နည္းနည္းေလးေတာ့ လြဲေနတယ္

အင္း စာမေရးတာၾကာေတာ့ ဘယ္ကေန စေရးရမွန္းေတာင္ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ပါးလံုးေနာ္ေဝ ေရာက္စ အေတြ႔အႀကံဳ လမ္းခရီး အေတြ႔အႀကံဳ၊ အခုထိႀကံဳလို႔ မၿပီးေသးတာေလးေတြ ေရးဦးမွပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။

ပါးလံုးတို႔ထြက္လာရတာ အားလံုးေပါင္း မိသားစု သံုးစုဗ်။ ပါးလံုးတို႔ သားအဖရယ္။ ေနာက္ပါးလံုး တို႔နဲ႔တၿမိဳ႕တည္း ေနတဲ့ ေရႊေရႊတို႔ မိသားစုရယ္။ ေနာက္ ပါးလံုးဦးေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုရယ္ သံုးစုထြက္လာတာဗ်။ တၿမိဳ႕တည္းသားေတြ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အဲ့ဒီဦးေလး သူငယ္ခ်င္းမိသားစုက ကေလးက အားလံုးေလးေယာက္ဗ်ာ ေယာက်္ားေလး ၂ေယာက္ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္။ အဲ့ေတာ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန ဟာသေလးေတြ၊ အလြဲေလးေတြ တန္းစီေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုမွသာ ျပန္ေတြးရယ္ႏိုင္တာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ပါးလံုးတို႔ ရွစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ထြက္လာခါနီးတုန္းက ပါးလံုးကုိ ေနာ္ေဝေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေလးမိန္းမက ဘာေတြသယ္ခဲ့ရမယ္။ လမ္းမွာ ေရေသာက္ဖို႔ကအစ အကုန္မွာတာ။ ေလယာဥ္မွာ ငါးကီလိုအိတ္ ကီလိုႏွစ္ဆယ္အိတ္ ဘယ္အိတ္ကုိ ဘာေတြထည့္ ဆိုတာကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတယ္ဗ်ာ။

အဲ့ဒါ ငါးကီလိုအိတ္က သြားတိုက္ေဆးေတြ ဘာေတြထည့္မရဘူးမဟုတ္လား။ အဲ့ဒါကုိ ပါးလံုးတို႔ စာအုပ္တန္းစီတဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေတာ့ ေရႊ႕ေရႊ႕မိန္းမက “ဟဲ့ ပါးလံုး နာရီေတြကုိၾကည့္စမ္းပါဦး အမ်ားႀကီးသာ ခ်ိတ္ထားတာ တခုမွလည္း မမွန္ဘူးတဲ့” အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း နံရံႀကီးကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ အဲ့ဒီစာအုပ္ေတြတန္းစီတဲ့ေနရာက နံရံမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုနာရီ ကပ္ထား တယ္ဗ်။ အေပၚမွာ ႏိုင္ငံနာမည္ပါ ေရးထားတယ္ေလ။ ဒါကုိသူကေျပာေတာ့ ပါးလံုးက အစက ေတာ့ ေအးဟုတ္သားေပါ့။ ေနာက္မွ “ဟာ အန္တီမာေအးကလည္းဗ်ာ အဲ့ဒါႏိုင္ငံတကာ စံေတာ္ခ်ိန္ ေတြဗ်။ ” ဆိုေတာ့မွ ရယ္လိုက္ရတာ။

အဲ့ဒါနဲ႔ အန္တီမာေအးက ဟိုဘက္မိသားစုကုိ လွမ္းၿပီးေတာ့ “ေဟ့ နင္တို႔ ဘီးေတြဘာေတြ ပါရင္ အကုန္ လံုးကုိလႊင့္ပစ္ခဲ့ သြားတိုက္ေဆးေတြပါရင္ လႊင့္ပစ္ စစ္ေနရင္အခ်ိန္ၾကာမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လႊင့္ပစ္ ခိုင္းတယ္။” ဟိုမိသားစုကလည္း အကုန္လံုးကုိ လႊင့္ပစ္တာဗ်ာ။ ဘာမွမက်န္ဘူး။

ပါးလံုးကေတာ့ မလႊင့္ပစ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးစစ္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါေတြ လႊင့္ပစ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ အဲ့လိုနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔အၾကာႀကီးစီးရတယ္။ ပါးလံုးတို႔က လန္ဒန္မွာ ေလယာဥ္ခ်ိန္း တယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ လန္ဒန္ေလဆိပ္မွာ ၇နာရီ ေစာင့္ရတယ္။ ေနာ္ေဝကုိတဆင့္ျပန္စီးဖို႔အတြက္။

အဲ့လိုဆိုေတာ့ လန္ဒန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အကုန္လံုးက ခရီးပန္းေနၾကၿပီဗ်ာ။ အဲ့ကေလးမ်ားတဲ့ မိသားစုက သူ႔သမီးေလးေတြရဲ့ ဆံပင္ကအရွည္ႀကီးဗ်ာ ဘီးကလည္းအကုန္လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ဟိုေရာက္လို႔သူတို႔ ဆိုင္ေတြဘာေတြ မေတြ႔ေသးရင္ ဒုကၡျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ပါးလံုးမလႊင့္ပစ္ပဲ ခ်န္ထားတဲ့ ဘီးေလး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

ပါးလံုးေတာ့ တလေလာက္ ဘီးမရွိပဲျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘီးေပးလိုက္ရတာက ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာက အဲ့ဒီညီအမႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးမေလးက နည္းနည္း တံုးတယ္။ အငယ္မက သြက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြက မပါးလံုးတဲ့ အေပါ့အပါးေလး သြားခ်င္တယ္တဲ့ေလ။

အဲ့ဒါနဲ႔ ေအးေအး ငါရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး အတူတူသြားၾကတာ။ အဲ့ဒါအငယ္မက အႀကီးမ အထာကုိ ႀကိဳသိေနတယ္ထင္တယ္။ မီးႀကီးတဲ့ နင္မဝင္ခင္ မပါးလံုးကုိ ခလုတ္ေတြ ဘာေတြအရင္ေမးထားတဲ့ ေလ။ အဲ့ေတာ့ သူက မပါးလံုးတဲ့ သမီးကုိ ၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏွိပ္ရမယ္ ေျပာျပေပးပါတဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း သူဝင္မယ့္အိမ္သာထဲကုိ ဝင္ၿပီးေတာ့ ျပတာေပါ့။

အိမ္သာေတြမ်ားသေလာက္ လူေတြလည္းမ်ားတယ္ေလ။ တျခားအိမ္သာေတြ လြတ္ေတာ့မွ ပါးလံုးဝင္မယ္လုပ္ေတာ့ တံခါးေလးပဲ ပိတ္ရ ေသးတယ္။ မပါးလံုးေရ မပါးလံုးေရဆိုၿပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ ေအာ္သလို ေအာ္ေခၚပါေလေရာ။ လူက တံခါးေလး ျပန္ဖြင့္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ဖလားဖလား အိမ္သာခန္းအကုန္လံုး နံေဆာ္ေနတာပါလား ေနာ္။

အဲ့မွာ အိမ္သာလာတက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း တစ္ခါမွ ဒါမ်ဳိးႀကံဳဖူးပံုမေပၚဘူး။ နံေခါင္းေလးေတြ ပိတ္ၿပီး ထြက္သြားကုန္ၾကတယ္။ ဘာေတြျဖစ္လည္းဆိုေတာ့ သူက အိမ္သာတက္ၿပီး ခလုတ္မႏွိပ္တက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး ပါးလံုးကုိလိုက္ရွာတာေလ။ အဲ့ဒါပါးလံုးလည္း ႏွေခါင္းပိတ္ၿပီး သြားလုပ္ေပးရတယ္။

မီးႀကီးကုိဆူမလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ခဗ်ာ လည္း မလုပ္တတ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနပံုရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔မဆူပဲ တို႔မီးႀကီးကေတာ့ ရိုက္ခ်က္ျပင္းတယ္ဟာ လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္သာထဲကေန ႏွစ္ေယာက္သားထြက္လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။

အဲ့အခ်ိန္ နယ္လီေအာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလည္း ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နယ္လီေအာင္က မရွိေတာ့ဘူး။ နယ္လီေအာင္ဆိုတာက အငယ္မေလးနာမည္ပါ။ နယ္လီေအာင္က သူ႔အမအေၾကာင္း သူသိပံုရ တယ္။ ပါးလံုးတို႔ ထိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာတာေပါ့ နယ္လီေအာင္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။

ဒါနဲ႔ မီးႀကီးအေၾကာင္း သူ႔အေမကုိေျပာေတာ့ နယ္လီေအာင္က ဒါေၾကာင့္ မပါးလံုးကုိ အရင္သင္ေပးခိုင္း ေျပာတာတဲ့ေလ။ အဲ့မီးႀကီးက ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာတုန္းကလည္း အဲ့လိုပဲ တဲ့ေလ။ သမီးခံရၿပီးၿပီတဲ့။ ပါးလံုးလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့တုန္းကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ဘူး အခုေတာ့ တကယ္စဥ္းစားေလ ရယ္ခ်င္ေလ။

အဲ့လိုနဲ႔ အဲ့ဒီမွာ ေျခာက္နာရီနားတုန္း လန္ဒန္ေလဆိပ္မွာ နားရတယ္ေလ။ ဓါတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ပါးလံုးအဲ့ ေလဆိပ္မွာလည္း ဘာမွမစားထားဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ ေတာ့လည္း ေကၽြးတာကုိ မစားဘူး။ အဲ့ေတာ့ လူက မူးေနတာ။

ဒါနဲ႔ ေနာ္ေဝေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ကုိ လာႀကိဳတယ္။ ဟိုကေလးေတြနဲ႔ မိသားစုကေတာ့ ေလယာဥ္ထပ္စီးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သူတို႔က Oslo နားကၿမိဳ႕မွာ ပဲဆိုေတာ့ ကားနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ ပါးလံုးတို႔က Ålesund ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ တဆင့္ထပ္စီးရဦးမယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ လာႀကိဳတဲ့ တေယာက္က လမ္းကေဝးေတာ့ အစဥ္ေျပလားတဲ့။

ပါးလံုးကေျပတယ္လို႔ ဒါေပမယ့္ ငါဗိုက္ မတရားသျဖင့္ကုိ ဆာေနတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေအးငါဝယ္ ေကၽြးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေနာက္ေလယာဥ္အတြက္ ခ်ိန္းစရာရွိတာခ်ိန္းလည္းၿပီးေရာ သူက ဆိုင္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ ႀကိဳက္တာယူခိုင္းတယ္။

ပါးလံုးကုိ ဦးေလးမိန္းမက ေနာ္ေဝမလာခင္က ေျပာထားတယ္။ ေနာ္ေဝက ပန္းသီးက အရည္ကုိ ရႊမ္းေနတာပဲတဲ့။ အဲ့ကတည္းက ႀကိမ္းထားတာ ေနာ္ေဝေရာက္လို႔ကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အရင္ဆံုးစားမွာ ပန္းသီးပဲလို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္မွာ ပါးလံုးပန္းသီးအနီရဲရဲ တလံုးကုိေရြးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရတပုလင္း ယူလိုက္တယ္။ ဌက္ေပ်ာသီးတလံုးနဲ႔။

က်န္တဲ့မုန္႔ကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကၽြးကတည္းက မစားခ်င္တာ၊ ေတာကေလးဆိုေတာ့ မ ႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ေလယာဥ္က သံုးနာရီေစာင့္ရမယ္ဆိုေတာ့ ခံုလည္းရေရာ အရည္ရႊမ္းၿပီး ခ်ဳိပါ တယ္ဆိုတဲ့ ပန္းသီးႀကီးကုိ အားရပါးရကုိက္လိုက္တာ ခ်ဥ္တူးစုတ္ပလုပ္တုတ္ေနတာပဲဗ်ာ။

သြားက ေလတိုက္ရင္ေတာင္ က်ိမ္းေနတာ မခံစားႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ေအာ္ပါငိုခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီခ်ဥ္တူးေနတဲ့ ပန္းသီးကုိ သရက္သီးငါးပိခ်က္သလို ခ်က္စားပစ္တယ္ ဘာရမလည္း။ ဟြန္႔။ ဒါနဲ႔ ဝယ္လာတဲ့ ေရပုလင္းကုိ အားရပါးရေသာက္မယ္ဆိုၿပီး ေမာ့လိုက္ေတာ့ ေဆာ္ဒါေတြ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ စိတ္နာတယ္။

ဒီမွာ ေရပုလင္းေတြက အမ်ဳိးအစားအမ်ားႀကီး ဆိုတာ အခုေနာက္ပုိင္းမွ သိလာတာဗ်။ သံုးပုလင္းေလာက္ေတာ့ မွားဖူးတယ္ဗ်။ ေရျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ေမးၿပီးဝယ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တမ်ဳိးမဟုတ္ တမ်ဳိး ထိတာပဲ။ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ဘယ္သိပါ့မလည္း။ ဒါနဲ႔ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဆိုၿပီး ဌက္ေပ်ာသီးကုိ ခြာလိုက္တာ အစိမ္းႀကီးဗ် သူတို႔ကမမွည့္ပဲ စားၾကတယ္။

အဲ့လိုနဲ႔ ပါးလံုးတို႔ ေနရမယ့္ၿမိဳ႕ကုိ ေလယာဥ္တဆင့္ထပ္စီးရတယ္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပါးလံုးတို႔ေနရမယ့္ အိမ္ကုိ လိုက္ပို႔တယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးလည္း အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ကုိလိုက္ၾကည့္ မီးဖိုထဲေရာက္ေတာ့ ဟာ ပန္းသီးေတြဆိုၿပီး အားရပါးရေျပးကိုင္လိုက္တာေပါ့။

ဘယ္ကသာ ၾကက္သြန္နီေတြျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ပန္းသီးေလာက္ႀကီးတဲ့ ၾကက္သြန္နီေတြ ျမင္ေတာ့ ဒီတခါစိတ္မညစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေအာ္ပဲရယ္လိုက္တယ္။ တုံးလိုက္တဲ့ ငါပါလားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္ ဝယ္စရာရွိတာေတြဝယ္မယ္ဆိုၿပီး Coop ကို ေရာက္လာတယ္။ Coop ဆုိတာကေတာ့ ဒီကဆိုင္နာမည္။

အဲ့ဒီမွာ ေရႊေရႊတို႔မိသားစုကလည္း ပါးလံုးကုိအပါေခၚတယ္။ သူတို႔က ေနာ္ေဝစကားကလည္း မတတ္ေသး။ အဂၤလိပ္စကားလည္း မတတ္ေတာ့ တခုခုဝယ္မယ္ဆို ပါးလံုးကုိ စာဖတ္ခိုင္းတယ္ဗ်ာ အဲဒါ အန္တီမာေအးက မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာတဲ့။ ပါးလံုးလည္း ေသခ်ာဖတ္ၿပီးေတာ့ ပါးလံုးတဘူးယူ လိုက္တယ္။ သူလည္းတဘူးေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဟင္းရြက္ေတြအတန္းမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ပါးလံုးပါးစပ္ဟသြားတယ္။ တရုတ္ ကားထဲမွာျမင္ဖူးေနက် တရုတ္ေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဂ်င္းစင္းကုိ ဒီဟင္းရြက္တန္းမွာ ပါကင္ပိတ္ၿပီး ေရာင္းေနပါလားေပါ့။

သူက လက္ႏွစ္လံုးခြဲေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ အျမစ္ကေလးေတြလည္း တို႔လို႔တြဲေလာင္းမဟုတ္လား။ ဝါေျခာက္ေျခာက္ေလး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ညစ္ညစ္ကေလးေပါ့။ ဒါနဲ႔ ပါးလံုးကုိ ဒါကဘာ ဒါကဘာဆို ၿပီးလိုက္ရွင္းျပတဲ့ ေနာ္ေဝမကုိ နင္တို႔ဒီဆိုင္မွာ ဂ်င္စင္းလည္း ေရာင္းတယ္ေနာ္ဆိုေတာ့ သူက ဘာလည္း ဂ်င္စင္းတဲ့။ ဒီဟာဘာလည္းဆိုေတာ့ မုန္လာဥအျဖဴတဲ့ေလ။

ဖလားဖလား ပါးလံုးတို႔ရြာမွာက မုန္လာဥဆိုတာက ၿခံထဲကထြက္တာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အႀကီးႀကီး ေတြေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ မုန္လာဥက ဂ်င္းစင္းေလးက်ေနတာပဲ။ လူက ရယ္ပဲရယ္ရမလား ငိုပဲငိုရ မလားမသိေတာ့ပါဘူး။

အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အိမ္ကုိေရႊေရႊက ေရာက္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ဟဲ့ပါးလံုးတဲ့ နင္ဝယ္ေပးလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးက အဲ့ဒါမ်က္ႏွာသစ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ အဆီတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ခါနီး သုံးတဲ့ဟာတဲ့။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးလည္း ေရခ်ဳိးခန္းကုိ ေျပးၿပီး ဘူးကုိသြား ယူတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ပါးလံုးက ဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့။ ဘာလို႔လည္းလို႔ အဲ့ဒီဘူးက ၾကည့္ရင္ေတာ့ အရည္ဗ်ာ ညွစ္လိုက္ရင္ အျမႈပ္ပဲထြက္တယ္။ ဒီကမ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာတိုင္း အဲ့လိုပဲ။ ဒါနဲ႔ပါးလံုးက အျမႈပ္ပဲထြက္ လို႔လားလို႔ ေမးေတာ့ နင္စာလည္း ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ဦးတဲ့။

အဲ့မွာေရးထားတာက Mousse လို႔ ေရးထားတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပါးလံုးက ဒါအသီးကေနလုပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာပါ ေပါ့။ ေသခ်ာပါတယ္စဥ္းစားတာေလ။ ဒါနဲ႔ပါးလံုးလည္း ဒစ္ရွင္နရီ ေျပးယူၿပီးၾကည့္ေတာ့ ပါးလံုးသိတာ မွန္ပါတယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ေမးလိုက္တာ ေရႊေရႊ ဘာလို႔ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္တဲ့ ဟာလို႔ ေျပာတာလည္းေမးတာ့ အဲ့မွာ မုတ္ဆိတ္လို႔ေရးထားတာ နင္မေတြ႔ဘူးလားတဲ့။ Mousse ကုိ ဆရာသမားက Burglish နည္းနဲ႔ ဖတ္ ၿပီး ဘာသာျပန္လုိက္တာ မုတ္ဆိတ္တဲ့။

အဲ့ေတာ့မွ ပါးလံုးတေယာက္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္လိုက္ရတာ။ အစကေတာ့ ေၾသာ္ ငါ့ကုိအားကုိး ပါတယ္ဆို ငါကအမွားခ်ည္းပဲ ဘာသာျပန္ေပးမိလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္ဟုတ္မလည္း။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးက ေရႊေရႊကလည္း Toilet တခြက္ ေပးလိုက္ပါထက္ ဆိုးေနၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

အဲ့ဒါကဒီလိုဗ် ေရႊေရႊက ထိုင္းမွာတုန္းက ဆြီဒင္အဖြဲ႔ကုိ ႏို႔ဖိုးကုိ ေခၚသြားတယ္။ သူကအဂၤလိပ္ စကားလည္းမေျပာတတ္။ ဟိုအဖြဲ႔ကလည္း ဗမာစကားမတတ္နဲ႔ လမ္းမွာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ စကား ေျပာသြားတယ္တဲ့။

အဲ့ဒါ ဟိုက ေအးတယ္ေျပာေတာ့ သူက “ယား ဟိုက္ ေမာင္တိန္ ေမာင္တိန္” တဲ့ေလ ဟိုကနား လည္ေပးတာပါတယ္။ ေလေပးကေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ တည့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ နားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ အဲ့အဖြဲ႔က Toilet လို႔ေမးေတာ့ သူက ငါဒီအခ်ဳိရည္ တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး တဲ့။ Cola တို႔ ဘာတို႔ပဲသိတယ္ေပါ့။

ဟိုကလည္း အိမ္သာေတာ္ေတာ္ တက္ခ်င္ေနပံုရတယ္တဲ့ ေမးပဲေနေတာ့ သူလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမ သိတာနဲ႔ ဆိုင္ကုိေခၚသြားၿပီး Toilet တခြက္ေပးလို္က္ပါဗ်ာတဲ့ေလ။ ဟိုဗမာစကား မေတာက္တ ေခါက္တတ္တဲ့ ရွမ္းမကလည္း သူ႔ဆီမွာ Toilet အခ်ဳိရည္မေရာင္းပါဘူးတဲ့။

အဲ့ဒါေနာက္ဆံုးမွ ခရီးသြားအတူတူထဲက ေမးေတာ့မွ အဲ့ဒါအိမ္သာသြားခ်င္တာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဟိုလူသာမကယ္ရင္ ဒီဆြီဒင္သားလည္း ေတာ္ေတာ္ဒုကၡျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ထင္တယ္။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ပဲ အရစ္ေတြရွည္ကုန္ပါၿပီ။

ပါးလံုးတို႔ ဒီ Brattvåg ၿမိဳ႕မွာက အာရွဆိုင္မရွိဘူး။ Ålesund ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ သြားဝယ္ရတယ္။ အဲ့ၿမိဳ႕နဲ႔ ဒီၿမိဳ႕က ၄၅မိနစ္ ကားစီးရတယ္။ ပါးလံုးတို႔ဒီၿမိဳ႕မွာက မိသားစုဆရာဝန္ရွိေပမယ့္ တကယ္ ေဆးစစ္တာ ဓါတ္မွန္ရိုက္တာ ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ၿမိဳ႕ကုိသြားရတယ္။

ပါးလံုးက ေဆးရံုကုိ တလကုိ အနည္းဆံုး ၂ေခါက္ေတာ့ သြားရတယ္။ အဲ့လိုသြားရင္းနဲ႔ အဲ့ဒီ အာရွဆိုင္မွာ အျပန္ဆို ေစ်းဝင္ဝယ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကုိ ျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္တာ။ သုတ္စားမယ္ေပါ့။

ေတာင္ငူမွာတုန္းကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ပဲဆီက်ိတ္တဲ့ ပဲစက္ေတြမွာ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္အျပားေတြ အလကား ယူၿပီး ေရစိမ္ၿပီးမွ သုတ္စားၾကတယ္ေလ။ အဲ့ဒီအခုဝယ္လာတဲ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကပံုမွာလည္း စက္မွာ လူက လွည့္ေနတဲ့ပံုျပထားတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္အေရာင္နဲ႔ အစိမ္းဖတ္ေလးေတြ ဖိုးလိုးဖတ္လတ္ေလးလည္း ပါေသးတယ္။

ဒီေတာ့ ဝယ္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြား တယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ပါးလံုးမသုတ္တတ္လို႔။ ဒါနဲ႔ ဦးေလးမိန္းမကုိ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္သုတ္နည္း ေလးေမးၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ေတြဘာေတြလွီး အကုန္အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့မွ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ဘူးကုိ ဖြင့္ လုိက္တယ္။

ဒါနဲ႔ ၾကက္သြန္ေပၚကုိ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ မထည့္ခင္ အရသာေလးၿမီးမယ္ဆိုၿပီး ဇြန္းေလးနဲ႔ကေလာ္ေတာ့ မာကေလာက္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ပါးစပ္ထဲနည္းနည္းထည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖလားဖလား။ ဌက္သိုက္မုန္႔ ေတြျဖစ္ေနေလရဲ့။ ၾကက္သြန္ၿမိတ္လို႔ထင္တဲ့ အစိမ္းဖိုးလိုးဖတ္လပ္က ကြာေစ့ေတြ ခြာထည့္ထားတာ ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ စိတ္မညစ္အားေတာ့ဘူး ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္တာ အေဖေတာင္လန္႔သြားတယ္။ ညက်ေတာ့ လိုင္းေပၚမွာ ဦးေလးမိန္းမကေမးတယ္ ငါေရာက္တာၾကာၿပီ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္တခါမွ မစားရေသးဘူးတဲ့ နင္ဘယ္က ဝယ္တာလည္းတဲ့။

အဲ့ေတာ့မွ အဲ့ဒါႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး။ ဌက္သိုက္မုန္႔လို႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးက ခဏခဏေျပာတာ ပါးလံုးေရ နင့္အိမ္လာရင္ ေနာ္ေဝႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေတာ့ သုတ္မေကၽြးနဲ႔ေနာ္လို႔ အစခံရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေၾသာ္ ေရာက္စကပဲ လြဲ တာလားမွတ္တယ္။ ေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေတာ့လည္း လြဲတာပဲ။ အရင္ကလည္းလြဲ အခုလည္း လြဲ ေနာက္လည္းလြဲဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။

အင္းလြဲလြဲေလးလည္း ေကာင္းပါတယ္ေပါ့ေနာ္။

အခုတေလာလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ အားဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမလည္ျဖစ္ဘူး။ စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္ အိမ္ေတြကုိ မလည္ျဖစ္ရင္ စာေမးပြဲလည္း နီးနီး နီးလာၿပီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေက်ာ္သြားမွပဲ ေကာင္းေကာင္း အိမ္တကာလည္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပ။ အဟိ။ အခုလို လာေရာက္အားေပးတာ ေက်းဇူးအထူးပင္တင္ရွိပါတယ္။

တဦးတေယာက္စီတိုင္းအေပၚတြင္ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး