ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာစကိုဒဂါးမားကယ္ေပလို႔

အမွန္က ဘေလာ့မွာစာအသစ္မတင္ေသးဘူးလို႔ စဥ္းစားထားတာ။ ေရးခ်င္တာေလးေတြေတာ့ရွိေပမယ့္ စာမ်ားတာေရာ အလုပ္မ်ားေနတာေရာေၾကာင့္ ဘေလာ့ကုိ မကိုင္ေသးဘဲ ထားတာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္ၿပီးရင္ အားလံုးကုိေမ့တတ္တဲ့ ပါးလံုးရဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ပါ။ အေဖဆို တင္းသလားမေမးနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ေရာက္ရင္ ပါးလံုးတို႔ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေဆးေသာက္ဖို႔လည္းေမ့။ အားလံုးကုိေမ့တာ။ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕အထိုင္ေကာင္းလို႔ အိမ္စာလုပ္ဖို႔ေမ့ၿပီး မနက္မွျပာျပာသလဲ အိမ္စာ ထလုပ္ရတဲ့ေန႔ေတြလည္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာကုိေရွာင္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္ေနတာ။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ည၂နာရီရွိေနၿပီ အိပ္မရတာနဲ႔စိတ္ေတြလည္း ေလးေနတယ္ေလ။ စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကုိအရမ္းလြမ္းေနတယ္။စာေရးတာက ထြက္ေပါက္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိလြမ္းတိုင္း ဘာစကုိဒဂါးမားကုိလည္း သတိယလို႔ေလ။ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္ အၿမဲၿပံဳးမိလို႔ေရးမယ္ကြာ ဆိုၿပီးေတာ့ေရးျဖစ္တာ။


ဟဲဟဲ သတိယဆို ပါးလံုးရဲ့ေက်းဇူးရွင္ေလးမို႔လို႔ပါ။ အဲ့လိုေျပာလို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကေတာ့ ထင္ဦးမယ္။ ပါးလံုးေတာင္ေမြးေသးရဲ့လားလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူကပါးလံုးရဲ့ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့သူတေယာက္မို႔လို႔ပါ။ ပါးလံုးက ငယ္ငယ္က အရမ္းဆိုးတယ္။ အိမ္မွာဆို အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ပါးလံုးကုိ ဖ်ံတဲ့ ဖ်ံေတာင္ရိုးရိုးဖ်ံမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဖ်ံစုတ္တဲ့။ အဲ့ေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူးေနာ္ဟဲဟဲ။
ငယ္ငယ္ကဆို ပါးလံုးကစာကုိမက်က္ခ်င္ဘူး။ အၿမဲတမ္းပဲ အိမ္မွာ စာသင္မယ္ေဟ့လို႔ေျပာလို႔ကေတာ့ ပါးလံုးတို႔ ဖိနပ္ကုိင္ၿပီး ထြက္ေျပးၿပီသာမွတ္ေတာ့ ဖိနပ္စီးေနရင္ မမွီမွာစိုးလို႔ေလ။ စာက်က္ေဟ့လို႔ေျပာရင္ ရၿပီးသားကုိပဲ ျပန္ေအာ္တာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျခာက္တန္းတုန္းက မွတ္မိေသးတယ္။ ေျမေခြးက တြင္းထဲက်သြားတာေလ ျမန္မာစာမွာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ပံုျပင္လိုဆိုေတာ့ ခဏေလးရတယ္ ပါးလံုးက အဲ့ဒါကုိအရမ္းရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပါးလံုးဘာလုပ္ေနလည္း စာက်က္ေလလို႔ေျပာရင္ အဲ့ဒါကုိပဲ ေအာ္ဖတ္တာ။
အဲ့ေတာ့ အိမ္ကလူေတြက အလြတ္ရေနၿပီေလ။ ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးေရစာက်က္လို႔ေျပာရင္း ေနာက္ဆက္တြဲဆက္ေျပာေသးတယ္။ “ေျမေခြးတြင္းထဲက် ဘုတ္ကလက္” ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ ပါးလံုးကအေဒၚအပ်ဳိႀကီးေတြနဲ႔ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကအစကလည္းသန္တယ္။ စည္းကမ္းကလည္းႀကီးတယ္။ အေဒၚကသံုးေယာက္ေတာင္ေလ။ သူတို႔ကေျပာတာေပါ့ သူတို႔စရင္ေတာင္ အဲ့ဒါကုိပဲက်က္ခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲရလို႔ေလ။ဟဲဟဲ။
အိမ္မွာကအေဒၚေတြက စာစစ္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ အနည္းဆံုးတပတ္ကုိ သံုးေခါက္ေပါ့။ အိမ္စာလုပ္မလုပ္ စာက်က္မက်က္ စစ္တယ္။ အဲ့တေလာက အိမ္ကလူေတြ ကအလုပ္မ်ားေနတယ္။ ပါးလံုးကိုလည္း သတိမထားမိဘူး။ အိမ္မွာစာက်က္ဖို႔ေျပာရတာ ပါးလံုးတေယာက္တည္းကုိ က်န္တဲ့ညီအမသံုးေယာက္က ေျပာဖို႔မလိုဘူး။ စာကုိ လုပ္မယ္ဆိုတာႀကီးပဲ။ ပါးလံုးကိုဆိုသတိအ၇မ္းထားတယ္။
ၿငိမ္ေနရင္ေၾကာက္ရတယ္တဲ့။ သူတို႔စာစစ္ၿပီဆိုရင္ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္။ စာမွမက်က္ခ်င္တာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သီခ်င္းဆိုရင္ႏွစ္ေခါက္နားေထာင္တာနဲ႔ အလြတ္ရတယ္။ သီခ်င္းကုိအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ နားေထာင္တာေရာ ဆိုတာေရာေပါ။ စာအုပ္တိုင္းမွာ သီခ်င္းေတြေရးထားတယ္။ မဆိုရရင္ ရတဲ့သီခ်င္းကုိထိုင္ေရးတာေလ။ အဲ့တာနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မယ္ ဒုတိယအစမ္းေပါ့။
ေျခာက္တန္းမွာ။ အဲ့ေတာ့ က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာစာမစစ္ပဲ သမိုင္းေျဖမယ့္ ညက်မွ ပါးလံုးအေဒၚအႀကီးဆံုးက စာစစ္တယ္။ သမိုင္းက ကမၻာ့သမိုင္း ေပးထားတာက ေျခာက္တန္းနဲ႔မလိုက္ေအာင္ အရွည္ႀကီးေတြ ရွစ္ပုဒ္က်က္ခိုင္းထားတယ္။ ဆရာမက အဲ့ထဲကတပုဒ္တဲ့။ အပ်င္းႀကီးတဲ့ပါးလံုး တပုဒ္မွကုိ မက်က္တာ။ ဘာစကိုဒဂါးမား အပါအ၀င္ေပါ့။ မွားမွန္ေလာက္ပဲ ၾကည့္ထားတာ။
ေနာက္ေတာ့ ပါးလံုးအေဒၚက ဘာေတြက်က္ခိုင္းလည္းတဲ့ ဆရာမက အဲ့ေတာ့မွားမွန္ပါပဲလို႔ ညာလို႔မရဘူးေလ။ ညာရင္ပုိဆိုးမွာ။ ရွစ္ပုဒ္လံုးကုိ မျပလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး စာအုပ္ထဲမွာမွတ္ထားၿပီးသား က်က္ရန္ဆိုၿပီး ( ဟီး က်က္ရန္ဆိုေပမယ့္ မက်က္ဘူးေလ) ေနာက္ေတာ့ တီတီက ကဲမနက္ျဖန္ေျဖဖို႔ ဆရာမက်က္ခိုင္းတာကုိ ဆိုတဲ့။ သူကဆိုခိုင္းရံုမကဘူး အလြတ္ပါေရးခိုင္းတာ သိလား။ အဲ့ေတာ့ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထားသလိုေပါ့။ စာမွမရတာကုိ။
ဒါေပမယ့္ အေဒၚကသူစာစစ္တဲ့အခ်ိန္က ညကိုးနာရီထိုးၿပီးၿပီ ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အဲ့ေတာ့ စာေတြကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အပုဒ္တိုင္းက အနည္းဆံုးေလးမ်က္ႏွာ သူကမမွီေတာ့ဘူးဆိုတာသိေတာ့ ပါးလံုးတဲ့ ဒီညတပုဒ္ရေအာင္က်က္တဲ့ မရရင္ေတာ့ နင္မအိပ္ရဘူးမွတ္ဆိုၿပီး တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ထိုင္ေစာင့္တယ္။ ကဲေဒၚေရႊပါးလံုး ဘာလုပ္ရမလည္း ရွိသမွ်ဥာဏ္ထုတ္ေဟ့ ဆိုၿပီး စဥ္းစားတယ္။
စာေတြကမ်ားေတာ့ ဘယ္ကစက်က္ရမွန္းလည္းမသိဘူး။ အဲ့ေတာ့ အဲရွစ္ပုဒ္ကုိ မဲလိပ္လုပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းဆုေတာင္းတယ္။ တပုဒ္ကုိမဲႏႈိက္လိုက္တယ္။ ဘာစကိုဒဂါးမား က်တယ္။ သူကအရွည္ဆံုး။ အဲ့တပုဒ္က ရွည္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ မဲလည္းထပ္မႏႈိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး အိပ္လည္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီဆိုေတာ့။ အဲ့ဒါကုိပဲ က်က္ရေတာ့မွာေပါ့။ အခ်က္အလက္ေတြကုိပဲ မွတ္ၿပီး တနာရီေလာက္ေနေတာ့ရသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့တီတီေရ ရၿပီဆိုၿပီး ဖတ္ျပေတာ့ ဒီအေဒၚက အလြတ္ေရးခုိင္းေသးတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိပ္ေတာ့ဆိုၿပီးပါမစ္ရသြားတယ္။ ပါးလံုးစာေမးပြဲေျဖဖို႔သြားေတာ့ မွားမွန္ရယ္ ကြက္လပ္ရယ္ ဘာစကိုဒဂါးမားရယ္ပဲ ပါးလံုးဦးေႏွာက္ထဲမွာပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာစကိုဒဂါးမား တေယာက္မွ မက်က္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ စိတ္ဓါတ္ကနည္းနည္းက်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးေဆးေလးပဲေနလိုက္တယ္။
စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းေစာင့္တဲ့ဆရာမက ဘြားဘြားသူငယ္ခ်င္း။ သူကပါးလံုးကုိၾကည့္ေနမွာ မေျဖႏိုင္ရင္ေဒၚေဘာက္ေခါန္ေျမးကေတာ့ေလ ဆိုၿပီး ျပန္တိုင္မွာ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးေတြက ရိုက္တာထက္သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားလံုးေတြက နာတယ္။ သိလားအဲ့ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်။ အိမ္ကအမနဲ႔ အေဒၚေတြ ညီမေတြကေတာ့ စိတ္ပူၾကတယ္ ပါးလံုးအတြက္။ ရွစ္ပုဒ္မွာ တပုဒ္ပဲ အတင္းက်က္ခုိင္းလို႔က်က္သြားတာဆိုၿပီးေတာ့ေလ။
ေမးခြန္းလည္းေ၀ေရာ ေပ်ာ္လိုက္တာေျပာမေနနဲ႔။ ေပ်ာ္ေတာ့မေပ့ါ။ ဘာစကိုဒဂါးမားပါတာကုိး။ တေယာက္မွမေျဖႏိုင္ၾကဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ကလူေတြက ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ အံုလာတယ္။ ပါးလံုးေျဖႏိုင္လား။ ေအာင္ပါ့မလား။ ေပါ့။ နင္က်က္ထားတာမပါဘူးမဟုတ္လားနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္အံုသလိုပါးလံုးနားမွာ အံုေနၾကတယ္။ ပါးလံုးလည္း သူတို႔ေမးတာမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွပဲခပ္တည္တည္နဲ႔ ” ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာစကိုဒဂါးမားကယ္ေပလို႔” လို႔ေျပာေတာ့မွ အားလံုးကရယ္ႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။
ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္ေရာ ပါးလံုးကအမွတ္အမ်ားဆံုး ရႈံးတဲ့သူေတြကေတာ့ ေသာက္ေသာက္လည္း မသိရင္ပါးလံုးကအားလံုးကုိက်က္ထားသလိုပဲ၊ တကယ္ကေတာ့ ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးၿပီး ဘာစကိုဒဂါးမားကယ္သြားတာပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကုိလြမ္းရင္ ဘာစကိုဒဂါးမားကုိပါ သတိယတယ္။ အခုေတာ့ ဆက္လြမ္းလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၃နာရီထိုးေတာ့မယ္။ မအိပ္ရင္ေက်ာင္းမွာငိုက္မွာစိုးလို႔ ငိုက္ရင္ ဘာစကုိဒဂါးမားလည္း ကယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာေနာ္။ ေနာက္မွပဲ ဖ်ံက်တတ္တဲ့ ပါးလံုးအေၾကာင္းေလးေတြေျပာျပေတာ့မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ခ်စ္ပါးလံုး