ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္

အင္း ဒီစကားပံုကုိ ဒီအပတ္ပဲ ပူပူေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရလို႔ ပါးလံုးစာေမးပြဲမၿပီးေသးေပမယ့္ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ေရးျဖစ္တာ။ ေရးခ်င္တာေတြမ်ားေပမယ့္ အခုတေလာ အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ား လြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။

လာေနာက္ေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာႀကီးကုိလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပြဲကုိ တရက္လို မွထေျပာတဲ့ ဆရာမကုိ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ရသေလာက္ လုပ္ေပးတဲ့ ကုိမီကုိဇံႀကီးကုိ စပါရွယ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ။

ဒီလိုဗ်။ ေျပာမွာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလည္းမသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲမေျဖခင္ တရက္က ေပါ့ ဆရာမက စာေမးပြဲရွိတယ္ေျပာေတာ့ ပါးလံုးတို႔ စိတ္ညစ္ၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ ႏွစ္ပတ္မွလို႔ ေျပာလို႔ အားလံုးက ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနၾကတာကုိး။

ပါးလံုးတို႔အခန္းက စာသင္တဲ့အခ်ိန္ တိတ္သေလာက္ နားတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေဟးလား၀ါး လားနဲ႔ ေနာက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အစကေတာ့ အဲ့လိုမရွိၾကဘူးဗ်။ ပါးလံုးက ေက်ာင္ကုိ ေရာက္တာ တပတ္ေနာက္က်တယ္။

အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အတိအက်ေရာက္တာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းက ခရီးကလည္းပမ္း လူကလည္း ေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသး။ အထာလည္းမက်ေသးလို႔ မတက္ေသးပဲ တပတ္နားလိုက္တာ။ ေနာက္က် သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အသစ္လိုျဖစ္ေနတာေပါ့။


ေရာက္စက ပါးလံုးတို႔အခန္းထဲမွာ နားခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔ပါတဲ့မုန္႔ေလးကုိ ထိုင္စား နားထဲကုိနားၾကတ္ တတ္ၿပီး ဒီအတိုင္းေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈက "စားဦးေလ"လို႔မေျပာဘူး။ ကိုယ့္ဟာကုိ စားၾကတာ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္မေျပာဘူး။

အဲ့ဒါအိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကုိေျပာျပတယ္ေလ။ အေဖလို႔ သူတို႔ကသူတို႔ဟာသူတို႔ ေနတာ စားဦးေလဆိုၿပီးလည္း အားနာတာမရွိဘူးလို႔။ အဲ့ဒါေကာင္းတယ္။ နားေအးတယ္လို႔ေျပာေတာ့ အေဖက အဲ့လိုမလုပ္ရဘူးတဲ့။ အာရွယဥ္ေက်းမႈက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ၀ိုင္းလုပ္ ၀ိုင္းစားတဲ့။ အဲ့ဒါကုိ သူတို႔သိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္တဲ့။

ေနာက္ေတာ့ အေဖကပဲပင္ေပါက္ေဖာက္တယ္။ ေက်ာင္းကဂ်ပန္မေလးကုိလည္း ေပးတဲ့။ သူတို႔ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ရိုးရာအစားအစာတိုင္းမွာ ပဲပင္ေပါက္ပါတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကုိေပးတာေပါ့ေနာ္ ေနာက္ ထိုင္းမကုိလည္းေပးတယ္။ အာရွသားအခ်င္းခ်င္း အဲ့ဒါမ်ဳိးလုပ္ေတာ့ သူတို႔ကတအံ့တၾသ ၾကည့္ၾက တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကုိလည္း ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္သြားၿပီး ျမည္းခိုင္းတာ။ သူတို႔ႀကိဳက္ၾကတယ္ေလ။ ဟင္းခ်က္နည္းပါသင္လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ကုိပါ ေပးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အာရွ ဆိုင္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ပါးလံုးသူတို႔အတြက္ အာရွကလာတဲ့မုန္႔ေတြ ၀ယ္လာေကၽြးတယ္။ အဲ့ေတာ့ အစက အံ့ၾသတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ပါ အဲ့လိုမုန္႔ေလးေတြလုပ္လာၾကတယ္။ ပါးလံုးကေတာ့ အစားရဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ အခန္းထဲမွာ အငယ္ဆံုး အေသးဆံုးဆိုၿပီး ဦးစားေပးအခံရဆံုးေလ။ အဲ့ဒါအေရးမႀကီးဘူး ၾကာရင္ ပီပါပိုင္းျပတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဟဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေကၽြးၾက။ ကူညီၾက နဲ႔တျဖည္းျဖည္း အခန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္။

ညေနဆိုခ်ိန္းၿပီး ကစားၾက။ ေလွ်ာက္သြားၾက။ ၾကာလာေတာ့ တေယာက္ကုိတေယာက္ အႏြံတာလည္း ခံလာၾကတယ္။ အခုဆို ဇြန္းတေခ်ာင္းတည္းကုိလည္း ၀ိုင္းစားၾကတာပဲ။ အဲ့ေတာ့ တျခားအခန္းနဲ႔မတူေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီမွာ ဗမာလည္းမရွိဘူးဆိုေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတာကုိ ဒီလိုညွိၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တခုက ပါးလံုးတို႔ ဗမာေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေလးကုိ သူတို႔လက္ခံလာတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုဆို သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈလိုေတာင္ အခန္းထဲမွာ ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ရဲ့ေကာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။

လမ္းကူးလို႔ကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ဆီမွာ ဇြတ္ကူးရင္ အဆဲခံရမယ္သာမွတ္။ ဒီမွာကေတာ့ ကုိယ္ကူးမယ့္အေနအထားျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေပးတယ္။ သူတို႔မရပ္မိပဲ အရွိန္လြန္ေမာင္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး လွမ္းေတာင္းပန္တယ္။ ၀ါသနာပါလို႔ ကၿပီးလမ္းကူးရင္ေတာင္ သူတို႔အၿပံဳးမပ်က္ ရပ္ေစာင့္တယ္။ အဲ့ဒါေလးကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။

အဲ့ဒါနဲ႔ လိုရင္းကုိေတာင္ေမ့ေတာ့မယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလိုဗ်။ ပါးလံုးတို႔အခန္းက အဂၤလိပ္လိုေျပာတာမ်ား တယ္။ တျခားအတန္းေတြက ေနာ္ေ၀လိုပဲေျပာၾကတယ္။ ပါးလံုးတို႔ဆရာမကလည္း ေနာ္ေ၀လိုပဲ ရွင္းတယ္။ အဲ့ဒါအခန္းထဲမွာ မသိရင္အဂၤလိပ္လို တိုးတိုးေလး တေယာက္ကုိ တေယာက္ရွင္းျပ ၾကတယ္။ ဆရာမမသိေအာင္။

အဲ့ေန႔က ပါးလံုးကေျပာတယ္။တယ္။ ဆရာမကုိ စာေမးပြဲ မေျဖခ်င္ေသးဘူးလို႔ ေနာက္အပတ္မွ ေျဖမယ္လို႔ ေစ်းစစ္တာ။ သူကေနာ္ေ၀လိုပဲ ပလြတ္ပလပ္ေျပာသြားေတာ့ ေနာက္အပတ္မွလိုလို ဒီအပတ္လိုလို နဲ႔ ေရာေနပါေလေရာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိုစမန္ကလည္း ေနာက္အပတ္ထင္ၿပီး နားခ်ိန္မွာ ေလတခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ အျပင္ထြက္သြားေရာ။ အိုစမန္ဆိုတာက ဆိုမားလီးယားကလာတာ။

အဲ့ဒါခမီးလာက စိတ္ဆိုးတယ္။ ခမီးလာဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးအခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အတြဲဆံုးေပါ့ ေနာ္။ ရိုေမးနီးယားမေလး။ သူကငါမနက္ျဖန္ေက်ာင္းမတက္ဘူးတဲ့။ ရာသီဥတုကလည္း မေကာင္း ဘူးတဲ့။ ေျပးမယ္တဲ့။ အဲ့ေတာ့ မိုနီကာက ေအးတဲ့ ငါတို႔အကုန္မလာရင္ ဒီဆရာမ ဘာတတ္ႏိုင္လည္းတဲ့။ အကုန္ေျပးမယ္တဲ့ ေျပာေရာ။ မိုနီကာကေတာ့ ဂ်ာမဏီသူေပါ့။

အဲ့ဒါပါးလံုးကုိညွိတယ္။ ပါးလံုးက ငါေတာ့လာမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္အိုစမာႀကီးက ၀င္လာပါေလေရာ။ သူကေျပာတယ္ ဘာေတြေျပာေနလည္းတဲ့။ ငါတို႔မနက္ျဖန္ ေအာ္လီစြန္းၿမိဳ႕ ကုိသြားမလို႔ေပါ့။ ေအာ္လီစြန္းဆိုတာကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ၿမိဳ႕ကေန ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ကားစီးရ တယ္။

ဘာလို႔လည္းတဲ့ ငါတို႔မနက္ျဖန္စာေမးပြဲမေျဖခ်င္လို႔လို႔။ သူကစာေမးပြဲမရွိဘူးမဟုတ္လားတဲ့။ အဲ့ဒါန႔ဲ ပါးလံုးတို႔ သူ႔ကုိ၀ိုင္းၾကတ္ၾကတာ။ ေမာ္နီကာရဲ့ ကားနဲ႔သြားမယ္လို႔ ။မနက္ျဖန္ ခမီးလာတို႔အိမ္ေ၇ွ႕မွာဆုံမယ္လို႔ အားလံုးကုိညွိထားၿပီးေၾကာင္း ေျပာတာေပါ့။ အမွန္က အေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပြဲမို႔လို႔ အားလံုးလာၾကမွာ။

သူကနင္တို႔ကလည္းတဲ့ ဆိုၿပီး မ်က္လံုးကအေရာင္ေတာက္လာေရာ။ သူ႔ကုိ ေအးနင္စဥ္းစားေပါ့ လို႔ ငါတို႔ေလွ်ာက္သြားမွာလို႔ နင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ကုိးနာရီမွာ ဆံုၾကမယ္လို႔ေျပာတာေပါ့။ သူကေအးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့အတိုင္းထားလိုက္တာေလ။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ စာရလားဘာညာေမးတာေပါ့။ ပါးလံုးက စာေမးပြဲဆို ဘယ္ေတာ့မဆို စာကုိတညလံုးနီးနီးထိုင္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီစာေမးပြဲက နီဗာ၀မ္းအားလံုးေျဖရမယ့္ပြဲ။ အဲ့ေတာ့ စာအုပ္ပံုကုိထိုင္ၾကည့္ၿပီး တလံုးမွမလုပ္ပဲ အဲ့ညက အိပ္လိုက္တာ။

မနက္မွ အရမ္းခက္တဲ့ဟာေတြကုိ ေရြးၾကည့္သြားတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတို႔ေမးေတာ့ ငါေတာ့ မအိပ္စဖူး အိပ္ေရးေတာ္ေတာ္၀တယ္လို႔ ညကလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ကုိေမးေတာ့ အခန္းတခါမွမရွင္းတဲ့ မီရွယ္က ငါကေတာ့ ညကအခန္းရွင္းတယ္တဲ့။ မီရွယ္ဆိုတာက အာဂ်င္တီးနားက ေဂၚလီေလ။ လွ်ာမွာလည္း အေပါက္ေတြနဲ႔ တကုိယ္လံုးလည္း ေဆးမွင္ေၾကာင္နဲ႔။ နားမွာလည္း အေပါက္သတ္သတ္ပဲ။
စာသင္ရင္လည္း ပံုထိုင္ဆြဲေနတာ။ သူကဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲမေျဖဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ ထိုင္ေနတာ။

ေအးေဆးပဲသူကေတာ့။ အဲ့ဒါဒီတေခါက္လည္း မေျဖဘူးတဲ့။ ေျပာေရာ။ ခမီးလာကလည္း ငါလည္း အိမ္ကုိၾကမ္းေတြဘာေတြတုိက္တယ္တဲ့ စာမၾကည့္ခဲ့ဘူးတဲ့။ ေမာ္နီကာကေတာ့ ငါကေတာ့ ၾကည့္ တယ္ဒါေပမယ့္ မရဘူးတဲ့။

ပါးလံုးက ေစာေသးလို႔ ထိုင္ပြားၾကတယ္ေလ။ စာမၾကည့္ပဲ။ အဲ့ဒါကုိ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ လာတာေတာင္ အိုစမန္က မလာဘူးေလ။ ဆရာမကလည္း သူ႔ကုိေစာင့္တယ္ ငါးမိနစ္ ၿပီးေတာ့ ပါး လံုးတို႔အခန္းမွာ ေျဖရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဟာထဲသြားေျဖရတာ။ တျခားအတန္းက သူေတြနဲ႔။

အဲ့ေတာ့ အိုစမန္ အခန္းမွားေနမွာစိုးလို႔ ဆရာမကလည္း စိတ္ပူေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေမးပြဲ စေျဖပါေလေရာ။ ေမးခြန္းက ေျဖခဲ့သမွ်ထဲမွာ အလြယ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးမေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးေလ။ မေန႔ကၾကတ္ထားတာ။ သူစာေမးပြဲမလာေျဖတာ ပါးလံုးတို႔ကုိ ေစာင့္ေနတာေနမွာေပါ့ဆိုၿပီးေတာ့ ေလ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာ။

တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး စာေမးပြဲသာေျဖတာ ဖီးကမလာဘူး။ တကယ္ပါပဲ။ အိုစမန္ကလည္း ေပၚမလာဘူးေလ။ ကုိးခြဲတဲ့အထိ။ အဲ့ဒါေနာက္ခြဲၿပီး ငါးမိနစ္မွ ျပာယာျပာယာနဲ႔ ၀င္လာတယ္။ အဲ့ေတာ့ စီဒီကနားေထာင္ၿပီး ေျဖရတာလည္းပါေလေတာ့ သူကေနာက္က်ေတာ့ သူ႔ကုိအခန္းေသးတခန္းထဲမွာ ေျဖရတာေပါ့ သူကေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ဗ်ာ။

သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး အားလံုးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ အဲ့လိုနဲ႔ စာေမးပြဲလည္းၿပီးေရာ ဒင္းက ဒီေန႔ေျဖရတာ အရမ္းကုိ လြယ္တယ္ဆိုပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အားလံုးက အိုစမန္ နင္ငါတို႔ကုိေစာင့္ေနတာလားေပါ့။ ငါတို႔စတာ လြန္သြားတယ္ေပါ့။ ေျပာေတာ့ သူကဘာလည္းဟင္တဲ့ သူေမ့ေနပံုရတယ္။

အဲ့ဒါနဲ႔ နင္ငါ့တို႔ကုိေစာင့္ေနလို႔ စာေမးပြဲေနာက္က်တာ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ သူကေအာ္ရယ္ပါ ေလေရာ။ ဘယ္ဟုတ္မလည္း သူက အိပ္ယာထေနာက္က်ၿပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ေတာင္မယူႏိုင္ပဲ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာတာ။

ပါးလံုးတို႔အားလံုး ေအာ္ပဲငိုရမလား ေအာ္ပဲရယ္ရမလား မသိေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ကုိယ္စထားတာ လြန္သြားတယ္အထင္နဲ႔ စိတ္ပူၿပီး လြယ္လြန္းတဲ့ စာေမးပြဲကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေျဖလိုက္ရတာ တကယ္ေတာ့ ပါးလံုးတို႔ အားလံုး ဒီအိုစမန္ နဲ႔မွပဲ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အဟုတ္ပါပဲ။

အားလံုးအားလံုးအေပၚ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလးပါးလံုး