လည္းသြား တုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ပါးလံုးကုိလည္း ေက်ာင္းပါေျပာင္းလုိက္တယ္။<br /><br />ပါးလံုးတို႔ညီအမေတြ အေဖအေမနဲ႔ မေနခဲ့ရေပမယ့္ အဖြားရဲ့အရိပ္က အေဖအေမရဲ့အရိပ္ထက္ကုိ ေအးျမပါတယ္။ ဖြားဖြားရဲ့ေက်းဇူးေတြကုိသာ ျပန္ဆပ္မယ္ဆိုရင္ဆပ္မကုန္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေလးတစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါက ဘုရားေက်ာင္းမွာ ႏွစ္တိုင္း အေဖမ်ားေန႔ အေမမ်ားေန႔ ကေလးမ်ားေန႔ရွိတယ္။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္ဆိုပါးလံုး စဥ္းစားတာက ဘာလို႔ဖြားဖြားမ်ားေန႔မရွိတာလည္းေပါ့။ ပါးလံုးအလွည့္က်ရင္ ဖြားဖြားမ်ားေန႔ျဖစ္ေပၚေအာင္ကုိ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ေလ။ အေမမ်ားေန႔မွာပဲ ဖြားဖြားကုိလက္ေဆာင္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒါကုိမေက်နပ္ခဲ့ဘူး။<br /><br />ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြက ငါ့အေမကေလ ငါ့အေဖကေလလို႔ေျပာရင္အားက်မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဖြားဖြားနဲ႔ ေ၀းၿပီးေသးခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့မွ တကယ္လို႔သာ အေဖအေမနဲ႔ေနခဲ့ရရင္ ဖြားဖြားရဲ့ေမတၱာကုိအျပည့္အ၀သိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ေလ။<br /><br />ဖြားဖြား ရဲ့သင္ၾကားမႈကုိသာမခံခဲ့ရရင္လို႔ ပါးလံုးမေတြးရဲပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဖြားဖြားသင္ေပးလိုက္တဲ့အရာေတြက ပါလံုး တသက္တာအတြက္ သံုးမကုန္ေအာင္ပဲေလ။ သူတတ္သမွ် အတတ္ပညာအေမြ၊ ပညာအေမြအားလံုးကုိေပးလိုက္တဲ့ဖြားဖြားဟာ ပါးလံုးအတြက္ေတာ့စံျပဖြားဖြားပါပဲ။<br /><br />ပါးလံုးကုိယ့္ကုိကုိခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ အျပစ္တခုလိုခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးလည္းရွိတယ္။ ပါးလံုးဒီကုိလာခံနီး အခ်ိန္မွာ ပါးလံုးက ဖြားဖြားကုိေမ့ေနတယ္။ ဖြားဖြားအနားမွာေနရမယ့္အစား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလြမ္းသယ္ေနတယ္။ ဖြားဖြားက သူ႔ေျမးေလးနဲ႔ေနခ်င္ရွာမယ္လို႔မေတြးမိဘူး။<br /><br />ဖြားဖြားရဲ့ခံစားခ်က္ကုိအၿမဲနားလည္ခဲ့သမွ် အဲ့ဒါကုိေမ့ေနတယ္။ စဥ္းစားတိုင္းမ်က္ရည္က်မိတယ္။ ကုိယ့္ကုိကိုလည္း မသိဘူး။ အဲ့တေလာ ပါးလံုးထြက္လာခါနီး ဖြားဖြားက ပါးလံုးဘာလုပ္လုပ္ စိတ္တိုင္းက်ပံုမေပၚဘူး။ ပါးလံုးကုိဆူပဲဆူေနတယ္။ ပါးလံုးလည္း စဥ္းစားတယ္ ငါသြားခါနီးေတာင္ ဆူေနတယ္လို႔ေလ။<br /><br />အဲ့အခ်ိန္မွာ မသြားခင္ တရက္က်ေတာ့မွ ပါးလံုးအေဒၚကေျပာတယ္ သူ႔ေျမးသြားမယ္ဆိုေတာ့တဲ့ သူကမသြားခင္ သူ႔အနားမွာေနေစခ်င္မွာေပါ့တဲ့ အဲ့ဒီေတာ့မွ ပါးလံုးေသခ်ာစဥ္းစားမိတယ္ ပါးလံုးအရမ္းကုိမွားသြားတယ္ ဒါေပမယ့္ ဖြားဖြားနဲ႔ ေနဖို႔အခ်ိန္က တရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။<br /><br />ပါးလံုးအဲ့ေန႔ကုိမေမ့ဘူး။ ျပန္စဥ္းစားတိုင္းမ်က္ရည္က်မိလို႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွမေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုလည္းမ်က္ရည္က အလိုလိုက်ေနတယ္။ အဲ့လိုဖြားဖြားနားမွာ မေနခဲ့တာကုိ အၿမဲေနာင္တရေနတယ္။<br /><br />ပါးလံုးမွာ အက်င့္တခုရွိတယ္ မနက္တိုင္းေက်ာင္းသြားခါနိးတုိင္း ဖြားဖြားကုိဆုေတာင္းခိုင္းတယ္။ ဖြားဖြားကေခါင္းေပၚ လက္တင္ၿပီးဆုေတာင္းေပးတယ္။ အဲ့လိုေန႔ေတြကုိလည္း မေမ့ဘူး။ အခုေတာ့ ပါးလံုးမွာ ဆုေတာင္းေပးမယ့္ဖြားဖြားလည္း အနားမွာမရွိ။ ဒါေပမယ့္အေ၀းကေန ပါးလံုးကုိအၿမဲ ဆုေတာင္း ေပးေနမယ္ဆိုတာကုိေတာ့ ပါးလံုးယံုၾကည္ပါတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါးလံုးဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေရာက္ပါဘူး။ ပါးလံုးဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မ်က္ရည္မက်ေပမယ့္ ဖြားဖြားကုိလြမ္းတိုင္းေတာ့ မငိုပဲမေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမွာ ပါးလံုးစာလုပ္စရာေတြ မ်ားတယ္။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ ေနမေကာင္းေတာ ့စာကုိလုပ္ခ်င္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဖြားဖြားကုိ အတုိင္းမသိလြမ္းတယ္။ ေျခေတြလက္ေတြကုိ္က္ရင္လည္း ေဆးလိမ္းေပးမယ့္ ဖြားဖြားလည္း အနားမွာမရွိဘူးေလ။<br /><br />ေခါင္းေပၚလက္တင္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးတတ္တဲ့ ဖြားဖြားရဲ့ ဆုေတာင္းသံကိုလည္း လြမး္မိတယ္။ဖြားဖြားဆုေတာင္းေပးၿပီးလို႔ ဖြားဖြားနဲ႔အတူတူ အာမင္လို႔ မေျပာရတာလည္းၾကာေပါ့။ ဖုန္းထဲကေန ေျမးေလးေရ ေနေကာင္းလားဆိုတဲ့ အသံကုိၾကားေတာ့ မငိုပဲမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။<br /><br />ပါးလံုးငိုတာကုိၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ မ်က္ရည္လုိက္က်ၾကတယ္။ ပါးလံုးရဲ့ ဖြားဖြားတေယာက္ အေ၀းမွာ ေနေကာင္းပါေစ။ အစစ အရာရာ အစဥ္ေျပပါေစလို႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာဆု အၿမဲေတာင္းေနပါတယ္ ဖြားဖြားရယ္။<br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;"><br />ဖြားဖြားရဲ့ ေျမးေလး ပါးလံုး</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;"><br />အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။ </span><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-83145378467266824832009-06-07T14:25:00.000-07:002009-06-21T14:39:49.531-07:00ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyaOJelaZENhL3txEYj54psBgwUadnBDjaafpCv9sestFtT9x4N1fl8jel8HXZ0ImGUK9eFlOIJDeG0hX4cZvpe4MDX8GwqIXHxFrNrqG1dgZTMCn9Urlrf8iV4TCKI-II3PKgy0sU-zex/s1600-h/%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92.jpeg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 226px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyaOJelaZENhL3txEYj54psBgwUadnBDjaafpCv9sestFtT9x4N1fl8jel8HXZ0ImGUK9eFlOIJDeG0hX4cZvpe4MDX8GwqIXHxFrNrqG1dgZTMCn9Urlrf8iV4TCKI-II3PKgy0sU-zex/s320/%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92%E1%80%92.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344701350674234930" border="0" /></a><br />အင္း ဒီစကားပံုကုိ ဒီအပတ္ပဲ ပူပူေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရလို႔ ပါးလံုးစာေမးပြဲမၿပီးေသးေပမယ့္ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ေရးျဖစ္တာ။ ေရးခ်င္တာေတြမ်ားေပမယ့္ အခုတေလာ အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ား လြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။<br /><br />လာေနာက္ေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာႀကီးကုိလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပြဲကုိ တရက္လို မွထေျပာတဲ့ ဆရာမကုိ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ရသေလာက္ လုပ္ေပးတဲ့ ကုိမီကုိဇံႀကီးကုိ စပါရွယ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ။<br /><br />ဒီလိုဗ်။ ေျပာမွာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလည္းမသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲမေျဖခင္ တရက္က ေပါ့ ဆရာမက စာေမးပြဲရွိတယ္ေျပာေတာ့ ပါးလံုးတို႔ စိတ္ညစ္ၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္မွလို႔ ေျပာလို႔ အားလံုးက ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနၾကတာကုိး။<br /><br />ပါးလံုးတို႔အခန္းက စာသင္တဲ့အခ်ိန္ တိတ္သေလာက္ နားတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေဟးလား၀ါး လားနဲ႔ ေနာက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အစကေတာ့ အဲ့လိုမရွိၾကဘူးဗ်။ ပါးလံုးက ေက်ာင္ကုိ ေရာက္တာ တပတ္ေနာက္က်တယ္။<br /><br />အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အတိအက်ေရာက္တာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းက ခရီးကလည္းပမ္း လူကလည္း ေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသး။ အထာလည္းမက်ေသးလို႔ မတက္ေသးပဲ တပတ္နားလိုက္တာ။ ေနာက္က် သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အသစ္လိုျဖစ္ေနတာေပါ့။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ေရာက္စက ပါးလံုးတို႔အခန္းထဲမွာ နားခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔ပါတဲ့မုန္႔ေလးကုိ ထိုင္စား နားထဲကုိနားၾကတ္ တတ္ၿပီး ဒီအတိုင္းေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈက "စားဦးေလ"လို႔မေျပာဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိ စားၾကတာ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္မေျပာဘူး။<br /><br />အဲ့ဒါအိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကုိေျပာျပတယ္ေလ။ အေဖလို႔ သူတို႔ကသူတို႔ဟာသူတို႔ ေနတာ စားဦးေလဆိုၿပီးလည္း အားနာတာမရွိဘူးလို႔။ အဲ့ဒါေကာင္းတယ္။ နားေအးတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အေဖက အဲ့လိုမလုပ္ရဘူးတဲ့။ အာရွယဥ္ေက်းမႈက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ၀ိုင္းလုပ္ ၀ိုင္းစားတဲ့။ အဲ့ဒါကုိ သူတို႔သိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္တဲ့။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ အေဖကပဲပင္ေပါက္ေဖာက္တယ္။ ေက်ာင္းကဂ်ပန္မေလးကုိလည္း ေပးတဲ့။ သူတို႔ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ရိုးရာအစားအစာတိုင္းမွာ ပဲပင္ေပါက္ပါတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကုိေပးတာေပါ့ေနာ္ ေနာက္ ထိုင္းမကုိလည္းေပးတယ္။ အာရွသားအခ်င္းခ်င္း အဲ့ဒါမ်ဳိးလုပ္ေတာ့ သူတို႔ကတအံ့တၾသ ၾကည့္ၾက တယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကုိလည္း ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္သြားၿပီး ျမည္းခိုင္းတာ။ သူတို႔ႀကိဳက္ၾကတယ္ေလ။ ဟင္းခ်က္နည္းပါသင္လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကုိပါ ေပးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အာရွ ဆိုင္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ပါးလံုးသူတို႔အတြက္ အာရွကလာတဲ့မုန္႔ေတြ ၀ယ္လာေကၽြးတယ္။ အဲ့ေတာ့ အစက အံ့ၾသတယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ပါ အဲ့လိုမုန္႔ေလးေတြလုပ္လာၾကတယ္။ ပါးလံုးကေတာ့ အစားရဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ အခန္းထဲမွာ အငယ္ဆံုး အေသးဆံုးဆိုၿပီး ဦးစားေပးအခံရဆံုးေလ။ အဲ့ဒါအေရးမႀကီးဘူး ၾကာရင္ ပီပါပိုင္းျပတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဟဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေကၽြးၾက။ ကူညီၾက နဲ႔တျဖည္းျဖည္း အခန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္။<br /><br />ညေနဆိုခ်ိန္းၿပီး ကစားၾက။ ေလွ်ာက္သြားၾက။ ၾကာလာေတာ့ တေယာက္ကုိတေယာက္ အႏြံတာလည္း ခံလာၾကတယ္။ အခုဆို ဇြန္းတေခ်ာင္းတည္းကုိလည္း ၀ိုင္းစားၾကတာပဲ။ အဲ့ေတာ့ တျခားအခန္းနဲ႔မတူေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီမွာ ဗမာလည္းမရွိဘူးဆိုေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတာကုိ ဒီလိုညွိၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />ေနာက္တခုက ပါးလံုးတို႔ ဗမာေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေလးကုိ သူတို႔လက္ခံလာတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုဆို သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈလိုေတာင္ အခန္းထဲမွာ ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ရဲ့ေကာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။<br /><br />လမ္းကူးလို႔ကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ဆီမွာ ဇြတ္ကူးရင္ အဆဲခံရမယ္သာမွတ္။ ဒီမွာကေတာ့ ကုိယ္ကူးမယ့္အေနအထားျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေပးတယ္။ သူတို႔မရပ္မိပဲ အရွိန္လြန္ေမာင္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး လွမ္းေတာင္းပန္တယ္။ ၀ါသနာပါလို႔ ကၿပီးလမ္းကူးရင္ေတာင္ သူတို႔အၿပံဳးမပ်က္ ရပ္ေစာင့္တယ္။ အဲ့ဒါေလးကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ လိုရင္းကုိေတာင္ေမ့ေတာ့မယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလိုဗ်။ ပါးလံုးတို႔အခန္းက အဂၤလိပ္လိုေျပာတာမ်ား တယ္။ တျခားအတန္းေတြက ေနာ္ေ၀လိုပဲေျပာၾကတယ္။ ပါးလံုးတို႔ဆရာမကလည္း ေနာ္ေ၀လိုပဲ ရွင္းတယ္။ အဲ့ဒါအခန္းထဲမွာ မသိရင္အဂၤလိပ္လို တိုးတိုးေလး တေယာက္ကုိ တေယာက္ရွင္းျပ ၾကတယ္။ ဆရာမမသိေအာင္။<br /><br />အဲ့ေန႔က ပါးလံုးကေျပာတယ္။တယ္။ ဆရာမကုိ စာေမးပြဲ မေျဖခ်င္ေသးဘူးလို႔ ေနာက္အပတ္မွ ေျဖမယ္လို႔ ေစ်းစစ္တာ။ သူကေနာ္ေ၀လိုပဲ ပလြတ္ပလပ္ေျပာသြားေတာ့ ေနာက္အပတ္မွလိုလို ဒီအပတ္လိုလို နဲ႔ ေရာေနပါေလေရာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိုစမန္ကလည္း ေနာက္အပတ္ထင္ၿပီး နားခ်ိန္မွာ ေလတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ အျပင္ထြက္သြားေရာ။ အိုစမန္ဆိုတာက ဆိုမားလီးယားကလာတာ။<br /><br />အဲ့ဒါခမီးလာက စိတ္ဆိုးတယ္။ ခမီးလာဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အတြဲဆံုးေပါ့ ေနာ္။ ရိုေမးနီးယားမေလး။ သူကငါမနက္ျဖန္ေက်ာင္းမတက္ဘူးတဲ့။ ရာသီဥတုကလည္း မေကာင္း ဘူးတဲ့။ ေျပးမယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့ မိုနီကာက ေအးတဲ့ ငါတို႔အကုန္မလာရင္ ဒီဆရာမ ဘာတတ္ႏိုင္လည္းတဲ့။ အကုန္ေျပးမယ္တဲ့ ေျပာေရာ။ မိုနီကာကေတာ့ ဂ်ာမဏီသူေပါ့။<br /><br />အဲ့ဒါပါးလံုးကုိညွိတယ္။ ပါးလံုးက ငါေတာ့လာမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္အိုစမာႀကီးက ၀င္လာပါေလေရာ။ သူကေျပာတယ္ ဘာေတြေျပာေနလည္းတဲ့။ ငါတို႔မနက္ျဖန္ ေအာ္လီစြန္းၿမိဳ႕ ကုိသြားမလို႔ေပါ့။ ေအာ္လီစြန္းဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ၿမိဳ႕ကေန ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ကားစီးရ တယ္။<br /><br />ဘာလို႔လည္းတဲ့ ငါတို႔မနက္ျဖန္စာေမးပြဲမေျဖခ်င္လို႔လို႔။ သူကစာေမးပြဲမရွိဘူးမဟုတ္လားတဲ့။ အဲ့ဒါန႔ဲ ပါးလံုးတို႔ သူ႔ကုိ၀ိုင္းၾကတ္ၾကတာ။ ေမာ္နီကာရဲ့ ကားနဲ႔သြားမယ္လို႔ ။မနက္ျဖန္ ခမီးလာတို႔အိမ္ေ၇ွ႕မွာဆုံမယ္လို႔ အားလံုးကုိညွိထားၿပီးေၾကာင္း ေျပာတာေပါ့။ အမွန္က အေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပြဲမို႔လို႔ အားလံုးလာၾကမွာ။<br /><br />သူကနင္တို႔ကလည္းတဲ့ ဆိုၿပီး မ်က္လံုးကအေရာင္ေတာက္လာေရာ။ သူ႔ကုိ ေအးနင္စဥ္းစားေပါ့ လို႔ ငါတို႔ေလွ်ာက္သြားမွာလို႔ နင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ကုိးနာရီမွာ ဆံုၾကမယ္လို႔ေျပာတာေပါ့။ သူကေအးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့အတိုင္းထားလိုက္တာေလ။<br /><br />ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ စာရလားဘာညာေမးတာေပါ့။ ပါးလံုးက စာေမးပြဲဆို ဘယ္ေတာ့မဆို စာကုိတညလံုးနီးနီးထိုင္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီစာေမးပြဲက နီဗာ၀မ္းအားလံုးေျဖရမယ့္ပြဲ။ အဲ့ေတာ့ စာအုပ္ပံုကုိထိုင္ၾကည့္ၿပီး တလံုးမွမလုပ္ပဲ အဲ့ညက အိပ္လိုက္တာ။<br /><br />မနက္မွ အရမ္းခက္တဲ့ဟာေတြကုိ ေရြးၾကည့္သြားတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတို႔ေမးေတာ့ ငါေတာ့ မအိပ္စဖူး အိပ္ေရးေတာ္ေတာ္၀တယ္လို႔ ညကလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ကုိေမးေတာ့ အခန္းတခါမွမရွင္းတဲ့ မီရွယ္က ငါကေတာ့ ညကအခန္းရွင္းတယ္တဲ့။ မီရွယ္ဆိုတာက အာဂ်င္တီးနားက ေဂၚလီေလ။ လွ်ာမွာလည္း အေပါက္ေတြနဲ႔ တကုိယ္လံုးလည္း ေဆးမွင္ေၾကာင္နဲ႔။ နားမွာလည္း အေပါက္သတ္သတ္ပဲ။<br />စာသင္ရင္လည္း ပံုထိုင္ဆြဲေနတာ။ သူကဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲမေျဖဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ ထိုင္ေနတာ။<br /><br />ေအးေဆးပဲသူကေတာ့။ အဲ့ဒါဒီတေခါက္လည္း မေျဖဘူးတဲ့။ ေျပာေရာ။ ခမီးလာကလည္း ငါလည္း အိမ္ကုိၾကမ္းေတြဘာေတြတုိက္တယ္တဲ့ စာမၾကည့္ခဲ့ဘူးတဲ့။ ေမာ္နီကာကေတာ့ ငါကေတာ့ ၾကည့္ တယ္ဒါေပမယ့္ မရဘူးတဲ့။<br /><br />ပါးလံုးက ေစာေသးလို႔ ထိုင္ပြားၾကတယ္ေလ။ စာမၾကည့္ပဲ။ အဲ့ဒါကုိ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ လာတာေတာင္ အိုစမန္က မလာဘူးေလ။ ဆရာမကလည္း သူ႔ကုိေစာင့္တယ္ ငါးမိနစ္ ၿပီးေတာ့ ပါး လံုးတို႔အခန္းမွာ ေျဖရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဟာထဲသြားေျဖရတာ။ တျခားအတန္းက သူေတြနဲ႔။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အိုစမန္ အခန္းမွားေနမွာစိုးလို႔ ဆရာမကလည္း စိတ္ပူေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေမးပြဲ စေျဖပါေလေရာ။ ေမးခြန္းက ေျဖခဲ့သမွ်ထဲမွာ အလြယ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးမေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးေလ။ မေန႔ကၾကတ္ထားတာ။ သူစာေမးပြဲမလာေျဖတာ ပါးလံုးတို႔ကုိ ေစာင့္ေနတာေနမွာေပါ့ဆိုၿပီးေတာ့ ေလ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာ။<br /><br />တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး စာေမးပြဲသာေျဖတာ ဖီးကမလာဘူး။ တကယ္ပါပဲ။ အိုစမန္ကလည္း ေပၚမလာဘူးေလ။ ကုိးခြဲတဲ့အထိ။ အဲ့ဒါေနာက္ခြဲၿပီး ငါးမိနစ္မွ ျပာယာျပာယာနဲ႔ ၀င္လာတယ္။ အဲ့ေတာ့ စီဒီကနားေထာင္ၿပီး ေျဖရတာလည္းပါေလေတာ့ သူကေနာက္က်ေတာ့ သူ႔ကုိအခန္းေသးတခန္းထဲမွာ ေျဖရတာေပါ့ သူကေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ဗ်ာ။<br /><br />သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး အားလံုးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ အဲ့လိုနဲ႔ စာေမးပြဲလည္းၿပီးေရာ ဒင္းက ဒီေန႔ေျဖရတာ အရမ္းကုိ လြယ္တယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အားလံုးက အိုစမန္ နင္ငါတို႔ကုိေစာင့္ေနတာလားေပါ့။ ငါတို႔စတာ လြန္သြားတယ္ေပါ့။ ေျပာေတာ့ သူကဘာလည္းဟင္တဲ့ သူေမ့ေနပံုရတယ္။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ နင္ငါ့တို႔ကုိေစာင့္ေနလို႔ စာေမးပြဲေနာက္က်တာ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ သူကေအာ္ရယ္ပါ ေလေရာ။ ဘယ္ဟုတ္မလည္း သူက အိပ္ယာထေနာက္က်ၿပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ေတာင္မယူႏိုင္ပဲ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာတာ။<br /><br />ပါးလံုးတို႔အားလံုး ေအာ္ပဲငိုရမလား ေအာ္ပဲရယ္ရမလား မသိေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ကုိယ္စထားတာ လြန္သြားတယ္အထင္နဲ႔ စိတ္ပူၿပီး လြယ္လြန္းတဲ့ စာေမးပြဲကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေျဖလိုက္ရတာ တကယ္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အားလံုး ဒီအိုစမန္ နဲ႔မွပဲ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အဟုတ္ပါပဲ။<br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ခင္မင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">ညီမေလးပါးလံုး</span><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-31106900396819852212009-05-31T13:49:00.000-07:002009-06-01T16:24:36.377-07:00က်င္းတူးရခါနီး ရာဇ၀င္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Rfdf0ts29j2PN4GmtWjV0dgpMvK2xXDXcsUnDZSQrEB8SvcASYp7PuFVeZ4nz9Pya0_SQEGzOMjxbNr-287UTe3kTwcpfD8adH5aAZgct0Uy7Nz6RZE2Rip_Fjcfc3Z7GIwuWnT6YqKN/s1600-h/webwoof.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 294px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Rfdf0ts29j2PN4GmtWjV0dgpMvK2xXDXcsUnDZSQrEB8SvcASYp7PuFVeZ4nz9Pya0_SQEGzOMjxbNr-287UTe3kTwcpfD8adH5aAZgct0Uy7Nz6RZE2Rip_Fjcfc3Z7GIwuWnT6YqKN/s320/webwoof.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342095600807135970" border="0" /></a><br /><br /><br />ေခါင္းစဥ္ျမင္ေတာ့ အကုိေတြ အမေတြ၊ ဂ်ီေတာက္ေတာက္(အဆိပ္ခြက္) တို႔ကထင္ဦးမယ္။ ဒီပါးလံုးတေယာက္ ဘာေတြလုပ္ထားျပန္ၿပီလည္းေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္ေရးတယ္ေတာ့ တက္ဂ္ ေတာ့မွာပဲလို႔ေလ။ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ ဖတ္ပါ။ မတက္ဂ္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစရာတရား ေရွ႕ထားၿပီး။ အဟဲ။<br /><br />မေန႔က ေမာင္ေလးတေယာက္ ေျပာတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္ေတာ့ မယ္တဲ့။ သိပ္မေျဖႏိုင္ဘူးတဲ့။ သူပူပင္ေနတဲ့ အသံကုိၾကားေတာ့ ပါးလံုး ကုိယ္ဆယ္တန္းတုန္းက ဆိုးခဲ့သမွ်ကုိ သတိယမိတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးက စာကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြပဲ ေရးခ်င္တယ္။ ဟာသေလးေတြေပါ့။ အခု တေလာက တက္ဂ္ပို႔စ္ကလည္း ေခတ္စားေနေလေတာ့ အဲ့လိုမေရးရတာလည္း ၾကာေပါ့။ အခုေတာ့ ေရးခ်င္တာေလးကုိ ေရးလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။အေႂကြးေလး ကင္းတုန္း။ ပါးလံုးက ဆယ္တန္း မွာ သိပၸံတြဲ ယူထားတယ္ဆိုပါေတာ့။<br /><br />အဲ့ဒါကလည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေျပာျပဦးမယ္။ ကိုးတန္းမွာ ခြဲ ေတာ့ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းမွာ ပါးလံုးတို႔ကို တလတိတိ ဘာသာစံု သင္ေပးတယ္။ အဲ့ဒါမွ ကုိယ္ တကယ္ဘာကုိ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာကုိ သိေအာင္လုိ႔တဲ့။<br /><br /><span id="fullpost">အစက ပါးလံုးက ၀ိပၸံယူတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ကလည္း ႀကိဳက္တာယူခြင့္ ေပးထားေလေတာ့။ ဘာမွ ၀င္မေျပာဘူး။ အဲ့ေတာ့ Physics, Chemistry, Eco. ေပါ့။ စီးပြားေရး လည္း နည္းနည္း စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုေတာ့။ အဲ့ဒါယူမယ္ဆိုၿပီး အဲ့အတန္းမွာသြားထိုင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုးက ေတာ့ ဘိုင္အိုေပါ့။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ စသင္ေတာ့ အီကုိက ပညာျပပါေလေရာ။ ဟာ က်က္ရတာ တြင္တို႔ ကတို႔နဲ႔ ေထာက္ သလားမေမးနဲ႔။ တစ္ခ်ိန္လည္းၿပီးေရာ ဆရာမကုိ သြားေျပာတာေပါ့ ဆရာမ ေရးေပးတာမွားေန တယ္ထင္တယ္လို႔ တြင္ေတြ ကေတြက အရမ္းထပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ငါသင္လာတာ သက္တမ္း လည္းၾကာၿပီတဲ့ ငါ့ကိုအဲ့လိုဘယ္သူမွလာမေမးဘူးတဲ့။ အီကုိဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိးပဲက်က္ရမွာပဲတဲ့။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့ဒါဆိုလည္း မက်က္ေတာ့ဘူးဆရာမရယ္။ သမီးဘိုင္အိုကိုပဲ အရည္က်ဳိလိုက္ ေတာ့မယ္။ အီကုိေတာ့ က်ဳိႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ညာတာပါေတးနဲ႔ သိပၸံတြဲ ယူျဖစ္သြားတာဗ်။ အဲ့လိုနဲ႔ ကုိးတန္းေျဖၿပီးတာနဲ႔ တပတ္ပဲ ေပးနားတယ္။ အိမ္က စာတန္းက်က္ခိုင္းတယ္။ က်ဴရွင္ေတြ တက္ရတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ သခ်ၤာဆရာကလည္း ပါးလံုးတို႔ ေျခာက္ေယာက္ကုိ ေရြးၿပီးေတာ့ သူက၀ိုင္း သပ္ သပ္ လုပ္ေပး တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကလည္း ပါးလံုးအဖြားက အထက္တန္းျပ အဂၤလိပ္ ဆရာ မဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ကလို႔စ္တိုက္ ေတြက်က္ခုိင္းတယ္။<br /><br />ျမန္မာစာဆိုလည္း ခက္ဆစ္ေတြ ဘာေတြက်က္ထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ အထိဗ်ာ။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးေတာ့လည္း စာက်က္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစား လိုက္တယ္။ ငါေက်ာင္းၿပီးရင္ေရာ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလည္း စဥ္းစားလိုက္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းၿပီးတာေတာင္ အလုပ္မရွိဘူးေလ။<br /><br />ငယ္ငယ္ကတည္းက ရည္မွန္းခ်က္က သူမ်ားလို ႀကီးႀကီးမားမား မဟုတ္ဘူးေလ။ အင္ဂ်င္နီယာလည္း မျဖစ္ခ်င္။ ဆရာ၀န္လည္းမျဖစ္ခ်င္။ က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ခ်င္တာ ခုႏွစ္တန္း ကတည္းက။ မာသာထရီစာကုိ အရမ္းအားက်တာ။ သူ႔လို ျဖစ္ခ်င္တာ။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးစာလည္း မက်က္ခ်င္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာမက်က္ ေတာ့ဘူးေလ။ စာက်က္လို႔ေျပာရင္ ဟိုစာအုပ္ထဲကဟာကုိ ဒီစာအုပ္ထဲကုိကူး ဒီစာအုပ္ထဲက ဟာကုိ ဟုိစာအုပ္ထဲကုိကူး။ က်ဴရွင္မွာ အရိုက္မခံရယံုေလာက္ပဲ စာကုိက်က္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတို႔ က်ဴရွင္တို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပးဘူး။ သင္တဲ့အခ်ိန္ေသခ်ာနားေထာင္တယ္။<br /><br />မနက္က်ဴရွင္သြားဖို႔ဆိုလည္း မရမက ရေအာင္ထတယ္။ မထင္ခ်င္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ပုိင္ေဆာင္ပုဒ္ေလးကုိ ရြတ္ၿပီးထတယ္။ ပါးလံုးကိုယ့္ဟာကုိ ထြင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ေလးတပုဒ္ရွိတယ္။ အဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေလးကုိ ရြတ္ၿပီးေတာ့ ထတာ။ အဲ့ေဆာင္ပုဒ္က <span style="color: rgb(255, 0, 0);">“ပညာကုိလိုေသာ္ ထ ထ”</span> ဆိုၿပီးေတာ့ အတင္းကုိ ဇြတ္ထတာ။ အဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ အခုထိကုိ လက္လႊတ္လို႔မရေသးပါဘူး။ ညစ္။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ စာမက်က္ဘူး။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">သိုင္းေလာကရဲ့စိန္ေခၚသ</span>ံကလည္း ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔ အိမ္က လံုး၀မၾကည့္ခိုင္းဘူး။ အခန္းထဲမွာ ပိတ္ထားတာ။ ပါးလံုးပါဆို လုပ္ခ်င္ရင္ ရေအာင္လုပ္ရမွ။ တီဗီက ဧည့္ခန္းမွာ။ အဲ့ေတာ့ ဧည့္ခန္းကို လွမ္းၾကည့္ရမွာေလ။ ပါးလံုးအခန္းနဲ႔က သိပ္ေတာ့မေ၀း ဘူးေလ။<br /><br />အေဖကုိ ေက်းဇူး တခုေတာ့တင္ရမယ္သိလား။ အဲ့ဒါကေတာ့ အိမ္ေဆာက္တုန္းက နံရံ အျမင့္ႀကီးဆိုေပမယ့္ ထုတ္တန္းေလးေတြနဲ႔ တလွမ္းေက်ာ္စာေလးေတြ တက္လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားလို႔ေလ။ အဲ့ေတာ့ အဲ့နံရံကုိ တက္ ၿပီးေတာ့ ထုတ္တန္းေပၚကေန ခိုၿပီးေတာ့ၾကည့္တာ။ အိမ္ကလူေတြကလည္း သိုင္းထဲ ေမွ်ာေနတာဆိုေတာ့ သတိမထားအားဘူး။<br /><br />ေၾကာ္ျငာလာမွ လႈပ္တာေလ။ ေၾကာ္ျငာလာရင္ ေအာက္ျပန္ဆင္းေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ညဆို လြင္ကူးရႈံးမ်က္ႏွာမွ မျမင္ရရင္ ပါးလံုးတို႔ အိပ္ မေပ်ာ္ဘူး။ သူကမူးၿပီး သိုင္းကတာ လွလြန္းလို႔ေလ။ အမူးသမားကုိ ၾကည့္မရေပမယ့္ သူမူးတာကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္။ အဟဲ။ အဲ့လိုခိုး ၾကည့္တာကုိသိတာက အေဖေလ။<br /><br />ပါးလံုးက အေပၚမွာဆိုေတာ့ သူတို႔ လာမလာ။ ဘယ္သူလာ ေခ်ာင္းလည္း အကုန္ျမင္ရတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ေတာ့ အေဖလာၿပီဆိုရင္ ကမန္းကတန္း ေျပးဆင္းၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေကာက္ကုိင္ စာအုပ္က ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနလို႔ အေဖတည့္ေပးရေပါင္းလည္း မနည္း ေတာ့ဘူး။<br /><br />အေဖကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ပါးလံုးေနာ္ဆိုၿပီးၿပီ။ အဲ့လုိစာႀကိဳးစားတာေလ။ ညေန ေတြဆိုလည္း စာက်က္မယ္ေျပာၿပီး လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ၿခံထဲကုိထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မာကလာပင္ေပၚ တက္ ေနရာေသေသခ်ာခ်ာယူ ၿပီးရင္ ေလကေလးကလည္း တုိက္။ အိပ္လို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ ညေနထမင္းစားခါနီး အိမ္ကလိုက္ရွာေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။ ျပဳတ္မက်တာ ကံေကာင္း။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ အိမ္က ပါးလံုးနဲ႔ အရမ္းတြဲတဲ့ စာအရမ္းက်က္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာသြားက်က္ ခုိင္းေရာ သူကစာေတာ္ေတာ္ကုိလုပ္တာဗ်ာ။ အဲ့ေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကေဆာက္ရင္း တန္းလန္းဆိုေတာ့ အေနာက္ေဖးေလွခါးလည္း မလုပ္ရေသးဘူး။<br /><br />လြင္ကူခ်ဳံးၾကည့္ခ်င္လို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့လည္း သူ႔အိမ္ကခြင့္မျပဳဘူး။ သူကသိုင္းလည္း စိတ္မပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ စည္းရံုးေရး မဆင္းလို႔မရေတာ့ဘူးေလ၊ လြင္ကူးခ်ဳံး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာ ေၾကာင္း သိုင္းခ်ပံုပါ ဟန္ပါပါ လုပ္ျပရေသးတယ္။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ပါလံုးစည္းရံုးေရးေအာင္ျမင္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာၾကည့္လို႔ကမျဖစ္တာေသခ်ာေတာ့ သူတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးကေန ေလွခါးလည္း မလုပ္ရေသးဘူးေလ။ အဲ့ဒါ အိမ္ကျမင့္တယ္။ တိုင္ကုိ ခြၿပီးေတာ့ ေခ်ာဆင္းရတယ္။ အဲ့ဒါ ေရကလည္းႀကီးေနတာ အႀကီးအက်ယ္ အဲ့ေတာ့ သူ႔အေဒၚ အိမ္မွာသြားၾကည့္ေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ျပန္တိုင္မွာစိုးလို႔ ေရထဲကေန မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ရတယ္။ ေျမြေတြဘာေတြလည္း ေမွ်ာလာတတ္တယ္။ အခု ျပန္စဥ္းစားရင္ေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။ ေႁမြ ေမွ်ာလာရင္ ကုိေသတာျပႆနာမဟုတ္ သူတခုခုဆုိရင္လို႔ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ စာေမးပြဲႀကီးက ေျဖဖို႔ ၂လပဲလိုေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိေရာက္လာေရာ။ ပါးလံုးအိပ္ခါနီး တရက္စဥ္းစားလို္က္တယ္။ ေၾသာ္ ငါရႈံးရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေအာင္ရင္လို႔ စဥ္းစား မိတယ္။ ေက်ာင္းမတက္ရင္ေတာင္ ေအာင္ထားတာ ေကာင္းပါတယ္ေလ ဆိုၿပီးေတာ့ ပါးလံုး စာျပန္ က်က္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။<br /><br />အဲ့လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္လည္း ခ်ၿပီးေရာ ေနာက္ေန႔ လက္မွာ ဆူးပင္း၀င္လို႔ ၂ပတ္ေလာက္ ငိုေန ရတယ္။ ေဆးရံုမွာ သြားခြဲရတယ္။ အဲ့ေတာ့ အခ်ိန္က တလေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ေလ။ အဲ့အခ်ိန္က်မွ အေသအလည္းကုိ က်က္ရေတာ့တယ္။ တေန႔ကုိ ၃နာရီေလာက္ပဲ အိပ္တယ္။ အေသက်က္တာ။ က်ဴရွင္ မေျပးထားတဲ့ ေက်းဇူးေတာ့ ခံစားရတာေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />အိမ္ကေတာ့ မေအာင္ဘူးပဲ တြက္ထားတယ္။ စိတ္ဓါတ္က်မွာစိုးလို႔ ဘာမွမေျပာၾကဘူး။ ျမန္မာသဒၵါေတြဆို မနက္ျဖန္ေျဖမယ္ဆိုမွ ဒီေန႔လိုညေနေလးနာရီမွာ စက်က္တာ။ အဲ့ေလာက္ထိ။ အ့ဲလို နဲ႔ စာေမးပြဲလည္းေျဖေရာ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ဆုေတာင္း ေဘာပင္ေတြကုိင္ၿပီးဆုေတာင္း ေမးခြန္းမဖတ္ခင္ဆုေတာင္း၊ အေျဖအပ္ခါနီး ဆုေတာင္း အဲ့လိုေတာင္းၿပီးေတာ့။ စာေမးပြဲႀကီး ၿပီးသြားပါေလေရာ။<br /><br />စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ခါနီးက်ေတာ့ အိမ္ကအေဒၚေတြက ဘာေျပာလည္းဆို ေတာ့ ပါးလံုးတဲ့ နင္စာေမးပြဲရႈံးလို႔ကေတာ့ က်င္း တက်င္းတူးထားတဲ့၊ ငါတို႔တသက္လံုး ကုိယ့္ သိကၡါနဲ႔ ကုိယ္ေနလာတာတဲ့။ နင္တို႔ညီအမေလးေယာက္တည္းမွာ နင္ပဲ တစ္ ေနမွာ ေသခ်ာတယ္တဲ့၊ ငါတို႔ သူမ်ားတြံေတြးခြက္ထဲ ပက္လက္အေမွ်ာမခံႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲ့ေတာ့ က်င္းတ က်င္းတူး၊ ၿပီးရင္ အဲ့က်င္းထဲ နင္၀င္ရင္၀င္ မ၀င္ရင္ ငါတို႔၀င္မယ္တဲ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာလိုက္ဘူး။ ညက်ေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ က်င္းဘယ္ ေနရာမွာ တူးရင္ေကာင္းမလည္းလို႔ေလ။ ပါးလံုးက အဆိုးဘက္ကႀုိကိဳ ေတြးထားတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒါ မွခံႏို္င္ရည္ ရွိေအာင္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်င္းက တူးၿပီးရင္ေတာင္ ငါပဲ၀င္မယ္လို႔ လည္းစဥ္းစား ထားတယ္ သူတို႔အကုန္ဆိုရင္ ကုိကက်င္းကုိပုိလည္း က်ယ္က်ယ္တူးရမယ္။ ကိုယ့္အျပစ္ နဲ႔ကုိယ္ကုိး သူတို႔ကုိ ၀င္ခို္င္းလို႔ ဘယ္တရားမလည္းေနာ္ ဘယ္ျဖစ္မလည္းေနာ္။<br /><br />တသက္လံုး ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ အိမ္ကၾကည့္ေပးေနက် ပါးလံုးဆယ္တန္းေအာင္စာ ရင္းထြက္မယ့္ေနက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ေပးၾကဘူး။ ရႈံးမွာပဲတဲ့ ရွက္တယ္တဲ့။ ပါးလံုးလည္း ညက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္လႈပ္ရွားလည္းဆိုရင္ ဆင္နင္းေတာင္ႏုိးမွာမဟုတ္ဘူး။ မနက္ ေအာင္စာ ရင္းထြက္ခါနီး သူငယ္ခ်င္းေတြက အတူတူသြားမယ္ေျပာထားၿပီး မလာလို႔ လာေခၚေတာ့မွ ႏိုးတယ္။<br /><br />အဲ့လိုသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး ေက်ာင္းနားေရာက္ခါနီးမွ ဘယ္အခ်ိန္က ၀င္လာတယ္ မသိဘူး ရင္ဘတ္ထဲမွာ အလံုးႀကီး အဲ့ဒါနဲ႔ ကဲမျဖစ္ေခ်ဘူး။ ျမန္ျမန္ၾကည့္မွေပါ့။ ခံုနံပါတ္က ၉၂ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂ရြက္ေျမာက္ ၃ရြက္ေျမာက္ေလာက္မွာ ရွိမွာပဲဆိုၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေတာ့ မပါဘူးေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ငါေတာ့ က်င္းတူးရေတာ့မယ္ထင္တာ။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ ပထမစာရြက္ကုိ စိတ္ဓါတ္က်က်နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့မွ အက်မ်ားလို႔ ပထမဆံုးအရြက္ ၉ေယာက္ေျမာက္ မွာ ပါးလံုးနာမည္ ေအာင္မေလးထခုန္တာ ေဘးကလူကုိေတာင္ တက္နင္းမိတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ငါေအာင္တယ္ေဟ့လို႔ မေအာ္မိဘူး။ က်င္းမတူးရေတာ့ဘူးေဟ့ လို႔ ေအာ္ေတာ့ ေဘးကလူေတြ ကလည္းလွည့္ၾကည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အံ့ၾသေနၾကတယ္ေလ။ ျပန္ရွင္းျပရတာေပါ့။ ပါးစပ္ကလည္း အိမ္ျပန္တလမ္းလံုး ေတာ္ေသးတယ္ ငါက်င္းမတူးရေတာ့ဘူးပဲေျပာေနတာေလ။<br /><br />အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးက်င္းမတူးရေတာ့ပဲ ညာတာပါေတးနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္း ဆက္မတက္ဘူးေျပာတာကုိ အိမ္က အေဒၚေတြအတင္းတင္တာနဲ႔ အေ၀းသင္တက္ျဖစ္တယ္။ အေဖက အတင္းတင္တာနဲ႔ ဂ်ီတီစီေ၇ာက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူးဆိုခါမွ ၂ေက်ာင္း ေတာင္တက္လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီက်င္းတူးရမယ့္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ အဲ့ဒါပါပဲဗ်ာ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ညီမေလး ခ်စ္ပါးလံုး</span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-15734244426247087512009-05-29T14:37:00.000-07:002009-05-30T04:09:39.839-07:00မပိန္မေဖာင္းေသာ ပိုက္ဆံအိတ္( တက္ဂ္ပုိ႔စ္)အခုတေလာ စာမ်ားပါတယ္ဆိုမွ တက္ဂ္ပို႔စ္ေတြ အရမ္းကုိေခတ္စားေနတာ။ ပါးလံုးလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ တက္ဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြ လိုက္ဖတ္လိုက္ အကုိေတြအမေတြအိမ္မွာ လုိက္ေအာ္လိုက္နဲ႔ အဲ့ကမၻာေလးကုိ ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ေနတယ္။ စိတ္ညစ္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာ့သြားသ လိုပဲ။ စိတ္ညစ္တာေတြလည္း မစဥ္းစားမိေတာ့ဘူး။<br />ဘာေရးမယ္ ဘာေရးမယ္ဆိုတာေလးပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ အရစ္ရွည္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဳတုန္းေလး ခံစားခ်က္နည္းနည္းကုိ ရင္ဖြင့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။ စာေမးပြဲမေျဖခင္က ေတာ့ဆရာမက စာေမးပြဲအတြက္ဆိုၿပီး အိမ္စာေတြကုိ တလစပ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း မနား တမ္း။ လက္ခံပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးလို႔။<br /><br />စာေမးပြဲေျဖတဲ့ ေန႔က်ေတာ့လည္း စာေမးပြဲကုိ တေန႔လံုးကုိ တေျမ့ေျမ့ေျဖရတယ္။ နားခ်ိန္ မွာအေျဖလႊာသိမ္းသြားတယ္။ ျပန္တက္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္ေပးၿပီး တရစပ္ေျဖခိုင္းတယ္။ အဲ့အထိလည္း လက္ခံပါတယ္။ စာေမးပြဲ မေျဖခင္တညလံုးလည္း မအိပ္ထားလို႔ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေကာင္းေကာင္း က်ဳိးရမလားမွတ္တယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ကုိ အိမ္စာေတြေပးလိုက္ တယ္။ ဆရာမက ေစတနာနဲ႔ အလုိက္မသိဘူး ဆိုပါေတာ့။<br /><br />အဲ့ေတာ့ အိမ္စာေနာက္မွလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္လုိက္တယ္။ ထ တာနဲ႔ ဘေလာ့ေလးကုိ ဖြင့္ၿပီး လည္လိုက္ေတာ့ တက္ဂ္ေႂကြးကုိ အရင္ဆပ္လုိက္တယ္။ ဆပ္လို႔မွ မၿပီးေသးဘူး ညီမေလး စာေမးပြဲရွိမွန္းမသိလို႔ပါတဲ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့ ဆိုေတာ့ ဟာ ငါ့အကို ကုိ၀သန္ေတာ့ အခုတပုဒ္ေတာ့ တက္ဂ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္မယ္မွမက်န္ေသးဘူး အေပ်ာ္ေရးတဲ့။<br /><br /><span id="fullpost"><br />ဘာမွမထူးဘူး သူလည္း ဆရာမနဲ႔အတူတူပဲ ဟြန္႔။ ကုိ၀သန္ေနာ္ ေရးတုန္းကေရးခိုင္းၿပီး ေတာ့ ရွည္တယ္ဆိုၿပီး အဆံုးထိမဖတ္လို႔ကေတာ့ ဟြန္႔။ က်န္တဲ့အကုိေတြအမေတြလည္း ပါးလံုးက ေတာ္ေတာ္ေပရွည္တာပဲ အရွည္ႀကီးေရးတယ္ဆိုၿပီး မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အဲ့က်ရင္ ကုိ၀သန္ကုိပဲ ဆူေနာ္ သမီးကုိမဆူနဲ႔ အဟဲ စကားပလႅင္ခံထားတာ။<br /><br />ပါးလံုးရဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္က ဘယ္ေတာ့မွေဖာင္းလည္း မေဖာင္း ေလွ်ာ့လည္းမေလွ်ာ့ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုဗ်။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိုက္ဆံအိတ္ ကုိင္တတ္တဲ့ အက်င့္မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာခါနီးက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ပိုက္ဆံအိတ္မကိုင္ လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ပုိက္ဆံအိတ္ကေလးေပးတယ္။ အဲ့ဒါပထမဆံုးပဲ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ အဲ့ပိုက္ဆံအိတ္ကုိလည္း မကိုင္ျဖစ္ပါဘူး။ အခုထိ သိမ္းထားတုန္းပဲ။ ေနာက္ ေတာ့ ထိုင္းဘုရင္မ ေမြးေန႔မွာ ပါးလံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလွ်ာက္လည္ရင္းကေန ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြ ေရာင္းတာေတြ႔ေတာ့ သူနဲ႔ကလည္း အရမ္းတြဲ အရမ္းခ်စ္ဆိုေတာ့ ဆင္တူ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး ၀ယ္ျဖစ္ တာ အဲ့ဒါေတာင္ ဒီေရာက္မွကုိင္ျဖစ္တာ။<br /><br /><br />ဒီေရာက္ေတာ့လည္း မကိုင္လို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔သာ ကုိင္ျဖစ္တာပါ။ ပါးလံုးပိုက္ဆံစရွာပါၿပီဆို တဲ့ ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက (အထင္ေတာ့ မႀကီးနဲ႔ေနာ္ မသိရင္ စီးပြားေရးေတြ အရမ္း လုပ္တယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္ထင္ေနဦးမယ္ အဟိ ဆယ္တန္းေတြကုိ ကုိက္လုပ္ရံုပါ) ရတဲ့ ပိုက္ ဆံကုိ ဆယ္ဘို႔တဘို႔ ဖယ္ၿပီး က်န္တာ အကုန္ဖြားဖြားကုိ အပ္တယ္။<br /><br />ဆယ္ဘို႔တဘို႔ဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြမွာရွိတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာထဲက ဆယ္ပံုပံုရင္ တပံုကုိ ဘုရားကုိျပန္ေပးတာပါ။ မေပးရင္လည္းျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိဘုရားကေပးထားတဲ့ ေကာင္းခ်ီးအမ်ားႀကီးထဲက တပံုကုိေတာ့ ဘုရားအတြက္ဖယ္သင့္ တယ္ေလ။ အဲ့အတြက္ပါလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက မုန္႔ဖိုးရရင္လည္း တစ္ဆယ္ရရ ဆယ္ဘို႔တဘို႔ ဖယ္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဆယ္ဘို႔တဘို႔ဖယ္ၿပီး အကုန္ျပန္ေပးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္က ေဖာင္းလည္းမေဖာင္း ေလွ်ာ့လည္း မေလွ်ာ့ပါဘူး။ လိုတာရွိရင္ လက္ျဖန္႔ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အိမ္က ထြက္လာ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံက ေရာက္ကုန္ျဖစ္လာတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ အိမ္ကေန ထြက္လာၿပီး ကတည္းက ပိုက္ဆံကုိ မစီမံလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ေတာ့ စီမံခ်က္ေလးေတြကုိ ေျပာျပမယ္ေနာ္။<br /><br />(၁) ပိုက္ဆံကုိရရခ်င္း မေလာက္တာေသခ်ာလို႔ ကုိင္ၿပီး ဆုေတာင္းလုိက္တယ္။ လကုန္ၿပီး ရင္ေတာင္ ပုိပါေစလို႔ေလ။ အဟဲ။<br /><br />(၂) ရတဲ့ပုိက္ဆံကုိ ဆယ္ဘို႔တဘို႔ ဖယ္တယ္။<br /><br />(၃) အိမ္လခ၊ မီးတာခ၊ အင္တာနက္ခ၊ ဖုန္းဖိုး၊ ေဘေတြကုိတြက္ၿပီး ဖယ္တယ္။<br /><br />(၄) တလစာ အသံုးစရိတ္ဖယ္တယ္။(တလစာ အသံုးစရိတ္ကို သံုးပံုက ဒီလိုရွိတယ္။ တကယ္လို႔ အသံုးစာရိတ္က ၄ေထာင္ျဖစ္ေနရင္ တပတ္ကုိ ၁ေထာင္ႏႈန္း အဲ့ထက္ပုိမထုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ အသံုးစရိတ္က ၃ေထာင္ဆိုရင္ ဆယ္ရက္ကုိ ၁ေထာင္ ပုိမထုတ္ဘူး။<br /><br />ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကအေဒၚကသင္ထားေပးတာက လိုခ်င္တာနဲ႔လိုအပ္တာ။ ပိုက္ဆံကုိ ဘယ္လိုစနစ္တက်သံုးသင့္သလည္း၊ ရွိတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႔ ကို၀ယ္မွာနဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ကုိ ခ်ိန္တတ္ေအာင္ သင္ ထားေပးတယ္ဆုိေတာ့ အက်င့္ကပါေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အစဥ္ေျပတယ္ဆိုပါေတာ့။<br /><br />(၅) အိမ္ကုိ ပို႔ဖို႔ဖယ္တယ္။ အိမ္က ဒီလဘယ္ေလာက္ေလာက္ေတာ့ပို႔ပါဆိုရင္ အဲ့ေလာက္ဖယ္တယ္ေပါ့။ ေနာက္ေန႔ပို႔ေပါ့။<br /><br />(၆) အဲ့မွာအားလံုးဖယ္ၿပီးလို႔ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကုိ ၂ပံုခြဲလိုက္တယ္။ တိုးတက္ေရးရယ္၊ အေပ်ာ္အပါးရယ္ ဆိုၿပီးေတာ့။ တိုးတက္ေရးဆိုတာကေတာ့ စာအုပ္လို ခ်င္တာတို႔၊ စာေရးကိရိယာ၀ယ္တာတို႔၊ စာနဲ႔ပတ္သတ္တာေပါ့ မဟုတ္ရင္ လိုခ်င္လည္း ၀ယ္မရျဖစ္ တယ္ေလ၊ ၀ယ္စရာမရွိလည္း အဲ့ဒါ စာအိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတြ႔ေတာ့ ၀ယ္ေပါ့။ အဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံမရွိမွာလည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေလ။<br /><br />အေပ်ာ္အပါးဆိုတာကေတာ့ ဖိနပ္လိုခ်င္တာတို႔၊ အ၀တ္အစားလိုခ်င္တာတို႔ တခါတေလ လိုခ်င္တာေလးေတြကုိ ၀ယ္လို႔ရေအာင္ပါ။ တရာျဖစ္ျဖစ္ ၂ရာျဖစ္ျဖစ္ အဲ့လိုပဲ စုထားၿပီး လိုခ်င္တာေတြ႔ေတာ့ ေစ်းႀကီးရင္ေတာင္ ၀ယ္လို႔အစဥ္ေျပတာေပါ့။<br /><br />တလေနၿပီးလို႔ အိမ္အသံုးစရိတ္က ပိုက္ဆံပုိတာမ်ားတယ္။ အဲ့လိုခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးသံုးလို႔ေလ။ အဲ့ေတာ့ ထင္ဦးမယ္ ပါးလံုးတို႔ ပိုက္ဆံမ်ားလို႔ခြဲႏိုင္သလားလို႔။ မဟုတ္ပါဘူး ပါးလံုးက အခုထိ အလုပ္မလုပ္ေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ၿပီးရတဲ့ ပိုက္ဆံကုိပဲ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနတာပါ။ အေဖကလည္း အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ေသးပါဘူး။<br /><br />အေဖေပးတဲ့ ပုိက္ဆံအားလံုးကုိပါ ေပါင္းၿပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနတာပါ။ ေနာက္ပုိင္းအလုပ္လုပ္ ရင္ေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ပါ သပ္သပ္စုမယ္ ပံုမွန္စုမယ္လို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ အဲ့လို ခြဲျခမ္း လိုက္တာက အစပိုင္းမွာ အလုပ္ရႈပ္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ အဲ့ေလာက္ခြဲလိုက္မွေတာ့ ဘာမွက်န္ မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေတာ္ေတာ္ကုိ စုမိမွန္းမသိ စုမိပါတယ္။ ပိုက္ဆံကုိလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် သံုးလို႔ရပါတယ္။<br /><br />အဲ့လို ပိုက္ဆံရလာတဲ့ ေန႔ေလး တေန႔ပဲ ေခါင္းနည္းနည္းစားေအာင္ တြက္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ အဲ့ခြဲထားတဲ့ထဲက လိုတာဆို ယူသံုးလုိက္ယံုပါပဲ။ အဲ့ေတာ့ အားလံုးအစဥ္ေျပ တယ္ဆိုပါေတာ့ ပုိက္ဆံအိတ္က ေဖာင္းလည္း မေဖာင္း ေလွ်ာ့လည္းမေလွ်ာ့ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />စုတာက တစ္ဆယ္ျဖစ္ပါေစ ၾကာလာေတာ့မ်ားလာတာေပါ့ဗ်ာ။ စုတာမျပည့္ေသးရင္လည္း ေအာင့္ထားၿပီး ျပည့္မွ ၀ယ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ လိုခ်င္တာနဲ႔ လိုအပ္တာကုိေတာ့ ေသခ်ာစဥ္းစားရ တာေပါ့ဗ်ာ။ ပါးလံုး ပိုက္ဆံအတြက္ စိတ္မညစ္ခ်င္လို႔ တရက္ပဲ စိတ္အညစ္ခံတာပါ။<br /><br />ကုိ၀သန္ေရ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ေနာ္ ပါးလံုးဆက္မေရးတတ္ေတာ့ဘူး။ ပါးလံုးဒါမ်ဳိးလည္း မေရးဖူး ဘူးဆိုေတာ့ ပါးလံုးက်င့္သံုးျဖစ္တာေလးကုိပဲ ေရးလုိက္တာပါ။ အားလံုးပဲ ပါးလံုးစာေရးတာ ေတာ္ေတာ္အရစ္ရွည္ သြားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။<br />ဂရုဏာတရား ေရွ႕မွာထားၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ မတက္ေတာ့ဘူးဗ်ာေနာ္။<br /><span style="color: rgb(102, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 102);"><br />အကိုေတြအမေတြ အသဲကြဲေနသူေတြ၊ ခ်စ္ၿပီးရင္းခ်စ္ေနသူေတြ၊ ခ်စ္သူခဏျပန္မွာမို႔လို႔ ႀကိဳလြမ္းေနသူေတြ၊ ပင္လယ္ထဲစီးခ်င္သူေတြ၊ အားလံုးကုိ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစဗ်ာ။</span> </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><br />ညီမေလး ခ်စ္ပါးလံုး။</span><br /><br /><br /><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-9498985907690472882009-05-25T13:36:00.000-07:002009-05-25T14:25:20.958-07:00အမွတ္တရ ( Nick Name) တက္ဂ္ပို႔စ္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8iIL8x_AVkX0zxq7vbBpHtW5k3lhgB6X2CgVhcCYoTF0D5ZPttK_h4LJPecoy1dtI3V9v3XKCUeUwaxAGautgqUGXypLe4qWYdafN7_S-mD1DN_Sml_ntsqE7bcoge61Th9iv3TMBpPn0/s1600-h/Pate-VacationVibration.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8iIL8x_AVkX0zxq7vbBpHtW5k3lhgB6X2CgVhcCYoTF0D5ZPttK_h4LJPecoy1dtI3V9v3XKCUeUwaxAGautgqUGXypLe4qWYdafN7_S-mD1DN_Sml_ntsqE7bcoge61Th9iv3TMBpPn0/s320/Pate-VacationVibration.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5339873227702646866" border="0" /></a><br />စာမေရးတာၾကာေတာ့ ဘယ္ကစေရးရမွန္းကုိမသိဘူး။ အရင္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့မွာဘာေလးေရးမလည္း ဆိုၿပီး အေတြးထဲရွိေသးတယ္။ အခုက ေခါင္းထဲမွာ စာေမးပြဲပဲေတြးေနတာနဲ႔။ ကုိရီႏိုမန္ႀကီးက အလုိက္တသိ ငါ့ညီမေလး စာေမးပြဲရွိလို႔ လႊတ္ေပးတယ္ဟဲ့ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာမယ္မႀကံေသးဘူး။ ကုိ၀သန္ႀကီးက အလိုက္မသိ ခင္မင္စြာျဖင့္ တက္ဂ္ေတာ့လည္း ေရးရေသးတာေပါ့။ အဟဲ မေရးခ်င္ရွာဘူးေနာ္။<br /><br />Nick Name ေတြကေတာ့ ပါးလံုးေလာက္ေပါတာ ပါးလံုးပဲ။ ေျပာရင္ေတာ့ ကုန္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ထဲကမွ အမွတ္မိဆံုး Nick Name ေလးတခ်ဳိ႕ကုိေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုဗ် ပါးလံုးဆိုတဲ့နာမည္က ပါးလံုးငယ္ငယ္က ပါးလံုးရဲ့ဦးေလးက ပါးလံုးကုိ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေပးထားတဲ့နာမည္ပါ။ အိမ္နာမည္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒါလည္းရာဇ၀င္နဲ႔ဗ်။ ပါးလံုးငယ္ငယ္က ပါးက အရမ္းလံုး၀ိုင္းေနလို႔ ဦးေလးက ပါးလံုးေလးဆိုၿပီး ေခၚတာ။ အားလံုးဆိုပါေတာ့။<br /><br />ငယ္ငယ္က အဲ့နာမည္ကုိ အရမ္းမုန္းတာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အေဖတို႔ရြာကုိသြားရင္ အားလံုးက ခ်စ္ၾကေတာ့ စၾကတယ္ေလ။ လူကုိမ်ားစစရာမွတ္လို႔ " <span style="color: rgb(204, 0, 0);"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ပါးလံုးပါးလံုး စာစီကုန္း ေက်ာင္းသားေတြ တၿပံဳးၿပံဳး</span></span>" တဲ့ စိတ္တိုလုိက္တာ။ တခ်ဳိ႕က ေျပာေသးတယ္။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေတာင္းဆိုးပါးလံုးဆိုးပစ္ရိုးထံုးစံ </span>ရွိတယ္ ဆိုတဲ့စကားပံုနဲ႔ စေသးတာ။ လူကုိ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပာေသး "<span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေရထဲကုိ ခဲလံုးေလးပစ္ခ်လုိက္ေတာ့ ပလံုစြက္</span>္" တင္းသလားမေမးနဲ႔။<br /><br /><span id="fullpost"><br />အဲ့ဒီလိုမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ အဲ့နာမည္ကုိစိတ္တိုတယ္။ သိတဲ့သူအားလံုးကေတာ့ ပါးလံုးလို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ အိမ္ကေပးသမွ်နာမည္ကေတာ့ အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ဘူးပဲေျပာရမလား မသိဘူး။ GTC တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မႏၱေလးသိန္းေဇာ္အေခြထြက္တယ္။ နာမည္က ျမတ္ဆုမြန္တဲ့။ ေသဟ။ တခါတည္း ေက်ာင္းကေကာင္ေတြပါးစပ္ထဲကုိ ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ ျမတ္ဆုမြန္လို႔ ေခၚသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုပါလိမ့္မယ္။ "ဗုဒၶဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူ..." ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလ ပါးလံုးလည္း ေရးေရးေလးပဲရတယ္။ သူတို႔ဆိုလို႔။<br /><br />အဲ့ဒါလွည့္ၾကည့္ရင္ေလ နင့္ကုိေခၚတာမဟုတ္ဘူး အဲ့ဒါမႏၱေလးသိန္းေဇာ္သီခ်င္းတဲ့။အေခြနာမည္ကုိ ငါတို႔ကရြတ္ၿပီးမွ ဆိုတာတဲ့။ တခါတည္း တင္းပဲတင္းရမလား ျပတ္ပဲျပတ္ရမလားမသိဘူး။ေက်ာင္းမွာေတာ့ တခ်ဳိ႕က ေပစုတ္လို႔ေခၚတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပလိန္လို႔ေခၚတယ္။ (ခ်ာလီခ်က္ပလိန္) ကုိေျပာတာ။ဟာသေျပာလြန္းလို႔တဲ့။ အဲ့ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အႏွစ္လို႔ေခၚတာကုိပဲ။ အႏွစ္ဆိုတာက အခ်စ္ရဲ့ အႏွစ္ကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပါးလံုးက ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္၈နာရီအေရာက္<br />သြားရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ၇ခြဲဆိုအိမ္ကထြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္က ၇နာရီဆိုအဆင္သင့္။<br /><br />အဲ့ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဟင္းမမွီဘူး။အၿမဲတမ္း တို႔ဖူးသုတ္၊ အာလူးသုတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္သုတ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ တေန႔တမ်ဳိး မရိုးရေလေအာင္ ၾကက္ဥကုိ ငရုတ္သီးေလးနဲ႔ေၾကာ္လိုက္ ခ်က္လိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေနာက္က်ေတာ့ ေမာလြန္းလို႔မစားႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကေန႔လည္ဆို ကန္တင္းက ဟင္း၀ယ္စားၾကတယ္။သူတို႔က အေဆာင္မွာေနတာဆိုေတာ့။ အဲ့အခ်ိန္ဆို ပါးလံုးကို ဦးစားေပးတယ္။ ျမတ္ဆုဘာ၀ယ္ရမလည္း။ သူတို႔သြား၀ယ္လို႔ရွိရင္ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက အႏွစ္ဟင္းေလ ဘာဟင္းျဖစ္ျဖစ္ အႏွစ္ကေလးနဲ႔၀ယ္ခဲ့။ အဲ့လိုေျပာလြန္းလို႔ ေနာက္ဆံုးသူတို႔က အႏွစ္ေရ လို႔ေခၚၾကတာ။<br /><br />ေပေတြရွည္ကုန္ၿပီထင္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာၿပီးကတည္းက ဘာလို႔လည္း မသိဘူး။ ပါးလံုးဆိုတဲ့နာမည္ကုိႀကိဳက္လာတယ္။ အဲ့လိုစမယ့္သူမရွိေတာ့လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ဘယ္သူနာမည္ေမးေမး ျမတ္ဆုမြန္လို႔မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာျဖစ္ရင္ေတာင္ ပါးလံုးဆိုတဲ့ နာမည္ကုိပဲ ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ မႏွစ္က ဘေလာ့လုပ္ေသးတယ္။ မတင္ျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက သူလုပ္ေတာ့ အရူးထၿပီးလိုက္လုပ္တာ။<br /><br />ပါးလံုးလည္း ဘေလာ့နာမည္ ဘာေပးရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတာ။ အဲ့တေလာက အဲ့သူငယ္ခ်င္းက ဘာအရူးထလည္းမသိဘူး။ ထိုင္းမွာ အဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔က အတူတူသြား အတူတူစား အတူတူအိပ္ မုန္႔သြားစားလည္းအတူတူဆိုေတာ့ သူကအဲ့တေလာက တခုခုဆို ခ်စ္ပါးလံုးႀကီးေရ နင့္ကုိအရမ္းခ်စ္တာပဲဆိုၿပီး အတင္းကို ဆြဲစိတ္တာ။ အသားကုိနယ္ဖတ္ၿပီး နာသလားမေျပာနဲ႔ ဆိုင္မွာ မုန္႔စားရင္းလည္း ထထၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ပါးလံုးႀကီးေရ ဆိုေတာ့ လူက ၾကက္သီးပါေမႊးညွင္းထတယ္။ အဲ့ကရင္မေလးကုိ လြမ္းေတာင္လြမ္းလာၿပီ။<br /><br />အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း ပါးလံုးဆိုတဲ့နာမည္ကုိ ဘေလာ့မွာေပးဖို႔အႀကံရသြားတာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူကခ်စ္ခ်စ္ပါးလံုးႀကီးေခၚလြန္းလို႔ ဟုတ္ၿပီ ခ်စ္ပါးလံုးလို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ ဒီနာမည္ကုိက အရမ္းလည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ အရမ္းလည္း ႏွစ္သက္သလို တန္ဖိုးထားတဲ့ နာမည္ေလးပါ။ အဲ့နာမည္ေလးအေၾကာင္း ေျပာခြင့္ေပးတဲ့ ကုိ၀သန္ကုိလည္း ေက်းဖူးတင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေလာက္ဆိုအိုေကၿပီေပါ့ေနာ္။<br />မတက္ဂ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးမွာေသာ့မရွိလို႔ပါ အဟဲေသာ့ေပ်ာက္ေနတယ္။ <span style="color: rgb(255, 0, 0);"><br /><br />အားလံုးပဲေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ </span> <span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခ်စ္ပါးလံုး</span><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-5578607638480493122009-05-15T15:24:00.000-07:002009-05-15T17:01:00.164-07:00ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ား (တက္ဂ္ပို႔စ္)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXTg2rKeXcVOPiJ79ZNPKICoKXR3J50serdvLK0maatrE9j75lvI2LRre2kSZ7KkvIqucWhsG2XVn6jI-dfZMzG_8UiRMEQ_3JgXiOvJnmdAfAIbAiQO_EcqPrq6htd43a88s6-eEmuSRU/s1600-h/Fruits_basket_5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 209px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXTg2rKeXcVOPiJ79ZNPKICoKXR3J50serdvLK0maatrE9j75lvI2LRre2kSZ7KkvIqucWhsG2XVn6jI-dfZMzG_8UiRMEQ_3JgXiOvJnmdAfAIbAiQO_EcqPrq6htd43a88s6-eEmuSRU/s320/Fruits_basket_5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5336198123024337234" border="0" /></a><br />ရည္းစားအေၾကာင္းေရးခိုင္းေတာ့ မေရးရင္လည္း ဒီအကုိကုိမေလးစားရာေရာက္ဦးမယ္။ ဒီအကုိကလည္း စာေမးပြဲရွိတယ္ဆိုတာကုိ အလိုက္မသိေတာ့လည္း ပါးလံုးက အလုိက္သိမွျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။ ေရးျပန္ရင္လည္း ဘာေရးရမွန္းမသိ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးစဥ္းစားလိုက္တယ္။ မေတြ႔ရ မျမင္ရ မထိေတြ႔ရရင္ မေနႏိုင္ခဲ့တဲ့ ပါးလံုးကရည္းစားလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပါးလံုးရဲ့ တန္းစီေနတဲ့ ရည္းစားေတြအေၾကာင္းကုိ မေရးခ်င္ေရးခ်င္နဲ႔ ေရးရေတာ့မွာေပါ့။<br /><br />အမွန္ကေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးမွေရးမလို႔။ အခုေတာ့ စာထဲလည္းအဲ့စိတ္ကေရာက္ေနတယ္။ ေရးလုိက္မွပဲ စာကုိေအးေအးေဆးေဆး ဆက္လုပ္လို႔ရမယ့္သေဘာရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ေရးၿပီဗ်ာ။ အဟဲ ေသေသခ်ာခ်ာသာ ဖတ္ေပေတာ့။ ကုိဂ်ပန္တို႔ ကုိဖိုးစိန္တို႔လိုေတာ့ အခ်စ္ေတြက အုန္းျမစ္ေတြလို မမ်ားပါဘူး။ အဟဲ။<br /><br />ဒီလိုဗ်။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကေပးထားတဲ့ တာ၀န္ကုိလုပ္မယ္။ ေက်ာင္းသြားမယ္။ စာက်က္မယ္။ သိုင္းကားၾကည့္မယ္။ ဘုရားေက်ာင္းသြားမယ္။ ေရကူးမယ္။ ဒါပဲေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ဘာကုိႀကိဳက္လို႔ ဘာကုိစြဲလမ္းမွန္းမသိဘူး။<br /><br />အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ ပါးလံုးေရွ႕မွာ သူတို႔ရည္းစားအေၾကာင္းမေျပာဘူး။ ေကာင္ေလးေတြ ပါးလံုးကိုရည္းစားစာေပးခ်င္ရင္ေတာင္ ပါးလံုးမရွိတဲ့အခ်ိန္မွ စားပြဲမွာလာထားရဲတယ္။ ေအာင္သြယ္လည္း ဘယ္သူမွမလုပ္ရဲဘူး။ ပိတ္ေျပာပစ္လို႔ေလ။ အသဲႏွလံုးမရွိဘူးတဲ့။ အဲ့ေလာက္ကုိ ေတာ္တာ။ သူတို႔ေျပာရင္ ကုိယ္နဲ႔လံုး၀မဆိုင္သလိုကုိ ေနတာ။<br /><br />ပထမႏွစ္တက္ေတာ့ ပါးလံုးသူ႔ကုိစြဲလမ္းလာတယ္။ မနက္ဆိုရင္ သူနဲ႔မေတြ႔ရရင္ တေန႔လံုး ေန႔လည္စာလည္းစားမရ ဘာစားစား တခုခုလိုေနသလိုပဲ။ သူ႔ကုိမေတြြ႔ရရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ သူ႔အတြက္ အၿမဲတမ္းလည္း ပုိက္ဆံကုိဖယ္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ ညဆိုရင္ ပါးလံုးက အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ ဆယ္တန္းေတြကုိ ကုိက္လိုက္လုပ္တာ ႏွစ္ေနရာဆိုေတာ့ ၉နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />အဲ့လိုဆို ပါးလံုးအတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ညစာက ထမင္းၾကမ္းမက်န္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ပါးလံုးညစာကုိ မစားပဲ မနက္သူ႔အတြက္ခ်န္ထားတယ္။ အဲ့ေလာက္ကုိစြဲလမ္းခဲ့တာ။ သူက ပါးလံုးတို႔အိမ္နားမွာပဲေလ။ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာေတာ့လည္း အစပိုင္းဆို လံုး၀မေနတတ္ဘူး။ မနက္ဆို သူ႔ကုိမွမေတြ႔ရ မျမင္ရကုိး။ သူဘယ္သူလည္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွေျပာျပမယ္ေနာ္။ သူက ပထမရည္းစားေပါ့ဗ်ာ။<br /><br />ေနာက္ဒုတိယရည္းစားကလည္း ပထမႏွစ္မွာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးတာ။ သူ႔ကုိစျမင္တုန္းက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ထင္ထားတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူကတကယ္ကုိသန္႔တယ္ဗ်။ သိလား။ သူငယ္ခ်င္းကတခါမိတ္ဆက္ေပးတာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ဆို ေက်ာင္းက ျပန္ရင္သူ႔ကုိ မျမင္ရ မေတြ႔ရရင္ကုိ မေနႏိုင္ဘူးသူ႔ကုိ၊ ပါးလံုးေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ က်ဴရွင္သြားတယ္။<br /><br />၆နာရီထိုးၿပီးမွ သူကထြက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက က်ဴရွင္ရွိတဲ့ေန႔ဆို သူနဲ႔ေတြ႔လို႔ရတယ္။ က်ဴရွင္ဆင္းတာနဲ႔ သူ႔ဆီလစ္တာပဲ ၿပီးမွ ကုိက္လိုက္လုပ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကုိ အိမ္ကသိတယ္။ အိမ္ျပန္မလာႏိုင္ဘူးေလ။ က်ဴရွင္မရွိတဲ့ေန႔ေတာ့ မေတြ႔ရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဴရွင္ရွိတဲ့ေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ရေအာင္ေတြ႔တယ္။ သူ႔ကုိမေတြ႔ရရင္ ပါးလံုး သူမ်ားကုိစာသင္ရတာလည္း စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ အဟီး။ သူကေတာ့ ေတာင္ငူက အာရွဒနဘဏ္ ေထာင့္မွာေနတယ္။ အဲ့ဒါဘယ္သူလည္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္။ သူက ပါးလံုးကုိဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဒုတိယရည္းစားဆိုပါေတာ့။<br /><br />အဲ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးတာနဲ႔ ပါးလံုးအဲ့ပထမႏွစ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္စြဲလမ္းစရာေပၚလာျပန္ေရာ။ သူ႔ကုိ စမိတ္ဆက္ေပးတုန္းကေတာ့ အထင္ေသးတယ္ဗ်ာ။ သိလား။ ဟင္နင္ကငါ့ကုိသူ႔ဆီမွ ေခၚလာရလားဆိုၿပီးေတာ့ေလ စိတ္ထဲက။ သူကေတာ့ ပါးလံုးက်ဴရွင္မရွိတဲ့ေန႔ေတြဆို ေက်ာင္းကအျပန္ သူ႔ကုိေတြ႔ရရင္ အေမာကုိေျပသြားတာပဲ။<br />အထူးသျဖင့္ စာေမးပြဲရွိတယ္ဆိုရင္ ပါးလံုးစိတ္ေတြေရာ လူေရာပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ သူ႔က အၿမဲေအးခ်မ္းေနတာပဲ။ စာေမးပြဲမွာ ေခါင္းပူခဲ့သမွ် သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ အေမာေတြဘယ္ေရာက္ ကုန္တယ္မသိဘူး။ အဲ့ေလာက္ကုိ ေအးခ်မ္းတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ဟိတ္ဟန္မရွိဘူး။ အရွိအတိုင္းေလးကုိ ေအးခ်မ္းတာ။ သဘာ၀ပဲေလ။ အဲ့ဒါကုိသေဘာက်တာ။<br /><br />သူကေတာ့ ဘယ္မွာေနတယ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိေတြ႔ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေထာင့္ကုိ သြားရတယ္။ ပါးလံုးက်ဴရွင္မရွိတဲ့ေန႔ေတြဆို ပါးလံုးအဲ့လမ္းက ျပန္တယ္။ သူ႔ကုိ၀င္ေတြ႔တယ္။ ၿပီးမွအိမ္ျပန္တယ္။ သူ႔ကုိအဲ့ေလာက္စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ ပါးလံုး အစြဲလမ္းဆံုးတတိယ ရည္းစားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့အစြဲလမ္းဆံုး ေတာင္ငူက သံုးေယာက္ကုိ ပါးလံုး ျပန္ေရာက္လို႔ကေတာ့ အေျပးသြားေတြ႔မွာပါ။ သူတို႔ေတြရွိပါေစ ဆုေတာင္းတယ္။ သူတို႔ဆီကုိ အေရာက္သြားမလို႔ေလ။<br /><br />ေနာက္ဆံုး စတုတၳေျမာက္ကေတာ့ အခုထိ စြဲလမ္းတုန္းပဲ သူမရွိရင္ကုိ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ ပါးလံုးသူ႔ကုိစြဲလမ္းတာကုိ အိမ္ကသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကအေဒၚေတြက တခါမွ သူနဲ႔ေတြ႔ရေအာင္ မကူညီပါဘူး။ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ကုိယ့္ဟာကုိသာ ရွာႀကံရတယ္။<br /><br />မွတ္မွတ္ရရ ပါးလံုးအရမ္းဖ်ားတုန္းကေပါ့။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကုိယ္ေတြလက္ေတြ အရမ္းကုိက္တတ္တယ္ေလ။ အဲ့လိုနာၿပီဆိုရင္ စကားလည္းမေျပာေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာကို လဲေနတာ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္လည္း ေရႊ႕လို႔မရဘူးေလ။<br /><br />အိမ္ကအေဒၚက စိတ္ပူတာေပါ့။ ေဆးခန္းေတြလည္းစံုလို႔ ေဆးရံုလည္းေရာက္တယ္။ ေနာက္ တရုတ္အပ္စိုက္ဆိုလည္း စိုက္တယ္။ အဲ့ဒါေတာင္မေပ်ာက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးပါးလံုးအေဒၚလည္း အရမ္းကုိစိတ္ညစ္ၿပီး သူအိမ္ကထြက္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ပါးလံုးအေဒၚက သူ႔ကုိေခၚလာတယ္။<br /><br />ပါးလံုးေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘာမွမစားမေသာက္တဲ့ပါးလံုးေလ။ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းကုိမသိဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ပါးလံုးဘယ္လို ဘယ္လိုေနေကာင္းသြားလည္း မသိဘူး။ ပါးလံုးအေဒၚေတြက ေနာက္တခါဖ်ားၿပီဆိုရင္ သြားေခၚေပးရမလားေျပာတယ္။ အဲ့ဒါေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ေပ်ာက္ေရာ။ သူက စတုတၳရည္းစားေပါ့။<br /><br />ကဲသူတို႔နာမည္ေတြ ေျပာျပမယ္ေနာ္။ သိခ်င္ေနၿပီဟုတ္။ အင္းပထမရည္းစားကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ေတာင္ငူမွာ သူ႔ကုိေခၚၾကတာေတာ့ ငါးၾကင္းေရႊ၀ါ တဲ့ ငယ္ေပါင္းတဲ့။ တို႔ဖူးေလ။ ပါးလံုးမိုးလင္းလို႔ မစားရရင္ မေနႏိုင္ဘူး။ စားရင္ေတာင္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ပဲစားခ်င္တာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ညကတည္းက ထမင္းၾကမ္းမက်န္မွာဆိုးလို႔ ညစာပါ တခါတေလ အငတ္ခံတယ္ေလ။အဟိ။<br /><br />ဒုတိယရည္းစားနာမည္ကေတာ့ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္က်ဲ။ ဒါေတာင္ အာရွဘဏ္ေထာင့္ကေနာ္ အဲ့အေဒၚႀကီးက သုတ္တာ အရမ္းေတာ္တာပဲ။ ပါးလံုးလို ဘာကုိမွစြဲစြဲလမ္းလမ္း မႀကိဳက္တတ္တဲ့သူေတာင္ မစားရရင္ ဘိန္းစြဲသလိုပဲ။ သူကသုတ္ရင္လည္း ခ်ဳိင့္ထဲမွာ ဇြန္းနဲ႔ပဲေမႊေပးတာ ႏွံေနတာပဲ ေျပာရင္းေတာင္ စားခ်င္လာၿပီ။ ဂလု...ဂလု....။<br /><br />အင္း တတိယ ရည္းစားကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး ဘိုးဘြားရိပ္သာေဒါင့္က မက်ည္းေဖ်ာ္ရည္ ဟိတ္ဟန္မရွိတာကေတာ့ သူကအထမ္းနဲ႔ေရာင္းတာ။ သူကေက်ာက္ေက်ာေလးေတြလည္းပါတယ္။ ေစ်းလည္းသက္သာတယ္။ ေရခဲလည္းပါတယ္။ သံပုရာျခမ္းေလးလည္းပါတယ္။ ခ်ဳိလည္းခ်ဳိ။ ေအးလည္းေအး။ ေမႊးလည္းေမႊး အစပ္လည္းတည့္တယ္။ေဆးသၾကားမပါဘူး သဘာ၀ ထန္းလွ်က္နဲ႔ေဖ်ာ္တာ ေကာင္းမွေကာင္း အဲ့ေတာ့မွေတာ့ သူ႔ကုိစာေမးပြဲ ေျဖၿပီး မေတြ႔ရရင္ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလည္း။<br /><br />အင္းေနာက္ဆံုးတေယာက္ေတာ့ ဂ်ယ္လီ မစားရရင္ကုိ ေသမလိုပဲ။ အိကလည္းအိ ေမႊးလည္းေမႊး ေၾသာ္ ဂ်ယ္လီေတာင္ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တလုတ္စာပါးစပ္ထဲ ထည့္ရံုပဲေနာ္ သူကအရမ္းစားေကာင္းတာပဲ။ သိလား၊ အဖ်ားပါေပ်ာက္တယ္။ ဖ်ားတုန္းက အေဒၚကႀကံရာမရေတာ့တဲ့အဆံုး ဂ်ယ္လီအထုတ္ႀကီးတထုတ္၀ယ္လာတာ။ တထိုင္တည္းကုိစားပစ္တာ။ မနက္ေနေကာင္းသြားေရာ။ စားၾကည့္ပါလား ထိုင္းကလာတာေလ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူက ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူဆိုပါေတာ့။<br /><br />ဒီေလာက္ဆို ကုိဗညားေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ပါးလံုး၊ အပ်ဳိႀကီးဇာတာပါတဲ့ပါးလံုးကုိ ပထမဆံုး အတဂ္ ခံရတာက ထားခဲ့ဖူးေသာ ရည္းစားမ်ားတဲ့ ဘယ့္ႏွယ့္ ဘာေရးလို႔ေရးရမွန္းကုိမသိဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဒီလိုေရးလိုက္တယ္ေလ အဟိ ဖ်ံက်တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ မေရးတာထက္စာရင္ေပါ့။<br /><br />အကုိေတြအမေတြကုိ တလက္စတည္း ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္။ ပါးလံုး ဒီ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ဘေလာ့နဲ႔ေ၀းေနပါဦးမယ္။ လည္ျဖစ္မယ္လည္း မထင္ပါဘူး။ အိမ္ကုိလည္း ခဏအပ္ခဲ့ပါရေစ။ လႊင့္မပစ္ၾကနဲ႔ေနာ္။ အိမ္ကုိလာေစာင့္ေပးၾကေနာ္။ ပါးလံုးစာေမးပြဲရွိလို႔။<br /><br />အကုိေတြအမေတြရဲ့ စာေတြကုိလည္း စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အေၾကြးဆပ္ပါ့မယ္။ ပါးလံုးမရွိတဲ့အိမ္ကေလးကုိ နည္းနည္းပါးပါး ေစာင့္ေပးၾကပါေနာ္။ ပစ္မထားနဲ႔ေနာ္။ တံျမတ္စည္းတို႔ အရြက္ေတြေၾကြရင္ နည္းနည္းေကာက္ေပးေနာ္။ ေသာက္ေရေလးလည္း ျဖည့္ေပးေနာ္။အိမ္မွာ။ စိတ္ခ်လက္ခ်ေလး စာေမးပြဲေျဖလုိက္ဦးမယ္ေနာ္။ ဒီတပတ္ စာလည္းမ်ားလို႔ေမတၱာရပ္ခံတာပါ။<br /><br />ကဲ တက္ဂ္ၿပီေဟ့ ေသာ့သာေဆာင္ထားေပေတာ့။ ခင္မင္စြာျဖင့္<br />၁။ ။ကုိမီကုိဇံ (ပန္ျမတ္သြင္) တေထာင့္တညေရးေပေတာ့ ပါးလံုးစာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔လာဖတ္မယ္ေနာ္။<br />၂။ ။ေမာင္ဖိုးနမ္း (ခ) ကုိလင္းေန အဟဲခင္လို႔<br />၃။ ။အျဖဴေရာင္အကုိမ်ား( ေရးခ်င္တဲ့သူသာေရး)<br />၄။ ။အေမမ်ားေန႔ၿပီးတာေတာင္ အသစ္မတင္တဲ့ ကုိေနေဒးသစ္<br />၅။ ။ေမြးေန႔အတြက္ မအားတဲ့ၾကားထဲက ပါတီလုပ္ေပးေသာ ကုိေ၀ယံ<br />၆။ ။အခုဘုန္းႀကီး၀တ္ေနတဲ့ ပါးလံုးကို ဂ်ယ္လီေလးလို႔ေခၚတတ္တဲ့ ကုိလင္းၾကယ္ျဖဴ (ထြက္တာနဲ႔ေရးေပေတာ့)<br />က်န္တဲ့သူကေတာ့ စဥ္းစားတာ တက္ဂ္ၿပီးကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးလုိက္ေတာ့မယ္။ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေခတၱ ပင္ဆင္</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခ်စ္ပါးလံုး</span><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-7459612403770783902009-05-14T07:46:00.000-07:002009-07-09T12:42:18.671-07:00ေႂကြလြင့္သြားေသာ အိမ္မက္ (ဇာတ္သိမ္း)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx3G7qn-NWqx3T8vUzcUVjcyYc87B2Twy3d207w94XmOyBXIV7KXb68TkhysLDwmcMwfX-f-MJdA2m0lLBJFbeop0a5TMpVp5cOXgWNBc-5D7soqaSs62unLiT4bo4w6KBtto_rSQQGoFK/s1600-h/%5Blarge%5D%5BAnimePaper%5Dwallpapers_Yoshizuki-Kumichi_kxnightx_25982.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx3G7qn-NWqx3T8vUzcUVjcyYc87B2Twy3d207w94XmOyBXIV7KXb68TkhysLDwmcMwfX-f-MJdA2m0lLBJFbeop0a5TMpVp5cOXgWNBc-5D7soqaSs62unLiT4bo4w6KBtto_rSQQGoFK/s320/%5Blarge%5D%5BAnimePaper%5Dwallpapers_Yoshizuki-Kumichi_kxnightx_25982.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335693412729587074" /></a><br /><br />သီဟတေယာက္ကလည္းေလ အခုထိကုိမလာေသးဘူး။ “ ကားထြက္ေတာ့မယ္ေလ။ ေက်း ကားေပၚမတက္ေသးဘူးလား” ေက်းအေဒၚလွမ္းေခၚေတာ့မွ ေက်းတေယာက္ ကားေပၚတက္ရ မွာကုိသတိယေတာ့သည္။ ေအးေလ သူမလာတာလည္း ေကာင္းပါသည္။ ေက်းမ်က္ရည္မက်ခ်င္။ ကားေပၚတက္ခါနီး…<br /><br />“ ေဟ့ ေက်း ေတာ္ေသးတာေပါ့ ငါကကားထြက္သြားၿပီလားလို႔ ေမေမႏႈိးလို႔ဟ ငါမနက္ေလးနာရီေက်ာ္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲ့ဒါ ငါအခုဆိုင္ကယ္အျမန္ေမာင္းလာတာ။ နင့္ကုိ ငါရန္ကုန္ထိလိုက္ပို႔ခ်င္တာဟ၊ စာေမးပြဲနီးေတာ့ ေမေမကမလႊတ္ဘူးဟာ နင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဖုန္းတခ်က္ဆက္ေနာ္ သိလားမေမ့နဲ႔ေနာ္ ငါဘုရားေက်ာင္းကေန ၿပီးၿပီး ခ်င္း အိမ္ျပန္ၿပီး နင့္ဖုန္းကုိေစာင့္ေနမယ္ အဲ့အခ်ိန္နင္ရန္ကုန္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။သိလား ေနာ္။ နင္ငါ့ကုိအၿမဲမုန္းေနပါေနာ္။ ၿပီးေတာ့ နင္ဘယ္ေယာက်္ားေလးကုိမွ မ်က္ေစာင္းမထိုးနဲ႔ ၿပီးေတာ့ မၿပံဳးမိေစနဲ႔သိလား အဲ့အခ်ိန္နင္က အလွဆံုးပဲ။ အဲ့လိုဆို နင့္ကုိခ်စ္သြားလို႔ နင္ငါ့ကုိမမုန္းေတာ့မွာ ငါေၾကာက္တယ္။ မေမ့နဲ႔ေနာ္”<br /><br />“ ေအးပါဟာ ငါနင့္ကုိမဆက္သြယ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ငါအၿမဲတမ္းမုန္းေနမွာပါ နင္အဲ့ဒါကုိမေမ့နဲ႔ေနာ္။ ဆိုင္ကယ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ သိလား စာႀကိဳးစား တေန႔ျပန္ဆံုတာေပါ့ေနာ္။ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ငါအစဥ္ေျပရင္ဆက္မယ္ နင္ဖုန္းေတာ့မေစာင့္နဲ႔ေနာ္ သိလား နင္လည္းကတိတည္ေနာ္။ ငါ့ကုိရ ေအာင္ရွာမယ္ဟုတ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္”<br /><br /><br /><span id="fullpost"><br />ကားကတျဖည္းျဖည္းထြက္လာေတာ့သည္။ သီဟနဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္းစကားမေျပာျဖစ္ ေနာက္ေတာ့ သူက ကားထြက္တာကုိပင္မေစာင့္ ကားကုိေက်ာ္ၿပီး ျပန္သြားသည္။ ေက်းလည္း လိုက္မၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕အထြက္နားေရာက္ေတာ့ ေက်းအေဒၚက “ ဟယ္ ဟိုမွာ သီဟ နင့္ကုိလွမ္းၾကည့္ေနတယ္”<br /><br />ေၾသာ္ သီဟရယ္ သူၿမိဳ႕အထြက္ထိလိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ့ ေက်းစိတ္ထဲမွာလည္း မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလည္း ေက်းကပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာကုိး ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကုိရင္းရေပမေပါ့။<br /><br />ေတာင္ငူမွ ထြက္လာၿပီးကတည္းက ေက်းဖုန္းမဆက္ျဖစ္ ေက်းသူ႔ကုိဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာ သူ႔အသံၾကားရင္ ေက်းစာလည္းေကာင္းေကာင္းလုပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သီဟရယ္ ငါနင့္ကုိအရမ္းမုန္းတာပဲဟယ္ နင္ဘာေတြလုပ္ေနလည္း ငါသတိယပါတယ္။<br /><br />ေက်းအိမ္နဲ႔ဆက္သြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သီဟကုိေတာ့ လံုး၀မဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ ထြက္လာတုန္းက ေက်း ဖုန္းနံပါတ္ေတြမွတ္ထားတဲ့စာအုပ္ ဘယ္မွာေပ်ာက္သြားတယ္မသိ ထုတ္ရလြယ္ေအာင္ အိတ္အျပင္ဘက္မွာ ထည့္ထားခါမွ ဘယ္လိုဘယ္လိုက်သြားတယ္မသိဘူး အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကုိလည္း မဆက္သြယ္ျဖစ္ ေက်းသီဟကုိလည္း မဆက္သြယ္ျဖစ္ အိမ္ကိုလည္း မေမးခ်င္တာ နဲ႔ ေက်းတေယာက္ သီဟနဲ႔အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။<br /><br />ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာလမွာ ေက်းအမက ေက်းကုိေျပာတယ္။ “ ေက်းနင္စိတ္ကုိၿငိမ္ၿငိမ္ထား ေနာ္နင္ခံစားရမွာငါသိပါတယ္။ သီဟေလ” သူကဘာမွဆက္မေျပာေသးပဲ အသံတိမ္၀င္သြားသည္။<br /><br />“ ဘာျဖစ္လည္းဟ သူမိန္းမရသြားလို႔လား ယူသြားပါေစေပါ့ဟာ ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ သီဟဘာ ျဖစ္လို႔လည္း”<br /><br />“ သီဟဆံုးသြားၿပီဟ ဇူလိုင္လကတည္းက ဆံုးတာ နင့္ကုိငါေျပာမထြက္လို႔ အဲ့ဒါငါဒီေန႔ေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္ ငါနင္စိတ္မေကာင္းတာနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဆံုးသြားၿပီ သူအိပ္ေဆးေတြ အရမ္းေသာက္ၿပီး ဆံုးသြားတာတဲ့ သူအိပ္ေဆးေတြသံုးေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့ အဲ့ဒီအိပ္ ေဆးက တရား၀င္ေဆး ဒါေပမယ့္ သူစိတ္ညစ္အရမ္းညစ္တယ္ထင္တယ္။ သူအဲ့ေဆးကုိ အမ်ားႀကီး ေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆံုးသြားတာ။ နင့္စိတ္ကုိထိန္းေနာ္။”<br /><br />ေက်းကုိေက်းအမဘာေတြေျပာေနသည္ မသိေတာ့ ဘာေတြေျပာေနတာလည္း သီဟတဲ့ သီဟေျပာေတာ့ ေက်းကုိလုိက္ရွာမယ္ေျပာထားသည္။ ႀကိဳးစားမယ္ေျပာထားသည္။ ေက်း မဆက္သြယ္မိတာ ေက်းအျပစ္လား သူ႔ကုိနား၀င္ေအာင္ေျပာႏိုင္တာ ေက်းတေယာက္တည္း ေက်းသိသည္။ ေက်းဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ေက်းမ်က္ရည္လည္းမက် စကားလည္းမေျပာႏိုင္။<br /><br />“ ေက်းနင္ငိုေလ နင္ဘာလုပ္ေနတာလည္း နင္ငိုလိုက္ပါဟာ နင့္အတြက္သက္သာပါတယ္။ နင္အဲ့လိုမခံစားေနပါနဲ႔”<br /><br />ဟုတ္သည္။ ေက်းတို႔အေၾကာင္းကုိ သိေသာ ေက်းအမက နားလည္သည္ ေက်းဘာခံစားေနရတာ သူသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်း အေတြးေတြမရွိေတာ့ပါ အိမ္မက္ေတြမရွိေတာ့ပါ ေက်း ဘာလုပ္ရမည္နည္း၊<br /><br />မိဘမဲ့ေဂဟာအတူတူဖြင့္မယ္ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ သီဟ ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီကေလးေတြ ကုိျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မယ္ေျပာခဲ့တဲ့ သီဟ အခုေတာ့ ေက်းကုိဒီတာ၀န္ေတြႏွင့္ တေယာက္တည္းထားခဲ့ သည္။ ေက်းမွာေတာ့ ႀကိဳးစားလုိက္ရတာ။ ကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္သမွ် စိတ္မ၀င္စားလည္း အတင္းေလ့လာသည္။ မွတ္သည္။ ႀကိဳးစားသည္။ အခုေတာ့ ေက်းကုိ သူရက္ရက္စက္စက္ တေယာက္တည္းထားခဲ့သည္။ သူရက္စက္သည္။ ေက်းဘာလုပ္ရမည္နည္း။<br /><br />ေတြ႔ရခါနီးမွပဲ သီဟရယ္ နင္ငါ့ကုိရက္ရက္စက္စက္ထားခဲ့ရလား။ ငါ နင့္ကုိေကာင္းကင္ႏိုင္ငံ ေရာက္လို႔ ျပန္ေတြ႔လို႔ကေတာ့ နင္မလြယ္ဘူးမွတ္။ ေက်းစိတ္ထဲမွာ က်ိန္း၀ါးေနမိသည္။ ေက်းစိတ္ဆိုးလွ်င္ မ်က္ရည္က်မည္ေျပာ၍ မ်က္ရည္က်ေအာင္ တမင္လုပ္သြားတာလား ေက်းနားလည္သည္။ သူဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ခံစားရမည္ဆိုတာကုို ထို႔အတြက္ ေက်းစိတ္မဆိုးပါ။ ေက်းငိုလွ်င္ စိတ္သက္သာမည္ဆိုတာ ေက်းသိသည္။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ေက်းမငိုပါ ေက်းသူ႔ကုိစိတ္မဆိုးပါ။ ေက်းကလြဲရင္ ဘယ္သူမွနားလည္မည္မဟုတ္ ေက်းသာသူ႔ကုိနားလည္သည္။ သူဘာျဖစ္လို႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကုိ ေစာေစာသြားသည္ ဆိုတာ ေက်းသိသည္။ ေက်းကုိသူေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔သစၥာဆိုတာ မွန္သည္ဆိုတာ ေက်းၾကာေလ သိေလျဖစ္သည္။<br /><br />ေက်းကုိသီဟေပးခဲ့တဲ့ လက္စြပ္က အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေဟာင္းမသြားပါ။ မြဲမသြားပါ။ ၾကာေလလက္ေလ။ ေက်းဘယ္လက္စြပ္မွမစြပ္ေပမယ့္ ေက်း သီဟေပးတဲ့ လက္စြတ္ကုိဘယ္ေတာ့မွမခၽြတ္ခဲ့။ ေပ်ာက္သြားလွ်င္လည္း ဘယ္လိုဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာသည္မသိ။ ေပ်ာက္တာလည္း အခါေပါင္း မရည္တြက္ႏိုင္ေတာ့။ အလြန္ဆံုး တပတ္ ၿပီးလွ်င္ျပန္ေရာက္လာသည္ခ်ည္းပင္။ ဒါဟာ သီဟရဲ့ သစၥာမွန္း ေက်းသိ သည္။<br /><br />ဒါေပမယ့္ ေက်းသိခ်င္သည္က သူရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ႔လက္စြပ္ေလးကုိ သူမ်ားေတြ ခၽြတ္ပစ္လိုက္လား ေက်းေတာ္ေတာ္သိခ်င္လွသည္။ ေက်းသူ႔ကုိ မုန္းသည္။ အရမ္းကုိမုန္းသည္။ ဒါကုိသူေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကေန ၾကားႏိုင္ပါေစ။<br /><br />အခုေတာ့ ေက်းရဲ့ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵက သူ႔အုတ္ဂူအျဖဴေလးဆီကုိ ႏွင္းဆီပန္းအနီေလးေတြ သြားခ်ခ်င္ျခင္းပါ။ ဒါကုိေက်းကလြဲလို႔ ဘယ္သူသိမွာလည္း။ ႏွင္းဆီအနီႀကိဳက္မွန္းသိလို႔ ေႏြပိတ္တိုင္း ႏွင္းဆီပန္းစိုက္ရတာ အေမာ သီဟရယ္ ဒီတခါေတာ့ ငါစိုက္အလွည့္ေပါ့ေနာ္။ နင္ကငါ့ကုိတာ၀န္ ေကာင္းေကာင္းေပးသြားတာပဲေနာ္။<br /><br />“ဟဲ့ ေက်းနင္ဘာေတြေတြးေနတာလည္း ငါေခၚေနတာၾကာၿပီ။ မနက္ျဖန္နင္ခရီးထြက္မယ္ဟုတ္။ အဲ့ဒါ ဒီမွာေဆး မွားပါတယ္ ေရာ့”<br /><br />ေက်းအမလွမ္းေခၚမွပဲ ေက်းသတိယေတာ့သည္။ ဟုတ္သည္ ေက်းကေနေကာင္းသည္မဟုတ္ ေဆးကုိအၿမဲေဆာင္ထားရသည္။ ခရီးထြက္မည္ဆိုေတာ့ ပုိဆိုးသည္။ ေက်းရဲ့ သီဟနဲ႔အတူတူ က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ၿပီ၊ မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္မယ္ဆိုတဲ့ ေႂကြသြားတဲ့အိမ္မက္ေလးကုိ ေက်းတေယာက္ ႏွေျမာတမ္းတစြာ ျပန္ေတြးမိေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေက်းေျခေထာက္ေတြပင္ ေတာင့္ေနသည္။<br /><br />ေႂကြလြင့္သြားတဲ့အိမ္မက္ကုိ ေက်းတေယာက္ တမ္းတေန၍မျဖစ္ အဲ့ဒီအိမ္မက္အေဟာင္းအတြက္ ေက်းႀကိဳးစားရမယ္။ ဟုတ္သည္။ ေက်း တေယာက္တည္းေလွ်ာက္ရမယ့္ ဒီလမ္းအတြက္ ေက်းႀကိဳးစားရမည္။ သီဟအတြက္ပါ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားရမည္။<br /><br /><br /><span style="color: rgb(51, 102, 102);">ပထမဆံုးေရးတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ၀တၳဳတိုေလးပါ ဆားတို႔အခ်ဳိမႈန္႔တို႔လိုရင္လည္း ကုိယ့္ဟာကုိသာ လိုသလိုထပ္ျဖည့္ထည့္ၿပီး ဖတ္ေပးၾကပါေနာ္။ အဟိေမတၱာရပ္ခံတာ။ ႀကိဳးစားပါဦးမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ခ်စ္ပါးလံုး</span><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-825643686235526605.post-44586111278546512052009-05-14T07:28:00.000-07:002009-09-20T00:43:40.797-07:00ေက်းဇူးတင္လႊာဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးေသာ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ကုိေရွးဦးစြာ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ မ်က္ႏွာျမင္ ကန္ခ်င္ပါေစ၊ မျဖစ္ပဲ မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစ ျဖစ္ေအာင္ ေမြးေပးထားတဲ့ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ အေမ့ကုိလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သမီးရဲ့ေမြးေန႔ကုိေတာင္မသိတဲ့ အေဖ့ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးရဲ့ေမြးေန႔ကုိ သတိေပးစရာမလိုပဲ ႏွစ္တိုင္းသတိတယနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာပန္းလွဴ ၀တ္ျပဳလုပ္ေပးၾကတဲ့ ဖြားဖြားနဲ႔ တီတီတို႔ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ေလ ပါးလံုးအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကဗ်ာပုိ႔ေပးေသာ ကုိႀကီးဗညား၊ အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားထဲက ကဗ်ာကုိ တမန္းကတန္း ပုိ႔ေပးေသာ ကုိဆည္းဆာ၊ ပါတီပြဲလုပ္ေပးေသာ မမျမဴး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔မွာ မ်က္ရည္က်ေအာင္လုပ္ေသာ အမည္မေဖာ္လိုသူ၊ ၿပီးေတာ့ ပုိ႔စ္ကဒ္ပုိ႔ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အစိုင္း၊ <br /><br />ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ယ္လီလာပုိ႔ေသာ မမေကာင္းကင္ ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္တာသာယူဆိုၿပီး Google စတိုးကုိ သယ္လာတဲ့ ကုိရဲ၀င့္သူ ေနာက္ထပ္ ေနာက္က်တာေတာင္လာၾကတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ဆုေတာင္းေပးၾကသူအားလံုး မေရာက္ျဖစ္ၾကသူအားလံုးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ပါးလံုးရဲ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလးကုိ ပါးလံုးအတူတူ ခံစားဖို႔အတြက္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။<br /><span id="fullpost"><br /><br />*******ေမြးေန ့*******<br /><br />ရြာသြန္းတဲ့မိုးေရေတြေအာက္မွာ<br />စိမ္းလန္းေနတဲ့ သစ္ပင္အခ်ိဳ ့နဲ ့<br />ဖူးပြင့္စ ပန္းငယ္ေတြေ၀ေနတဲ့ေန ့<br />ကမာၻေၿမၾကီး လွပေနတဲ့ေန ့....။<br />ရက္ ၊ လ ၊ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လိုပဲေၿပာင္းခဲ့ေပမယ့္<br />ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပန္းတိုင္ ဘ၀ခရီးအတြက္<br />အေရာက္သြားဖို ့ငါဟာ ရွင္သန္ၿခင္းအဆင့္ဆင့္နဲ ့<br />ခိုင္မာတဲ့အေတြး ရုိသားတဲ့စိတ္ဓါတ္<br />ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့ ရွင္သန္ရင္း<br />ငါဟာဒီေန ့မွစေမြးတဲ့<br />ဒါဟာငါ့ရဲ ့ေမြးေန ့.....။<br />( ကုိဆည္းဆာ)<br /><br />"ညီမေလး (သို႔) ညီမေလးတဦးလို ခင္ရေသာ ေကာင္မေလး"<br /><br />အရြယ္ကေလးက အသက္ ( ၂၀ )<br />ဒီကေန႔ ျပည္ခဲ့ျပီးေပါ့ . . . . . . . .<br />ဂ်ယ္လီ တစ္ထုပ္ ၊ သံစဥ္ တစ္ပုဒ္နဲ႔<br />ကြန္ေကာင္းေကာင္း ပီစီတစ္လံုးရိွရင္<br />ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး . . . . . . . . .<br /><br />စိုက္ထူခဲ့တဲ့ မွတ္တိုင္ ( ၂၀ ) အျပီး<br />ေလာကဇာတ္ခံုေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း<br />ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္း ထိထိရွရွ<br />ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အမိေျမကို ခြဲခြါ<br />ကံဇာတ္ဆရာ အေႀကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိလို႔<br />ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတာေတြလည္း စံုေလာက္ခဲ့ျပီးေပါ့ . . . . . . . . .<br /><br /><br />သူမ ေျပာတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္<br />ဘုရားသခင္က သူ႔ကိုခ်စ္တာ သူသိပါတယ္တဲ့ . . .<br />ဟုတ္တယ္ ညီမေလးေရ . . .<br />ဘုရားသခင္က ညီမေလးကို ခ်စ္သလို . . .<br />မိဘေတြက ညီမေလးကို ခ်စ္သလို . . .<br />ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြက ညီမေလးကို ခ်စ္သလို . . .<br />သူငယ္ခ်င္း ေပါက္ေဖာ္ေတြက ညီမေလးကို ခ်စ္သလို . . .<br />ညီမေလးကလည္း အားလံုးကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့တာ<br />သူတို႔ေတြလည္း သိခဲ့ပါတယ္တဲ့ . . . . . . . . . . .<br /><br />ႀကယ္စင္ တစ္စင္းလို လင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ့ ေကာင္မေလး . . .<br />တက္လမ္းေတြက အသီးအပြင့္ေတြ ေ၀ေနတယ္<br />စကားပံုတစ္ခု ရွိတယ္ “ ေကာင္းကင္တစ္မြတ္<br />ႀကယ္ကိုဆြတ္လည္း မလြတ္စတမ္း ရျမဲမွန္၏ ”<br />ဆိုတဲ့ စကားပံု . . . ၂၁ ရာစုမွာ ေယာက္က်ားေတြအတြက္ပဲ<br />မဟုတ္ေတာ့ဘူး . .<br />ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္စမ္းပါ<br />ညီမေလးေရ . . . . . . . . .<br /><br />စာေရး စာဖတ္ ၀ါသနာပါတဲ့ ေကာင္မေလး<br />ေနာင္လာမည့္ အႏွစ္ ၂၀ က် . . .<br />“ ေဂ်ေက ရိုးလင္း ” လို မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာနိုင္မလဲ<br />ေနာင္လာမည္ အႏွစ္ ၃၀ က် . . .<br />စာေပ နိုဗယ္ဆု မရဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာနိုင္မလဲ<br />အမွတ္မထင္တဲ့ မထင္မွတ္မႈေတြနဲ႔ . . .<br />သူမခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ဘ၀ရထားႀကီးလည္း<br />အေတာင္အလက္ေတြ စံုလို႔ . . . . . . . . . .<br /><br />ညီမေလးေရ...<br />၁၂ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ညီမေလး အသက္ ၂၀ ျပည့္ေမြးေန႔မွစ<br />ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မ်ားစြာတိုင္ေအာင္<br />ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းက်လို႔<br />ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၿပီး<br />မိဘအားကိုးရတဲ့ သမီးေကာင္းေလးအျဖစ္<br />ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ေမြးေန႔ေလးမွ စၿပီးေအာင္ျမင္မွဳေတြကို<br />ရရွိႏိုင္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္<br />ညီမေလးေရ . . . . . . . . . . .<br />ကုိႀကီးဗညားရွိန္<br /><span style="font-style: italic;"><br /></span><br /><br /></span>Chitpalonelayhttp://www.blogger.com/profile/13993354182017415775noreply@blogger.com1