လိပ္ျပာ

အမွန္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ေလးေတြကုိပဲ တင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးလံုးဒီတေလာ စာေရးဖို႔ဘယ္လိုမွ စိတ္စုစည္းလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကအေၾကြးဆို အရမ္းကုိမုန္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားဆီက ေခ်းတဲ့အလုပ္ကုိ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။

တခုခုအေၾကြးတင္ေနရင္လည္း မေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ေဇာ္ ကတက္ဂ္ထားတဲ့ မငိုပါနဲ႔ကေလးရယ္ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးကုိ အေၾကြးတင္ေနတာ ဆပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေရးစရာရွိေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ စေရးလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေနာက္မွပဲ ေရးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ တခါတည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အစဥ္မေျပမႈေတြပဲ ဆက္တိုက္ႀကံဳေနရတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကုိလည္း ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္းမသိပါဘူး။

ဗိုက္ကလည္း အရမ္းကုိေအာင့္ၿပီးေတာ့ ထမႏိုင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္။ အခုဒီ
"လိပ္ျပာ" ကုိပါးလံုး အရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ ပါးလံုးရဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲမွာ ကူးထည့္ထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြအတြက္ အင္အားတိုးလာသလို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေစမယ့္ စာစဥ္ေလးလို႔လည္း ထင္ပါတယ္။

၀င္း၀င္းျမင့္ နန္းေတာ္ေရွ႕ ရဲ့ ေရႊစည္းစိမ္ မဂၢဇင္း (၁၉၉၇၊ မတ္လ)ထုတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ အရမ္းကုိႀကိဳက္လို႔ရွိရင္ လက္နဲ႔ကူးၿပီးသိမ္းထားရတာကုိ သေဘာက်တဲ့အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ ပြင့္၀ါကုိ အရမ္းေလးစား အားက်မိတယ္ဆိုရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္တယ္။ အခုေတာ့ အကုိေတြ အမေတြ အားလံုး ဖတ္ဖို႔ျပန္တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။


ဟိုမွာ သည္မွာနားလိုက္ ၀ဲကာပ်ံကာ လြင့္ပါးလိုက္ ‘ စိတ္က အတိတ္ဆီသို႔ ရွပ္တုိက္ေျပး လႊားေန၏။ ” သူ႔ ” ကုိသတိျပဳမိေနရမယ္တဲ့။ ကိုယ့္ရဲ့ ” လိပ္ျပာ” ေလ လိပ္ျပာဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့
” ေၾကးမံု ” ပဲေပါ့ မွန္တစ္ခ်ပ္လို ဖ်တ္ခနဲ ကြဲသြားလိုက္စမ္း၊ လိပ္ျပာ မင္းကုိငါေၾကာက္၏။

ဘယ္သူမွလည္း အနားမွာမရွိေစရ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားခ်င္သိပ္ကုိ လံုၿခံဳတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ၊ တဏွာေသာကေတြ၊ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႔ မနာလို၀န္တို မႈေတြေရာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေနတာေရာ အားလံုး အားလံုးကုိ ” အလာ့ဂ်စ္” ျဖစ္ အနားမွာဘာမွမရွိေစရ၊ ဘာေတြမွလည္း မသိခ်င္။

အကြက္သေဘာေတြ လႊမ္းမိုးမႈေတြ၊ အရႈံးအႏိုင္ ေတြ၊ ကုိယ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထိန္းထားႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ၊ ေမာ္မၾကည့္ရဲေစရဘူး ဆိုတာေတြလည္း ေ၀းေ၀းကုိ ေရွာင္ေနၾကစမ္းတစ္ေယာက္တည္းဆို တကယ့္ကုိတစ္ေယာက္တည္း။
ဟင္ ဘာတဲ့။
"ေအးေအးေဆးေဆး ကိုယ့္ကုိယ္ကို္ယ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ဖူးသလား” တဲ့ ေတြးမယ္ေဟ့ ေတြးမယ္ ေတြးရဲတယ္။
ကားကုိ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ အထြက္လမ္းဆီသို႔ ဦးတည္၍ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ဇီးပင္၊ သရက္ပင္ႏွင့္ အရိပ္ရအပင္ႀကီးမ်ား ေ၀ေ၀ဆာေနေသာ ၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကိးထဲမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ တိုက္အိမ္ကေလးေရ……….။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖာ္မပါ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲေဟ့။

တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ အရႈံးေပးၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ကုိယ့္ရဲ့လိပ္ျပာက ရယ္မွာလား။ ရယ္မေနနဲ႔။ ႀကိဳတင္ဖုန္းဆက္ထားေသာေၾကာင့္ ဟြန္းသံတစ္ခ်က္ေပးလိုက္ရံုျဖင့္ အေစာင့္က ေျပးလာ၊ ထြက္ ႀကိဳၿပီး ” ေခၚမွလာ” အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွအလိုမရွိ။ ေနာက္ဆံုးအေဖ်ာ္ယမကာ တစ္ခုကိုေတာင္မွ အေဖာ္မျပဳလို ရီေ၀ထံုထိုင္းေနေသာ ေသြးလည္ပတ္မႈေၾကာင့္ မႈန္၀ါး၀ါး အၾကည့္ ျဖင့္ မထင္မရွား အျမင္မွာ ” ကုိယ့္လိပ္ျပာ” ေပ်ာက္မွာစိုး။
အင္းပြင့္၀ါ………….. ပြင့္၀ါ မင္းငါ့ကုိ ေဆးခါးႀကီး တိုက္ခဲ့ၿပီ။

အသဲကြဲဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ့လိပ္ျပာ ကိုယ္ပြင့္၀ါနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဘာမွထိထိရွရွ မခံစားရဘူး။ ပြင့္၀ါကို မခ်စ္ခဲ့ဘူး ပြင့္၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပိး ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အတြက္ ” ထူးျခားျဖစ္စဥ္ တစ္ခုဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံပါမည္။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ အေပၚမွာ ေျခခ်ခဲ့ျခင္းကုိ ထြက္မသြားမီက ” ပို႔ကုန္” လုပ္ငန္းအတြက္ အေသးစိတ္ အ၀ယ္အျခမ္းကအစ တာ၀န္ေက်ခဲ့၏။

ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ပြဲစားမ်ဳိးရိုး၊ ပြဲရံုပိုင္ရွင္၊ စက္ပိုင္သူေဌး စသည္ စသည္ ျဖင့္ စနစ္ေတြ ေခတ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္း ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ႏွင့့္ ႏိုင္ငံတကာေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဖုန္အလူးလူး၊ သဲအေပေပ အညာေတာသူေဌးဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပိုက္။ အငယ္ဆံုးသားအျဖစ္လည္း မိဘ၏ ခ်စ္ျခင္းကုိ ခံယူူက်ဥ္းက်ပ္မေနႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး မိဘစိတ္တိုင္းက် ေခတ္ပညာတတ္ ဆရာ ၀န္မႀကီးရဲ့ ခင္ပြန္းအျဖစ္လည္း စိတ္တိုင္းမက်။

ကမၻာလွည့္ ဗဟုသုတရွာ၊ အျမင္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ၾကည့္။ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီး ဘ၀တစ္ခုကုိ ပီပီသသ မစလို႔မျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွ စီးပြားဘက္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဖက္စပ္၍ ရႈိးရြမ္းတစ္ခု ဖြင့္ ကုမဏၰီတစ္ခုေထာင္၊ လုပ္လက္စပို႔ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားကုိလည္း တိုးခ်ဲ႕။ မ်ားျပားလွစြာေသာ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ မႏိုင္မနင္း
” မႏိုင္မနင္းျဖစ္စရာ လံုး၀မလိုဘူး။ မင္းညြန္ၾကားရံုပဲ။ အရမ္းကၽြမ္းတဲ့ ဆက္ခက္ထရီေတြ ျပည့္လို႔” တဲ့။


ဘဏ္လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းကုိ တြဲလုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အညြန္းေကာင္းစြာျဖင့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို အဆက္အသြယ္ျပဳေပးသည္။
” မင္းအေၾကာင္းကုိသိလို႔ မလွမပကေလးပဲ စီစဥ္ထားတယ္။ ဒါမွ မင္းရဲ့ သမားေတာ္ႀကီး လည္း ဟုိမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် စာသင္ႏိုင္မွာ” တဲ့။


ေယာက်္ားခ်င္းဆိုေတာ့ ကြယ္ရာမွာ ႏွမခ်င္းမစာနာေသာ အေနာက္အေျပာင္ေလးမ်ား လည္းပါခဲ့၏။ ဒါေတြကလည္း စိတ္ဆိုးစိတ္ကြက္စရာမလုိ၊ ဖုန္းကြယ္ထားစရာလည္း မဟုတ္။ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြက နက္တိုင္ေဘာင္းဘီတို႔၏ ေအာက္မွာသိပ္ကုိ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ သည္ဟု ခံယူခဲ့၏။ ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီကိစၥေတြကုိ စန္းပြင့္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုၿပီး ဂုဏ္မယူႏိုင္ဘူးလား။

ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡေပးေသာနည္းႏွင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ အရာရာမွာ ” အလဲ အလွယ္ဆိုတာ ရွိကုိရွိသည္။ ဘယ္သူျငင္းမလဲ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ဂုဏ္ရွိေသာ မိဘအသိုင္း အ၀ိုင္းမွာ လူျဖစ္ခဲ့ရ။ ပညာတတ္ အဆင့္ျမင့္ဆိုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္ခဲ့ရ။ လူ မႈ၀န္းက်င္မွာ ဂုဏ္သေရရွိေသာ သူတစ္ဦးအျဖစ္ ” တစ္လင္တစ္မယား” စနစ္ႀကီးကုိထူေထာင္။ မသိနားမလည္သူေတြ ရိုေသၾကစမ္း။

ေလးစားၾကစမ္း ဒါေပမယ့္ အလုိဆႏ သာယာမႈ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ဆိုတာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ဟို႔အတိတ္ထဲမွာ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္…….။ အလုပ္……..။ အလုပ္………..။ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားကုိ ဦးေႏွာင့္အကန္႔မ်ားစြာမွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ေစ်းကြက္အလိုအရ အဆုတ္အတက္၊ အတိုးအေလွ်ာ့၊ အေပးအယူသေဘာ၊ ” မွ်ား” ယူျခင္းသေဘာ ” ႏိုင္ျခင္း” ျဖင့္ အားလံုးကုိ လႊမ္းမိုးရန္ အဓိက။

"လွတာမလွတာ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူးကြာ”

ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕က လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း လုပ္ေလ့ရွိၾက တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘ၀လက္တြဲေဖာ္က လုပ္ငန္းအျဖစ္ ၀င္၍ကူညီသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း တူလိုသားလို အမ်ဳိးသားငယ္မ်ားက ကူညီသည္။ ကိုယ့္ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ တစ္မူထူးျခားရမွ။ ဘယ္သူေတြ ဘာမလုပ္ မလုပ္ ကုိယ္လုပ္၏။ ” ပြင့္၀ါ” ဆိုေသာ မိန္းကေလးငယ္မွာ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ အသံက်ယ္က်ယ္ စကားေျပာတတ္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈ မသိမ္ေမြ႔သည္မွအပ လုပ္ငန္းအတြက္လိုအပ္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေန၏။

ၿပီးေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ရန္ကုန္ မွာအရာရွိေတြ တာ၀န္ႏွင့္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း မႏၱေလးမွာ အဖိုး၊ အဖြား အေဒၚမ်ားရွိ၏။ ဆက္ခက္ထရီျဖစ္၇န္ လံုေလာက္ေသာ သင္တန္းမ်ားအားလံုး ၿပီးၿပီးသည့္ေနာက္ စကားေျပာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ရံုးလုပ္ငန္းကအစ အကုန္ကၽြမ္းက်င္၏။ ကဲ မလွမပေလးေရ လုပ္ငန္း ေဖၚအျဖစ္ေတာ့ လက္တြဲႏိုင္ပါၿပီ။

ပြင့္၀ါအေပၚမွာ ေက်နပ္ဆံုးကေတာ့ စီမံခန္႔ခြဲတတ္မႈႏွင့္ လုပ္ငန္းသစ္ စီမံဖန္တီးမႈပင္။ ဥာဏ္ကုိ ပါးပါးလႊားသံုးၿပီး ခ်င့္ခ်ိန္ေ၀ဖန္၏။ တတ္သိလိမၼာေသာ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ပုိ၍ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔လွသည္။ ကိုယ့္ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကုိပင္ တစ္ခါတစ္ခါ သူကလက္မခံ။ သူ႔အစီအမံႏ်င့္ မတုိက္ဆိုင္လွ်င္.
” ဆရာ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္တစ္ပတ္ေပးပါ။ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူးေသခ်ာရင္ ကၽြန္မဘက္က အစီအစဥ္ေတြအားလံုး ဖ်က္ပစ္မယ္။ ကၽြန္မထင္ထားတာမွန္ရင္ ဆရာ ဘယ္လိုလဲ”


စိန္ေခၚတာမ်ဳိးမဟုတ္ေသာ ျပတ္သားမႈမ်ာျဖင့္ အလုပ္လုပ္၏။ ပြင့္၀ါေၾကာင့္ပင္ အျမတ္အစြန္းေတြ အခါခါ ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ပြင့္၀ါက တီထြင္ဆန္းသစ္မႈမ်ားကုိ အလြန္ ၀ါသနာပါ၏။ အေသးအမႊားကုိလည္း စိတ္၀င္စား၏။ ရွာရွာႀကံႀကံ ေဖြေဖြဖြဖြ လုပ္ခ်င္တတ္၏။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ေျပးလႊား၊ အာၿပဲၿပဲႏွင့္ ကုမၸဏီမွာ ဟိန္းေဟာက္၊ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆီ ကိုယ္ တုိင္ဆင္း၊ မအားမလပ္သည့္ၾကားက မံုရြာ၊ မေကြးပခုကၠဴနယ္ေတြ ဘက္ကုိထြက္ ျပည္ပပုိ႔ကုန္အ ျဖစ္ ေျမႀကီးမွာ ကပ္ေပါက္သည့္

အရြက္အပင္ အျမစ္ေတြကုိလည္း စုေဆာင္း သိမ္းဆည္း၏။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ညာလက္ရံုးကေတာ့ “ပြင့္၀ါ” ပင္ ျဖစ္၏။
မေမွ်ာ္လင့္စြာပင္ ပြင့္၀ါက ကိုယ္ႏွင့္ကိုယ္လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ကုမၸဏီမွ အၿပီးအပိုင္ ႏုတ္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြေ၀ရၿပီ။ အရာရာမ်ားမွာ စီးပြားေရး မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္တတ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ လက္ရံုးအျပဳတ္မခံႏိုင္။ ကိုယ္ပြင့္၀ါကို စည္းရံုးရေတာ့မည္။ ေငြေၾကး၊ ရာထူးဂုဏ္၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာ၊ ပြင့္၀ါအတြက္ လိုအပ္ဆံုးအရာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ။

အေတာ္ေလးစဥ္းစားရခက္၏။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လွသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ပြင့္၀ါ၏၀င္ေငြကုိ မိသားစုက မွီခိုေနျခင္းမရွိ။ အရာရွိအရာခံ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႔ ရာထူးဂုဏ္ထူး တစ္ခုခုျဖင့္ ေသြးေဆာင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္ဦးေတာ့ ဘယ္လိုရာထူးမ်ဳိးကုိ ကုိယ္က ေပးႏိုင္မွာလဲ၊ လက္ေဆာင္ပဏၰာကေတာ့ ကုိယ့္၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ကုိယ္ကေပါမ်ားပုိလွ်ံစြာ ေပးေနက်။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေအာင္ေစရာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ပြင့္၀ါကုိ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကလည္း ဆြဲေဆာင္ရန္ ခက္ခဲလိမ့္မည္။


ေပးမည္ဆိုေသာအခါ ဘယ္လိုလက္ေဆာင္ကုိလိုလားမလဲ ေတြးခက္ေလစြ။ ပြင့္၀ါက အလွအပလည္း သိပ္မျပင္လွေပ။ ပြင့္၀ါကုိ စိတ္မ၀င္စားျခင္းသည္ ထုိအ ေၾကာင္းအရာလည္း ပါလိမ့္မည္ထင္၏။ ပြင့္၀ါမွာ အလွအပႏွင့္ဆိုတာ မရွိလွေပ။
မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွား သြယ္ႏြဲ႕လွပေသာ လက္ကေလးမ်ား ရွိတတ္ေသာ္လည္း ပြင့္၀ါမွာ လက္ကအစ မလွမပ ႏိုင္လြန္းလွ၏။

ကိုယ့္ေရွ႕မွာ စာထုိင္ေရးလွ်င္ ဘယ္လက္လက္ကုိ စားပြဲခံုေပၚမွာ တင္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိၾကည့္ ကိုယ့္မွာရယ္ခ်င္မိ၏။ တကယ့္က်ီးကန္းေျခေထာက္ေလးေတြလိုပဲ။ နဖူးေမာက္ေမာက္ကုိ မွန္မွာ မၾကည့္မိေလေရာ့ သလား။ ေျပာင္းတင္းတင္းသိမ္း၍ ေနာက္စိလံုးလံုးကေလး ေပၚေနေအာင္ ဆံပင္ကုိ က်စ္က်စ္စု စည္းထားတတ္သည္။ အိုဆြဲေဆာင္မႈ ကင္းေလစြ ပြင့္၀ါ။
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ………။ ပြင့္၀ါ၏ မ်က္၀န္းကေလးမ်ားကုိ ထူးထူးျခားျခား သတိ ထားမိသည္။

ကိုယ့္မွာ ခ်က္ခ်င္းအေျဖရသြား၏။ ကိုယ့္ေပၚမွာ အလုိက္သိခဲ့တဲ့။ က်ဳိးႏြံခဲ့တဲ့ ေအာင္ ျမင္မႈေတြကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ မိန္းခေလး ကုိယ္ကစိတ္မ၀င္စားေသာ္လည္း ကိုယ့္ အေပၚမွာ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ့္အေပၚမွာ တိမ္းညြတ္မေနဘူးလား။ ကိုယ့္ဘက္ကုိ ညြတ္ လာေအာင္ ကုိယ္ကမဆြဲႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ္ေပၚမွာ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ ေနၿပီဆိုပါေတာ့။ သူကိုယ့္ကုိ ဘယ္အစြန္႔ခြာေတာ့မွာလဲ…………။ အိုေက။


စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ ကေလးမ၏ ရင္ထဲမွာ အသည္းႏွလံုးရွိ၏။ ထိုအသည္းႏွလံုးက ” Brand New” ကေလး။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ တက္ခဲ့သည့္ တစ္ေလွ်ာက္ လံုးမွာ မိန္းမလွကၽြန္း၏ သိုးမည္းမကေလး ပြင့္၀ါသည္ ( Roll No.1) ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး အာရံု ျပဳလွ်က္ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းေတြ သင္တန္းေတြၾကားမွာ အလုပ္ လုပ္လို႔မဆံုး။

ကဲ………… အူရိုင္းမကေလးေရ ကိုယ္ကစိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ မင္းကိုယ့္ကို စိတ္၀င္ စားေပေတာ့။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကိုယ့္သမားေတာ္ႀကီး ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့၏။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္ရွင္မအ ျဖစ္ေတာ့မဟုတ္။ ယူခဲ့ေသာ ဘြဲ႕အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သုေတသန ဆက္လုပ္ရန္၊ စာတမ္းေရးရန္ ေဆြးေႏြးရန္။ ကုိယ့္အိမ္ရွင္မသည္ ကိုယ္ႏွင့္အတူ တစ္ပတ္ခန္႔ေန၍ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။

သုေသသနအတြက္ ရန္ကုန္ႏွင့္ေတာင္ႀကီး ကူးကူးလူးလူးလုပ္လွ်က္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ပြင့္၀ါက ကိုယ့္ကို ” သံုးလေလာက္ေတာ့ ဒီကုမၸဏီမွာ လုပ္ဦးမွာပါ” ဟု ေျပာထားေသာ အခ်ိန္တိုကေလးကုိ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္ၿပီး မေႏွာင့္ေႏွးေစရန္ ႀကံရန္ရွိေတာ့သည္။ စစဦးခ်င္း ကုိယ့္မိသားစု၏ ေႏြးေထြးပံုမ်ားကုိ ပံုႀကီးခ်ဲ႕လို႔ေပါ့………………
” ဆရာ့ကေလးေတြကုိ သနားပါတယ္ေနာ္” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္း ရသည္ႏွင့္………


” ကေလးေတြကုိေတာ့ ကုိယ့္အမ်ဳိးသမီးဘက္က အားလံုးတာ၀န္ယူထားတာ၊ ဘာမွမလို ေစရဘူး။ ဖူးဖူးမႈတ္၊ လိုတာျပည့္၀ၿပီးသား။ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ အဆင္မေျပတာက ကုိယ္ပဲ။ သနားခ်င္းသနားရင္ ကိုယ့္ပဲသနားေတာ့ ပြင့္၀ါ။”
” သနားစရာမလိုဘူး။ ဆရာလည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား” တဲ့။ ကာရာအိုေကသြားတာေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္သြားတာေတြ၊ ဘာေတြညာေတြကုိ ရည္ညြန္းဟန္ရွိ၏


” ဟာဒါေတြကုိ ေပ်ာ္စရာလို႔မသတ္မွတ္ရဘူး ပြင့္၀ါရဲ့ ေပ်ာ္လိုေပ်ာ္ျငား ရွာေဖြေနရတာ။ တကယ့္ဘ၀မွာ ဒါဟာ ၿပီးျပည့္စံုမႈ မဟုတ္ဘူး။”

” ဟင့္ ဒါဆိုဘာလဲ၊ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ”

” သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕၊ ေမတၱာ၊ အခ်စ္ အဲ့ဒါေတြကုိ ပြင့္၀ါစိတ္၀င္စားလားဟင္” ဆိုေတာ့ ကေလးမ ၿငိမ္သြား၏။ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားေသာ မ်က္၀န္းအစံုမွာ အေျဖရွာ သည္။

” ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ရႈပ္တယ္” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ရွက္အမ္းအမ္းေျပာၿပီး အလုပ္စကားဆီ သို႔ စကားလမ္းေၾကာင္းကုိ လႊဲပစ္သည္။ ကုိယ့္ပစ္မွတ္ကုိ နီးလာၿပီဟု အားတက္ကာ ပြင့္၀ါေရွ႕မွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပရတာေတြ၊ အလုပ္ကိစၥေတြမွာ ပြင့္၀ါၿပီးမွ ၿပီးရတာေတြ ကိုယ့္မွာေယာက်္ားတို႔ မာယာ ဘယ္ႏွျဖာမွန္းမသိ၊ အေတာ္ေလးသံုးျဖဳန္း ပစ္လုိက္ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး ကုိယ့္ကုိ ဘာ ျဖစ္လို႔မေႂကြရမွာလဲ။

ဒါေပမယ့္ ျဗဳန္းဆို ပြင့္၀ါဘက္က ေျပာင္းလဲမႈစတင္ခဲ့သည္။

“ဆရာ က်မေနာက္လဆန္းေလာက္မွာ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္။”

” ဘာ. ဘယ္လို” ကိုယ္က အံ့ၾသႀကီးစြာျဖင့္ ပြင့္၀ါကုိ စူးစိုက္ၾကည့္၏။ ၿပီး မ်က္၀န္းျဖင့္ ညႈိ႕၏။ မ်က္လႊာခ်သြားသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေရးတႀကီး ခ်ိန္းထားေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ မ်ားေရာက္လာသည္။ ေဆြးေႏြးရ တိုင္ပင္ရ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရႏွင့္ ခရီးေတြထြက္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးမအားမလပ္ခဲ့ၾက။ ညေနတုိင္း ပြင့္၀ါ အိမ္ျပန္ေတာ့ မည္ဆိုမွ ဆယ္လူလာဖုန္းကုိ ထည့္ေပး လုိက္ၿပီး………..

” ညက်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္းေျပာမယ္။”
ထိုညေနက ပြင့္၀ါကုိ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္သြားသည္။ အဓိက ကိုယ့္ကြန္ယက္က ရုန္းမထြက္ေစဖို႔။ ” ခ်စ္တယ္” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္းမွ မပါေစရဘဲ ပြင့္၀ါေရ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ကုိယ္တို႔စီးပြားေရးေလာကမွာ မတရားဘူးဆိုတာ ဘာမွမရွိ။
ပြင့္၀ါဘက္ကေတာ့ ဘာမွေ၀ဖန္ျခင္းမျပဳ၊ အတုိက္အခံသိပ္မေျပာ၊ အင္း…….အဲ ……..ႏွင့္ မလွမပ။

မ်က္ႏွာညိဳညိဳေလးမွာ ရွက္ေသြးေတြျဖာေနလိမ့္မည္လား။ ႏႈတ္နည္းျခင္းသည္ ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္ျခင္း၏ သေကၤတေပပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဖုန္းကုိ ပိတ္မပစ္ျခင္း အတြက္ ေက်နပ္၏။ အားလံုး ေျပာၿပီးေသာအခါ ပြင့္၀ါက အလုပ္မွတစ္ပတ္နားရန္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ရတယ္ေလ ခံစားေပေတာ့ မိန္းခေလးေရ စဥ္းစားေပေတာ့။

တစ္ပတ္ျပည့္ေသာေန႔မွာ ပြင့္၀ါအလုပ္ျပန္၀င္၏။ တစ္ေနကုန္ ေရွာင္သလို လုပ္ေနသည္။ အူရိုင္းမေလးဆိုေတာ့ ရွက္ေနမွာေပါ့။ ကုိယ္က အလုိက္သိေပးလုိက္သည္။ ပြင့္၀ါကေတာ့ လုပ္ငန္း ခြဲကုိယ္ယစားလွယ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္မဆံုးႏိုင္ေတာ့။ ေန႔လည္ခင္းေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္မွာ ထံုးစံအတုိင္း ေကာ္ဖီႏွင့္ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ပို႔ရင္း………

” ဆရာ့ကုိ ညေနက်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ခ်င္တယ္။”

” ရတယ္ေလ တစ္ေနရာရာကုိ သြားၾကတာေပါ့။ ပြင့္၀ါကုိ ကုိယ္ေန႔လည္စာေကၽြးမယ္။”

” အခန္းနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္မ်ဳိးေတာ့ မသြားခ်င္ပါဘူး။”

” ဒါဆိုုပြင့္၀ါစိတ္တိုင္းက် ေနရာကိုေရြးပါ။”
” ညေနခပ္ေစာေစာပဲ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းကုိ သြားရင္ ေကာင္းမလား၊ သာယာတယ္ ဆရာ။”
“အိုေက”

ထိုညေနက ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ ပါမလာသလို ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ ဇာတ္ကုိ ဘယ္လိုဆက္ကရမလဲ၊ ဒီကေလးမ ကုိယ့္ကုိတကယ္ပဲ ၿငိေနလွ်င္ ဘယ္လိုဆက္ၿပီးစီစဥ္ ရမလည္း၊ ကုိယ္စီမံဖန္တီးခဲ့ေသာ ကိစၥအတြက္ အနည္းငယ္ ေတြး၍ ပူမိ၏။ ကိုယ့္ဘ၀လမ္း တေလွ်ာက္မွာ ထိခဲ့၊ ၿငိခဲ့၊ ကလိခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေသာအခါမွ အမွ်င္တတန္း တန္းႏွင့္ ဇာတ္လမ္း မရႈပ္ေစရ။

ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ေတြသာ အလွပဆံုးခ်န္တတ္ေအာင္ ႀကံခဲ့၏။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူမွလည္း မနစ္နာေစရ။ ကို္လိုတာယူ၍ သူတို႔လိုတာလည္း ေပးခဲ့သည္ခ်ည္းသာ မို႔ ကုိယ့္မွာဘာမွမျဖစ္။ ထားပါေတာ့ေလ အမည္းစက္မ်ားလိုပဲ။
ပြင့္၀ါကိုေတာ့ အနည္းငယ္ စဥ္းစားရသည္။ ကုိယ္လက္တည့္စမ္းခဲ့သော မိန္းခေလးမ်ား ထက္အမ်ားႀကီးဦးေႏွာက္ေကာင္းသူဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကြန္ယက္သည္ ပြင့္၀ါတစ္ေယာက္တည္း ကုိသာ ရစ္ပတ္သည္မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္ေရာသူပါ ရုန္းမထြက္ႏိုင္လွ်င္ ဒုကၡ၊ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔လာ၏။

ပြင့္၀ါကလည္း ဘာေတြေတြးလာမွန္းမသိ၊ ၿငိမ္ေနလိုက္ပံုက ေက်ာက္ရုပ္တမွ်၊ ခါတိုင္းဆို သူ႔စကားခ်ည္း ေရပက္မ၀င္၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ကုန္သည္ေတြအ ေၾကာင္း၊ ကုိယ္စားလွယ္ေတြအေၾကာင္း၊ သိသိႏိုင္လြန္း၊ ေျပာေျပာႏိုင္လြန္း၊ ကိုယ့္မွာနားမခံ သာ၍

” ပြင့္၀ါရယ္ မေမာေသးဘူးလား၊ နားေညာင္းလို႔ ခနနားပါရေစ” ေျပာယူရသည္အထိ အသံ ကလည္းၾသၾသက်ယ္က်ယ္။ အခုေတာ့ေတမိလုပ္လာသည္။ ကားရပ္ၿပီး အင္းေစာင္းကုိဆင္း ဇင္းမယ္ပင္တန္းက ႀကိမ္ခံုႀကီးမ်ားေပၚမွာ ထိုင္ စားစရာ ေကာင္းႏိုးရာရာေတြ မွာၿပီးသည္အထိ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။

ဘယ္လိုလဲ၊ စကားေျပာခ်င္ဆို ေခၚလာၿပီး၊ ဘာမွလည္း မေျပာပါလား၊ ေျပာေလ၊”

” က်မ မနက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္မဆင္းေတာ့ဘူး ဆရာ။ အၿပီးထြက္ေတာ့မယ္။”

“အိုမဟုတ္တာ ပြင့္၀ါ၊ အလုပ္ကိစၥေတြ မၿပီးမျပတ္နဲ႔”

” အားလံုးၿပီးျပတ္ၿပီဆရာ၊ က်မအကုန္စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္လူလာဖုန္း ဆရာျပန္မယူေတာ့ အလုပ္မဆင္းေပမယ့္ တစ္ပတ္လံုး ဖုန္းနဲ႔စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကုိလည္း လိုအပ္တဲ့လူေတြကုိေခၚၿပီး အကုန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္လစာ စီမံခ်က္ေတြ ေရးေပးခဲ့တယ္။ အကုန္ပဲဆရာ၊ ဒီေန႔ လည္း တစ္ေန႔လံုးလုပ္ငန္းခြဲေတြအားလံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ခ်ပါ ဆရာ အကုန္ အၿပီးအစီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဆရာတစ္လအတြင္း အသစ္တစ္ေယာက္ ရွာႏိုင္ရင္ အိုေကပါပဲ။”

” ကုိယ္ အသစ္မလိုခ်င္ဘူးပြင့္၀ါ။ လုပ္ငန္းေတြအတြက္အသာထားလုိက္စမ္းပါ။ ကုိယ္တို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ေျပာၾကရေအာင္။”

” ဆရာေျပာခ်င္တာ ေျပာပါ၊ က်မတို႔ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔အျဖစ္ အားလံုးကုိ နားေထာင္ေပးပါ့ မယ့္။”

” ႏိုး ႏိုး ကုိယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိေစရဘူး။ ကုိယ္ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး ပြင့္၀ါ။ အလုပ္ထြက္ၿပီးရင္မင္း ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ထြက္ခ်င္ရတာလဲ၊”

” က်မ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကုိ သြားဖို႔ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးၿပီပဲ ေဖေဖတို႔ပဲ လုပ္ေပးတာပါ။ ဟိုမွာက်မရဲ့ အကုိႀကီးလည္း ရွိေနတယ္ေလ။ ဟုိမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္။ ၿပီး ဒီျပန္လာရင္ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္း တစ္ခုကုိ လုပ္မွာေပါ့။”

“ပြင့္၀ါရယ္၊ ကုိယ့္ကုိထားခဲ့ေတာ့မွာလား၊”

” ဆရာကလည္း က်မတစ္သက္လံုး ဆက္ခက္ထရီပဲ လုပ္ရေတာ့မွာလား။”

” မဟုတ္ဘူးေလ၊ မင္းဆႏၵရွိရင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားမလဲ၊ လကမၻာသြားဦး မလား ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ကုိယ္အကုန္ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါတယ္၊ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာက ကုိယ့္တစ္ ေယာက္တည္းက်န္ရစ္မျဖစ္ႏိုင္လုိ႔ အဲ့ဒါပြင့္၀ါ နားလည္မေပးႏိုင္ဘူးလာ။”

” အို အဓိပၸါတယ္ေတြ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္ဆရာ”
” ဘာလို႔ ျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး၊ကုိယ္အားလံုးတာ၀န္ယူတယ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပြင့္၀ါ ဘာဆိုဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ပြင့္၀ါ နားလည္လားဟင္။”
” ဟင့္အင္း”
” ကုိေျပာမယ္”

ကုိယ္ကုိ အနည္းငယ္ ေရွ႕ကုိင္းလွ်က္ ပြင့္၀ါ၏ လက္ဖ်ားေလးမ်ားကုိ ဆြဲယူရန္ စိတ္ကူး၏။ ပြင့္၀ါက ကုိယ္ကုိေနာက္သို႔ ယိမ္းလွ်က္ ေရွာင္သလိုျပဳၿပီး………
” က်မ ေျပာတာကုိနားေထာင္ပါဦး” ဟုဆိုသည္။

ကုိယ္ကေခါင္းရမ္းလွ်က္ ” ကုိယ္ ပြင့္၀ါ အတြက္စီစဥ္ထားတာေတြ အမ်ားႀကီး၊ ပြင့္၀ါအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္က်ပါေစ၊ ကုိယ္တာ၀န္ ယူႏိုင္တယ္ ေနာက္ၿပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ သေဘာပါ။ အခ်စ္၏ သန္႔စင္မႈဆိုတာကုိ ပြင့္၀ါ နားလည္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္ပြင့္၀ါကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ အက်ဥ္းအက်ပ္ မ်ဳိးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိေစရတဲ့ နည္းမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ကုိယ္ပြင့္၀ါကုိ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ သြားမယ္။ အဲ့ဒီအကူအညီေတြကုိ ပြင့္၀ါယူရမယ္။

“အို ရွက္စရာႀကီး။”

” ဘယ္သူ႔ကိုလည္း၊ ဘာကုိရွက္တာလဲ ပြင့္၀ါ၊” ကုိယ္က အသံကုိ တမင္တိုးညွင္းလွ်က္ ယု ယၾကင္နာစြာ ေမးေတာ့ ႏွင္းဆီရဲရဲမ်က္ႏွာကို ငံု႕ထားသည္။

” ကၽြန္မရဲ့ လိပ္ျပာကုိပါ၊”

” လိပ္ျပာ” ကုိ …………တဲ့၊ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ တကယ္တမ္း လက္ဖ်ား ေျခ ဖ်ားေအးသြားတာ ကုိယ္ကုိတုိင္ပါပဲ၊ ပြင့္၀ါကုိ အံ့ၾသစြာ ေငးေမာမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းျပန္ ေမာ့လာ၏၊ ရွက္ေသြးမ်ား ပ်က္ျပယ္လ်က္ မ်က္၀န္းတို႔ကလည္း ၾကည္လင္ေတာက္ပစြာ…။

“က်မ ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ကိုယ္စြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တာ၊ တျခားႏိုင္ငံကုိ ထြက္တယ္ ဆိုတာ သူမ်ားကုိ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အထင္ႀကီးလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုခုကုိ ေရွာင္တိမ္းခ်င္တဲ့ သေဘာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ က်မတို႔လိုလူငယ္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ၊ လက္ေတြ႔က်က်သိခ်င္တယ္။ သူတို႔လုပ္သလို လုိက္လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။

ဆရာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ခုဆိုရင္ က်မတို႔ တင္ပို႔ေနတဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြကုိ သူတို႔ဆီမွာ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာေတာင္ သိခြင့္၇တာမဟုတ္ဘူး။ ဂ ဳန္ လက္သည္းရြက္လိုမ်ဳိး ခေရပြင့္ေျခာက္၊ မ ဴသကပြင့္ေျခာက္ေတြက အစ ေဘာစကိုင္းေစ့ေတြ ၀ယ္သာ၀ယ္တာ ဘာလုပ္မယ္လို႔ ေျပာေဖၚမရဘူး။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လွလွပပ ထုတ္ပိုးၿပီး ဒီပစၥည္းေတြဟာ အသြင္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ က်မတို႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ က်မတို႔ က ေစ်းကုိ ဆယ္ဆေလာက္ျပန္ေပးၿပီး ၀ယ္ရတာပဲ။

ကၽြန္မတို႔မွာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္ေအာင္ မဖန္တီးႏိုင္ေသးေတာ့ ကုန္ၾကမ္းပုိ႔ရံုေလာက္နဲ႔ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ က်မတို႔ညံ့ၾကတာ၊ အနည္းဆံုး သူမ်ားႏိုင္ငံကုိ လက္ေတြ႔က်က် ေရာက္သြားရင္ ကုိယ္ဘာညံ့လည္း ဆိုတာေတာ့ သိလာခဲ့မွာပဲ။”


ကုိယ္ကေတာ့ ပြင့္၀ါကုိ စိတ္ကုန္စျပဳလာသည္။ ဘယ္လိုငတံုးမေလးကုိမွ ညႈိ႕မိပါလိမ့္။ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခားျဖစ္ကုန္၇င္ ဒုကၡ။ ကုိယ့္သိကၡာေတြ ပြန္းပဲ့တာပင္ အဖတ္တင္ေတာ့မည္။

“ေနာက္တစ္ခုက က်မတို႔ မိန္းခေလးေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြ ဘယ္အေျခ အေနအထိ ႀကိဳးစားခြင့္ရွိႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေပါ့။ သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့တုန္းက က်မတို႔ရဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ဦးစားေပးၿပီး သင္ေပးလိုက္တဲ့ အဓိက အခ်က္က ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စာရိတၱအတြက္ စိတ္ခိုင္ဖို႔ပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလဲအထပ္ျပဳရမယ့္ အတုိင္းအတာကုိ ကန္႔သတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ၊ က်မဆရာ့ကုိ……..”


မီးပ်က္သြားသလို ရပ္တန္႔သြားေသာ ပြင့္၀ါ၏ စကားတန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ့္ဘက္က တုိက္ကြက္ကုိတစ္ဟုန္ထိုးျဖင့္ က်ားကြက္အသြင္ေဆာင္ရန္ စိတ္ကူးရ၏။ကုိယ္မင္းကုိ အရႈံးမခံ ႏိုင္ဘူး ပြင့္၀ါ။”

” ပြင့္၀ါ ကိုယ့္ကုိ တစ္ခုေတာ့ ေျဖပါ၊ ေနာ္ပြင့္၀ါ”

” ေျဖႏိုင္ရင္ ေျဖပါ့မယ္။”

” ပြင့္၀ါ တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးဘူးလား။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္ဆိုတာကုိေရာ သိလား။”

” အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ။”

” ေၾသာ္ ကုိယ့္ကုိ ျပန္ေမးေနျပန္ၿပီ။ အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္ရဲ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားမႈေပါ့ ကေလးရယ္ အဲ့ဒါမင္းသိလားဟင္ ပြင့္၀ါ။”
ကေလးမ ေတြေ၀သြားသည္။ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးရန္ ႀကိဳးစားရ၏။။ တစ္ဆင့္ခ်င္း ေပါ့။
“ဒါဆိုပြင့္၀ါကုိယ့္ကုိမုန္းလား။”
ခ်က္ခ်င္းေခါင္းရမ္းသည္။

“ဆရာ့ကုိ က်မ အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။ ကၽြန္မစိတ္ကူးရွိသမွ် အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဆရာေပးတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ ကူညီမႈေတြေၾကာင့္ပါ။ အေတြးအေခၚအရမ္းေကာင္း ၿပီး အကြက္က် ေထာင့္ေစ့တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊ ပညာေတြလည္း ဆရာ့ဆီက အမ်ားႀကီး ရခဲ့သည္။ သိပ္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။
က်မေၾကာင့္ ဆရာဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။”

” ဒါဆိုကိုယ့္ဆႏၵကုိ စဥ္းစားေပးေလ။”
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆရာ၊ ဆရာအခု တိုက္ပံုအကၤ် ီ၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ စဥ္းစားပါ။ တစ္ခါက နက္တိုင္စီးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး။ ဆရာေျပာခ်င္တာေတြကုိ က်မနားလည္ပါတယ္။ အပြင့္လင္းဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူသူေလးပါး မသိေစရေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ တစ္သက္လံုးေနသြားၿပီး တစ္ေယာက္ရဲ့ အလိုဆႏၵေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကဖို႔မဟုတ္လား။

က်မလိုတဲ့ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ တာေတြကုိ ဆရာကျဖည့္စြမ္းၿပီး ဆရာ့ကြက္လပ္ကုိ က်မကျဖည့္ေပးရမွာပဲ မဟုတ္လား။”
တဲ့တိုးက်စြာ ပြင့္လင္းလြန္းစြာျဖင့္ ေမးေနေသာ မိန္းကေလးငယ္သည္ ျမန္မာျပည္မွ ဟုတ္ ေလစြ။ေကာင္မေလးရယ္ ရဲတင္းရန္ေကာဟု မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ခ်င္ေတာ့သည္။

” ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိန္းခေလးေတြအတြက္ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အခက္ဆံုးေတာင္ပါပဲ။ ဆ ရာတို႔ကုိမလြန္ဆန္ႏိုင္ရင္ ” ဘုရင္မ” ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူေတြဟာ ” မိဖုရား” ပဲျဖစ္ျဖစ္သြားၾကရတယ္။
ကိုယ္ကသဲ့သဲ့ရယ္လ်က္ ” ပြင့္၀ါ မလြမ္းဖူးေသးလို႔ပါ။”

” ဆရာရယ္ လြမ္းတယ္ေဆြးတယ္ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ဟင္းခတ္တဲ့ ဆားပါ။ အရသာအတြက္ အေရးပါလွပါတယ္။ အဟာရအတြက္ေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။”
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ အတြက္ အသက္ကယ္ေဆးအျဖစ္ ကုိယ္က ျပန္ပြင့္လင္းရသည္။

” ပြင့္၀ါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိ ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားေပးပါ။ ခုလိုကိုယ္ ကျဗဳန္းစားႀကီး အလုပ္ထြက္သြားေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ကုိ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ကိုယ္တို႔မွာလည္း ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီေတြနဲ႔ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပြင့္၀ါေရွာင္ေျပးသြားရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေျပာလာၾကရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။”

” သိကၡာထက္ လိပ္ျပာက ပုိအေရးႀကီးပါတယ္ ဆရာရယ္ သူမ်ားေတြ အျပစ္တင္သံကုိ မၾကားခ်င္ရင္နားပိတ္ထားလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာက ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္ရင္ ဘယ္လိုမွ တား လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ထားပါေလ။ ဆရာ့အတြက္ သိကၡာက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ရင္လည္း က်မ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဆရာအစဥ္ေျပသလို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

က်မက ဘာမွေျဖရွင္းေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မသက္ရွိထင္ရွားရွိေနသမွ် ဆရာနဲ႔ပတ္သတ္စရာအေၾကာင္းမွ မရွိေတာ့ လို႔ပါပဲ။ က်မရဲ့ လိပ္ျပာကုိ က်မ ဒီနည္းနဲ႔ သက္ေသျပမယ္။ ဒါက်မရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ဆရာ့ကုိ က်မဒါေတြ ေျပာျပဖို႔ ေခၚလာတာ။”

” ကိုယ္ပြင့္၀ါကုိ အရႈံးေပးရေတာ့မွာလား။”
” အႏိုင္အရႈံးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဆရာ။ ဒီကိစၥ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားအမွန္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ ဆရာ့လို ေတြးၾကစတမ္းဆိုရင္ က်မလည္း ရႈံးရတာပါပဲ။ က်မတစ္သက္လံုးေလးစားခင္မင္သြား ခ်င္တဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးရတာပါပဲ။ ဒီအတြက္ က်မတကယ္ကုိ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္။ က်မလုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ က်မ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။”

“မင္းကို ကိုယ္ေလးစားခ်ီးက်ဳးပါတယ္ ပြင့္၀ါရယ္။”
ပြင့္၀ါေခါင္းရမ္း၏။ ၿပိဳမည့္မိုးလို မ်က္ႏွာကလည္း ညိဳေန၏။

” က်မကို မခ်ီးက်ဴးပါနဲ႔ ဆရာ၊ က်မဆရာ့အေပၚထားခဲ့တဲ့ ျဖဴစင္ေအးျမတဲ့ သစၥာတရား ေၾကာင့္ က်မရဲ့ ကံၾကမၼက မ်က္ႏွာသာေပးတာပါ တကယ္လို႔သာက်မဟာ ေဆြးမ်ဳိးမိဘ ဘိုးဘြား ရဲ့ လံုၿခံဳတဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ဳိး၊ ဘာသာတရား လူမႈေရး က်င့္၀တ္ေတြရဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကး၊ အဲ့ဒါေတြထဲက တစ္ခုခုခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရင္ ဆရာ့ကုိ ပံုၿပီး အားကိုးရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ရင္ ခုလို ဆရာ့ကုိတုံ႔ျပန္ႏိုင္ပါ့မလား။

ဒါဆိုရင္ ဆရာေရာ က်မဟာ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ၾကၿပီး သံသရာမွာ အရမ္းရုပ္ဆိုး သြားၾကေတာ့မွာ။”
ပြင့္၀ါ၏ အသံမ်ား တျဖည္းျဖည္း တိုးတိမ္သြား၏။ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံေန သည္။


“တကယ္လို႔မ်ား က်မေနရာမွာ အသစ္ေရာက္လာမယ့္ ဆရာ့ရဲ့ လုပ္ငန္းေဖၚဟာမိန္းခေလး ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီမိန္းခေလးဟာ ဆရာ့ရဲ့အရိပ္ကုိပဲ အျပည့္အစံုခိုနားရမယ္ဆိုရင္ ဆရာ့လိပ္ျပာ ကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္စကားေျပာရဲတဲ့ သစၥာတရားနဲ႔ လက္တြဲေခၚႏိုင္ပါ့မလား။ က်မတို႔ျမန္မာမိန္းခေလး ေတြဟာ ကမၻာ့ အဆင့္မွီေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာပဲ စမ္းသပ္ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလိမ္မညာရဲၾကပါဘူး” တဲ့ ပြင့္၀ါငိုသည္။ ရႈိက္၍ငိုသည္။


အူရိုင္းမဟု ထင္ခဲ့သူက ျပတ္သားျပေနသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ မျပတ္သားႏိုင္။ မခံခ်င္စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္ႂကြလာ၏။ တကယ္ဆို ကုိယ္ကစိတ္ေတာင္မွ ၀င္စားခဲ့တာမဟုတ္။ ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပင္မလို။ အလွအပကင္းမဲ့လွေသာ ခႏၶာကလည္းဆြဲေဆာင္မႈမရွိ၊ ကုိယ့္အမွားဟုပင္ ေျပာရေတာ့မွာလား။ အစတုန္းကေတာ့ ကုိယ့္တြက္ကိန္းႏွင့္ကုိယ္ ဟုတ္လို႔။

ၿငိရံုကေလးၿငိ၍ ကုိယ္တုိင္အသံုးခ်သြားရန္။ ထင္ထားသည့္အတုိင္း ျဖစ္မလာဘဲ စက္ေသနတ္ ပစ္သလို တေ၀ါေ၀ါတိုက္ခိုက္ေနေတာ့၏။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အရႈံးေပးရမွာလဲ။ ကိုယ္က ခပ္ညံ့ညံ့ ေကာင္မဟုတ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ သူစခဲ့တာမဟုတ္၊ ကုိယ့္ဇာတ္လမ္းကုိ သူ႔နိဂုံးနဲ႔ ဘယ္အဆံုး သတ္ႏိုင္လိမ့္မလဲ။


“ပြင့္၀ါ မင္းေျပာတာေတြကုိ ကုိယ္မျငင္းလိုပါဘူး။ မင္းသိပ္ေတာ္တယ္ လိမ္လည္းလိမၼာ တယ္။ စံျပလည္းျဖစ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဒါဖံုးကြယ္မႈတစ္မ်ဳိးပဲ။ လူတိုင္း လူတိုင္းျဖစ္သင့္တာကို သိတယ္။ အေကာင္းဆံုးကုိလည္း ႀကိဳက္တတ္တယ္။ ျဖစ္ေနတာေတြထဲက ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ဖန္တီးလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဖန္တီးၾကမွာၾကည့္ပဲ။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ ျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ကုိ႔ဘက္က မင္းနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ စိတ္ဓါတ္ေရာ အေတြးအေခၚေရာ အားလံုးအလိုရွိ တယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတြက္ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း ႀကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒီအတြက္ ေနာင္တဆိုတာ ျဖစ္လာ စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုယ္အားလံုးကုိ ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။


ခပ္တင္းတင္းပဲ ေျပာပစ္လိုက္၏။ အမိုက္အမဲေလးကုိ ဒီလိုအေလွ်ာ့ေပးလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ၿခိမ္းေျခာက္ပစ္လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဘက္က ျပန္တင္းႏိုင္မလား။ ေန၀င္ရိုးရီ အခ်ိန္မွာ တ စိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူရွိေနေသာ မိန္းခေလးက……..
” မလိုအပ္ပဲ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ရင္မဆုိင္ခ်င္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္၊ စြမ္းအားေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္သလို ႏွေျမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေတာ္ဆရာ့အေပၚမွာထားခဲ့တဲ့ ေလးစားခင္မင္မႈ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာမ်ဳိးကုိ ဆရာ့ဆီက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္မေပးႏိုင္ပါဘူး။

ဒီအတြက္ က်မနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ဆရာကစီးပြားေရးနယ္မွာ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ့မွာ တပည့္ေတြအမ်ားႀကီး၊ မိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားႀကီး အားလံုးက ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြစာေဆာင္ေတြမွာလည္း ဆရာ့သတင္းေတြ ေ၀ဆာလို႔ အမ်ားက၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေတာ္တဆ ဆရာ့ရဲ့လိပ္ျပာက ဆရာ့ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ကေလး မ်ားကဲ့ရဲ့ေနမယ္ဆိုရင္ လူမသိသူမသိ ဆရာအရွက္ရေနမွာ သိပ္ကုိ စိုးရိမ္မိပါတယ္။

ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခ်ီးက်ဴးႏိုင္ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္လိပ္ျပာက ကုိယ့္ကုိျပန္ဂုဏ္ျပဳရင္ အရမ္း၀မ္း သာစရာေကာင္းတာဆရာရဲ့။ ဆရာ့ကို ကၽြန္မသိပ္ကုိေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာေစခ်င္လို႔ပါ။”

ကုိယ္က ပြင့္၀ါကုိ စကားျပန္ေျပာရန္ ၀န္ေလးသြား၏။ ပြင့္၀ါကမတ္တပ္ရပ္သည္။
” ဆရာ က်မကုိ ခြင့္ျပဳပါ၊ ဆရာနဲ႔ စကားေျပာဖို႔အတြက္ က်မမိသားစုကုိ အသိေပးခဲ့ပါ တယ္။ က်မရဲ့အေဒၚနဲ႔ တူေလးေတြလာႀကိဳေနၾကပါၿပီ။ သြားမယ္ဆရာ။”

ထိုအခ်ိန္မွ ပြင့္၀ါက အၿပီးအစီးႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့သည္။ ကိုယ္ကလည္း ပြင့္၀ါကုိ ေတြ႔ရန္ မႀကိဳးစားခဲ့ပါ။ အားလံုးေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ဆိုပါေတာ့။

လိုအပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေတြးျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ ကိုယ္ႏွင္းကိုယ့္လိပ္ျပာသည္ အစဥ္အၿမဲ အတူတကြ ရွိေန၏။ ကိုယ္လိမ္ညာ၍ မရေသာသူသည္ ကိုယ့္လိပ္ျပာသာ ျဖစ္ေလသည္။

ေရႊစည္းစိမ္ မဂၢဇင္း (၁၉၉၇၊ မတ္လ)
၀င္း၀င္းျမင့္ နန္းေတာ္ေရွ႕

အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး