ထမင္း၀ိုင္း တကၠသို္လ္

အီတလီျပည္ ေျမာက္ပိုင္းက ရြာေလးတရြာမွာ အေဖႀကီးျပင္းခဲ့စဥ္က ပညာေရးဆိုသည္မွာ လူခ်မ္းသာေတြ၏ အရာသာ ျဖစ္သည္။ အေဖက ဆင္းရဲသားလယ္သမား တစ္ေယာက္၏ သား။ သူငယ္ငယ္တုန္းက အလုပ္မလုပ္ရတဲ့ ေန႔ဟူ၍ တစ္ေန႔မွ် မရွိေၾကာင္း အေဖ မၾကာခဏ ေျပာ ေလ့ရွိသည္။

အားအားယားယား ဆိုတာ သူ႔ဘ၀ႏွင့္ လံုး၀မသက္ဆိုင္။ စင္စစ္အားတယ္ဆိုတယ္ ဆိုတာကုိပင္ သူနားမလည္ႏိုင္။ လူဆိုတာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနလို႔ရသလား သူစဥ္းစားမရ။
ပဥၥမတန္းမွာ အေဖေက်ာင္းထြက္ရသည္။ အေဖ့ကုိ ေက်ာင္းက ႏုတ္ေတာ့ ဆရာႏွင့္ရြာ ေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးက တားၾကေသးသည္။

သည္ကေလး ေက်ာင္းပညာဘက္မွာ ေပါက္ေျမာက္မည့္ အလားအလာ မ်ားစြာရွိသည္ဟူ၍။ သို႔ေသာ္ အေဖကေတာ့ အလုပ္ခြင္သို႔ပင္ ၀င္ခဲ့ရပါသည္။သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေလာကသည္ပင္ အေဖ့အတြက္ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖက ဘာမဆို စိတ္၀င္စားသည္။စာအုပ္မွန္လွ်င္ ဖတ္လုိက္သည္။ ေတြ႔သမွ် မဂၢဇင္း သတင္းစာကုိ အလြတ္မေပး။

လူႀကီးေတြ စကား၀ို္င္းဖြဲ႔ေနၾကတာေတြ႔လွ်င္လည္း သူ၀င္နားေထာင္ သည္။ သူ႔အရင္ဘိုးစဥ္ေဘာင္ ဆက္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သည္ပစၥ ႏၱရစ္ အရပ္၏ ျပင္ပရိွ ေလာကမၻာ ႀကီး အေၾကာင္းၾကား နာမွတ္သားရတာ သူသေဘာက်သည္။ အေဖ၏ ပညာဗဟုသုတ မက္ေမာစိတ္၊ ပညာကမၻာကို သိခ်င္ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြသည္ သူႏွင့္အတူ ပင္လယ္သမုဒၵရာမ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ အေမ၇ိကားတုိက္သို႔ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ့ သည္။


သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သည္စိတ္ဓါတ္ေတြသည္ သူ႔မိသားစု။ သူ႔သားသမီး မ်ားထံသို႔ပါ လက္ဆင့္ကမ္းျပန္႔ပြားသြားခဲ့သည္။ အေဖ့စိတ္ထဲမွာ သူ႔သားသမီး မွန္သမွ် ပညာအျပည့္အ၀ သင္ယူခြင့္ ရရမည္ဟူ၍ သႏၶိ ဌာန္ခ်ထားသည္။ မည္သူမဆို ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တြင္ မနက္အိပ္ရာထထက္ နည္းနည္းျဖစ္ေစ အသိပညာ ပိုရွိေနရမည္။

အကယ္၍ ထိုသို႔ရွိေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ပါက လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အႀကီးမားဆံုး ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္သည္ဟူ၍ အေဖခံယူထားသည္။ ” ေလာကႀကီးမွာ ေလ့လာဆည္းပူးစရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ရွိတာကြ လူဆိုတာ ေမြးတုန္းက ဘာပညဗဟုသုတမွ ပါလာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေသတဲ့အထိ နလပိန္းတံုးဘ၀နဲ႔ ေနသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီလူဟာ လံုး၀အသံုးမက်တဲ့ လူစားျဖစ္မွာပဲ” ဟု အေဖ အၿမဲ ေျပာေလ့ရွိသည္။


သူ႔ကေလး ေတြအသိပညာ မရွာဘဲ ေပါ့ေပါ့ ဆဆ ေနၾကမွာကို အေဖအလြန္စိုးရိမ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေတာ္တို႔အားေန႔စဥ္ အနည္းဆံုး သုတ အသစ္တစ္ခုေတာ့ရွာေဖြမွတ္သားျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတိုက္တြန္းၾကပ္မတ္သည္၊ တေနပတာ အတြင္း ဘယ္သူဘာေတြေလ့လာမိခဲ့သလဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းရန္ ႏ်င့္ ၄င္းထံမွ က်န္လူမ်ား နားေထာင္မွတ္သားၾကရန္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အခ်ိန္က ညစာထမင္း၀ိုင္းမွာ အားလံုးစုေ၀းမိၾကသည့္အခ််ိန္ျဖစ္ေနသည္။

သည္တုန္းကမူ က်ေတာ္တို႔ကေလးပီပီ သည္ကိစၥႀကီးကို စိတ္ညစ္ၾကသည္၊ တျခားကေလးေတြႏွင့္ သူ႔မိဘအောကာင္း ကုိယ့္မိဘအေၾကာင္း ႏိႈင္းယွဥ္ၾက၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၾက ေတာ့ က်ေတာ္တို႔အေဖက တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဆိုတာ ထင္ရွားေနသည္။

သို႔ေသာ္ အေဖ့ကုိ က်ေတာ္တို႔ ဘယ္မွာျငင္းဆန္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ ဒါေၾကာင့္ ညစာစားခါနီး ကိုယ္လက္သုတ္သင္ၾကသည့္အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မင္းဒီေန႔ဘာမွတ္ထားၿပီးၿပီလဲ အလ်င္စလို ေမးျမန္းၾက၍ ကုိယ္ကေျပာစရာမည္မည္ရရမရွိေသးဘူးဆိုလွ်င္ ထမင္းစားပြဲ၀င္မထုိင္ ရဲေသးဘဲ အိမ္မွာမျပတ္သံုးစြဲၾကသည့္ စြယ္စံုက်မ္းကုိ ေျပးလွန္ရသည္။

ေတြ႔သည့္ စာတစ္ခုကမန္း ကတန္း ေကာက္မွတ္ရသည္ ဆိုပါေတာ့ ” နီေပါျပည္၏ လူဦးေရ ”
ဟုတ္ၿပီ တခုခုသိၿပီဆိုေတာ့မွ ထမင္းစားပြဲ၀င္ထုိင္ရဲသည္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ညစာထမင္း၀ိုင္းကို က်ေတာ္ျမင္ေယာင္ပါေသးသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ေပစတာ ( အီတာလ်ံမုန္႔ဖတ္ ) ပန္းကန္အျပည့္အ ေမာက္ႀကီး။

မုန္႔ဖတ္ေတြ ကြယ္ေနသျဖင့္ တစ္ခါတေလ က်ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထုိင္ေနသည့္ က်ေတာ့ႏ်မမ်က္ႏွာကုိပင္ မျမင္ရ။ ထမင္း၀ိုင္းက ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံအျပင္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာသံေတြႏွင့္ပါဆိုေတာ့ အၿမဲ ညံေနတတ္သည္၊ အေမက အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္သျဖင့္ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ က်ေတာတို႔ ကိုယ့္ဇာတိ ပိဒမြန္႔စကားပဲ ေျပာၾကသည္၊

အျပင္မွာေတာ့ က်ေတာ္တို႔ႀကံဳခဲ့ ၾကားခဲ့သမွ် သတင္းေတြ ေဖာက္သည္ခ်ၾကသည္၊ အေဖနဲပ အေမက က်ေတာ္တို႔စကားကုိ အေသးအဖြဲ ကိစၥ ျဖစ္ေစ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာမထား ဂရုတစိုက္နားေထာင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုခု ခ်စၿမဲျဖစ္သည္။
“ ဟုတ္တယ္ သားလုပ္တာသိပ္မွန္တာေပါ့ ”
“လူမိုက္၊ ဒါေလာက္ေတာင္ ညံ့ရသလား ”
“ ေအး အဲ့ဒါကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကုိယ့္ကံ ခံ၇တာပဲ ”
“ ဒီလိုေပါ့ကြယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ဆိုတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ”
“ ၾကည့္စမ္း ငတံုး အိမ္က ဒီေလာက္သင္ေပးထားလွ်က္နဲ႔ ” စသည့္ ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ေတြက တိုတိုရွင္းရွင္း လိုရင္းသာျဖစ္သည္။

ေျပာဆိုစားေသာက္၍ ၿပီးစီး ၾကၿပီဆိုေတာ့မွ တကယ့္ပြဲႀကီးစသည္၊ အခ်ိန္က က်ေတာ္တို႔အေၾကာက္ဆံုး အခ်ိန္ တစ္ေန႔တာအတြင္း အသစ္ေလ့လာမွတ္သားမိခဲ့သမွ်ကုိ ေ၀မွ်ရမည့္အခ်ိန္။

အေဖက စားပြဲထိပ္မွာ။ သူက ကုလားထိုင္ကိုေနာက္ဘက္နည္းနည္းဆုတ္ၿပီး ထုိင္သည္၊ ၀ိုင္နီတစ္ဖန္ခြက္ဌဲ့ သည္။ ၿပိးလွ်င္ အနံ႔ျပင္းျပင္း အီတလီ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကုိ မႈတ္ထုတ္ရင္း သူ ေမြးထားေသာ သားသမီးမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္မည္။

က်ေတာ္တို႔ကုိ ၾကည့္ေနသည့္ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္ရင္း အေဖဘာေတြေျပာလိမ့္မလဲ ေစာင့္စားေနရသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးမွာ ” က်ေတာ္တို႔အတြက္ အေတာ္အေနရအထုိင္ရခက္လွ သည္။ အေဖကေတာ့ က်ေတာ္တို႔ကို သည္လိုတမင္တကာ အခ်ိန္ယူၿပီး ၾကည့္ထားမွဟု ဆိုသည္။

ေတာ္ၾကာက်တာ္တို႔အားလံုး ႀကီးျမင္းသြားၾကလွ်င္ သူေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္လုိက္ရဘဲ ရွိလိမ့္မည္ ေျပာသည့္ အတုိင္းလည္း သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ေစ့ဌေအာင္ ၾကည့္တတ္ သည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ က်ေတာ္တို႔အထဲမွ တစ္ေယာက္ ဦးစြာပထမစတင္သည္။ အကယ္ ၍ က်ေတာ္ပဲအလွည့္က်သည္ ဆိုပါစို႔။

“ ဖိလစ္ ” က်ေတာ့္နာမည္ကုိ အရင္ေခၚလိုက္မည္။ “ကဲ ငါ့သား ဒိေန႔ဘာေတြသိလာသလဲ။ ေျပာစမ္းပါဦး ကြာ ”က်ေတာ္ေျပာတုန္း အားလံုးတိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနမည္။
သည္အခါမ်ဳိးမွာ က်ေတာ္အၿမဲ အံ့အားသင့္ ရတာ တို႔အေဖႀကီးက ေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဆိုတာ အမွန္ပါပဲကြာဟု ထပ္ေလာင္း အတည္ျပဳမိရတာ တစ္ခုရွိသည္။

ဒါက အေဖသည္ က်ေတာ္ဘာေလးပဲေျပာေျပာ အေသးအမႊား အလကားဟု ဘယ္ေတာ့မွ ယူဆေလ့ မရွိသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးသူက က်ေတာ္ေျပာလုိက္သည့္ ကိစၥကို ကမၻာႏွင့္ခ်ီ၍ အေရးႀကီးသည့္ပမာ အ ေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ျပဳမည္။ “ နီေပါျပည္၏ လူဦးေရ၊ အင္းဟုတ္ၿပီ။ ” သည္ေနာက္သူက စားပြဲစြန္းမွာ ထုိင္ေနသည့္ အေမ့ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ “အေမႀကီးေရ မင္းသိသလားကြာ၊ နီေပါျပည္မွာ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ” ဟု ေမးလို္က္မည္။

“အေမ့ထံမွ တံု႕ျပန္စကားမ်ားကလည္း သိပ္ေကာင္းသည္။ တည္ၾကည္ေလးနက္ လြန္းေနေသာ က်ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြး၀ိုင္းကို ေပါ့ပါးသြက္လက္သြားေအာင္ အေမလုပ္ေပးစၿမဲ ျဖစ္သည္၊ ”
“ နီေပါျပည္တဲ့လား ဟင့္အင္း လူဦးေရသိဖို႔ုေ၀းလို႔ အဲ့ဒီတုိင္းျပည္ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ မသိဘူး” ေဟာ အေမ့အေျဖကလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ့ဂြင္ထဲပဲ ၀င္သြားသည္။
“ ကဲ ဖိလစ္ေရ မင္းတို႔အေမကို နီေပါျပည္ ဘယ္နားမွာရွိလည္း သိရေအာင္ ကမၻာ့ေျမပံု စာအုပ္ႀကီး သြားယူစမ္းပါဦးကြာ။ ”အဲ့ဒီေနာက္ မိသားတစ္စုလံုး ေျမပံုစာအုပ္ထဲမွာ နီေပါျပည္ကုိ လိုက္ရွာၾကမည္။

သည္လိုပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကိုယ္မွတ္သားလာခဲ့တာကုိ အလွည့္က်ေျပာရ သည္။ သည့္အေပၚမွာ ေဆြးေႏြးၾက မွတ္သားၾကရသည္။ အနည္းဆံုး ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ သစ္ ေျခာက္ခုေလာက္ မရဘဲႏွင့္ေတာ့ က်ေတာ္တို႔ ထမင္း၀ိုင္းသိမ္းေလ့မရွိ။

သည္ေန႔စဥ္ ပညာ၀ိုင္း၏ အံ့ဖြယ္တန္းခိုးကုိ ထိုစဥ္က က်ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ပါ။ ကေလးမ်ား သဘာ၀က်ေတာ္တို႔သည္ ၀ိုင္းကုိ စိတ္မရွည္ႏိုင္ၾက က်ေတာ္တို႔ေလာက္ ပညာရည္မျပည့္၀သည့္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားခ်င္လွၿပိျဖစ္၍ ဖင္တႂကြႂကြ။

သည္ကေန႔ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိသည့္အခ်ိန္က်မွ က်ေတာ့တို႔ တစ္ေတြ အသိပညာ ဖြံ႕ ၿဖိဳး ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည့္ အေဖ့၏ နည္းစနစ္တန္ဖိုး ရွိလွပံုကုိ က်ေတာ္ျမင္မိသည္။ အေဖ့ စနစ္ေၾကာင့္ က်ေတာ္တို႔ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အတူတကြ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦး၏ပညာေရးတြင္ တစ္ဦးက ပံ့ပိုးကူညီခြင့္ အျပန္အလွန္ ခံစားခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။


အေဖကား က်ေတာ္တို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ အႀကီးမားဆံုး ဆရာတစ္ ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်ေတာ္တို႔ အမူအရာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ က်ေတာ္တို႔စကားကုိ နားစြင့္ျခင္း က်ေတာ္တို႔၏ တန္ဖုိးကုိ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအားျဖင့္ က်ေတာ္တို႔ုရင္၌ မိမိကိုယ္ကို မိမိေလးစားယံု ၾကည္စိတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းေစခဲ့သည္။

ေကာလိပ္တက္စ ေစာေစာပိုင္းကာလမွာပင္ ပညာေရးဘက္သို႔ လုိက္၇န္ က်ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သင္ၾကားမႈအတတ္ပညာ၌ အထူးခၽြန္ အထင္ရွားဆံုးဆိုေသာ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားထံ က်ေတာ္နည္းခံခြင့္၇ခဲ့သည္။

သင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ အတတ္ပညာကုိ သေဘာတရားေ၇ာ လက္ေတြ႔ပါ ဆည္းပူးတတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီဆိုသည့္အခါတြင္မွ ေက်ာင္းက က်ေတာ့္ပါေမာကၡမ်ား သည္ က်ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က တည္းက အေဖနားလည္သိရွိခဲ့သည့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ဆည္းပူး ေလ့က်က္မႈ၏ တန္ဖိုးဟူသည္ကို က်ေတာ္တို႔ေခါင္းထဲ ထည့္သြင္းေပးေေနျခင္းပါတကားဟူ၍ က်ေတာ္သေဘာေပါက္ကာ မ်ားစြာ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိပါသည္။

လူသားအတြက္ သင္ယူႏိုင္မႈစြမ္းရည္ ႀကီးမားလွပံုကို အေဖသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ အသိပညာ ဗဟုသုတ ဟူသည္ အဘယ္မွ်ေသးမႊားသည္ျဖစ္ေစ။ လူသားအား နဂိုအေနထက္ေတာ့ ပို၍တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူနားလည္ခဲ့သည္။

“ လူမွာသက္တမ္းသာ အကန္႔အသတ္ရွိသည္။ သင္ယူႏိုင္စြမ္းကေတာ့ အကန္႔အသတ္မရွိ ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး သူဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ျဖစ္လာရတာ” ဟူ၍ အေဖေျပာခဲ့သည္။

အေဖ၏ ပညာရွာေဖြပံု နည္းစနစ္က က်ေတာ္ထံ၌ တစ္သက္လံုးပင္ စြဲၿမဲခဲ့သည္။ သည္ကေန႔ အထိ ညဘက္အိပ္ရာထဲ လွဲေတာ့မည္ ျပဳတိုင္း ” ဖိလစ္ ဒီေန႔ဘာေတြသိလာသလဲ ေျပာစမ္းပါဦး ” ဆုိေသာ အေဖ့စကားသံကုိ က်ေတာ္ျပန္ၾကားေယာင္စၿမဲ ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတေလ သည္ေန႔ဘာေလ့လာမွတ္သားခဲ့သည္ဟူ၍ ေျပာစရာတစ္ခုမွ် ျပန္စဥ္းစားမရ သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ က်ေတာ္မအိပ္ႏိုင္။ တစ္ေန႔လံုးဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခဲ့သည္ျဖစ္ေစ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထကာ စာအုပ္စင္ဆီေျပးသြားၿပီး တစ္ခုခုရွာဖတ္သည္။ မသိေသးတာ တစ္ခုခုရွာေဖြေတြ႔ရွိ မွတ္သားမိၿပီဆိုေတာ့မွ သည္တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးျခင္းသည္ အခ်ည္းႏွီးအလဟသ မဟုတ္ၿပီ ဟူေသာ အသိျဖင့္ က်ေတာ္ေရာ က်ေတာ့အသိစိတ္အာရံုထဲက အေဖကစိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္စက္ အနားယူႏိုင္ၾကေတာ့သည္။

ဟုတ္သည္ေလ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ နီေပါျပည္၏ လူဦးေ၇ အေၾကာင္း ေလ့လာထားျခင္း မ်ဳိးမွ အက်ဳိးေက်းဇူးတစ္စံုတစ္ရာ ရရွိမလာဟု မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။

မည္သူမဆို ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္၌ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းျဖစ္ေစ အသိပညာပိုရွိေနရမည္။ အကယ္၍ ထိုသို႔ရွိေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ပါက လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ျပစ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ရာေရာက္သည္။

မူရင္း။ ။ Leo Buscaglia ၏ Our Dinner Table University And What Did You Learn Today?
ေဖျမင့္ ( ဦးေႏွာက္တြင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံပါ)

မွတ္ခ်က္။ ။ပါးလံုး ပုိ႔စ္အသစ္တင္မလို႔ ညက ထိုင္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ညက ကုိသားႀကီးနဲ႔ မမေကာင္းကင္ကုိ ပုိ႔စ္အသစ္တင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာၿပီး စာဆက္ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ မိုးေတြအရမ္းကုိခ်ဳန္းၿပီး လွ်ပ္စီးေတြ တအားကုိလက္လာပါတယ္။ ပါးလံုးက သရဲလံုး၀မေၾကာက္ေပမယ့္ မိုးခ်ဳန္ၿပီး လွ်ပ္စီးလက္ရင္ေတာ့ အရမ္းကုိေၾကာက္တတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဖြားဆီေျပးေပမယ့္ အခုေတာ့ ေျပးပုန္းစရာ အဖြားရဲ့ရင္ခြင္လည္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လိုင္းေပၚကုိၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မမေကာင္းကင္ကလည္း ဆင္းသြားၿပီ။ ကုိသားႀကီးကုိ ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အားေပးပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာလည္း လိုင္းေပၚမွာ ဂ်ီပုန္းလုပ္ေနတဲ့အတြက္ စကားေျပာလို႔မရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အကုိတေယာက္လိုင္းေပၚတက္လာၿပီး သူ႔ကုိေျပာျပၿပီး သူက က်မ္းစာဘေလာ့တစ္ခုေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးလံုး အိပ္လည္းမအိပ္ရဲ အဲ့ဒါအဲ့အကုိက ေဟ့ေကာင္အိပ္ေတာ့ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးပါးလံုး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိပ္ယာထဲ၀င္သြားပါတယ္။

ပါးလံုး တခါတေလ အရမ္းအားငယ္ တတ္တယ္။ ေဒါင့္ေလးမွာထိုင္ၿပီး ငိုေနတတ္တယ္။ ဒီေရာက္ၿပီးမွ အဲ့လိုအားငယ္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ ႀကိဳးစားမႈေတြကုိရပ္ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လွည့္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ေပါက္မိပါတယ္။

အဲ့ဒါပါးလံုးညီမနဲ႔ ဒီမနက္ စကားေျပာမိေတာ့ မငိုပါနဲ႔တဲ့။ ေလာကႀကီးက နင့္ကုိေလွာင္ေနမွာ မရွက္ဘူးလားတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ညကေတာ့ မိုးခ်ဳန္းလြန္းလို႔ ေလာကႀကီးေလွာင္မွာကုိလည္း သတိမထားမိႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဖ်ားၿပီး ေက်ာင္းမသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါးလံုးကုိအားေပးၾကေသာ အကုိမ်ားကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အခုလည္း ပုိ႔စ္ကုိဆက္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ အရမ္းႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ကူးထည့္ထားတဲ့ ဒီဘာသာျပန္ေလးကုိပဲ ေကာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးအက်ဳိးရွိမယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

အားလံုး အားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး